Δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω

Νιώθω χάλια.
Απαίσια.
Πάνω από όλα με τον ίδιο τον εαυτό μου.
Δεν τον βρίσκω. Ή μάλλον φοβάμαι να τον βρω.
Θέλω να μείνω μόνη μου.
Και στην ουσία μόνη μου είμαι. Τόσο καιρό πια...
Αλλά δεν είμαι. Έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου. Δίπλα μου; Μάλλον όχι και τόσο δίπλα μου. Μάλλον είναι δίπλα μου για να νιώθω λιγότερο μόνη αφού επέλεξα να μην είμαι δίπλα σε μένα.

Κάποιες φορές καταφέρνω να παγώσω την ανησυχία μου για τη ζωή μου, για τις επιλογές μου, να μην τη νιώθω.
Κι εκεί νιώθω ότι όλα είναι μάλλον καλά, προς το παρόν. Έλα μωρέ μου λέω, υπερβάλλεις. Έλα, ακόμα δεν είναι ώρα για μεγάλες αποφάσεις. Είσαι αδύναμη (εσύ που δείχνεις η τουλάχιστον όλοι έτσι λένε, τόσο κουλ, τόσο δυνατή).


Με μισώ που κάνω στους άλλους αυτό που δε θα ήθελα να μου κάνουν. Με μισώ που κάνω στον εαυτο μου αυτό που κάνω.

Και ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένω, η ανησυχία αυτή φουντώνει. Έρχεται να μου θυμίσει την αποξένωση από τον εαυτό μου.

Όπως απόψε...
Και να'σου τα τσιγάρα το ένα πίσω από το άλλο, εγώ που δεν κάπνιζα.

Κι αυτό που τρέμω είναι αν αυτή η ανησυχία, που προσπαθώ να την καταπνίξω, με οδηγήσει ξανά στην κορύφωση του πανικού, ή ακόμα και στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, στην κόλαση δηλαδή.

Ειναι σαν να βλέπω την άβυσσο στην οποία πλησιάζω για ακόμα μία φορά και εγώ να πηγαίνω ήρεμα, σταθερά, παγωμένα, ατάραχα ολοένα προς αυτή...

Γιατί αυτή την ξέρω...πλέον καλά. Όσο κόλαση κι αν είναι, την έχω μάθει. Είναι γνώριμη. Ο τέλειος μαζοχισμός.

Έχω μάθει στα αλήθεια να αγαπώ;

Μερικές φορές θέλω να μη μ'αγαπάει κανείς. Για να μπορώ να φεύγω. Χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές. Είναι πιο εύκολο έτσι. Ας αγαπώ εγώ. Θα το αντέξω. Θα πληγωθώ, αλλά θα το αντέξω. Άλλωστε το έχω αντέξει στο παρελθόν. Φτάνει να μη με αγαπούν!

Μου μόιάζει σαν να αντέχω να πληγωθώ, αλλά να μην αντέχω να πληγώνω!

Καλοκαίρι, διακοπές, μπλε, θάλασσα. Πάντα ήταν το καλύτερό μου. Και από πέρσυ έχει γίνει ο εφιάλτης μου. Σαν να έρχομαι αντιμέτωπη με την αποξένωση από τον εαυτό μου κάθε καλοκαίρι. Ίσως γιατί τότε δεν εχω τις υποχρεώσεις που έχω το χειμώνα, ίσως γιατί ΠΡΕΠΕΙ να πάω διακοπές και να ειμαι η τέλεια σύντροφος.

Ο πανικός ήρθε σαν δώρο για να μου χτυπήσει το καμπανάκι, να μου ανοίγει τα μάτια, να μου πει ΔΕΣ! Μιας κι εγώ προτιμώ να τα κλείνω.
Κι όταν επιτέλους κατάλαβα που τα κλείνω, ξανακαλώ τον πανικό να έρθει, με μαθηματική ακρίβεια! Αφού εξακολουθώ να κλείνω τα μάτια μου. Για να νιώσω αυτή την ψεύτικη αταραξία μου! Κι εγώ τι κάνω; Τίποτα!

Και τώρα τι κάνω; Γράφω εδώ, να με διαβάσετε. Ψάχνω τη λύση, όπως πάντα, έξω από μένα. Μιας και νιώθω, για ακόμα μία φορά, εγκλωβισμένη, ανήμπορη.
Τι ψέματα που μου λέω...Κι όμως έτσι νιώθω.

Εκεί έξω, σχεδόν κανείς δε μπορεί να με καταλάβει, όταν εξηγώ. Ενώ εγώ όλους τους καταλαβάινω. Τους νιώθω τόσο πολύ, αυτό μου λένε. Και είναι αλήθεια. Νιώθω τόσο τον άλλο, που πολλές φορες παύω να νιώθω εμένα.
Αυτό είναι το παράπονό μου. Μάλλον εγώ φταίω. Δεν μπορώ ίσως να το ΄δώσω στον άλλο να με καταλάβει. Παγώνω, χάνω τις λέξεις, το νόημα. Αμφιβάλλω κι εγώ η ίδια γι'αυτά που εκστομίζω, και μιλάω γενικά, αφηρημένα.

Άραγε εδώ γίνομαι κατανοητή; Αν κρίνω και από το ότι δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω, το πιο πιθανό είναι να μη γίνομαι.
Δεν ξέρω πραγματικά τι θέλω να ακούσω. Το σίγουρο είναι ότι, γράφοντάς τα, νιώθω κάπως καλύτερα...

