Ψάχνοντας κίνητρο

Θέλω να μάθω,σαν τελευταία ελπίδα,σαν κάτι που δεν έχω ακούσει έως τώρα,αν πρόκειται να βρεθεί κίνητρο να με κρατήσει να μη δώσω επιτέλους τέλος .
Σε άτομο 27 ετών,που ζει μόνο, χωρίς καμία μα καμία στήριξη (εξαιρόντας του κράτους ενίοτε -φιλοξενια-επιδομα) ,που προτεραιότητα έχει την επιβίωση και δεν μπορεί παράλληλα να σπουδάσει αυτό που αγαπά,που δεν μπορεί να κυνηγήσει τίποτα που αγαπά,γιατί προέχει να τρέχει να πληρώνει το νοίκι τι θα το κρατήσει να συνεχίζει να ζει έτσι?
Εχω περάσει από ειδικούς, επικοινωνώ με ειδικούς και όλα καταλήγουν στο πρακτικό κομμάτι..σε αυτό που- αλήθεια είναι, περνούν όλοι δυσκολίες.
Ας πούμε ότι με έχει εξαντλήσει και με έχει εξαντλήσει και να δοκιμάζω τον εαυτό μου να ζει με το ζόρι μηχανικά..και στο να κάνω "επενδυτικά" πράγματα που δε με ευχαριστούν εν τέλει.
Υπάρχει κάτι που δεν έχω σκεφτεί?
Κάτι που να μη σκέφτομαι μέρα νύχτα τον τρόπο αυτοκτονίας μου?
Ή πρέπει να αποδεχτώ τις καταστάσεις?
Βασανίζομαι μέρα νύχτα,δεν νιώθω άλλα περιθώρια
Κοντεύουν 3χρονια που παλεύω τη συγκεκριμένη συνθήκη κ ένας μήνας που κρατιέμαι κάθε μέρα μη δώσω τέλος
Αρνούμαι να αποδεχτώ ότι δεν μπορώ να κυνηγήσω ό,τι αγαπάω..που αμφιβάλλω και πια αν αγαπάω κάτι ακόμη

Συνήθως τα άτομα που δεν έχουν οικογένεια/υποστηρικτικό περιβάλλον,αναπτύσσουν εξαρτητικές ερωτικές σχέσεις για να έχουν την αίσθηση του ανήκειν.
Κίνητρο θα μπορούσε να είναι το να κυνηγήσεις ένα προσωπικό όνειρο/στόχο/πρότζεκτή το να κάνεις την υπέρβαση και να σχετισθείς με άλλο άτομο σε μια υγιή ερωτική σχέση...Δεν βλέπω κάτι άλλο.

Μα για προσωπικο όνειρο μιλάω,το οποίο δεν μπορώ!
Δεν έχω καμία ανάγκη να ανήκω κάπου,δε θέλω επαφή με άνθρωπο κ έχω απομακρυνθεί 6χρονια τώρα από φίλους κ ούτε ψάχνομαι λόγω των ανασφαλειών που έχω να συντηρήσω τον ίδιο μου τον εαυτό πρώτα .

Υπάρχει κάποιος που να σε χρειάζεται; Συνήθως τότε αισθανόμαστε χρήσιμοι, απαραίτητοι, με κάποιον σκοπό. Άρα το πρόβλημα είναι το οικονομικό;

