Απαίσιος χωρισμός - είμαι ένα ράκος

Ζητάω συγνώμη για το τεράστιο κείμενο. Είναι η πρώτη φορά που γράφω σε τέτοιο φόρουμ και δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Αρχικά ντρέπομαι πολύ για αυτά που θα αναφέρω στη συνέχεια. Έχω σκοπό να γράψω πολλές λεπτομέρειες( στην πλειοψηφία τους χαζορομαντικες και γλυκαναλατες)για την ιστορία της σχέσης μας γιατί κάπου έχω ανάγκη να τα πω και δεν έχω ούτε έναν φίλο/η. Ξεκινήσαμε την σχέση μας πριν 4.5 χρόνια και είμαστε και οι δύο από νησί. Γνωριζόμασταν από παλιά που είχαμε ένα εφηβικό φλερτ αλλά δεν προχώρησε. Εκείνος τότε ήταν κολλημένος αλλά εγώ δεν ήθελα. Fast forward πήγα στην Αθήνα για να σπουδάσω, αυτά τα χρόνια πέρασα πολύ καλά με παρέες, ταξίδια και τα πάντα. Δεν έκανα όμως μακροχρόνιες σχέσεις..λίγο επειδή είχα συνηθίσει να είμαι συναισθηματικά ανεξάρτητη, λίγο ότι φοβόμουν το δέσιμο και έναν επικείμενο χωρισμό. Ξαναηρθαμε σε επικοινωνία το καλοκαίρι του 2019 που πήγα στο νησί μας για διακοπές. Μετά από 1 μήνα έπρεπε να γυρίσω Αθήνα. Αυτός δεν ήξερε τι να κάνει και εγώ του είχα πει πως αν θέλει μπορεί να έρθει στο σπίτι μου, αλλά αν θέλει να κάτσει στο νησί γιατί είναι η δουλειά του, το καταλαβαίνω και όλα καλά. Έφυγα και δεν ασχολήθηκα με το τι θα κάνει γιατί αυτό που είχαμε μεταξύ μας είχε διαρκέσει ελάχιστα και δεν ήθελα να κολλήσω. Μετά από 5 μέρες μου έστειλε φωτογραφία με το εισιτήριο του για Αθήνα και μου είπε ότι έρχεται. Από τότε μέχρι και πριν λίγες ημέρες ήμασταν αχώριστοι. Είχαμε ίδιο χαρακτήρα, ίδια ενδιαφέροντα και μια επικοινωνία και σύνδεση που πίστευα ότι δεν θα αποκτήσω με κανέναν. Ήταν δοτικός, δέθηκε μαζί μου πολύ πριν δεθώ εγώ μαζί του και μου έδειχνε κάθε στιγμή το ποσό θέλει να είναι δίπλα μου. Η δοτικότητα του και η αγάπη που μου έδειχνε οριακά με συγκινούσαν .Τον αγάπησα πολύ, τον έκανα το κέντρο της ζωής μου, σταμάτησα να περνάω χρόνο με τους φίλους μου (δεν μου το ζήτησε ποτέ,ήταν δική μου επιλογή) γιατί ήθελα να είμαι συνέχεια μόνο μαζί του. Καθ' όλα αυτά τα 4.5 χρόνια το πάθος ήταν πολύ έντονο. Το 2020 περάσαμε μια δύσκολη φάση και είχα κάποιες εβδομάδες έντονης μελαγχολίας γιατί λόγω covid πήγαμε και εγκαταστάθηκαμε στο νησί που κάτι τέτοιο δεν το ήθελα με τίποτα. Έκανα πίσω γιατί τον είχα σε προτεραιότητα. Δημιουργήσαμε μια επιχείρηση, δουλεύαμε μαζί, ήμασταν 24/7 μαζί και σιγά σιγά γινουμουν καλύτερα. Μου άρεσε η δουλειά μας γιατί αντλούσα ενέργεια και ευχαρίστηση, μου γνώρισε την παρέα του (πριν από αυτό δεν είχα καθόλου επαφές με άτομα