Ξερεις..
Πιστευω οτι ειναι καλο να ψαχνεις τον εαυτο σου.
Καλο μεχρι ενος σημειου.
Γιατι οσο περισσοτερο το ψαχνεις, τοσο περισσοτερο θα χανεσαι και θα δημιουργουνται νεα ερωτηματα.
Οσο και να το σκεφτεσαι δεν θα καταφερεις τιποτα.
Γιατι απλα ο εαυτος σου βρισκεται στα συναισθηματα που σου προκαλουνται οταν συναναστρεφεσαι με αλλους.
Οταν δημιουργειται ενα συναισθημα και το εκφρασεις, εισαι ειλικρινης με τον εαυτο σου.
Οταν παρολαυτα εκφρασεις κατι ψευτικο, για διαφορους λογους, πιεζεις τον εαυτο σου
Γιαυτο λενε πως ο ανθρωπος δεν μπορει να ζησει μονος του.
Γιατι χρειαζεται καποιον να εκφραστει μαζι του.

Οσο απλο και αν ακουγεται, πιστευω ειναι η αληθεια.
Δηλαδη σταματα να σκεφτεσαι τοσο πολυπλοκα, γιατι χανεται η ουσια.

Aνώνυμη μου,
ανησυχίες πίεσης....Αυτό νιώθω.
Εσωτερική πίεση για να παρθούν κάποιες αποφάσεις τις οποίες δεν ξεκαθαρισες.
Να μείνω?να επισημοποιήσουμε?ή να φύγω?Τώρα έχω χρόνο-χωρίς υποχρεώσεις πια- κ το ξεκαθάρισμα πιέζει.Είναι η σειρά του......(τα γράφω έτσι όπως μου ρχονται,δεν ξέρω κατά πόσο πέφτω μέσα γιατί δεν ξέρω τπτ για τη ζωή σου).
Όλο αυτό συνδυάζεται με το θέμα του χρόνου που κυλάει κ πιέζει ακόμα περισσότερο.

Όσο για το καλύτερα να μη σ΄αγαπούν κ ας αγαπάς σε καταλαβαίνω γιατί το έχω κι εγώ κ κατέληξα στο συμπέρασμα ότι απλά θέλω να μεταθέσω την ευθύνη της ζωής μου αλλού.Δε μ΄αγαπάει άρα φυσικό κ επόμενο φεύγω,βγαίνω απ\'το ΄καταραμμένο΄ μπέρδεμα!!!Μ΄αγαπάει?το ΄μπέρδεμα΄ υφίσταται δυνατό κ εγώ καλούμαι να πάρω απόφαση για τη ζωή μου.

Δύσκολη κατάσταση αλλά μη φοβάσαι για την αβυσσο που λες ότι βλέπεις να πλησιάζει, κ μην τα βάζεις με τον εαυτό σου εκεί που δε φταίει....
Δλδ μη γενικεύεις το κακό κ μην τα βάζεις συνολικά με τον εαυτό σου.
Μια συγκεκριμένη κατάσταση προκαλεί όλη αυτή την ανακατοσούρα κ όχι το σύνολό σου ή αυτό που είσαι.Στο λέω γιατί το έχω κάνει εκατομμύρια φορές,να με ενοχλεί κάτι συγκεκριμένο(κ πολλές φορές κάτι πολύ απλό π.χ.έχω μπουχτίσει κ θέλω να βγω να ξεδώσω-όσο γελοίος λόγος κ αν ακούγεται....)κ αν δεν επικεντρωθώ σ\'αυτό που με ενοχλεί τελικά ή δεν το βρώ μπλέκομαι με τον εαυτό μου,τα βάζω μαζί του κ ...αποτέλεσμα κανένα....

Δεν ξέρω τι είναι αυτό.Επαφή με το μέσα?άκουσμα επιθυμιών?αναγκών του εαυτού μας???

Σε όλα αυτά που γράφεις,εκτός του ότι νομίζω πως σε καταλαβαίνω πως νιώθεις,
βλέπω απλά ένα συγκεκριμένο πρόβλημα-σύγκρουση κ αφορά τη σχέση σου.

Όλα αυτά δικές μου σκέψεις διαβάζοντας τα όσα έγραψες,μπορεί να πέφτω κ έξω,
πάντως κατανοητή έγινες σε μένα τουλάχιστον...η αποκωδικοποίηση δεν ξέρω κατά ποσο ταιριάζει....

τελικα τι συμβαινει...

κανεις δεν γνωριζει....

μηπως ακομη μια αλλαγη στην αποχρωση των συναισθηματων;

μηπως καποιες αληθεις διαπιστωσεις;

εμε κανεις δε με καταλαβαινει....


τι μοναξια! ωρες ωρες

ποσο ανακουφιστικο να δεχθει καποιος τη δυσκολια σου...να τη νιωσει κι ας μη μπορει να κανει τιποτα γι αυτη δεν ειναι αυτο το ζητουμενο....

ειναι αυτος ο ανθρωπος μου; μου αρεσει πραγματικα; καλουμαι να παρω αποφασεις...

κι ομως

ναι εισπρατω πραγματα αλλα δεν ξερω...

what is missing...something is missing....

α ρε ανωνυμη...και αρση.... να ξερατε ποσο καλο μου κανετε....

θα τη βρουμε την ακρη

θα αποδεχθουμε τη μεση;

κανεις δεν ξερει

ευθυνη...ας ηταν καποιος να μου πει...αυτο αυτο κι αυτο...

θησαυριζουν οι fortune-tellers σου λεει...αχ κατακαημενε κοσμε....