Δεν έχω κανέναν.Κανέναν να με ψάξει ακόμη.
Οικονομικό είναι, γιατί έτσι λειτουργεί η κοινωνία,το σύστημα.Πρεπει να κοιτάξω τη δουλειά πάνω απ'ολα για να πληρώνω ένα νοίκι κ έτσι δεν μπορώ να ακολουθήσω τη σχολή που θέλω.Δεν έχω άλλα ενδιαφέροντα.
Αυτή τη στιγμή δεν έχω καν δουλειά,ούτε σπίτι,φιλοξενούμαι κάπου κ παίρνω ένα επίδομα μέχρι να δω τι θα κάνω.Παρακολουθω πρόγραμμα απεξάρτησης και κάνω υπομονή να δω κάποιο φως που θα μου δώσει τη δύναμη να πω ότι αξίζει να παραμείνω στη ζωή.Δεν έχω την όρεξη πια,δε ξέρω τι δουλειά να βρω,όμως ξέρω ότι πρέπει ..κ τι άλλη επένδυση να κάνω για να πάω παρακάτω,δε με ευχαριστεί τίποτα.
Όσο περνάει η ώρα,τα λεπτά,τα μετράω..κλαίω συνεχώς κ σκέφτομαι γιατί όχι,γιατί όχι τώρα? Απλώς δε θέλω να με βρουν και να καταλήξω στη ψυχιατρική. Ψάχνω τις ιδανικές συνθήκες.Περιμένοντας να ξημερώσει..κ μόλις ξημερώνει πάλι απτην αρχή μέχρι να με πάρει ο ύπνος τη νύχτα.
Γιατί όχι τώρα? Δίνω τελευταία ελπίδα για να πετύχει αυτή τη φορά,να είμαι σίγουρη.
Άλλες φορές που αποπειράθηκα με βρίσκανε γιατί ήμουν χαζή,τώρα ξέρω και μου αρκεί, έμαθα.Αλλα θέλω να ξέρω κι αν άξιζε.
Κάτι μου λέει πως πρέπει απλώς να το αποδεχτώ ,γιατί όλοι θα μου πείτε "και ποιος δεν περνάει ζόρια,να αυτοκτονεί?!"
Δε με απασχολεί όμως, καθόλου πια αν το πείτε.Δε με απασχολεί και δεν μπορώ να ταυτιστώ με κανέναν,παρά μόνο με το ίδιο το πρόβλημα μου κι ας μην είναι σοβαρό αντικειμενικά.
Μου φτάνει που δε με αντέχω και έχω,για 'μενα, εξαντληθεί
Τι να περιμένω,τι να κυνηγήσω?!

Φαντάζομαι αυτό που αγαπάς και θες να κάνεις είναι σε κάποιο κολλέγιο; Και θέλει δίδακτρα;
Οικογένεια έχεις;
Και εγώ δεν έχω εκπληρώσει τα όνειρα μου και είμαι μεγαλύτερος από εσένα, αλλά σκέφτομαι ότι ακόμη έχω χρόνια να τα πραγματοποιήσω.
Είσαι πολύ νέα, έχεις τόσα χρόνια μπροστά σου να κάνεις όλα τα όνειρα πραγματικότητα, μην τα παρατάς.

Στο δημόσιο είναι, πανεπιστήμιο,πέρασα κ τα παράτησα γιατί δεν μπορούσα να συγχρονίσω τις ώρες με τη δουλειά.(Δεν ανέχομαι να μου το σχολιάσει κανείς,το πάλεψα όσο δεν πάει με πολλά ζορια.)Ποτέ δε θα το καταφέρω και το ξέρω,το έχω αποδεχτεί...αλλά δε βρίσκω και εναλλακτικές .
Νέος,ξενεος..αν είσαι μόνος,δεν μπορείς να πας μακριά.Αλλα όταν λέω μόνος εννοώ μόνος..να μην έχεις καμία καβαντζα..ούτε για κανένα πενηνταρακι,ούτε για φαγητακι,ούτε για σπιτάκι,ούτε καμία γιαγιά ή θεία μακρινή, ούτε φίλο στα δύσκολα, μόνος.Το λέω αυτό γιατί πολλοί μου λένε "και γω σπούδαζα κ δούλευα" ,αλλά τους πλήρωνε ο γονιός το σπίτι ή του έστελναν κατιτις ή ήταν τα πράγματά του πληρωμένα ή είχε την καβαντζα πως σε μια στραβή θα έχει κάποιον πλάι.
Και δρόμο έχω βγάλει διαβάζοντας,γιατί είχα πάνω απ'ολα το κίνητρο της σχολής,αλλά μετά έρχεται κ η ίδια η σχολή που έχει τις δικές τις απαιτήσεις, ανεξαρτήτως με τις ήδη εξωτερικές σου υποχρεώσεις(βιοποριστικές) και κάνεις το μπαμ κ χάνεσαι.

Quote:

---

Originally Posted by Anv

Στο δημόσιο είναι, πανεπιστήμιο,πέρασα κ τα παράτησα γιατί δεν μπορούσα να συγχρονίσω τις ώρες με τη δουλειά.(Δεν ανέχομαι να μου το σχολιάσει κανείς,το πάλεψα όσο δεν πάει με πολλά ζορια.)Ποτέ δε θα το καταφέρω και το ξέρω,το έχω αποδεχτεί...αλλά δε βρίσκω και εναλλακτικές .
Νέος,ξενεος..αν είσαι μόνος,δεν μπορείς να πας μακριά.Αλλα όταν λέω μόνος εννοώ μόνος..να μην έχεις καμία καβαντζα..ούτε για κανένα πενηνταρακι,ούτε για φαγητακι,ούτε για σπιτάκι,ούτε καμία γιαγιά ή θεία μακρινή, ούτε φίλο στα δύσκολα, μόνος.Το λέω αυτό γιατί πολλοί μου λένε "και γω σπούδαζα κ δούλευα" ,αλλά τους πλήρωνε ο γονιός το σπίτι ή του έστελναν κατιτις ή ήταν τα πράγματά του πληρωμένα ή είχε την καβαντζα πως σε μια στραβή θα έχει κάποιον πλάι.
Και δρόμο έχω βγάλει διαβάζοντας,γιατί είχα πάνω απ'ολα το κίνητρο της σχολής,αλλά μετά έρχεται κ η ίδια η σχολή που έχει τις δικές τις απαιτήσεις, ανεξαρτήτως με τις ήδη εξωτερικές σου υποχρεώσεις(βιοποριστικές) και κάνεις το μπαμ κ χάνεσαι.

