Γονείς και παιδιά. Σχέση ξενιστή και μικροβίου?

Σας χαιρετώ όλους ελπίζοντας πως είστε καλά.
Θα ήθελα να θείξω ενα θέμα που με ενδιαφέρει να συζητήσουμε.

Αφορά τους γονείς και κατα συνεπεια το παιδί ή τα παιδία που εχουν! Ολοί μας θα έχουμε βιώματα με τους γονείς μας περα απο τα συνηθισμένα ,που θα χαρακτήριζε κάποιος ως "φυσιολογικά"


Για μένα ο πατέρας μου είναι μια γραφική φιγούρα ανθρώπου που ετύχε να με έχει παιδί ,δεν αποτελεί πρότυπο ούτε κατα διάνοια, είναι μεν καλός άνθρωπος και προσπάθησε στο ρόλο του πατέρα να κάνει οτι καλύτερο ,όμως δεν πέτυχε ακριβώς τον στοχο του.
Οι φόβοι και οι ανασφάλειες του σε συνδυασμό με την δυσκολία που έχει να επικοινωνήσει μας οδήγησαν στην αποξένωση.Εκείνος με χαρακτηρίζει ως άνθρωπο δύσκολο και αδυνατεί να βρεί τρόπους προσέγγισης.

Για παράδειγμα τον θυμάμαι τωρα πρόχειρα να με κυνηγάει με τη ζώνη του γύρω απο το τραπέζι του σαλονιού, ή ενα διαφορετικο , οταν αυθαδίαζα και είμασταν τσακωμένοι να τον βρίσκω να καθεται απεναντί μου στο κρεβάτι και να με κοιτάει καθως κοιμαμαι (περίεργο και ανατριχιαστικό!!! (-_-)τον είχα δεί τα βράδια ).
Φυσικά αυτά δεν είνα τίποτα μπροστά σε άλλα περστατικά που μπορεί να έχουν ζήσει καποιοι άλλοι ,απο ενδοοικογενειακή βια έως και σεξουαλική παρενοχληση.
Ακόμα όμως καί αδιαφορία ,να ζείς με το συναίσθημα οτι μεγαλώνεις μόνος και δεν ανήκεις πουθενά, με αβεβαιότητα και ανασφάλεια.


Το ερώτημα και ο προβληματισμός μου ειναι ,μήπως η σημασία που εχούν οι γονείς για ένα παιδί ειναι τέτοια που μειώνει τα περιθώρια να απαλλαγείς απο το οποιοδήποτε πρόβλημα που μπορεί να σου έχουν δημιουργήσει! Αν μπορούσε κάποιος να καταλάβει οτι η αγάπη χωρίς όρια σε σχέσεις που αφορούν γονείς και παιδιά δεν είναι ενας υποχρεωτικός όρος , ισως θα μπορούσε να απομυθοποιήσει το γονεϊκό προτυπο και να μήν επηρεάζεται ίσως τόσο τραγικά απο αυτούς!

Η αλλιώς, ας δούμε αυτά που μάθαμε απο την οικογένεια μας, ως ενα μικρόβιο ,με εμάς τους ίδιους ξενιστες.Που όμως θα μεταφέρουμε και στα δικά μας παιδιά ,όταν και εαν κάνουμε!

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων!

Γειά σου!
το θέμα που αναφέρεις με έχει και εμενα προβληματίσει πολύ, καθώς απο πολύ μικρή δέχτηκα θετικές και αρνητικές ενισχύσεις. Η οικογένειά μου, συχνά με ώθησε σε μια βαθιά πάλη με τον εαυτό μου, όπου ορισμένα κομμάτια έπρεπε να χαθούν ή να κρυφτούν και άλλα να βγουν στην επιφάνεια, για να επιβιώσω.
Οντας εξαρτημένη απο αυτούς σαν παιδί, δεν διέθετα την πολυτέλεια του να μπορώ να αρνηθώ να αναλάβω τον ρόλο που μου ανέθεσαν, ώστε να είμαι βολική και λειτουργική μέσα στο οικογενειακό μας σύστημα.

Θέλω να σου πω,συμφωνώ μαζί σου, οτι ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάει.
Το μη ορθό μεγάλωμα ενός παιδιού, αν δεν διορθωθεί, θα αναπαραχθεί στα δικά του παιδιά.