και προχωραμε ... πως; πως; ε;

Ξέρεις κάνει πολύ καλό να βγάζεις αυτά τα μπερδεμένα συναισθήματα προς τα έξω.
όσο τα κρατάς συσσωρεύονται και μαζεύονται και μετα είναι φυσικό να μη νιώθεις καλά με τον εαυτό σου και να νιώθεις μια γενική δυσφορία.Το μεγάλο ξέσπασμα προετοιμάζεται έτσι.
Πας σε κάποιον ψυχολόγοή έστω συζητάς με κάποιο κοντινό σου πρόσωπο για τις ανησυχίες σου;
Η άβυσσος που νιώθεις να έρχεται είναι εσωτερική πίεση που νιώθεις για μεγάλες αποφάσεις που πρεπει να πάρεις όπως είπε και η άρση.
και εγώ νιωθω τελείως εγκλωβισμενη όταν πρέπει να ξεκαθαρίσω σοβαρά πράγματα για τη ζωή μου.
Σαν να καταρρέω και μετά ποιος θα μαζεύει τα κομμάτια μου;

Νομίζω ότι έχεις ανάγκη να ξεκαθαρίσεις πράγματα και ότι ένας ειδικός θα σε βοηθούσε να δεις με άλλο ματι την κατάσταση.
Εχεις αναγκη να βγάλεις πράγματα από μέσα σου

Ελπίζω γράφοντας εδώ να ένιωσες μια εσωτερική ανακούφιση είναι πολύ λυτρωτικό!

Quote:

---

Originally posted by uverw0RlD
Ξερεις..
Πιστευω οτι ειναι καλο να ψαχνεις τον εαυτο σου.
Καλο μεχρι ενος σημειου.
Γιατι οσο περισσοτερο το ψαχνεις, τοσο περισσοτερο θα χανεσαι και θα δημιουργουνται νεα ερωτηματα.
Οσο και να το σκεφτεσαι δεν θα καταφερεις τιποτα.
Γιατι απλα ο εαυτος σου βρισκεται στα συναισθηματα που σου προκαλουνται οταν συναναστρεφεσαι με αλλους.
Οταν δημιουργειται ενα συναισθημα και το εκφρασεις, εισαι ειλικρινης με τον εαυτο σου.
Οταν παρολαυτα εκφρασεις κατι ψευτικο, για διαφορους λογους, πιεζεις τον εαυτο σου
Γιαυτο λενε πως ο ανθρωπος δεν μπορει να ζησει μονος του.
Γιατι χρειαζεται καποιον να εκφραστει μαζι του.

Οσο απλο και αν ακουγεται, πιστευω ειναι η αληθεια.
Δηλαδη σταματα να σκεφτεσαι τοσο πολυπλοκα, γιατι χανεται η ουσια.

---

uverw0RlD
πρώτα πρώτα σε ευχαριστώ που μου απάντησες.
Να σου πω. Κι εμένα μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν χρειάζεται να αναλύσουν τόσο ούτε χάνονται στις αναλύσεις αλλά βγάζουν συμπεράσματα. Συμπεράσματα ουσιαστικά, πρακτικά και όχι απλά επιφανειακά.
Για πες μου λοιπόν, αν θέλεις, ποια ουσία βλέπεις εσύ που ίσως τη χάνω (δυστυχώς);

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Aνώνυμη μου,
ανησυχίες πίεσης....Αυτό νιώθω.
Εσωτερική πίεση για να παρθούν κάποιες αποφάσεις τις οποίες δεν ξεκαθαρισες.
Να μείνω?να επισημοποιήσουμε?ή να φύγω?Τώρα έχω χρόνο-χωρίς υποχρεώσεις πια- κ το ξεκαθάρισμα πιέζει.Είναι η σειρά του......(τα γράφω έτσι όπως μου ρχονται,δεν ξέρω κατά πόσο πέφτω μέσα γιατί δεν ξέρω τπτ για τη ζωή σου).


Άρσι μου μέσα πέφτεις.
Το μόνο θετικό είναι ότι η επιλογή \"να επισημοποιήσω\" δεν υπάρχει πλέον - ευτυχώς σε αυτό είμαι κάθετη. Όσο για τις άλλες δύο \"να μείνω ή να φύγω\" το ξέρω ότι πρέπει να φύγω. Το ξέρω. Αλλιώς κάνω κακό τόσο σε μένα όσο και στον άλλο. Το θέμα είναι ότι δε θελω να φύγω και να γυρίσω τρέχοντας από αδυναμία, από μοναξιά, από νοσταλγία. Εκεί θα μου/του κάνω περισσότερο κακό.
Απλά ε΄πειδή δε νιώθω τη δύναμη, μάλλον δεν έχω κατασταλλάξει ακόμα πως ακριβώς είμαι, μένω.

Έλα όμως που υπάρχουν στιγμές που δεν έχω ούτε τη δύναμη να φύγω ούτε να μείνω! Και χτες ήταν ακόμα μία τέτοια στιγμή. Δεν ξέρω αν το έχει νιώσει κανείς αυτό, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα. Πνίγομαι που μένω, πνίγομαι και αν φύγω.



Όλο αυτό συνδυάζεται με το θέμα του χρόνου που κυλάει κ πιέζει ακόμα περισσότερο.



Ναι ο χρόνος πάντα με πίεζε. Όσο μικρή κι αν ήμουν τον ένιωθα απειλή.
Τώρα τελευταία όμως άλλαξα τακτική.
Προσπαθώ να μη με νοιάζει.
Από την άλλη, κάποιες φορές φτάνω στο αντιθετο άκρο. Του να μη με νοιάζει καθόλου οπότε να επαναπαύομαι στην στασιμότητα.


Όσο για το καλύτερα να μη σ΄αγαπούν κ ας αγαπάς σε καταλαβαίνω γιατί το έχω κι εγώ κ κατέληξα στο συμπέρασμα ότι απλά θέλω να μεταθέσω την ευθύνη της ζωής μου αλλού.Δε μ΄αγαπάει άρα φυσικό κ επόμενο φεύγω,βγαίνω απ\'το ΄καταραμμένο΄ μπέρδεμα!!!Μ΄αγαπάει?το ΄μπέρδεμα΄ υφίσταται δυνατό κ εγώ καλούμαι να πάρω απόφαση για τη ζωή μου.



