Προστασία εναντίον Αλήθειας, σημειώσατε 1
Γράφω αυτό το θέμα εδώ γιατί δεν ξέρω που αλλου θα μπορούσα να το ξεκινήσω. Σκέφτηκα την κατηγορια φοβίες, αλλα είναι φόβος για τη δικη μου αντίδραση περισσότερο, σκέφτηκα την κακοποίηση, αλλα με τρομάζει ο ορος. Ζητω συγγνώμη αν θα κολλούσε κάπου αλλου αλλα έχω ξεκινήσει να το γράφω τόσες φορες πια που ακόμα και το τελειομανές κομμάτι του εαυτού μου σταμάτησε να ενδιαφέρεται.
Από που να ξεκινήσω, ιδέα δεν έχω. Ας πάω από κάτι γενικό.
Σιχαίνομαι τους γιατρούς. Όλους τους γιατρούς, και ακόμα περισσότερο τους ψυχολόγο/ψυχιάτρους, γιατί από αυτούς έχω δοκιμάσει την αφρόκρεμα. Και δεν τους σιχαίνομαι, αυτό είναι λάθος ορος. Τους μισώ. Από τον πρώτο μου ψυχολόγο στα 12 μέχρι τον τελευταίο μου ψυχίατρο το Μάη, κανένας δεν αξίζει ούτε την καλημέρα μου. Όσοι δε μου είπανε ψέματα προσπάθησαν να με απομακρύνουν από την αλήθεια ή να αλλάξουν το θέμα ή να με κάνουν να συζητήσω για καταστάσεις που δεν ήταν της προτεραιότητας μου.
(Ok γνωρίζω ότι μόλις έγραψα μια απίστευτα σκληρή και άτοπη γενικολογία αλλα πραγματικά, αφιλτράριστα, αυτά είναι τα λόγια μου. Και παρόλο που η μισή νιώθω έτοιμη να εκραγώ, δε μπορώ να μη μείνω έκθαμβη από το πως ένα άλλο κομμάτι μου δεν ενδιαφέρεται καν, σαν τίποτα από όλα αυτά να μη συνέβη σε εμενα)
Πρόσφατα ανακάλυψα ότι όλοι μου οι γιατροί, με προτροπή της μητέρας μου, είχαν στην κατοχή τους γνώσεις για εμενα που εγώ αγνοούσα, και είχαν οδηγίες από τη μητέρα μου, σε περίπτωση που ένα συγκεκριμένο θέμα ανερχόταν στη συζήτηση, να με κάνουν να πιστέψω ότι όλα ήταν της φαντασίας μου ή όνειρα, και όχι αναμνήσεις. Ήξερα έτσι και αλλιώς ότι τουλάχιστον οι μισοί από τους γιατρούς που με έχουν στείλει κατά καιρούς, είχαν συνομιλίες με τη μητέρα μου σχεδόν μετά από κάθε μας συνάντηση, κατά τις οποιες της έλεγαν τα πάντα με το νί και με το σίγμα, αλλα πραγματικά δε με ενδιέφερε και πολύ, γιατί όσο περισσοτερους άλλαζα, δεν πίστευα ότι κάποιος από αυτούς είχε έστω και την παραμικρή δυνατότητα να με βοηθήσει. Για αυτό και συνέχιζα αυτό το θέατρο του παραλογου, αλλα τέτοιο βαθμό συγκάλυψης και μυστικών συνεννοήσεων ούτε σε Μασονία δε περίμενα. Και ο λόγος για τον οποιο άλλαζα ψυχολόγο/ψυχιάτρους κάθε λίγο καιρό είναι ότι, όσους δεν σούταρα εγώ γιατί τους έβρισκα μη πρακτικούς, τους άλλαζε η μητέρα μου γιατί διαφωνούσαν με τη τακτική της.
Και θέλω να ξεσπάσω, θέλω να βγω στο δρόμο και να ουρλιάξω για τις ατέλειωτες ώρες κλάματος που έχω περάσει για αυτό το θέμα, αλλα πριν το κάνω, πρέπει να ρωτήσω.
Ένα ψέμμα που έχει σκοπό να προφυλάξει κάποιον από μια επίπονη αλήθεια που πρακτικά δεν φαίνεται να αλλάζει κάτι, είναι πράγματι μεμπτό; ‘Η η αλήθεια πρέπει να λέγεται ανεξαρτήτως ηλικίας και αντιδράσεων, ακόμα και αν, ψυχολογικά και πνευματικά , αλλάζει τα πάντα με τον πιο πρωτοφανή τρόπο;