Γι αυτό καλούμαστε, όσοι \"ευνουχιστήκαμε\" απο τους γονείς μας για πολλούς και διάφορους λόγους ( όπως το να είμαστε πιο βολικοί, ή το να καλύπτουμε, όντας αδύναμοι μπροστά στην οξεία κριτική τους, τα δικά τους κενά και την δική τους ανασφάλεια στο αν θα μας επιβληθούν) να μεγαλώσουμε τους εαυτούς μας, να τους ολοκληρώσουμε, για να μην αναπαράγουμε - συνήθως ασυναίσθητα - το κακοποιητικό τους έργο.

Κάνοντας ψυχοθεραπεία, έχω να σου πω ότι, πολλά απο αυτά που θεωρούσα πάγια χαρακτηριστικά μου, ακόμα και ελλείψεις μου, τα έχω δει να αλλάζουν. Κλήθηκα να ξαναζήσω σε μια συμβολική μορφή την γονεική σχέση και να υιοθετήσω καινούργια πρότυπα αντίληψης και συμπεριφοράς.

Οπότε ναι, η αλλαγή και η εξέλιξη είναι σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό εφικτές!
Σου είπα μόλις έναν απο τους τρόπους που μπορεί να γίνει αυτό.

Συμφωνώ με τη weird και έχω να προσθέσω τα εξής:

Δεν υπάρχει τέλειος γονιός, γιατί η τέχνη δεν διδάσκεται και ο καθένας λειτουργεί σύμφωνα με τις γνώσεις και τις εμπειρίες που έχει αντλήσει απ\' τη ζωή και την οικογένεια του μέχρι να γινει μητέρα-πατέρας. Οι γονείς είναι άνθρωποι, οπότε πέρα απ\' τον τίτλο έχει να κάνει και με το πόσο ταιριάζουν δυο άνθρωποι.
Πχ, εγώ είχα πάντα πολλά κοινά με τον πατέρα μου και μέχρι και σήμερα εχουμε μια πάρα πολύ καλή σχέση και δεν μου έχει μείνει το παραμικρό απωθημένο. Με τη μητέρα μου ήμασταν μια ζωή σα το σκύλο με τη γάτα. Άλλες απόψεις, άλλη ματιά στη ζωή, άλλα θέλω.
Τι σημαίνει αυτό; Θεωρώ πως τους γονείς μας πρέπει να τους κρίνουμε με μια και μόνο ερώτηση:
Μας αγάπησαν? Μας έδωσαν αυτά που εκείνοι νόμιζαν σωστό έστω και αν ήταν λάθος, έστω και αν ήταν μακριά από μας και την ιδιοσυγκρασία μας;
Μεγαλώνοντας αυτό είναι που τουλάχιστον απασχόλησε εμένα και έτσι δεν έμεινα ούτε στις προστριβές ούτε στους λάθους χειρισμούς.
Εκεί βρίσκεται το κλειδί κατά τη γνώμη μου...

\"Μας αγάπησαν? Μας έδωσαν αυτά που εκείνοι νόμιζαν σωστό έστω και αν ήταν λάθος, έστω και αν ήταν μακριά από μας και την ιδιοσυγκρασία μας;\"

Πιστεύω οτι παρά τα όποια, ακόμα και τραγικά λάθη τους, οι γονείς μας καθοδηγούνταν απο την αγάπη τους και αυτό που πίστευαν οτι θα ήταν το καλό για εμάς. Ασχετο το οτι ίσως, να αγαπούσαν με λάθος τρόπο, ή το οτι οι καλές προθέσεις τους δεν οδήγησαν και σε ένα καλό για εμάς αποτέλεσμα.

Βλέποντας οτι δεν μπορώ να καταλογίσω σε κάποιον κάτι για το οποίο δεν είχε πρόθεση, δυσκολεύτηκα να θυμώσω με τους γονείς μου, και κρατούσα χρόνια σφραγισμένο μέσα μου τον παράλογο θυμό μου.

Ωστόσο, δίνοντάς του χώρο και φωνή, ένιωσα πολύ καλύτερα και σαν να είχα κάνει ένα βήμα πιο κοντά, στο να φτάσω αυτό που λέγεται συγχώρεση, και που καμιά φορά είναι το μόνο μονοπάτι για να προχωρήσει κανείς...

