Γεια σας, είμαι λίγο παραπάνω από 40 ετών, έχω σπουδάσει πληροφορική τριτοβάθμια και ήμουν πολύ καλός στον προγραμματισμό. Δεν κατάφερα ποτέ να βρω δουλειά στην πληροφορική. Όσες δουλειές ήταν ανοιχτές ζητούσαν πεντακόσια χρόνια προϋπηρεσία και καμιά 10-ριά γλώσσες προγραμματισμού. Προσπάθησα μόνος μου να μάθω κι άλλα αλλά όσοι γνωστοί μου πήραν πτυχίο πληροφορικής κανένας δεν εργάζεται στον τομέα αυτό ενώ οι 3~4 που τα κατάφεραν είχαν γνωστούς ή/και γονείς με λεφτά που τους επέτρεπαν να ζουν σε προσομοίωση και να εργάζονται εθελοντικά σε κάτι διεθνή φόρουμ μέχρι που τελικά βρήκαν δουλειά λόγω γνωστών.
Μέχρι σήμερα έχω κάνει σχεδόν όλα τα επαγγέλματα αλλά δυστυχώς είμαι πάλι άνεργος, κλείνουν οι δουλειές, οι εργοδότες θέλουν να εργάζεσαι και στα μαύρα, 10 ώρες την ημέρα και να είσαι σε ετοιμότητα όταν σε χρειαστούν ακόμα και Κυριακές. Στον τομέα της πληροφορικής δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρω ποτέ να βρω θέση. Γνωρίζω C/C++ αλλά δεν έχω εμπειρία που ζητάνε, έμαθα και C# και ξεκίνησα Java/Javascript αλλά και πάλι δεν ξέρω που στο διάολο βρίσκει ο κόσμος εργασία. Κάνω script μόνος μου και έβγαλα λίγα χρήματα μέσω διαδικτύου αλλά ούτε χαρτζιλίκι δεν μπορείς να το πεις.
Έχω δει κόσμο που να μην σκαμπάζει μία από τεχνολογία και εργάζονται σε γραφεία, ο ένας είχε έναν θείο στην εταιρία, ο άλλος είχε φίλο τον γιο του μπατζανάκη του ιδιοκτήτη, ο παράλος έχει βύσμα και βολεύεται σε ΕΣΠΑ και προγράμματα του ΟΑΕΔ. Είναι τόσο σκατά η Ελλάδα ή είμαι καταραμένος;
Τα τελευταία 10 χρόνια τουλάχιστον έχω κάποιας μορφής κατάθλιψη, όχι υπερβολές αλλά 2~3 φορές στην ζωή μου είχα αυτοκτονικές σκέψεις. Αναρωτιόμουν πως αυτοκτονεί ο κόσμος, τι γίνεται αν πέσεις από ψηλά, ποιος είναι ο πιο ανώδυνος τρόπος κτλ. Δεν νομίζω ότι θα το έκανα ποτέ αλλά όταν ήμουν νέος κοντά στα 20 και σπούδαζα αν μου έλεγαν ότι θα γίνω καταθλιπτικός δεν θα το πίστευα, οπότε τίποτα δεν είναι αδύνατο να συμβεί, ίσως σε μία πενταετία από τώρα να μην είμαι καν εδώ.
Επίσης είμαι από φτωχή οικογένεια, δεν είχα ποτέ μου βοήθεια από πουθενά, αυτό με έκανε να μην μπορώ να δικτυωθώ, σαν φοιτητής δεν έβγαινα έξω... διότι ήθελε χρήματα και δεν είχα, σαν νέος δεν πήγαινα πουθενά, ξέκοψα από όλους τους γνωστούς μου για να μην μαλώσουμε. Κάθε τόσο όλοι σε πλήρη οικονομική άγνοια με χρήματα είτε από γονείς είτε από μία έτοιμη θέση στην οικογενειακή επιχείρηση έριχναν κάτι ατάκες "πάμε διακοπές Μύκονο/Κρήτη/Σκόπελο/Ρόδο φέτος;"... και εγώ έπρεπε να τους λέω σε όλα όχι, όχι στα μπουζούκια, όχι στις καφετέριες, όχι στα κλαμπ, όχι στις διακοπές... οπότε ξέκοψα να μην γίνομαι ο κακός ή ο αρνητικός. Νιώθω ότι δεν έπρεπε να έχω γεννηθεί γιατί δεν έχει νόημα η ζωή έτσι. Δεν έκανα οικογένεια και δεν θα κάνω, γύρισα πίσω στο χωριό και δεν βλέπω κανέναν πλέον, έφτιαξα το δωμάτιο των παππούδων που έχουν πεθάνει, μόνος μου και μένω εκεί, προφανώς δεν έχω σχέση γιατί δεν έχω χρόνο για προβλήματα. Δεν με ενδιαφέρει καν το θέμα σχέσης, τα προβλήματά μου είναι υπαρξιακά, έχω μετατραπεί σε συναισθηματικό ζόμπι, δεν υπάρχει καν η έγνοια "σχέση" στο μυαλό μου εδώ και πολλά χρόνια αλλά αυτό πραγματικά δεν με αφορά και δεν με απασχολεί καθόλου.
Οι δε γονείς μου ανήκουν στους ανθρώπους που αν λειτουργούσε το κράτος θα έπρεπε να τους είχαν κάνει στείρωση να μην κάνουν παιδιά. Ο πατέρας επιθετικός και βάρβαρος, έχω έναν αδερφό ίδιο με αυτόν που μπαινοβγαίνει στην φυλακή για όλα τα εγκλήματα που υπάρχουν στον ποινικό κώδικα. Η μάνα μου που νομίζει ότι αν σώσει τον εγκληματία γιο της θα πάει στον παράδεισο κι ας έχει καταστρέψει τους πάντες γύρω του.
