Originally Posted by
wanderer010
Δεν ξέρω αν με θυμάται κάποιος. Είχα γνωρίσει κάποιον που ήταν πολύ χειριστικός, με κατηγορούσε για όλα και για καιρό αναρωτιομουν αν πρόκειται για κάποιον Νάρκισσο. Δεν κατάφερνα να φύγω, ένιωθα και νιώθω κολλημένη.
Έχουν σταματήσει πλέον τα παιχνίδια που έπαιζε, οι εναλλαγές του ενός πράγματος μετά του άλλου, του τύπου, φύγε, κοίτα αφού φεύγεις σημαίνει ότι είχα δίκιο ποτέ δεν νοιαζοσουν κλπ, ξανά και ξανά και ξανά... Αυτά δεν τα κάνει πλέον. Μένει στις κατηγορίες πως δεν νοιάζομαι ποτέ και ούτε νοιάστηκα. Οι εναλλαγές όμως νοιαζοσουν - δεν νοιαζοσουν - νοιαζοσουν αλλά τα κατέστρεψες όλα, δεν υπάρχουν.
Μου είπε πριν λίγο καιρό πως θεωρεί ότι είναι κοινωνιοπαθής, και όντως αυτά που λέει ταιριάζουν. Είπε πως θέλει να χρησιμοποιήσει τους ανθρώπους, πως δεν τον ενδιαφέρουν τα συναισθήματα τους, μιας που ούτε πιστεύει πως έχουν συναισθήματα. Πώς οι γυναίκες είναι εκείνες που πρέπει να τιμωρηθούν πιο πολύ, επειδή περιμένουν από τους άλλους να τους τα έχουν έτοιμα. Πως χρησιμοποιεί τις γυναίκες μόνο για αυτό που είναι ανάμεσα στα πόδια τους. Και άλλα τέτοια.
Ειλικρινά μου δημιούργησε ναυτία όλο αυτό, και σίγουρα δεν τον συμπαθώ καθόλου όπως πρώτα, έχει σπάσει η εικόνα που είχα, αλλά και πάλι αδυνατώ να φύγω και να αποκοπώ.
Παρολες τις παραδοχές του για τον τρόπο σκέψης του, ποτέ δεν δέχεται ευθύνες για τίποτα, ποτέ δεν έχει παραδεχθεί πως ήταν χειριστικός με εμένα, λέει πως δεν με χειρίστηκε ποτέ, και πως για όλα φταίω εγώ και ο χαρακτήρας μου.
Πρόσφατα, μου είπε πως δεν ήθελε ποτέ να ακούσει τις απόψεις μου, γιατί τις θεωρούσε άχρηστες. Του είπα πως από τότε που μου το είπε αυτό, ένιωθα πολύ άσχημα, και κάπως ξέσπασα κι εγώ, και του εξήγησα πως δεν ξέσπασα από μόνη μου αλλά λόγω αυτού που είπε. Η απάντηση του; "Δεν με ενδιαφέρει τι λέω. Είναι στο χέρι σου πώς αντιδράς". Με κατηγόρησε και για αυτό, σαν εκείνος να μπορεί να λέει ότι θέλει αλλά εγώ ποτέ να μη μπορώ να αντιδράσω.
Η περισσότερο από φίλο έλξη δεν εκπληρώθηκε ποτέ, και τελευταία έμαθα ότι πήγαινε με άλλες γυναίκες, έβγαινε σε μπαρ, είχε dating apps κλπ, ενώ εγώ τόσο καιρό θεωρούσα πως ήταν μόνος του γιατί έτσι μου έλεγε. Οκ ας πάει με οποία θέλει, αλλά γιατί να με κοροϊδεύει ότι δεν έχει κανέναν και είναι μόνος;
5 χρόνια μετά, δεν ρωτάει ακόμη τίποτα για εμένα ή τη μέρα μου, δεν θέλει να μάθει τίποτα για εμένα και οποιαδήποτε προσπάθεια να πω κάτι για εμένα, καταλήγει σε φωνές ή να μου λέει να φύγω, γιατί "είμαι βάρος".