Ξαναδιαβάζοντας τα όσα έγραψες, σε ήθελα να σταθώ και σε ένα άλλο σημείο.
\"μήπως η σημασία που εχούν οι γονείς για ένα παιδί ειναι τέτοια που μειώνει τα περιθώρια να απαλλαγείς απο το οποιοδήποτε πρόβλημα που μπορεί να σου έχουν δημιουργήσει! Αν μπορούσε κάποιος να καταλάβει οτι η αγάπη χωρίς όρια σε σχέσεις που αφορούν γονείς και παιδιά δεν είναι ενας υποχρεωτικός όρος , ισως θα μπορούσε να απομυθοποιήσει το γονεϊκό προτυπο και να μήν επηρεάζεται ίσως τόσο τραγικά απο αυτούς!\"

Οσο πιο μικρό είναι ένα παιδί, τόσο πιο \"μεγάλο\" βλέπει τον γονιό του και τόσο μεγαλύτερη επιρροή του ασκεί.
Μεγαλώνοντας, αρχίζει κανείς να βλέπει τους γονείς του στην ανθρώπινη και όχι πια την εξιδανικευμένη θεική τους διάσταση.
Γι αυτό προκύπτουν και τα συναισθήματα απογοήτευσης, πίκρας, θυμού, και η οποιαδήποτε κρίση γι αυτούς.

( Απο τη θέση του κρινόμενου στη θέση του κριτή.)

Η επιρροή λοιπόν των γονιών πάνω σε έναν ουσιαστικά ενήλικα άνθρωπο, δεν είναι εκείνη η ενισχυμένη που ήταν στα παιδικά του χρόνια, όταν οι γονείς του έδιναν σχήμα και μορφή για να υπάρχει και να αντιλαμβάνεται, κι όταν κρεμόταν απο την κριτική τους.

Διότι μεγαλώνοντας, αναπτύσσει κανείς την δική του οπτική και κρίνει με βάση τις δικές του αξίες τον εαυτό του.

Αυτή η αποκοπή απο τους γονείς, δεν προδίδει την ( ανευ όρων) αγάπη σε αυτούς, αλλά τους επιβραβεύει για το έργο τους, όταν γίνεται, έτσι το βλέπω.


Καθώς έργο τους, πρέπει να είναι το να φέρουν στον κόσμο πλάσματα ικανά να σταθούν στα πόδια τους ως ώριμοι ενήλικες, κι όχι άτομα που θα κρυβονται πίσω απο τα φουστάνια τους ή θα ζουν φοβούμενα την κρίση τους και κάτω απο την γνώμη τους.

Quote:

---

Originally posted by weird



Ωστόσο, δίνοντάς του χώρο και φωνή, ένιωσα πολύ καλύτερα και σαν να είχα κάνει ένα βήμα πιο κοντά, στο να φτάσω αυτό που λέγεται συγχώρεση, και που καμιά φορά είναι το μόνο μονοπάτι για να προχωρήσει κανείς...

---

Ακριβώς....Αυτή είναι η μεγαλύτερη λύτρωση.