από το νησί μου γιατί χάσαμε επαφή όταν τελειώσαμε το σχολείο), βγαίναμε περνούσαμε καλά. Με έκανε να αγαπήσω το μέρος μας, έδωσε νόημα στην ζωή μου. Τους χειμώνες πηγαίνανε Αθήνα για 4 μήνες διακοπές ( κάναμε καποιες ενέργειες που μας έδιναν ένα εισόδημα)και επιστρέφαμε. Και εκείνος δεν ήθελε να μένει μόνιμα στο νησί μου έλεγε ότι τους χειμώνες δεν μπορεί εδώ καθόλου οπότε το συνδιαζαμε . Νόμιζα ότι είχα τα πάντα και δεν μου έλειπε τίποτα. (Συνέχεια στα σχόλια)

Στο νησί μέναμε στο σπίτι της μητέρας του που του το είχε παραχωρήσει γιατί τότε δούλευε σε άλλη πόλη. Όταν εκείνη επέστρεψε το 2021 του είχα πει πολλές φορές οτι νιώθω άβολα να μένουμε εμείς στο σπίτι της και εκείνη να νοικιάζει. Αυτός μου έλεγε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και ούτως η άλλως θα νοικιαζε σπίτι για να μείνει με τον σύντροφό της και ακόμα και αν δεν είχαμε σχέση θα έμενε μόνος του εκεί. Για να φτάσω στο 2023 μετά από ένα τέλειο καλοκαίρι που περάσαμε όμορφα ήρθε μια φάση κατάθλιψης. Από τον Οκτώβρη η επιχείρηση μας δεν πήγαινε πλέον καλά, είχαμε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, είχε χρέη από την επιχείρηση (που ήταν στο όνομα του και σχεδόν 3 χρόνια δούλευα εκεί ανασφαλιστη), υπήρχαν πολλά νεύρα μεταξύ μας. Παρόλο που η ερωτική μας ζωή δεν είχε επηρεαστεί, ξέραμε ότι είναι μία φάση και θα περάσει. Μέχρι που αρχές Δεκέμβρη η μητέρα του με τον σύντροφό της άνοιξαν ένα εστιατόριο. Εκείνος μου είπε ότι του πρότειναν να δουλέψουμε και οι δύο εκεί. Δεν ήθελα να εγκλωβιστώ σε μια ζωή που δεν είχα επιλέξει και φοβόμουν γιατί ο ίδιος μου είχε πει στο παρελθόν ότι η μητέρα του όταν μέναμε στην Αθήνα τον πίεζε να πάει στο νησί και του έλεγε εδώ είναι η ζωή σου τι δουλειά έχεις στην Αθήνα και τέτοια.

Φοβόμουν ότι προσπαθούν να μας πείσουν να μείνουμε μόνιμα στο νησί και να δουλεύουμε μαζί τους.Όταν ξεκίνησε την δουλειά εκεί πήγα 2-3 μέρες αλλά δεν ήθελα να συνεχίσω. Δεν έχω ξαναδουλέψει ποτέ στην εστίαση και ούτως η άλλος είχα ολοκληρώσει ένα σεμινάριο που μετά μου έδινε επαγγελματική αποκατάσταση σε κάποια εταιρία εξ αποστάσεως. Ήθελα να περιμένω να επικοινωνήσουν μαζί μου από τη εταιρία γιατί η δουλειά στο εστιατόριο δεν μου ταιριαζε. Από εκεί ξεκίνησε το χάος. Η μητέρα του τον πίεζε να πάω να δουλέψω εκεί γιατί είναι οικογενειακή επιχείρηση, αυτός δούλευε από της 11 το πρωί μέχρι 12-1 το βράδυ με μια ώρα διάλειμμα τα απογεύματα και χωρίς ρεπό. Εγώ ξέφυγα εντελώς από την κατάθλιψη, σε τσακωμούς μας γινουμουν επιθετική και έσπασα