Είχα απειλές πως θα με σκοτώσει, αλλά το άλλαζε λέγοντας πως δεν αξίζω την ηρεμία.
Τις τελευταίες μέρες δεν μου μιλά πάλι παρά ελάχιστα, ούτε ξέρω γιατί. Με έχει κάνει σιγαση στα μηνύματα.
Δεν μπορώ να φύγω, και δεν καταλαβαίνω καν γιατί δεν μπορώ να αποκοπώ από αυτή τη συμπεριφορά, ενώ πραγματικά πλέον ούτε καν τον συμπαθώ.
Η ζωή μου έχει αλλάξει, βγαίνω έξω, περπατάω, δεν κάθομαι στο κρεβάτι, πάω σουπερμάρκετ, κλπ. Αλλά αυτή η φυλακή του δεσίματος, εκεί... Νιώθω παγιδευμένη. Και ούτε μπορώ να καταλάβω το γιατί. Αλήθεια, μου κόβεται η ανάσα αν στείλει μήνυμα κάποια στιγμή, δεν είναι κάτι που χαίρομαι πια.
Θα ήθελα ένα συγνώμη. Την αλήθεια. Τον λόγο που μου συμπεριφέρθηκε έτσι... Πιο πολύ το συγνώμη. Θα ήθελα να παραδεχτεί πως ναι, με χειρίστηκε σε τρελό βαθμό. Θα ήθελα να μου πει γιατί δεν με είδε ως άνθρωπο ποτέ, παρά μόνο τις πρώτες μέρες. Θα ήθελα να υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο 5 χρόνια με λέει άχρηστη και ανίκανη, πέρα από ότι είμαι στην πραγματικότητα άχρηστη και ανίκανη.
Πριν λίγες μέρες μου είπε πως δεν έχω κανέναν. Και έχει δίκιο. Έχει δίκιο... Θα μπορούσε να πει, έχασες εμένα, αλλά όχι, το είπε καθολικά, πως εγώ δεν έχω απολύτως κανένα.
Θέλω να τον στείλω από εκεί που ήρθε, αλήθεια θέλω. Αλλά οι τρομερές ενοχές πως θα κάνει κακό στον εαυτό του.. η αίσθηση υποχρέωσης που νιώθω γιατί πάντα μου λέει ότι μόνο εγώ έπαιρνα από εκείνον, ενώ ξέρω πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, νιώθω πως ισχύει, γιατί νιώθω μια άχρηστη που δεν προσφέρει τίποτα, και ας ήταν όλη η σχέση μας ένας κύκλος με καθημερινό επίκεντρο τον ίδιο. Ο φόβος πως κάτι θα πάθει. Η πίστη πως δεν αξίζω τίποτα και θα μείνω μόνη. Πώς κανένας δεν με θεωρεί άξια ούτε να μου μιλήσει 5 λεπτά, να μου στείλει ένα μήνυμα ή να διαβάσει ένα δικό μου. Οι συζητήσεις πως κανένας δεν θα με θέλει και όλοι θα με αφήσουν γιατί δεν είμαι καν άνθρωπος.
Οι παλιές φωνές του παρελθόντος που έλεγε ότι αν φύγω, αυτό σημαίνει ότι ποτέ δεν νοιάστηκα και πως θα το αποδείξω, και ας ήταν ο μόνος που με εγκατέλειπε τόσα χρόνια. Έχουν όλα χτιστεί έτσι ώστε να μοιάζουν με αλυσίδα που με δένει.
Νιώθω πως δεν έχω τίποτα, πως δεν θα μπορέσει κανένας να με αγαπήσει ποτέ. Πως δεν με αγαπά και κανείς γιατί είμαι άχρηστη και δεν είμαι κάτι θετικό για κανέναν. Νιώθω πως δεν με θέλει απολύτως κανείς και ούτε θα με θέλει. Νιώθω σκουπίδι.
Έχω χάσει πράγματα από τη ζωή μου για αυτόν τον άνθρωπο, που πραγματικά δεν μπορώ να πάρω ποτέ πίσω. Πολλή απελπισία... Σαν να έχουν τελειώσει όλα για 'μενα.
