Τελικά ενός κακού μύρια έπονται.
Καλησπέρα σε όλους, εύχομαι να είστε καλά.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου, έτσι ώστε να μου πείτε τη γνώμη σας.
Είχα σχέση με μια κοπέλα για 8 χρόνια. Σαν σχέση θα τη χαρακτήριζα πολύ σταθερή, δεν τσακωνόμασταν ιδιαίτερα ούτε είχαμε μεγάλες διαφωνίες. Περνούσαμε αρκετό χρόνο μαζί και στα πρώτα χρόνια της σχέσης αλλά και στη συνέχεια. Πριν περίπου 3 χρόνια μου δόθηκε η ευκαιρία να μετακομίσω σε σπίτι δικό μου μόνος μου, είπαμε λοιπόν με την κοπέλα μου να πάμε να μείνουμε μαζί. Αν και είχα κάποιους ενδοιασμούς στην αρχή διότι ήθελα να ζήσω και λίγο μόνος μου δέχτηκα να το κάνουμε γιατί ήμασταν ήδη 5 χρόνια μαζί και έπρεπε να προχωρήσουμε σε ένα νέο βήμα. Η συγκατοίκηση πήγε μια χαρά μπορώ να πω καθώς βρίσκαμε χρόνο και για τους εαυτούς μου. Το μόνο μεγάλο ((παράπονο)) της σχέσης μου ήταν η δουλειά μου. Θεωρούσε ότι έκανα μια δουλειά η οποία δεν είναι αντάξιο των τυπικών προσόντων που είχα, και ότι απλά επαναπαύομαι σε μια κατάσταση και δεν κυνηγάω τη ζωή. Εν μέρη δεν μπορώ να διαφωνήσω μαζί της καθώς δεν ήταν αυτά τα όνειρα μου και συνέχιζα σε αυτή τη δουλειά για να μπορέσω να τελειώσω και το δεύτερο μεταπτυχιακό που έκανα. Έτσι ερχόμαστε στον περασμένο Απρίλη. Μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω σε μια δουλειά η οποία ναι μεν πλήρωνε πάρα πολύ καλά, αλλά πρώτον δεν ήταν και πάλι σε αυτά που έχω σπουδάσει και δεύτερον σου στερούσε την προσωπική ζωή (είχε πάρα πολλά ταξίδια ειδικά το καλοκαίρι θα έπρεπε να λείπω τουλάχιστον 15 μέρες μέσα στο μήνα). Η αλήθεια είναι ότι το είχα πάρει ζεστά να ξεκινήσω και εγώ και εκείνη, τελικά δεν έγινε το πάντρεμα για διάφορους λόγους και δεν ξεκίνησα πότε. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πέσω πάρα πολύ ψυχολογικά να μην μπορώ να κοιμηθώ να σκέφτομαι ότι δεν αξίζω καμία καλύτερη επαγγελματική πορεία κτλ. Μετά από λίγες μέρες μας ενημερώνουν ότι και από τη δουλειά που ήδη είχα μέσα στους επόμενους 2 μήνες σταματάμε διότι δεν ανανεώθηκε το έργο στο οποίο δούλευα. Δεν μπορώ να πω οτι στεναχωρηθηκα τόσο γιατί το βρήκα σαν μια ώθηση για να κυνηγήσω αυτ που θέλω, και να ξεκουραστώ λίγο το καλοκαίρι γιατί δούλευα σε αυτή τη δουλειά 9 χρόνια χωρίς ιδιαίτερες άδειες το καλοκαίρι. Και ερχόμαστε στο τρίτο χτύπημα. 2 μέρες πριν τα γενέθλια μου ενώ γυρνούσα από τη σχολή με παίρνει τηλέφωνο και μου ανακοινώνει ότι έχει μαζέψει τα πράγματα της και θα πάει να μείνει λίγο στους γονείς της για να δούμε αν μπορούμε να σώσουμε ότι σώζεται. Δεν ξέρω και εγώ πως γύρισα σπίτι με το αμάξι, όταν έφτασα την βρήκα στην πόρτα και μου είπε οτι δεν πάει άλλο, αισθάνομαι οτι εισαι λίγος για μένα ενω δεν θέλω να το νομίζω αυτό, και οτι οταν σου έλεγα ότι θέλω να κάνουμε οικογένεια μαζι ηταν για να καλύψω δικές μου ανασφάλειες για να δω εσυ αν με θες. Και έφυγε. Αυτά τα κλισέ που λένε ότι χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου όντως ισχύουν και το έμαθα με τη δύσκολη όψη του νομίσματος. Πέρασα τα χειρότερα γενέθλια που είχα ποτέ φανταστεί ότι θα περάσω και από τότε αισθάνομαι ότι τίποτα δεν με γεμίζει. Άρχισα να πηγαίνω σε ψυχολόγο γιατί όντως το είχα ανάγκη αλλά και πάλι νιώθω μια τεράστια ανηδονία σε σημείο που δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα ευτυχήσω ξανά. Έχω να πάω στο σπίτι μού από τότε που έφυγε (3 μήνες) και μένω στο πατρικό μού. Φοβήθηκα μήπως έχω κατάθλιψη αλλά ο ψυχολόγος μού είπε ότι πρέπει να περιμένουμε λίγο καιρό ακόμα για να δούμε αν θα κοπάσει αυτή η καταιγίδα που βιωνω. Όταν έφυγε δεν μπορούσα να βγω από το δωμάτιο μου για 2 εβδομάδες. Νιώθω κάτι μεσα μου να εχει σπάσει, σαν να επιβιώνω απλα οχι να ζω. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ερχόμουν σε μια τέτοια απελπιστική κατάσταση να είμαι 29 ετών να έχω δικό μου σπίτι να έχω τους φίλους μου και πάλι να μην μπορώ να το απολαύσω τίποτα.
Υ.Γ 1 Το μόνο θετικό σε όλα αυτά είναι ότι βρήκα δουλειά στον τομέα μου και έχω εστιάσει με όλο μου το είναι εκεί, αν και αυτό που με πονάει περισσότερο είναι ότι δεν είναι εκείνη εδώ για να το δει και να χαρούμε μαζί.
Υ.Γ 2 Συγγνώμη αν σας κούρασα, σας ευχαριστώ για την υπομονή σας.