Εδώ έπεσες τόσο μέσα.
Ακριβώς. Μεταθέτω την εύθύνη αλλού.
Τι πονάει πιο πολύ; Να μη βλέπεις και να κάνεις τα λάθη ή να τα βλέπεις και να εξακολουθείς να τα κάνεις;


Δύσκολη κατάσταση αλλά μη φοβάσαι για την αβυσσο που λες ότι βλέπεις να πλησιάζει, κ μην τα βάζεις με τον εαυτό σου εκεί που δε φταίει....
Δλδ μη γενικεύεις το κακό κ μην τα βάζεις συνολικά με τον εαυτό σου.


Κι όμως φταίω Άρσι. Δεν είμαι άμοιρη ευθυνων. Πρωτίστως απέναντι στον εαυτό μου. Επειδή το έχω ξαναζήσει το έργο, κάθε φορά που πιεζόμουν έτσι συνασθηματικά (να μείνω ή να φύγω- 2 φορές για την ακρίβεια) ξανακορυφώνονταν οι πανικοί. Και λέω πότε το πάθημα θα μου γίνει μάθημα επιτέλους;


Μια συγκεκριμένη κατάσταση προκαλεί όλη αυτή την ανακατοσούρα κ όχι το σύνολό σου ή αυτό που είσαι.Στο λέω γιατί το έχω κάνει εκατομμύρια φορές,να με ενοχλεί κάτι συγκεκριμένο(κ πολλές φορές κάτι πολύ απλό π.χ.έχω μπουχτίσει κ θέλω να βγω να ξεδώσω-όσο γελοίος λόγος κ αν ακούγεται....)κ αν δεν επικεντρωθώ σ\'αυτό που με ενοχλεί τελικά ή δεν το βρώ μπλέκομαι με τον εαυτό μου,τα βάζω μαζί του κ ...αποτέλεσμα κανένα....

Δεν ξέρω τι είναι αυτό.Επαφή με το μέσα?άκουσμα επιθυμιών?αναγκών του εαυτού μας???

Σε όλα αυτά που γράφεις,εκτός του ότι νομίζω πως σε καταλαβαίνω πως νιώθεις,
βλέπω απλά ένα συγκεκριμένο πρόβλημα-σύγκρουση κ αφορά τη σχέση σου.

Όλα αυτά δικές μου σκέψεις διαβάζοντας τα όσα έγραψες,μπορεί να πέφτω κ έξω,
πάντως κατανοητή έγινες σε μένα τουλάχιστον...η αποκωδικοποίηση δεν ξέρω κατά ποσο ταιριάζει....

---

Σ\'ευχαριστώ που με ένιωσες Άρσι. Μια χαρά το έκανες. Το θέμα είναι ότι και πάλι, έχω κολλήσει.

Ανώνυμη....δεν ξέρω αν πλησιάζω λίγο αυτό που σκέφτεσαι, αλλά θα το εκφράσω και ας είναι και λάθος.
Πιθανολογώ λοιπόν πως είσαι σε μια σχέση που τη δένει η συνήθεια και ο χρόνος που πέρασε κουβαλώντας μαζί τους όλες τις αναμνήσεις μιας ζωής ευχάριστες ή δυσσάρεστες. Χωρίζοντας νιώθει κανείς πως πρέπει να ξεκολήσει από μέσα του όλα αυτά που μοιράστηκε με τον άλλον και αυτή είναι μια τεράστια απώλεια που όντας ψυχολογικά πληγωμένος δεν βρίσκει το κουράγιο να το κάνει.
Παράλληλα όταν εμείς δεν είμαστε δυνατοί αρνούμαστε να χάσουμε ανθρώπους και καταστάσεις μόνο και μόνο γιατί νιώθουμε αδύναμοι σε μια νέα εικόνα της ζωής μας που δεν περιλαμβάνει το σταθερό....το γνώριμο...το οικείο, όσο και αν ξέρουμε πως δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε πια από αυτό...

Quote:

---

Originally posted by εσωτερική_σήψη
Ξέρεις κάνει πολύ καλό να βγάζεις αυτά τα μπερδεμένα συναισθήματα προς τα έξω.
όσο τα κρατάς συσσωρεύονται και μαζεύονται και μετα είναι φυσικό να μη νιώθεις καλά με τον εαυτό σου και να νιώθεις μια γενική δυσφορία.Το μεγάλο ξέσπασμα προετοιμάζεται έτσι.
Πας σε κάποιον ψυχολόγοή έστω συζητάς με κάποιο κοντινό σου πρόσωπο για τις ανησυχίες σου;
Η άβυσσος που νιώθεις να έρχεται είναι εσωτερική πίεση που νιώθεις για μεγάλες αποφάσεις που πρεπει να πάρεις όπως είπε και η άρση.
και εγώ νιωθω τελείως εγκλωβισμενη όταν πρέπει να ξεκαθαρίσω σοβαρά πράγματα για τη ζωή μου.
Σαν να καταρρέω και μετά ποιος θα μαζεύει τα κομμάτια μου;

Νομίζω ότι έχεις ανάγκη να ξεκαθαρίσεις πράγματα και ότι ένας ειδικός θα σε βοηθούσε να δεις με άλλο ματι την κατάσταση.
Εχεις αναγκη να βγάλεις πράγματα από μέσα σου

Ελπίζω γράφοντας εδώ να ένιωσες μια εσωτερική ανακούφιση είναι πολύ λυτρωτικό!