Entropy, το θέμα που θίγεις με ενδιαφέρει πολύ –δεν ξέρω ακριβώς γιατί- πάντως έχω ασχοληθεί πολύ «επιστημονικά» θα έλεγα. Έχω κάνει παρατηρήσεις σε δεκάδες περιπτώσεις, έχω καταγράψει συμπεριφορές γονιών και τα αποτελέσματα στα παιδιά τους σε βάθος 20ετίας. Εχω βγάλει και στατιστικά συμπεράσματα. Που κατέληξα? Συμφωνώ απόλυτα με την τοποθέτησή σου. Είναι ανατριχιαστικό να συνειδητοποιεί κανείς κάτι τέτοιο αλλά κατά τη γνώμη μου είναι η αλήθεια. Οι γονείς (στο μεγαλύτερο ποσοστό τους) αναθρέφουν τα παιδιά τους όπως εύστοχα περιγράφεις, σαν μικρόβια. Εκείνοι, στο όνομα της «αγάπης» και των απωθημένων εξουσίας που ίσως έχουν, ίσως και σαν συνέπεια της καταπίεσης που έχουν οι ίδιοι υποστεί, έχουν το αλάθητο και τη θεόσταλτη εντολή για διαρκή εξουσία.
Και τα καημένα τα μικρόβια, το μόνο που τους απομένει είναι να υποτάσσονται και να τρώνε το φαγάκι τους.
Για τη γνώμη τους? …Πώς είπατε? Ποιος νοιάστηκε? Καλύτερα να μην έχουν…
Το θέμα είναι ότι τα παιδιά αυτά δεν έχουν ελπίδα να ορθώσουν ανάστημα ποτέ. Οσο και να μεγαλώσουν. Ακόμα και όταν κάνουν τη δική τους οικογένεια. Είναι σαν ένα πουλί με κομμένα φτερά, δεν θα πετάξει ό,τι και να γίνει… (weird, μπορεί να γλύτωσες αλλά κάπου θα οφείλεται εκτός από τη ψυχοθεραπεία. Αν είχες κομμένα φτερά, δεν θα πετούσες ακόμα και αν σου έκανε ψυχοθεραπεία ο ίδιος ο Φρόϋντ)!
Μία παρατήρηση ακόμα που έχω κάνει είναι ότι αυτή η ισοπεδωτική ανατροφή των παιδιών συμβαίνει αδιακρίτως μορφωτικού, κοινωνικού ή οικονομικού επιπέδου. Ακόμα, επειδή σχετίζομαι στενά με κάποιες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, έχω διαπιστώσει ότι εκεί μεγαλύτερο ποσοστό γονέων, υπολογίζει και σέβεται τη γνώμη των παιδιών.
Θα φέρω ένα μικρό παράδειγμα. Είναι γνωστό πως όταν ένας μεγάλος απευθύνεται σ’ ένα παιδί πρέπει να λυγίζει τα πόδια και να ανακάθεται για να βρίσκεται στο ύψος του παιδιού και τότε, κοιτώντας το στα μάτια να του πει ό,τι έχει να πει. Π.χ. πρέπει να βάλεις το αντηλιακό σου γιαυτό και γιαυτό το λόγο. Η πρέπει να διαβάσεις τα μαθήματά σου γιαυτό το λόγο…
Πόσες φορές όμως το βλέπουμε αυτό?
Αντίθετα βλέπουμε στις παραλίες, έξαλλους γονείς να τραβάνε άγρια το παιδί και να φωνάζουν και να εκβιάζουν για …το αντηλιακό ή αντίστοιχα τους γονείς, να διατάζουν από το σαλόνι το παιδί που είναι στο διάδρομο να τσακιστεί να κάνει τα μαθήματά του….Στις χώρες που προανέφερα, χωρίς να λέω ότι όλοι είναι αλάνθαστοι, αλλά βλέπω συχνά ανακαθισμένους γονείς στο ύψος των παιδιών, να τους μιλάνε κοιτώντας τα στα μάτια και να ρωτούν και τη γνώμη τους.
Διδάσκουμε στα παιδιά την υποταγή στην εξουσία. Μεγαλώνοντας θα υποταχθούν σε κάθε εξουσιαστική συμπεριφορά που ενδεχόμενα θα προκύψει.
Ο Ρουσσώ, 250 χρόνια πριν, στο έργο Αιμίλιος, απαντάει με τον καλύτερο τρόπο στο ερώτημα που θέτεις. Και η απάντησή του είναι ΝΑΙ. Καταδικάζει την μετατροπή των παιδιών σε ξενιστές των απόψεων των γονιών και υποστηρίζει την έννοια του «φυσικού νέου ανθρώπου» αυτού που χωρίς «καλούπωμα και καπέλωμα» θα δημιουργήσει τις δικές του, καταδικές του και αυθεντικές προσωπικές απόψεις, σύμφωνα με τις δικές του ξεχωριστές και μοναδικές φυσικές προδιαγραφές…
Ποιος τον ακούει όμως?

Quote:

---

Originally posted by weird

Κλήθηκα να ξαναζήσω σε μια συμβολική μορφή την γονεική σχέση και να υιοθετήσω καινούργια πρότυπα αντίληψης και συμπεριφοράς.

---

Καλημέρα και ευχαριστώ για την βοήθειά σας.

Αγαπητή weird, είμαι περίεργη για το πώς θα μπορούσε κάποιος να δεί απο άλλη οπτική γώνια την γονεϊκή σχέση με αποτέλεσμα να αλλάξει στην ουσία την προδιαγεγραμένη πορεία που ίσως θα ακολουθούσε.

