Έχω μπει πάμπολες φορές στο Forum, τις περιόδους που τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά για μένα. Άλλοτε μόνο διαβάζω, κανά δυο φορές σχολίασα (με άλλο νικ)..νομίζω κάποτε είχα γράψει και τη δική μου ιστορία. Είναι τόσο ξεχωριστή η ιστορία του καθενός μας, και τόσο ίδια ταυτόχρονα. Θα συνοψίσω μόνο λέγοντας πως έχω παθολογικό άγχος, κρίσεις πανικού και κάποτε και ιδεοψυχαναγκασμούς, τα τελευταία 10 χρόνια. Ήμουν νια και γέρασα δηλαδή! φάρμακευτική αγωγή , ψυχοθεραπεία, όλο το πακέτο. Η πλάκα είναι ότι έχω περάσει πολύ μεγάλα διαστήματα της ζωής μου , μήνες και χρόνια ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΑΛΑ , καλύτερα από ποτέ, σε σημείο να θελήσω να κάνω μια κίνηση , σωματείο ή κάτι τέτοιο, για τους ανθρώπους με αυτά τα προβλήματα και να μιλήσω για το πως το ξεπέρασα. Αντί να κάνω αυτό όμως , απλώς ζούσα και ρουφούσα όλη τη ζωή και τη χαρά, αντισταθμίζοντας τους μήνες του χάους και της απώλειας της ζωής μου, που μου είχε προξενήσει το πρόβλημα.
Μέχρι που υποτροπίασα...
Μετά όμως επανήλθα δριμύτερη!
...μετά όμως ξαναυποτροπίασα.
Τα ίδια παντελάκη μου τα ίδια παντελή μου..
Όλοι λέμε ότι έχουμε αποδεχθεί το πρόβλημα. Σκατά , αν το είχαμε αποδεχθεί δε θα του δίναμε τόση σημασία, δε θα το αφήναμε να μας καθορίζει, απλώς θα υπήρχε και εμείς θα αποδεχόμασταν ότι η ζωή συνεχίζεται μαζί του..
Από αυτά που διαβάζω εδώ όμως βλέπω μια αγωνιώδη προσπάθεια να το ξεφορτωθούμε και όχι να το αποδεχθούμε.
μετά από τόσα χρόνια ψυχοθεραπείας, με διάφορους γιατρούς , νομίζω ότι έχω το δικαιώμα , όχι να υποβαθμίσω την πολύτιμη συνδρομή τους αλλά να θεωρήσω ότι η επικοινωνία των ατόμων που υποφέρουν από το ίδιο πράγμα, ο τρόπος που ο καθένας το αντιλαμβάνεται , το τοποθετεί στη ζωή του, το παλεύει ή το αγκαλιάζει, είναι η κατεξοχήν "ψυχοθεραπεία" που θα έπρεπε να ακολουθείται από άτομα με άγχος.
Η επικοινωνία με το γιατρό είναι ως ένα βαθμό πεπερασμένη. Από ένα σημείο και έπειτα γίνεται επαναλαμβανόμενη, ίσως και τετριμένη, καταλήγει στα ίδια κλισέ συμπεράσματα, στις ίδιες γνωστικές -συμπεριφοριστικές πρακτικές , ή αν είναι ψυχαναλυτική , φτάνει μέχρι το σημείο που είσαι έμβρυο και μετά τι;;;
Αναγνωρίζεις τις συγκρούσεις σου, βλέπεις τις ελλείψεις σου, τη δυναμική σου , ανατομείς τη σχέση σου με τοςυ γονείς , τοςυ φίλους και τα αδέρφια σου, το άλλο φίλο, εντοπίζεις τις φοβίες και τις στρεβλές αντιλήψεις σου, κάνεις τεχνικές αντιπερισπασμού, ή χαλάρωσης, ή απευαισθητοιποίησης ή ένα κάρο άλλο συμβουλευτικές τεχνικές για βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα.
Φεύγει ποτέ το άγχος από μέσα σου;;; Σταματάς ποτέ να είσαι νευρωτική προσωπικότητα; Μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι την κρίση;;
Έχουμε όλοι αποκτήσει ΤΟΣΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ, από τον τρόπο που χειρίστηκε ο καθένας το θέμα του που νομίζω ότι αν καθήσουμε όλοι μαζί κάτω κανένας γιατρός δε θα μπορεί να μας πει κάτι καινούριο ή να μας βοηθήσει περισσότερο από ότι μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Μπορεί ίσως να καθοδηγεί τη συζήτησή μας ή να μας συνταγογραφεί φάρμακα όταν είναι απαραίτητο.
Αλλά ο άνθρωπος που έχει τη δυσάρεστη εμπειρία του παθολογικού άγχους και του πανικού όχι συμπτωματικά ή συγκυριακά , αλλά ως ίδιον του ίδιου του χαρακτήρα, της μοναδικής προσωπικότητάς του έχει νομίζω αδήρητη την ανάγκη να υπάρχει σε μια ομάδα ανθρώπων, με την οποία θα μοιράζεται , θα αναλύει, θα διασκεδάζει το πρόβλημά του. ένα προστατευτικό δίχτυ αλληλοσυμπαράστασης και βοήθειας, ενδυνάμωσης του εγώ του, αποδοχής, αγάπης και κατανόησης.
Μια ομάδα ανθρώπων ικανή να τον αγκαλιάσει τις δύσκολες μέρες και να τον χειροκροτήσει στις επιτυχίες του και στον αγώνα του. Χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς χρήματα, ανοιχτή για αυτόν όποτε τη χρειαστέι.
γαμώτο, αυτή η κολοδυτική ασθένεια ήρθε από την αμερική. (καλά πλάκα κάνω..)εκεί υπάρχουν ομάδες υποστήριξης. εδώ τι κάνουμε;
είμαστε τόσοι πολλοί! μας αρκεί η διαδικτυακή επικοινωνία; η ανθρώπινη επαφή; το άδειασμα της ψυχής; το κλάμα ; το αγκάλιασμα; η τρυφερότητα; γιατί να μην μπορούμε να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας κοιτώντας ο ένας το άλλον ; σφίγγοντας το ιδρωμένο του χέρι; ακούγωντας την καρδιά του να σφυροκοπά; γιατί να πρήζουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα που όσο κι αν θέλουν να μας βοηθήσουν , δεν μπορούν να καταλάβουν πως νιώθουμε και δε φταίνε για αυτό; γιατί να μην πρήξουμε ό ένας τον άλλον αφού έχουμε τον ίδιο κώδικα;
Έχω διαβάσει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα εδώ μέσα και έιμαι σίγουρη πως πίσω από το πληκτρολόγιο κρύβονται ΠΟΛΥ ΑΞΙΟΛΟΓΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, άλλοι εγκλωβισμένοι, άλλοι μαγκωμένοι, άλλοι εξωστρεφείς και κοινωνικοί, άλλοι απομωνομένοι, αλλά αξιόλογoi!!
Εγώ πάντως θα ήθελα πολύ να γνωριστούμε από κοντά;
εσείς ; τολμάτε;
ΤΟΛΜΑΤΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΝΑ LIVE GROUP THERAPY???
.