πράγματα. Ένιωθα ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω. Η ζωή μου ήταν όλη μέρα εγκλωβισμένη σε ένα σπίτι, απομωνομενο μακριά χωρίς όχημα να πάω κάπου, χωρίς ανθρώπους γύρω μου. Σε όλο αυτό το διάστημα δεχομουν την πίεση τη δική του που γυρνούσε σπίτι μπριζωμενος και κουρασμένος αργά το βράδυ και πάνω σε τσακωμούς μας με μείωνε. Μου έλεγε να πάω μαζί του να δουλέψω στο εστιατόριο, ότι δεν είμαι παιδάκι για να μην μπορώ να δουλέψω εκεί, ότι στην επιχείρηση μας σιγά δεν είχα κάνει και τίποτα γιατί άνετα μπορεί να την αναλάβει και μόνος του(μέχρι τότε αυτό που έλεγε σε όλους ήταν ότι εγώ κάνω πολλά περισσότερα και ότι αν δεν ήμουν εγώ δεν θα είχε επιχείρηση). Ένιωθα πιο μόνη από ποτέ και ανέπτυξα αυτοκτονικές τάσεις που τους τις κοινοποιουσα. Ένιωθα απελπισία, ένιωθα αβοήθητη συνέχεια έκλαιγα. Μου έκλεισε το στομάχι, δυσκολευομουν να φάω. Το μόνο που με ηρεμούσε ήταν τα βράδια μετά τους τοξικούς τσακωμούς μας να με παίρνει αγκαλιά μέχρι να μας παρει ο ύπνος. Και εκείνον τον ηρεμούσε αυτό. Το Σάββατο το βράδυ γύρισε στο σπίτι μου είπε να κάνω υπομονή ότι όταν ξεχρεωσει θα μαζέψει λίγα ακόμα χρήματα για να πάμε Αθήνα ότι θα βρω κι εγώ τη δουλειά μου και θα επιστρέψουμε το καλοκαίρι. Ψέματα όλα γιατί καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά. Την επόμενη μέρα τσακωθηκαμε , το πρωι της Δευτέρας έκανα το λάθος να του στείλω μήνυμα ότι δεν αντέχω άλλο θέλω να αυτοκτονήσω δεν μπορώ να ζω μέσα σε 4 τοίχους και τέτοια. Δεν ξέρω γιατί τα έγραψα αυτά. Δεν είχα σκοπό να το κάνω αλλά είχα θολώσει. Είχα να φάω κανονικο φαγητό μέρες, δεν μπορούσα να αναπνεύσω,πάθαινα κρίσεις πανικού ένιωθα ένα ράκος. Ήμουν ένα δυστυχισμένο και απελπισμένο άτομο. Εκείνη την ημέρα έδειξε στην μητέρα του το μήνυμα (ήταν η πρώτη φορά που την έμπλεξε σε κάτι της σχέσης μας) , μίλησε με τους γονείς μου και τους είπε να έρθουν να με πάρουν από το σπίτι. Ήρθαν όλοι μαζί 12 το βράδυ εγώ τότε έβλεπα μια σειρά και μου είπε ότι θέλει να με βοηθήσει ότι με αγαπάει και πρέπει να μαζέψω τα πράγματα μου και να πάω στο σπίτι των γονιών μου. Του είπα ότι θέλω λίγο χρόνο τουλάχιστον να συζητήσουμε μόνοι μας στο οποίο ήταν διστακτικός και μου έδωσε μια ψεύτικη αγκαλιά. Όση ώρα συζητούσαμε και με τους γονείς μας παρόντες εγώ ήμουν ήρεμη. Εξηγούσα ότι δεν έχω σκοπό να κάνω κάτι τέτοιο, ότι ήταν μια στιγμή που είχα θολώσει, ότι πιέστηκα πολύ από όλα αυτά. Όσο η ώρα περνούσε και εκείνος και η μητέρα του τσιτωναν. Ενώ στην αρχή μου έλεγε ότι με αγαπάει και