Ας υποθέσουμε οτι αφήνεις το γονεϊκό πρότυπο, λυτρώνεσαι απο την αλυσίδα που σου φόρεσε η κοινώνικη \"πραγματικότητα\" , ύστερα τι γίνεται?
Πρεπεί να βρείς νέα πρότυπα? Ανθρώπους της επιλογής σου? Η μήπως διαγράφοντας απο πρότυπα τους ανθρώπους που αποτελούν τον κύριο μπούσουλα στη ζωή των περισσότερων, γίνεται κάτι σαν αυτόματη αντικατάσταση με τον αμέσως πιο κοντινό σε εμας άνθρωπο?

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία



Θεωρώ πως τους γονείς μας πρέπει να τους κρίνουμε με μια και μόνο ερώτηση:
Μας αγάπησαν? Μας έδωσαν αυτά που εκείνοι νόμιζαν σωστό έστω και αν ήταν λάθος, έστω και αν ήταν μακριά από μας και την ιδιοσυγκρασία μας;
Εκεί βρίσκεται το κλειδί κατά τη γνώμη μου...

---

Θεοφανία γιατί σου είναι αρκετό αυτό?
Η έκφραση της αγάπης,όπως θα ξέρεις, διαφέρει απο άνθρωπο σε άνθρωπο.
Άλλοι την δείχνουν με φιλιά και αγγαλιές και άλλοι με σφαλιάρες ,φωνές και ενίοτε δυστυχώς μεσο της σεξουαλικής κακοποίησης, ίσως ακραία όμως συμβαίνουν στο όνομα της αγάπης και μπορούμε να τα διαπιστώσουμε γύρω μας!

Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτο, οτι μας έδωσαν αυτό που εκείνοι νόμιζαν σωστό. Η υποκειμενική αυτή γνώση του καθένα που περνάει στο παιδί ως διδαχή απο τις δυνατές φιγούρες της ζωής του, τους πρωταγωνιστές γονείς σε μια ταινία χωρίς κριτές.

Είμαστε κάποιοι απο εμάς \"παιδιά\" των γονέων μας ακόμα, όταν φτάσει η στιγμή και βρεθούμε στο ρόλο του γονέα, ελπίζω πέρα απο το στοιχείο της αγάπης να διαθέτουμε και την αντίληψη της ελευθερίας ,της κατανόησης σε σχέση με αυτο που θα θεωρούμε ως δικο \"μας\" ,κτήμα μας.

Entropy , καλώς όρισες..

Θα προσπαθήσω να προσεγγίσω τον προβληματισμό που έθεσες και από τις δύο πλευρές. Έχω υπάρξει παιδί (ναι, ναι δεν ξεφύτρωσα !!!) και εδώ και 14 χρόνια είμαι και γονιός (έχω δύο παιδιά, εκ των οποίων η κόρη μου είναι στην εφηβεία).
Να ξεκινήσω πρώτα απ\' όλα από ένα αξίωμα που ίσως δεν μπορείς να φανταστείς πως υπάρχει, μια και η ιδιότητα σου είναι προς το παρόν μονοσήμαντη. Υπάρχει μια εξ αντικειμένου διαφορά στην αγάπη που τα παιδιά τρέφουν προς τους γονείς και σ\' εκείνη των γονιών προς τα παιδιά τους. Η διαφορά αυτή έγκειται στο γεγονός πως τα παιδιά αγαπούν και σέβονται τους γονείς τους σαν προγόνους τους, αλλά παρ\'όλα αυτά έχοντας την ευθύνη μόνο του εαυτού τους (κι αυτή μέχρι του σημείου να μπορούν να διαχειρίζονται μόνα τους κάποιες καταστάσεις), η αγάπη των παιδιών πολλές φορές συγκρούεται με τις προσωπικές τους ανάγκες, κι αν θέλεις θα χαρακτήριζα την αγάπη των παιδιών προς τους γονείς, αγάπη υπό όρους και με εγωκεντρικά χαρακτηριστικά. Αντίθετα, η αγάπη των γονιών προς τα παιδιά, είναι αγάπη αγνή, προστατευτική (σε μερικές περιπτώσεις όμως αγγίζει τα όρια του νοσηρού υπερπροστατευτισμού) και ξεκάθαρη. Για ένα γονιό, δεν υπάρχει τίποτε πολυτιμότερο στο κόσμο από το παιδί του, ούτε κάν η ζωή του η ίδια. Αν θέλεις να κάνεις την αυτοκριτική σου, βάλε σε μια ζυγαριά κάποια θέλω σου με την αγάπη προς τους γονείς σου. Κάποιες φορές, μπορεί η ζυγαριά να κλίνει προς τα θέλω σου. Στον αντίποδα, η πλάστιγγα των γονιών δεν έχει αντίβαρο στην αγάπη τους για το παιδί τους.