---

Μπράβο σου που έφτασες μέχρι εδώ.
Χωρίς κανέναν δίπλα σου να βοηθάει κάπως, είναι δύσκολο έως απίθανο να τελειώσεις σχολή, ειδικά άμα έχεις το νοίκι και ειδικά Αθήνα η Κρήτη που τα ενοίκια είναι στον Θεό.
Έχεις η είχες πολλά μαθήματα για πτυχίο;

Σορυ που θα σταθώ σε ένα σημείο, αλλά γονείς ζουν;

Δεν προλάβω να "φτάσω" πουθενά,στο τρίτο εξάμηνο τα παράτησα.
Δεν έχω σχέση με οικογένεια , συγγενείς κλπ 6χρονια τώρα,δε ξέρω αν ζουν ούτε με απασχολει
Στη σχολή πέρασα αφού έφυγα απτό σπίτι,αφού ζοριστηκα οικονομικά, αφού ήδη μετρούσα δυσκολίες και απλώς δε στάθηκα τυχερή στην ευκαιρία που μου δόθηκε .

Να ρίξω μια ιδέα? Μήπως, αφού εδώ δεν έχεις καμία στήριξη, να πας κάπου εξωτερικό? Σε πολλές χώρες έχουν έλλειψη εργαζομένων και καλύτερη ισορροπία κόστους ζωής-μισθού, οπότε αν μη τι άλλο θα έχεις περισσότερο ελεύθερο χρόνο, και όταν μαζέψεις κάποιο ποσό θα μπορείς να σπουδάσεις κάτι παράλληλα, ή να κάνεις διαδικτυακές σπουδές ή σεμινάρια, ίσως να βρεις και φίλους, ο,τιδήποτε! Νομίζω είναι καλύτερο να δοκιμάσεις κάτι τέτοιο από το να αυτοκτονήσεις

Ουτοπικό! Πόσο να δουλέψεις, πού θα πας χωρίς μια ξένη γλώσσα, πόσο να μαζέψεις να σε συντηρήσει τουλάχιστον 5χρονια..ενοίκια εκεί,ενοίκια εδώ, συντήρηση..δεν είναι έτσι εύκολα.Για μια γυναίκα μόνη κιόλας σε ξένη χώρα,εδώ καλά καλά υπάρχει εκμετάλλευση κ κίνδυνος, πόσο μάλλον έξω πού δε ξέρεις πού να κρυφτείς και πού να απευθυνθείς και πώς...πφφ

Quote:

---

Originally Posted by Anv

Ουτοπικό! Πόσο να δουλέψεις, πού θα πας χωρίς μια ξένη γλώσσα, πόσο να μαζέψεις να σε συντηρήσει τουλάχιστον 5χρονια..ενοίκια εκεί,ενοίκια εδώ, συντήρηση..δεν είναι έτσι εύκολα.Για μια γυναίκα μόνη κιόλας σε ξένη χώρα,εδώ καλά καλά υπάρχει εκμετάλλευση κ κίνδυνος, πόσο μάλλον έξω πού δε ξέρεις πού να κρυφτείς και πού να απευθυνθείς και πώς...πφφ

---

Δεν είναι λύση η ξένη χώρα και ειδικά χωρίς ξένη γλώσσα.
Τώρα άμα είχε έξω τίποτα δικούς της θα ήταν αλλιώς.
Διάβασα λίγο και το άλλο θέμα που έχεις ανοίξει;
Έχεις οριακή διαταραχή και εθισμό στο αλκοόλ;
Η δουλειά που δούλευες; Δεν σε καλύπτει; Δεν σ αρέσει καθόλου;
Τι είναι αυτό που σε έχει κουράσει περισσότερο; Το ότι είσαι συνέχεια στην τσίτα για την επιβίωση;