θέλει να πάω σε έναν ψυχολόγο και όταν γίνω καλά να είμαστε μαζί εγώ δεν το πίστευα και έλεγα ότι θέλω ειλικρίνεια και αν θέλει να χωρίσουμε οριστικά να μου το πει. Εκείνος το αρνούταν και επέμενε ότι με αγαπάει αλλά θέλει το καλό μου και το καλό μου αυτή τη στιγμή είμαι να πάω με τους γονείς μου, να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία και να γίνω καλά. Με το που έβλεπε η μητέρα του ότι μου φερόταν καλά και μου έλεγε ότι θα έρχεται να με βλέπει, εκείνη τσιτωνε ανέβαζε την ένταση της φωνής της και μου ελεγε να φύγω από αυτό το σπίτι, ότι αν κάνω κακό στον εαυτό μου θα βρει το παιδί της τον μπελά του, ότι με τον γιο της δεν θα έχω επαφές και τέτοια.Το δέχτηκα και έφυγα. Ο πρώην σύντροφός μου ακύρωσε εμένα και όλες τις στιγμές που είχαμε μαζί, δεν μου έδωσε καν τον χρόνο να συζητήσουμε μόνοι μας, έγινε ψυχρός, έλεγε ψέματα. Δεν μου έδωσαν καν τον χρόνο να μαζέψω όλα μου τα πράγματα γιατί συνέχεια η μητέρα του φώναζε ότι έχει πάει αργά και είναι ξύπνια από το πρωί και είναι κουρασμένη. Εγώ παρέμενα ήρεμη και της έλεγα ότι απλά θέλω να μαζέψω τα πράγματα μου και να φύγω και μου το αρνιόταν.εν τέλει απλά έβαλα ότι ρούχα βρήκα μπροστά μου σε μία βαλίτσα, ξέχασα ακόμη και την οδοντόβουρτσα μου. Την επόμενη μέρα του έστειλα μήνυμα και εκείνος ήρθε και μου άφησε μια μεγάλη μαύρη σακούλα με τα πράγματα μου έξω από το σπίτι των γονιών μου. Ούτε καν ήθελε να χτυπήσει την πόρτα να με δει. Του έστειλα μήνυμα που είπα ότι τον ευχαριστώ και κάποια στιγμή πρέπει να περάσω να πάρω τα υπόλοιπα. Μου είπε ότι θα τα φέρει εκείνος τις επόμενες μέρες πράγμα που ελπίζω να γίνει γιατί έχω αφήσει πολλά ακόμα ρούχα, παπούτσια και μια dslr εκεί. Αυτό ήταν το πιο τραυματικό γεγονός της ζωης μου. Το ξέρω ότι τον τελευταίο καιρό είχαμε ξεφύγει αλλά ένιωσα ότι με πέταξε. Στους γονείς μου είπε πριν έρθουν ότι δεν τον αγαπάω ότι δεν μπορεί άλλο κλπ. Τους σεβάστηκα όλους εκείνο το βράδυ αλλά αυτοί δεν με σεβάστηκαν. Μέσα σε αυτή τη σχέση και εκείνος είχε περάσει πολύ δύσκολες καταστάσεις και πάντα ήμουν δίπλα του, πάντα ήμουν εκεί. Και τώρα στην πιο δύσκολη μου στιγμή είχα ανάγκη εκείνον και αυτός απλά με εδιωξε. Έχουν περάσει 2 ημέρες από τότε και ενώ στεναχωριέμαι, νιώθω τόσο έντονο το κενό που δεν μπορώ καν να κλάψω. Μου είναι πολύ δύσκολο να κοιμηθώ χωρίς αυτόν και μου λείπουν τα πάντα. Το πρώτο βράδυ δεν μπορούσα να κλεισω ματι και ένιωθα ότι το σώμα μου συνέχεια τρανταζόταν. Ένα κακό που κάνω είναι ότι τον τσεκαρω συνέχεια στα social πχ σήμερα