Αυτό το χάσμα στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της αγάπης του ενός προς τον άλλον είναι ένα αξίωμα, που αν θέλεις δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.

Φυσικά, δεν μπορεί να χαρακτηρίζει όλες τις οικογένειες και όλους τους τύπους των ανθρώπων. Υπάρχουν παιδιά που έχουν γίνει πατροκτόνοι και μητροκτόνοι κι υπάρχουν γονείς που έχουν φερθεί με το χειρότερο τρόπο στα παιδιά τους, και που δεν χωρά ο ανθρώπινος νους το τι έχει καταγραφεί στην καθημερινή ειδησεογραφία. Αυτές οι περιπτώσεις είναι ωστόσο η εξαίρεση στο κανόνα και απορρέουν κύρια από διαταραχές προσωπικότητας, εγγενή ή επίκτητα ψυχικά προβλήματα ή κοινωνική απομόνωση.

Στην ουσία του προβληματισμού σου τώρα, πέρα από τη διαφορά με την οποία ή καθε μία πλευρά αντιμετωπίζει την άλλη και ξεκινώντας από τη προσωπική σου κατάθεση, ανατριχιάζω μόνο και μόνο στην εικόνα ενός γονιού να κυνηγάει το παιδί του με το ζωνάρι!! Προφανώς μια τέτοια συμπεριφορά δεν μπορεί να μην επηρρεάζει τον ψυχισμό ενός παιδιού και κατά πάσα πιθανότητα είναι η έκφραση παρόμοιων βιωματικών καταστάσεων του πατέρα σου από τον δικό του πατέρα. Το πρόβλημα είναι πως ασυνείδητα αυτά τα βιώματα μπορούν να αποτελέσουν και προοίμιο μελλοντικών συμπεριφορών από το ίδιο το παιδί που την εισπράτει , προς τα δικά του παιδιά. Όσον αφορά την δική σου περίπτωση, είμαι σίγουρος πως όχι, αν κρίνω από τη συγκρότηση με την οποία αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις.

Το παιδί εξαρτάται από τους γονείς. Το γονεικό πρότυπο μαζί με το περιβάλλον που ζει και κινείται το παιδί , είναι οι κύριοι παράγοντες για τη διάπλαση του χαρακτήρα και την υιοθέτηση κάποιων παρόμοιων συμπεριφορών. Τα κληρονομικά χαρακτηριστικά δεν είναι άμοιρα ευθυνών το ίδιο - σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες της γενετικής.
Η αγάπη χωρίς ή με όρια που θέτεις σαν εφαλτήριο για την απομυθοποίηση των γονεικών προτύπων, σύμφωνα με την αρχική μου τοποθέτηση , δεν είναι κανόνας απλούστατα γιατί η αγάπη των παιδιών προς τους γονείς - έστω κι αν κάποιοι βρεθούν να διαφωνήσουν κάθετα μαζί μου - στην ουσία έχει όρια και μάλιστα διακριτά. Το θέμα είναι πως σε οικογένειες χωρίς προβλήματα , τα παιδιά εισπράτουν θετικά γονεικά πρότυπα και σε εκείνες με προβλήματα συμπεριφοράς, αρνητικά .