---

Εσωτερική μου κάνω εδώ και ένα χρόνο ψυχοθεραπεία. Με έχει βοηθήσει πραγματικά πολύ...
Αλλά όχι ακόμα όσο θα ήθελα ή μάλλον στα πιο καίρια θέματα που με απασχολούν.

Εκεί μέσα νιώθω αποδεκτή σε ότι θέμα κι αν με απασχολεί να το συζητήσω. Οπότε εκεί νιώθω ότι με καταλαβαίνουν.
Έξω, χμ, πολύ πολύ λίγα άτομα θα με καταλάβουν, 2 το πολύ 3. Κι έχεις δίκιο, όταν το συζητώ, φεύγει ένα βάρος από επάνω μου. Και εδώ που τα έγραψα μου έκανε καλό, έχεις δίκιο.

Όμως, ξέρεις, μερικές φορές δε φτάνει ούτε αυτό. Όσο και να το συζητάς, ο άλλος δεν μπορεί να πάρει την ευθύνη τη δική σου. Εϊναι δική σου.

Εκεί που πονάω ότι δε με καταλαβαίνει είναι η σχέση μου. Παρόλο που έχουμε και 6-7 χρόνια διαφορά, είναι σαν να μεγάλωσα εγώ και εκείνος να έμεινε πίσω. Δε με νιώθει, σε ότι κι αν πω. Πόσο μάλλον αν ξεκινήσω συζητηση για τα εντός της σχέσης...Σαν εξωγήινη νιώθω... Και αυτό με αποξενώνει ακόμα περισσότερο. Κι από τον εαυτό μου ακόμα. Δηλαδή λέω μόνο εγώ είμαι η περίεργη; Τι γίνεται;

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Ανώνυμη....δεν ξέρω αν πλησιάζω λίγο αυτό που σκέφτεσαι, αλλά θα το εκφράσω και ας είναι και λάθος.
Πιθανολογώ λοιπόν πως είσαι σε μια σχέση που τη δένει η συνήθεια και ο χρόνος που πέρασε κουβαλώντας μαζί τους όλες τις αναμνήσεις μιας ζωής ευχάριστες ή δυσσάρεστες. Χωρίζοντας νιώθει κανείς πως πρέπει να ξεκολήσει από μέσα του όλα αυτά που μοιράστηκε με τον άλλον και αυτή είναι μια τεράστια απώλεια που όντας ψυχολογικά πληγωμένος δεν βρίσκει το κουράγιο να το κάνει.
Παράλληλα όταν εμείς δεν είμαστε δυνατοί αρνούμαστε να χάσουμε ανθρώπους και καταστάσεις μόνο και μόνο γιατί νιώθουμε αδύναμοι σε μια νέα εικόνα της ζωής μας που δεν περιλαμβάνει το σταθερό....το γνώριμο...το οικείο, όσο και αν ξέρουμε πως δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε πια από αυτό...

---

Θεοφανία μου έπεσες πολύ μέσα... Ίσως να το έχεις νιώσει κι εσύ και γι\'αυτό μιλάς τόσο εύστοχα, δεν ξέρω.

Αλλά, εκτός από τη συνήθεια και τις τόσες πολλές αναμνήσεις, ευχάριστες και δυσάρεστες, είναι και η αγάπη. Το νιώθω, είναι και αυτή, πραγματικά.
Αλλά που δυστυχώς, δεν είναι πια ερωτική.

Έχω θέμα με τις απώλειες φαίνεται. Απώλειες από σχέση, απώλειες από ζωή. Δεν τις δέχομαι εύκολα. Πέφτω σε βαρύ πένθος...

Quote:

---

Originally posted by researcher
τελικα τι συμβαινει...

κανεις δεν γνωριζει....

μηπως ακομη μια αλλαγη στην αποχρωση των συναισθηματων;

μηπως καποιες αληθεις διαπιστωσεις;

εμε κανεις δε με καταλαβαινει....


τι μοναξια! ωρες ωρες

ποσο ανακουφιστικο να δεχθει καποιος τη δυσκολια σου...να τη νιωσει κι ας μη μπορει να κανει τιποτα γι αυτη δεν ειναι αυτο το ζητουμενο....

ειναι αυτος ο ανθρωπος μου; μου αρεσει πραγματικα; καλουμαι να παρω αποφασεις...

κι ομως

ναι εισπρατω πραγματα αλλα δεν ξερω...

what is missing...something is missing....

α ρε ανωνυμη...και αρση.... να ξερατε ποσο καλο μου κανετε....

θα τη βρουμε την ακρη

θα αποδεχθουμε τη μεση;

κανεις δεν ξερει

ευθυνη...ας ηταν καποιος να μου πει...αυτο αυτο κι αυτο...

θησαυριζουν οι fortune-tellers σου λεει...αχ κατακαημενε κοσμε....

και προχωραμε ... πως; πως; ε;

---

Εξερευνήτριά μου,
χμ πολλοί με τα ίδια διλλήματα ε; :)

Ποια είναι όμως η μέση; Και είναι η μέση πάντα η καλύτερη λύση;

Κρατάω αυτό:
\"something is missing\"...