Δεν θέλω κανείς να μου πει να πάω σε ειδικό, δεν θέλω γιατρό, δεν θέλω ψυχολόγο, δεν με ενδιαφέρουν τα φάρμακα πραγματικά. Νιώθω ότι όλη μου η στεναχώρια είναι η οικονομική ανέχεια και το γεγονός ότι δεν έχω καμία απολύτως άκρη για εργασία. Δυστυχώς μόνο προς το χειρότερο μπορούν να πάνε τα πράγματα.
Στα 25 μου δεν είχα αρκετές γνώσεις και προϋπηρεσία, στα 30 μου αν είναι δυνατόν να μην έχεις εργαστεί ποτέ σε εταιρία πληροφορικής και να μην ξέρεις ήδη δέκα γλώσσες προγραμματισμού. Στα 35 έπρεπε να έχεις δουλειά, οικογένεια και σπίτι. Στα 40 είσαι άχρηστος, σπούδασες πληροφορική και λες ότι σου άρεσε ο προγραμματισμός λογικά δεν κάνεις για τίποτα γιατί άλλος στα 25 του βρήκε δουλειά κι εσύ στα 40 ακόμα δεν είσαι senior developer and administrator at microsoft.
Θα ρίξω το φταίξιμο πρώτα σε εμένα, σίγουρα έχω κάνει λάθος, ακόμα και το ότι είμαι σε φτωχή οικογένεια είναι δικό μου φταίξιμο γιατί αν δεν είναι τότε ποιος φταίει; ίσως να έκανα λάθος που γεννήθηκα που ακόμα κι αν δεν το ζήτησα ποιανού φταίξιμο είναι αν δεν είναι δικό μου;
Θα μου πείτε τι ζητάω εδώ μέσα, ίσως απλά ήθελα να τα γράψω ανώνυμα για να μην ντρέπομαι και να το αφήσω έτσι να υπάρχει, να αφήσω κι εγώ κάτι πίσω μου έστω και ανώνυμα. Σκέφτομαι ότι σε 30~40 χρόνια από τώρα θα πρέπει λόγω ηλικίας να πεθάνω και αναρωτιέμαι τι διαφορά θα είχε αν πέθαινα από τώρα και προσπερνούσα το βασανιστήριο. Εφόσον δεν έχω οικογένεια δεν υπάρχει κάτι να νιώθω την υποχρέωση να ζήσω για να μην αφήσω κανέναν μόνο του. Ούτε θα δημιουργήσω κάτι και όσα δημιούργησα ήταν άνευ αποδοχών με ένα "συγχαρητήρια, είσαι πολύ καλός".
Δεν έχω πλέον συναισθηματισμό, έχουν καεί όλα, δεν νομίζω ότι αγαπάω κάτι πλέον, ούτε την ζωή ούτε τίποτα. Κανείς δεν θέλει να πεθάνει, ακόμα κι αυτοί που αυτοκτονούν, σχεδόν αρνούμαι ότι θα αυτοκτονήσω και ότι έτσι είναι το δικό μου τέλος. Να γίνω κι εγώ ένας δακτυλοδεικτούμενος "ααα εκείνος ο τρελός που αυτοκτόνησε". Οποτεδήποτε είπα για τα προβλήματά μου σε γνωστούς έγινα χειρότερα, όλοι τα βλέπουν αλλιώς, δεν μπορώ να ταυτιστώ με κανέναν, ότι και να μου πείτε σαν συμβουλή είναι απλά τα λόγια "κι άλλοι περνάνε δύσκολα", το ακούω σαν έναν κενό ήχο. Δεν ταυτίζομαι με τίποτα και κανέναν πλέον, είμαι ένας άνθρωπος φτιαγμένος από τσιμέντο που έχει πήξει.
-
Θα αφήσω και μία ερώτηση για όποιον γνωρίζει, υπάρχει κάποια εταιρία που να παίρνει απόφοιτο πληροφορικής; Να πει "έχεις πτυχίο... έλα να σε εκπαιδεύσουμε στην εταιρία μας με βασικό μισθό και να ανέβεις σιγά σιγά". Αλλιώς πως παίρνει κάποιος προϋπηρεσία αν δεν βρει πρώτα δουλειά; Έχω ακούσει και κόσμο να λένε πως έκαναν αλλαγή καριέρας στα 40, ασχολούνται με τον προγραμματισμό πλέον... μπορείς στα 40 να δηλώσεις νέος προγραμματιστής, δεν θα φας κράξιμο που είσαι 40 χωρίς πολλές γνώσεις και χωρίς προϋπηρεσία; Γιατί εγώ 40 είμαι δεν έχω απλές γνώσεις υποτίθεται ότι έμαθα παραπάνω από ότι διδάσκει μία κωλοσχολή αλλά και πάλι είμαι λίγος για όλα, κι ας ξέρω παραπάνω προγραμματισμό από κάποιον γνωστό που εργάζεται σε εταιρία και με παίρνει τηλέφωνο να του δώσω λύσεις σε πράγματα που δεν ξέρει να κάνει.
Ο λόγος που ρωτάω κάτι τέτοιο είναι γιατί βαρέθηκα να είμαι σερβιτόρος περιστασιακά, σε καφετέριες, ταβέρνες και ίντερνετ καφέ και περνάνε και τα χρόνια μου, βαρέθηκα να κάνω δουλειές εδώ κι εκεί για ψευτο-μεροκάματα. Χρειάζομαι μία σταθερή δουλειά με προοπτικές, να μην γυρνάω στο τίποτα κάθε τόσο.