Θα σε ρωτούσα λοιπόν, για ποιο λόγο να αρνηθεί κάποιος το γονεικό πρότυπο, αν οι γονείς συμπεριφέρονται με αγάπη, τρυφερότητα, στοργή προς τα παιδιά τους και εν γένει τηρούν μια στάση ζωής υποδειγματική ακόμη και στον ιδεολογικό τομέα , αν π.χ. έχουν κοινωνικές ευαισθησίες, οικολογικές ανησυχίες, είναι αλληλέγγυοι στην ανθρώπινη μιζέρια και αντιμετωπίζουν τα κακώς κείμενα του συστήματος με αντίδραση και όχι απάθεια.
Η απομυθοποίηση λοιπόν που ζητάς, κατά την άποψη μου έχει νόημα αν ο μύθος είναι εφιάλτης...
Αν είναι ένα όμορφο όνειρο που συντροφεύει την παιδική κι εφηβική ζωή, δεν βλέπω το λόγο να θέλει κάποιος να ξυπνήσει απότομα...

Η ζωή η ίδια μπορεί να του δείξει το δρόμο....

Νομίζω πως το θέμα που θίγει η εντροπία, δεν είναι η αγάπη και οι ψυχολογικές προεκτάσεις της σχέσης γονέων-παιδιών, αλλά σύμφωνα με τον Ρουσσώ που προανέφερα, το ιδεολογικό και γνωσιολογικό καλούπωμα. Αυτό που μετά στέκεται εφ’ όρου ζωής εμπόδιο στα παιδιά να δουν τα πράγματα μέσα από τη δική τους, καταδική τους ενδιαφέρουσα ματιά. Που θα πρόσφερε ίσως πολλές ευχάριστες εκπλήξεις στην ανθρωπότητα…

θα γραψω μια πολυ απλοποιημενη κατ εμε αποψη

αλλα ετσι τη σκεφτομαι τωρα

οι γονεις μου

μου εδωσαν ως συναισθημα και συμπεριφορα

ο,τι εβγαινε αυθορμητα

μεσα σε ενα συνοθυλευμα δικων τους ισοροπιων

νευρωσεων ψιλικαταθλιψης κοινωνικων προτυπων

το αντιφατικο που σκεφτομαι τωρα

ειναι

π.χ.

ενω ο πατερας μου διακυρρησει και το πιστευω

οτι για το ταδε παιδι του δινει και τη ζωη του

στην ουσια δεν υπαρχει ανθρωπος στον κοσμο που να εχει υποτιμησει με λογια κυριως περισσοτερο απο τον ιδιο το συγκεκριμενο παιδι.

ομως ο πατερας μου αυτο το θεωρει ενταξει
στην ουσια δεν συνηδητοποιει τι κανει

ειναι τυφλωμενος

τυφλωμενος απο εσωτερικη παθολογια
που δεν του επιτρεπει να δει και λιγο περα απο τον εαυτο του

να δει τι προκαλει
να δει τις αναγκες του αλλου

εγω τωρα το παιρνω αυτο;

τι το κανω;

αυτο που θεωρω εγω το μυστικο στη συνταγη

ειναι να θεραπευσω τη researcher

θεραπευοντας τη researcher (ψυχοθεραπευοντας εννοω)

κατανοω τις αναγκες μου

τα αδυνατα μου σημεια

εχω καποιον να με ακουει

μαθαινω τον τροπο να ακουω και εγω

απαλυνεται μεσα μου ο πονος

η ενοχικη διαθεση απεναντι στη ζωη

η αισθηση απειλης και αντιδρασης σε αυτη

και ετσι αρχιζουν να διαφαινονται αλλα πραγματα

δινω περισσοτερη σημασια σε εσωτερικες ποιοτητες

απελευθερωνω τον εαυτο μου απο ψευτικα πρεπει

χαιρομαι απλα πραγματα
εχω υπομονη

χαμογελω μεσα σε αντιξοα δεχομενη πως και αυτα εναι κομματι της ζωης

καταριεμαι τα αντιξοα γιατι ναι αυτο ειναι το συναισθημα μου εκεινη τη στιγμη και το δεχομαι

και παει λεγοντας

δινοντας λοιπον καλυτερη ποιοτικα για μενα ζωη στον εαυτο μου

πιστευω πως τη δινω και στον ανθρωπο μου

και στο παιδι μου αργοτερα

δε λεω πως αυτα συμβαινουν σε απολυτο βαθμο σε μενα

απλα να...να ενας δρομος για αλλαγη...σιγα σιγα....ετσι σκεπτομαι...