Και να που αρχίζω και πάλι δυστυχώς τις αμπελοφιλοσοφίες μου χωρίς να κάνω τίποτα πράξη...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Ανώνυμη....δεν ξέρω αν πλησιάζω λίγο αυτό που σκέφτεσαι, αλλά θα το εκφράσω και ας είναι και λάθος.
Πιθανολογώ λοιπόν πως είσαι σε μια σχέση που τη δένει η συνήθεια και ο χρόνος που πέρασε κουβαλώντας μαζί τους όλες τις αναμνήσεις μιας ζωής ευχάριστες ή δυσσάρεστες. Χωρίζοντας νιώθει κανείς πως πρέπει να ξεκολήσει από μέσα του όλα αυτά που μοιράστηκε με τον άλλον και αυτή είναι μια τεράστια απώλεια που όντας ψυχολογικά πληγωμένος δεν βρίσκει το κουράγιο να το κάνει.
Παράλληλα όταν εμείς δεν είμαστε δυνατοί αρνούμαστε να χάσουμε ανθρώπους και καταστάσεις μόνο και μόνο γιατί νιώθουμε αδύναμοι σε μια νέα εικόνα της ζωής μας που δεν περιλαμβάνει το σταθερό....το γνώριμο...το οικείο, όσο και αν ξέρουμε πως δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε πια από αυτό...

---

Θεοφανία μου έπεσες πολύ μέσα... Ίσως να το έχεις νιώσει κι εσύ και γι\'αυτό μιλάς τόσο εύστοχα, δεν ξέρω.

Αλλά, εκτός από τη συνήθεια και τις τόσες πολλές αναμνήσεις, ευχάριστες και δυσάρεστες, είναι και η αγάπη. Το νιώθω, είναι και αυτή, πραγματικά.
Αλλά που δυστυχώς, δεν είναι πια ερωτική.

Έχω θέμα με τις απώλειες φαίνεται. Απώλειες από σχέση, απώλειες από ζωή. Δεν τις δέχομαι εύκολα. Πέφτω σε βαρύ πένθος...

---

Πριν απ\' τον τωρινό μου σύντροφο, είχα μια σχέση πέντε χρόνων με ένα παιδί. Μιλάμε για έναν καταπληκτικό άνθρωπο με χιούμορ, με βάθος, που το λατρευαν και οι φίλοι και η οικογένεια μου. Τον τελευταίο χρόνο έκανα μέχρι και παράλληλη σχέση μήπως μπορέσω να βρω τη δύναμη να φύγω, ξέρεις γιατί;
Ένιωθα πως έχω δέσει τη ζωή μου μαζί του, ένιωθα πως θα τον παντρευτώ θα κάνουμε παιδιά, θα πεθάνουμε μαζί. Αλλά δεν ήμουν ερωτευμένη. Φαντάσου πως τον τελευταίο καιρό τσακωνόμασταν για να κάνουμε σεξ. Δεν μου έβγαινε με τίποτα.
Για να μη μακρυγορώ με χώρισε αυτός. Κόντεψα να πεθάνω. Ένα καλοκαίρι βολόδερνα συναισθηματικά, έκανα σχέσεις του κ..., ξενύχτια, απόγνωση, τρέλλα. Τέσσερις μήνες μετά το χωρισμό έπεσα πάνω στον τωρινό μου σύντροφο και όλα ανατράπηκαν σε απίστευτα μικρό χρονικό διάστημα.
Τώρα, τέσσερα χρόνια μετά είμαι ακόμη ερωτευμένη με τον φίλο μου και ξέρεις που καταλήγω; Είναι διαφορετική η αγάπη που μας δένει με κάποιον επειδή έχει στοιχεία που μας κάνουν και μας βολεύουν, (εμάς και τον πείργυρο) και είναι διαφορετική η ερωτική αγάπη που δεν βρίσκει κανένα κοινό σημείο πέρα απ\' την ερωτικη χημεία που κανείς δεν έχει κατάφέρει να εξηγήσει.

Ξέρω πως έχεις χάσει το μπαμπά σου λίγο πριν χάσω εγώ τη μαμά μου. Μη μπερδεύεις το ένα με το άλλο. Άφησε πίσω ότι σε βαραίνει, ακόμη και αν χρειαστεί να υποφέρεις μέχρι να το συνηθίσεις. Μη ξεχνάς πως κάπου εκεί παρακάτω βρίσκεται κάποιος που θα σε ζωντανέψει, θα σε παρασύρει και θα σε απογειώσει.
Αρκεί να το θες πολύ και να πιστεύεις σε σένα....

Ανώνυμη, το προτελευταίο μήνυμά σου μου θύμισε μια δική μου παρόμοια κατάσταση. Όταν ξεκίνησα κι εγώ να κινούμαι στους κύκλους της συμβουλευτικής και της ψυχοθεραπείας, είχα παρόμοια συναισθήματα απέναντι στον σύντροφό μου, με τον οποίο είμασταν τότε μαζί 7 χρόνια.
Αισθανόμουν να με καταλαβαίνει τόσο καλά η ομάδα συνάντησης στην οποία ήμουν μέλος, να με αποδέχεται για όλα τα καλά και τα στραβά μου. Ταυτόχρονα ο εσωτερικός μου κόσμος όλος γκρεμιζόταν και ανασυντασσόταν με ραγδαίους ρυθμούς. Παρόλα τα δύσκολα συναισθήματα που ξεπηδούσαν απο όλο αυτό, λάτρευα και λατρεύω τη διαδικασία αυτή που νιώθω να με φέρνει κάθε λεπτό όλο και πιο κοντά στον εαυτό μου, όλο και πιο βαθιά μέσα μου.
Απο την άλλη δίπλα μου ήταν αυτός ο σύντροφος η συμπεριφορά του οποίου απέναντι σε όλα αυτά ήταν κάθε άλλο παρα υποστηρικτική. Δεν μπορούσε να με ακούσει και να με καταλάβει όπως η ομάδα μου. Θύμωνε και ζήλευε που μιλούσα σε άλλους για τα προβλήματά μου και όχι σε εκείνον. Παραπονιόταν για τη σχέση μας που δεν πάει καλά, για μένα που δεν γελάω πια.
Παρότι 9 χρόνια μεγαλύτερός μου, ένιωθα να έχω δίπλα μου ένα κακομαθημένο μωρό που αδυνατούσε να καταλάβει τι συμβαίνει μέσα μου, όσο και να προσπαθούσα να του εξηγήσω. Ένιωθα εμένα να μεγαλώνει με γοργούς ρυθμούς κι εκείνον να μένει τόσο πίσω.....κι εγώ να μένω τόσο μόνη μέσα στη σχέση.
Μια μέρα, εκεί που συζήταγα το θέμα αυτό στην ομάδα μου και παραπονιόμουν πόσο πολύ δεν με καταλαβαίνει αυτός ο άνθρωπος, η διευκολύντρια μου είπε : \"Εσύ τον καταλαβαίνεις?\"
Αυτή της η απόκριση υπήρξε η αρχή για να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα.
Κατάλαβα οτι εγώ, απο δική μου επιθυμία, είχα μπει σε μια διαδικασία και είχα ακολουθήσει έναν δρόμο. Εκείνος μοιραία είχε παρασυρθεί μαζί μου σε όλο αυτό χωρίς καν να το θέλει! Επιπλέον εγώ είχα μια ολόκληρη ομάδα δίπλα μου να με υποστηρίζει, εκείνος δεν είχε κάτι τέτοιο. Κι οι δυο μας νιώθαμε παρόμοια μόνοι, κι οι δυο μας νιώθαμε οτι ο άλλος αρχίζει να φεύγει μακριά, μπρος ή πίσω.
Ήταν σκληρό να παραδεχτώ οτι ο σύντροφός μου δεν ήταν υποχρεωμένος να καταλάβει. Ούτε να αποδεχτεί. Ούτε να μοιραστεί. Πόσο μάλλον να αλλάξει μαζί μου. Το ήθελα αλλά δεν ήταν στο χέρι μου. Ήταν στο δικό του.
Φτάσαμε μέχρι το χωρισμό αλλά είμαστε ακόμα μαζί. Κι είμαστε μαζί γιατί εκείνος κράτησε τη σχέση όταν εγώ μετά βίας κρατούσα τα κομμάτια μου. Είμαστε μαζί γιατί αυτό που μας δένει, ότι κι αν είναι(ρουτίνα?αγάπη?συνήθε� �α?φόβος?Ειλικρινά δεν ξέρω), ήταν τόσο δυνατό που δεν μου επέτρεψε να τον αφήσω, όταν δεν με καταλάβαινε, και δεν του επέτρεψε να με αφήσει, όταν άλλαζα τόσο ραγδαία που μετα βίας με αναγνώριζε. Μείναμε μαζί, μεταμορφωθήκαμε μαζί και μαζί μας μεταμορφώθηκε και η σχέση μας.
Δεν είμαστε το τέλειο ζευγάρι. Έχουμε ακόμα προβλήματα και ακόμα αναρωτιέμαι τι ακριβως μας δένει μετά απο 10 σχεδόν χρόνια σχέσης. Θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σου συτή μου την εμπειρία και να σου μεταφέρω την ελπίδα οτι υπάρχουν και σχέσεις που ξεπερνούν το τέλμα με μεταμόρφωση και αναγέννηση και όχι απαραίτητα με χωρισμό.
Δεν ξέρω αν κάτι απο όλα αυτά σου λέει κάτι ή ακουμπά έστω πολύ αμυδρά τη δική σου κατάσταση. Αν είναι παντελώς άσχετα, λυπάμαι μόνο που παρεμβαίνουν στο δικό σου πόστ.

Xμμ,
έχουμε και κοινά και διαφορές στη σχέση μου και στη σχέση που περιγράφεις. Εμένα η οικογένειά μου δεν τον λάτρευε. Επειδή είμαστε και τυπικά αταίριαστοι. Τώρα βέβαια η μαμά μου έχει αλλάξει γνώμη για διάφορους λόγους...

Οι φίλοι και οι συγγενείς ναι. Οπότε για τους φίλους και συγγενείς εγώ είμαι η \"αλλοπρόσαλλη\".

Μερικές φορές σκέφτομαι το εξής κουφό: αν με χώριζε εκείνος, θα ήταν καλύτερα τα πράγματα; Εκεί θα το έπαιρνα απόφαση. Τελεία και παύλα. Δε με θέλει, πάω παρακάτω.
Εννοείται ότι θα ένιωθα χάλια και ότι θα περνούσα τη φάση του χωρισμού (μιας και το έχω ξαναδεί το έργο). Αλλά και πσσσ έχω και θέμα \"αυτοσεβασμού\", \"αξιοπρέπειας\" οπότε εκεί γίνομαι πραγματικά σκληρή, δεν κάνω πίσω, δεν τρέχω από πισω, δε δικεδικώ όταν μυρίζομαι απόρριψη (αυτό μου έχει βγει και σε κακό αφού έχασα κάποιες φορές ανθρώπους έτσι).

Το άλλο θέμα είναι ότι όσο χάλια κι αν αισθανόμουν, ότι μπόρες και αν πέρασα και ασυναίσθητα τις μετέφερα και στη σχέση, ήταν βράχος. Άλλος δε θα έμενε, πραγματικά έτσι νομίζω. Γι\'αυτό έγραψα και το ότι καλύτερα να αγαπώ εγώ και να με αφήνουν, θα το αντέξω. Το αντίστροφο νιώθω σε αυτη την περίπτωση ότι μου στοιχιζει πολύ περισσότερο.

Χμ, παράλληλη σχέση για να μπορέσω να ξεφύγω; Α κι εκεί εγώ θα πάθαινα πανικούς!:) Ο ψυχισμός μου αντέχει τα ξεκάθαρα πράγματα. Σε κάθε σύγκρουση μέσα μου έρχεται αυτό το καταραμένο καμπανάκι να μου το υπενθυμίσει. Ή εδώ ή εκεί ή πουθενά. Αποφάσισε μου λέει. Το ξέρω γιατί πριν κανά χρόνο, ήμουν έτοιμη να την ξεκινήσω και...