ξύπνησα 6 το πρωί , είδα ότι στο messanger ήταν online, εννοείται ότι ούτε του έστειλα ούτε έστειλε αλλά ξεκίνησε να μου λείπει η αγκαλιά του, το χάδι του, αναρωτιομουν τι δουλειά έχει ξύπνιος τέτοια ώρα, μήπως δεν μπορεί να κοιμηθεί;μήπως κοιμήθηκε αλλά ξύπνησε σαν εμένα; Ξέρω ότι και για αυτόν δεν ήταν εύκολη αυτή η απόφαση. Ήταν η πρώτη φορά στη σχέση μας που πέρασε τόσο χρόνο με την μητέρα του επειδή δούλευαν μαζί και απλά έγινε άλλος άνθρωπος. Κι εγώ τώρα νιώθω άδεια, νιώθω ότι είμαι στα χαμένα. Νιώθω σαν να έχουν καταρρεύσει όλες οι σταθερές μου. Έχω τόσο πολύ ανάγκη να βγω μια βόλτα, να μιλήσω με ανθρώπους αλλά δεν έχω κανέναν γιατί όλος ο κοινωνικός μου κύκλος ηταν δικός του και πλέον δεν μπορώ να επικοινωνήσω με κανέναν. Όταν χωρίζαμε εκείνο το βράδυ και του είπα ότι μου έχουν λείψει όλοι και θα ήθελα επαφές μαζί τους εκείνος μου είπε ότι θα βρω άλλους φίλους. Πλέον σκέφτομαι να πάω Αθηνα τον Ιανουάριο αλλά δεν ξέρω πως θα είμαι. Μου λείπει πολύ. Δεν έχω παρέες πλέον πουθενά και μου είναι πολύ δύσκολο να ξεκινήσω μια ζωή από το 0. Μου λείπει η συντροφικότητα, το να κοιμάμαι και να ξυπνάω με έναν άνθρωπο και δεν ξέρω αν θα ξανανιώσω κάτι τέτοιο. Μάλλον όχι γιατί η χημεία που είχα μαζί τους ήταν πολύ ιδιαίτερη αλλά στο τέλος φέρθηκε σκάρτα. Μου λείπουν τα αστεία μας, η ερωτική μας ζωή, η παρέα μας, οι βόλτες μας τα πάντα. Δεν ξέρω πως θα ανακαμψω μετά από αυτό. Κανω προσπάθειες να είμαι καλά κυρίως γιατί μένω με τους γονείς μου και δεν θέλω να μην με βλέπουν καλά και να τους στεναχωρώ. Είναι υποστηρικτικοί με εμένα και με ενθαρρύνουν να πάω στην Αθήνα για να φύγω από εδώ. Ζοριζομαι γιατί τον σκέφτομαι συνέχεια, μου λείπει συνέχεια , έχω τόσες αναμνήσεις μαζί του και εδώ και στην Αθήνα που πιστεύω ότι ακόμα και να φύγω και να ξεκινήσω να βγαίνω έξω μόνη μου για να κάνω μια νέα αρχή (δεν θέλω άλλη σχέση, παρέα θέλω) θα τον βλέπω σε κάθε δρόμο που περπατήσαμε, σε κάθε μαγαζί που πήγαμε, σε κάθε γωνία του σπιτιού μου θα είναι εκεί. Και απλά αναρωτιέμαι αν νιώθει και αυτός στο σπίτι του το ίδιο. Αν και αυτός με βλέπει παντού. Σήμερα επανήλθε λίγο η όρεξη μου αλλά ακόμα το φαγητό με δυσκολεύει και φοβάμαι για την υγεία μου γιατί είμαι ήδη αδύνατη εκ φύσεως και δεν θέλω να χάσω κιλά. Αύριο έχω κλείσει ραντεβού με ψυχολόγο. Ξέρω ότι θα πρέπει να ζω από εδώ και πέρα με αυτό το κενό, ότι δεν θα ξανανιώσω αυτήν την αγάπη και την συντροφικότητα. Ακόμα και αν γίνει κάτι τέτοιο θα είναι σε κάτι χρόνια από τώρα που και πάλι δεν θα είναι το ίδιο. