Δυσκολία στη διαχείριση τοξικής οικογένειας
Γεια σας! Είναι η πρώτη μου δημοσίευση στο φόρουμ αν και το διαβάζω αρκετά χρόνια. Θα σας πω την ιστορία μου συνοπτικά και θα ήθελα να μου πείτε τη δική σας άποψη. Προέρχομαι από μια επαρχιακή περιοχή στη Θεσσαλία όπου οι γονείς μου ασχολούνται με την κτηνοτροφία και τη γεωργία και δεν έχουν τελειώσει ούτε καν το γυμνάσιο. Εκεί που ζούσαμε (πλέον έχω μετακομίσει σε μεγάλη πόλη) ήταν κλειστή κοινωνία, επικριτική, κυριαρχούσαν τα κουτσομπολιά, η κακία και γενικά ενδιέφερε πολύ την οικογένειά μου τι θα πει ο κόσμος για το οτιδήποτε κάνουμε. Είναι άνθρωποι οι οποίοι η μαμά μου μεν έχει ένα θέμα υγείας το οποίο την κάνει πάρα πολύ ανασφαλή με συνέπεια να μην έχει το θάρρος να κοινωνικοποιείται πχ πάει στο γιατρό με παρέα επειδή φοβάται ότι δε θα καταλάβει τη διάγνωση και τις οδηγίες που θα τις δώσει ο γιατρός καθώς δεν ακούει καλά. Ο μεν μπαμπάς μου είναι ένας άνθρωπος που προέρχεται από ένα τοξικό οικογενειακό περιβάλλον όπου ο παππούς μου χτυπουσε τη γιαγιά μου καθώς και τον ίδιο, γεμάτο καταπίεση καθώς "ανάγκασε" τον μπαμπά μου να ακολουθήσει το επάγγελμα που έκανε ο ίδιος ενώ αυτός ήθελε να ακολουθήσει κάτι διαφορετικό. Τα οικονομικά μας δεν ήταν ποτέ καλά στο σπίτι. Ενώ ο μπαμπάς μου έβγαζε χρήματα, δε τα διαχειριζόταν σωστά με συνέπεια να τα φέρνουμε βόλτσα ίσα ίσα και ακόμα και να χρωστάμε χρήματα. Χαρτζιλικι δε πήραμε από αυτόν αλλά από τους παππούδες, καθώς ο ίδιος δεν είχε για εμάς αλλά μια χαρά είχε για να πάει να πίνει στα καφενεία και να καπνίζει σα φουγάρο. Α ναι δε σας το είπα πιο πάνω, ο μπαμπάς μου πάσχει από αλκοολισμό. Τα νεύρα του δεν είναι καλά γενικά, πολλές φορές όταν θυμώνει πετάει πράγματα κάτω ή ακόμα και μας "φοβίζει" ότι θα κάνει κακό στον εαυτό του. Πάντα ήθελε εγώ και ο αδελφός μου να σπουδάσουμε να προοδεύσουμε και γενικά να κάνουμε πράγματα τα οποία θα τον κάνουν περήφανο και θα έχει να καμαρώνει για αυτά στη κοινωνία όταν τον ρωτάει κάποιος για εμάς. Και εγώ και ο αδελφός μου γράψαμε πολύ υψηλά στις πανελλαδικές και περάσαμε σε μεγάλη πόλη της ελλαδας, εγώ συγκεκριμένα πέρασα σε μια σχολή νομικής η οποία άρεσε στο μπαμπά σαν άκουσμα και σε μένα γιατί εκείνο το διάστημα είχα ψωνιστεί. Και ο αδελφός μου έπειτα από χρόνια πέρασε στο μαθηματικό το οποίο ο μπαμπάς σνονπαρε επειδή έλεγε πως δεν έχει επαγγελματική αποκατάσταση αλλά παρόλα αυτά ο αδελφός μου επέμενε γιατι ήταν το όνειρο του. Τα χρόνια περνούσαν εγώ με τον αδελφό μου στις σπουδές περάσαμε πολύ δύσκολα οικονομικά, και είχαμε ως μηνιαίο μπάτζετ να χαλάσουμε για εμάς 100 € ανά μήνα. Ενώ το ενοίκιο ήταν πληρωμένο από τους παππούδες. Ανά τα χρόνια πολλές φορές με έπιανε ανά καιρούς κρίση πανικού καθώς δε μπορούσα να διαχειριστώ όλα αυτά τα βάρη. Είχα ένα δύσκολο οικογενειακό υπόβαθρο στο οποίο κατάφερα να ξεφύγω (τσακωμοί συνέχεια στο σπίτι και φωνές, ο μπαμπάς μου επέλεξε σε ποιο σχολείο θα πάμε και είχε ως αποτέλεσμα να αποκόψω από τις φίλες μου και μετά να μείνω χωρίς φίλες) και το μαρτύριο μου συνεχιζόταν και σε όλη τη διάρκεια των σπουδών καθώς είχα το βάρος τη σχολής, δεν ήξερα πως θα τα βγάλω πέρα οικονομικά για να φάω να πληρώσω λογαριασμούς κλπ συν ότι είχα έλεγχο πάνω από το κεφάλι μου τι κάνω και που πάω. Με τη σχολή δε τα πήγαινα καλά ... Είμαι 8ο έτος και χρωστάω 30 μαθήματα.. ενώ η σχολή ήταν 4 ετης με 50 μαθήματα συνολικά. Ανά καιρούς δέχθηκα πιέσεις για το πότε θα πάρω εγώ πτυχίο.. αν δε μου αρέσει να κάνω κάτι άλλο κλπ κλπ. Τα οποία βαρέθηκα να ακούσω. Πριν από περίπου 3 χρόνια βρήκα δικιά μου δουλεια με αποτέλεσμα να πληρώνω μόνη μου τα ενοίκια μου και τα έξοδα μου και να μην έχω ανάγκη τους γονείς μου, καθώς είναι και ανθρώποι που θα χτυπήσουν αν σε βοήθησαν καπως. Και βρήκα και έναν άνθρωπο ο οποίος με σέβεται με καταλαβαίνει και δε μειώνει όπως αυτοί. Με αποδέχεται όπως είμαι. Αυτοί από τότε άρχισαν να λένε ότι εγώ άλλαξα, φερομουν αλλιώς παλιά (προφανώς έκανα ότι Μ έλεγαν ενώ τώρα σηκώνω ανάστημα) και γενικά κάθε φορά σχεδόν που θα δουν το σύντροφό Μ θα πούνε αν δε ταιριάζουμε να το διαλύσουμε κλπ κλπ και δεν είναι κακο .. ακόμα μου είπε να πάω για δουλειά πίσω εκεί στην επαρχία ενώ εγώ ήδη έχω σχέση εδώ και δε θέλω να χωρίσω.. τι να κάνω ; καφέ φορά με φτάνουν στο αμήν ...
Συγνώμη για το σεντονι.