Quote:

---

Originally posted by nature
Νομίζω πως το θέμα που θίγει η εντροπία, δεν είναι η αγάπη και οι ψυχολογικές προεκτάσεις της σχέσης γονέων-παιδιών, αλλά σύμφωνα με τον Ρουσσώ που προανέφερα, το ιδεολογικό και γνωσιολογικό καλούπωμα. Αυτό που μετά στέκεται εφ’ όρου ζωής εμπόδιο στα παιδιά να δουν τα πράγματα μέσα από τη δική τους, καταδική τους ενδιαφέρουσα ματιά. Που θα πρόσφερε ίσως πολλές ευχάριστες εκπλήξεις στην ανθρωπότητα…

---

Δεν είμαι υπέρ του καλουπώματος, κάποια στοιχεία όμως που μπορούν να μεταδοθούν από το γονιό στο παιδί, είναι απαραίτητο κατά τη γνώμη μου να συμβαίνει.
Προφανώς αναφέρομαι σε όσα θετικά χαρακτηριστικά μπορούν να επηρρεάσουν με τη σειρά τους θετικά την προσαρμογή του παιδιού στην κοινωνία και να το προστατέψουν από κακοτοπιές που η ανωριμότητα μπορεί να οδηγήσει.

Συμφωνώ με τη τοποθέτηση σου πως οι περισσότεροι γονείς δεν σκύβουν για να μιλήσουν στα παιδιά τους με τρυφερότητα και υπομονή αλλά προσπαθούν να επιβάλουν την άποψη τους θεωρώντας τα κτήμα τους. Αυτό κατά την άποψη μου είναι ένα πρόβλημα που γεννά η έλλειψη παιδείας των γονιών και επιδίδονται σε συμπεριφορές κτητικές και εν ολίγοις δικτατορικές.

Θέλω να πιστεύω πως το πρόβλημα θα φθίνει όσο οι νεότερες γενιές διαδέχονται τις παλιότερες που βασίζαν την παιδαγωγική συμπεριφορά σε αναχρονιστικά πρότυπα των παπούδων τους..

Ιδεολογικό και γνωσιολογικό «καλούπωμα»…
Ας πάρουμε για παράδειγμα τα Μαθηματικά. Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται με έμφυτο ταλέντο εκεί. Η άποψη που επικρατεί από τους ειδικούς και τη μαθηματική εταιρία είναι να τα αναλαμβάνει κάποιος κατάλληλος (όχι καθοδηγητής, αλλά θέτων τα κατάλληλα ερωτήματα) σε ηλικία αρκετά έγκαιρη πριν αρχίσουν τα πολλά μαθηματικά στη 5η και 6η δημοτικού. Γιατί? Για να μην έχει ήδη «καλουπωθεί» το μυαλό με τις στερεότυπες μαθηματικές προσεγγίσεις…. Για να είναι παρθένο και άσπρος πίνακας το μυαλό τους για τη δική τους φρέσκια και ίσως ανατρεπτική ιδέα…
Το ίδιο ισχύει και για τη μουσική. Οι μουσικοί των μεγάλων ορχηστρών του κόσμου δεν έχουν την ίδια ευκολία με έναν πιο ακατέργαστο μουσικό να «πιάσουν» ελεύθερα ένα κομμάτι… Εχουν μάθει την παρτιτούρα…. Αριστα μεν, αλλά, την παρτιτούρα.
Αυτό κάνουν οι γονείς, σύμφωνα με τη θεωρία του ξενιστή.
Και συνεπικουρείται το θεάρεστο έργο τους από το εκάστοτε περισσότερο ή λιγότερο αυταρχικό σύστημα παιδείας.

Nature, πιστεύεις πως έχουμε σαν κοινωνία στη χώρα μας τις υποδομές για να ανακαλύπτουμε ταλέντα στα μαθηματικά ή τη μουσική ?
Αν εξαιρέσεις κάποιους ευαισθητοποιημένους εκπαιδευτικούς, νομίζω πως όχι...
Δυστυχώς - κι ίσως αυτό να είναι προιόν της παγκοσμιοποίησης - η μόνη διέξοδος για τα νέα ταλέντα- μοιάζει να είναι μονόδρομος τα κάθε λογής ριάλιτι και η κριτική της Μαγγίρας και του Ψινάκη...

Δεν διαφωνώ με την προσέγγιση σου για το ιδεολογικό και γνωσιακό καλούπωμα, θάλεγα πως με καλύπτει πλήρως...