Καλησπέρα σας. Αποφάσισα να γράψω με την ελπίδα ότι έστω κ ένας ακόμη άνθρωπος βιώνει την καθημερινότητά του τόσο βασανιστικά όσο εγώ, ωστόσο έχει καταφέρει να τη "διαχείριζεται" με έναν τρόπο που του επιτρέπει να είναι δημιουργικός (ή, εν πάση περιπτώσει, λειτουργικός).
Από τότε, λοιπόν, που θυμάμαι τον εαυτό μου, κουβαλώ μέσα μου ένα "μαύρο σύννεφο" που μου απομυζεί όλες τις δυνάμεις. Πρόκειται για ένα κράμα από τα εξής συναισθήματα: θλίψη, άγχος, απογοήτευση και κυρίως ΕΝΟΧΗ. Δεν ανακουφίζομαι ΠΟΤΕ από αυτό το βάρος. Διακυμάνσεις σημειώνονται μόνο στην κλίμακα του πόνου. Δεν αναζητώ ιατρική βοήθεια, γιατί το έχω ήδη κάνει χωρίς αποτελέσματα. Θέλω μόνο να μου γράψει κάποιος αν ζει παρόμοια. Αν νιώθει συνεχώς ότι αναπνέει σε θάλαμο αερίων. Ότι τρέχει με αλυσίδες στα πόδια. Ο πόνος μου είναι σωματοποιημένος κ ακριβώς εντοπισμένος στο κέντρος του στήθους μου.