Τις τελευταίες τρεις δουλειές που έχω κάνει τις έχασα λόγω το ότι τις τελευταίες μέρες(μετά από μήνες) έκανα το μπαμ κ πήγαινα επηρεασμένη από ουσίες στη δουλειά(χάπια) , αυτό γιατί μέσα μου ναι ,δε με κάλυπτε το σπιτι-δουλεια ..ούτε τώρα με καλύπτει που το σκέφτομαι ψάχνονται για δουλειά,φοβάμαι πως εκεί θα οδηγηθούν τα πράγματα πάλι όπως και να χει.
Οριακή μου διαγνώστηκε πριν ένα εξάμηνο.Γενικα μπαινοβγαίνα ψυχιατρική 10 χρόνια λόγω αυτοκτονικού ιδεασμού ή αποπειρων.
Πρώτα δεν άντεχα το σπίτι,μετά δεν άντεχα τον εαυτό μου,τώρα γιατί δεν μπορώ να πάω παρακάτω.
Όλα με έχουν κουράσει,αλλά κυρίως που έκανα πολλές προσπάθειες να καταφέρω μόνη μου πράγματα και βρίσκω εν τέλει εμπόδια

Quote:

---

Originally Posted by Anv

Τις τελευταίες τρεις δουλειές που έχω κάνει τις έχασα λόγω το ότι τις τελευταίες μέρες(μετά από μήνες) έκανα το μπαμ κ πήγαινα επηρεασμένη από ουσίες στη δουλειά(χάπια) , αυτό γιατί μέσα μου ναι ,δε με κάλυπτε το σπιτι-δουλεια ..ούτε τώρα με καλύπτει που το σκέφτομαι ψάχνονται για δουλειά,φοβάμαι πως εκεί θα οδηγηθούν τα πράγματα πάλι όπως και να χει.
Οριακή μου διαγνώστηκε πριν ένα εξάμηνο.Γενικα μπαινοβγαίνα ψυχιατρική 10 χρόνια λόγω αυτοκτονικού ιδεασμού ή αποπειρων.
Πρώτα δεν άντεχα το σπίτι,μετά δεν άντεχα τον εαυτό μου,τώρα γιατί δεν μπορώ να πάω παρακάτω.
Όλα με έχουν κουράσει,αλλά κυρίως που έκανα πολλές προσπάθειες να καταφέρω μόνη μου πράγματα και βρίσκω εν τέλει εμπόδια

---

Η λέξη κλειδί είναι το "μόνη" χωρίς να το παίξω ειδικός, αλλά κανένας άνθρωπος δεν μπορεί μόνος, όσο δυνατός και να είσαι ψυχικά κάποια στιγμή λυγίζεις , θες παρέα, θες έναν άνθρωπο να μοιραστείς τον πόνο σου , κάποιον να σε βοηθήσει.
Ίσως οι σχέσεις σου φιλικές και μη ήταν προβληματικές για αυτό επέλεξες αυτό τον δρόμο της μοναχικοτητας.

Έχει σκεφτεί τις ομάδες αυτοβοηθειας; Έχεις πάει;

Τραβάς λούκι μεγάλο ελπίζω να βρεις τον δρόμο σου και να μην σκέφτεσαι το κακό.

Τώρα χάπια παίρνεις;

Έχω δύο μήνες που είμαι καθαρή από ουσίες,όχι πως είχα κ εξάρτηση πριν.αυτοκαταστροφικα τα έπαιρνα κατά διαστήματα.Πηγαινω σε πρόγραμμα χωρίς να έχω την όρεξη κ την ελπίδα,απλώς πάω μια δεν πάω..δεν μπορώ να συνδεθώ με τα άτομα κ να ανοιχτώ..κ πια δεν έχω κ κάτι να ανοιχτώ,νιώθω πως απλά πρέπει να αποδεχτώ την κατάσταση και ότι δε θα βγει κάπου,δε ξέρω.φοβαμαι να τους πω τις πραγματικές μου σκέψεις ,δε νομίζω πως θα με πάρουν στα σοβαρά, ούτε πως θα με καταλάβουν (υπάρχει κ το στίγμα της διάγνωσης βλέπεις, που έχει το χαρακτηριστικό της αυτοκαταστροφής και λένε θα περάσει)..ας πιστεύει ο καθένας ο,τι θέλει.
Έχω μάθει μόνη μου να το ζω,μόνη μου να βασανίζομαι.
Αν είναι να κάνω το κακό,δε θα το πω σε κανένα εκείνη τη στιγμή,δεν υπάρχει λόγος,θα το έχω αποφασίσει..το θέμα είναι να δούμε αν υπάρχει τελικά καλό ,να βλέπαμε,αν υπήρχε λόγος