Θεοφανία μου ναι το ξέρω είναι δύο διαφορετικές απώλειες. Αλλά κάτι μου λέει ότι έχω θέμα με αυτό. Δεν μπορώ να χωνέψω ότι αποχωρίζομαι κάποιον οικειοθελώς. Σαν να αποχωρίζομαι κομμάτι του εαυτού μου. Σαν να με θέτει σε κίνδυνο αυτό. Είναι πραγματικά μεγάλο θέμα για μένα.

Κρατώ το τελευταίο που γράφεις. Εϊναι πολύ όμορφο και πολύ σωστό κατ\'εμέ.
\"Άφησε πίσω ότι σε βαραίνει, ακόμη και αν χρειαστεί να υποφέρεις μέχρι να το συνηθίσεις. Μη ξεχνάς πως κάπου εκεί παρακάτω βρίσκεται κάποιος που θα σε ζωντανέψει, θα σε παρασύρει και θα σε απογειώσει.
Αρκεί να το θες πολύ και να πιστεύεις σε σένα.... \"

Χαιρομαι που όλα πήγαν τόσο καλά για σένα. 4 χρόνια ερωτευμένη, πολύ όμορφο συναίσθημα, πραγματικά! Σου εύχομαι να είστε έτσι...

Φοίβη μου φυσικά και με ακουμπούν αυτά που γράφεις.

Άρχιζες να αλλάζεις με τη θεραπεία έτσι;

Εγώ παρατήρησα ότι άρχιζα να αλλάζω όταν έχασα το μπαμπά μου. Ξαφνικά έγινα το μικρό απελπισμένο κοριτσάκι και παράλληλα ένιωθα ότι στην ουσία ποτέ πραγματικα΄δεν ήμουν ενήλικη.
Έπεσα σε βαριά κατάθλιψη, επιτέλους με άφησα να πέσω στο συναίσθημα χωρίς να με \"χαλιναγωγήσω\" μιας και είχα πάντα το θέμα ότι το \"πολύ συναίσθημα δεν κάνει καλό, με καταστρέφει\"-ήμουν παιδί της εξωτερικής χαράς. Ή πίστευα οτι εγώ ποτέ δε θλίβομαι πραγματικά, ακόμα κι όταν θα ήταν \"φυσιολογικό\", αναμενόμενο.

Παράλληλα μέσα μου και έξω μου όμως άλλαζα... Έπαψε να με εκφράζει ότι με εξέφραζε παλιά, χόμπυ, παρέες, συμπεριφορά και στάση ζωής δική μου. Δε λέω, αυτά ήταν και συμπτώματα της κατάθλιψης αλλά παρέμειναν στη δημιουργική τους μορφή, στην πιο ουσιαστική για μένα.
Και μέρα με τη μέρα, έγινα μια νέα (μαζι με παλιά) ανώνυμη:)
Ο άνθρωπος που είναι δίπλα μου μου έλεγε πόσο έχεις αλλάξει.!.. Πως με προτιμάς; του έλεγα ...όπως ήσουν, μου είπε.

Γιατί τότε ταιριάζαμε. Όμως εγώ δεν με προτιμώ καθόλου έτσι, όπως ήμουν, ζούσα και συμπεριφερόμουν.

Και νιώθω, ότι τα βήματα που έχω κάνει, να γίνω όπως πραγματικά θα ήθελα, τα κάνω μισά. Σαν να είμαι μέσα στη σχέση η παλιά και έξω από τη σχέση η καινούρια. Κι όταν γίνομαι η καινούρια μέσα στη σχέση, εκεί δεν υπάρχει επαφή...

Φοίβη μου, καταλαβαίνω τι λες. Ότι μπορεί κι εγώ να μην τον καταλαβαίνω. Ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν τον καταλαβαίνω ή και δε θέλω να καταλάβω του ότι δεν θέλει να αποδεχτεί αυτή την αλλαγή μου. Νιώθω ότι δεν έχει κανένας το δικαίωμα να μου πει πως θα σκέφτομαι, πως θα ζήσω. Ειδικά αν νιώθω ότι πνίγομαι...

Κι όμως, σε πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζει, βάζω τον εαυτό μου πίσω για να του συμπαρασταθώ, να τον βοηθήσω. Και εκεί είναι η στιγμή που νιώθω ότι το κάνω λόγω αγάπης. Και ως ανταπόδωση στις στιγμές που έκανε εκείνος τόσες υποχωρήσεις για να μου συμπαρασταθεί.
Είναι αυτές οι στιγμές που νιώθω ότι αγαπώ. Επειδή κάνω πίσω. Γιατί, για τις υπόλοιπες στιγμές, συμπεριφορές μου, σκέψεις μου, νιώθω ότι δεν αγαπώ.

Όμως, τελικά φτάνει η αγάπη; Κι όταν δεν είναι και ερωτική, άστα να πάνε.

Το τόσο δυνατό που με δένει μαζί του είναι το ότι αισθάνομαι ότι εκεί μπορώ να βασιστώ σε όποια δυσκολία μου. Είναι κάτι σαν...αυτό είναι δύσκολο που θα πω. Σαν την οικογένεια που υποτίθεται πρέπει να παίζει αυτό τον ρόλο για ένα παιδί, ειδικά πριν ενηλικωθεί. Επειδή εκεί δεν το βρήκα αυτό το στοιχείο, ούτε ως παιδί, ούτε μετά, δυστυχώς, βρήκα υποκατάστατα.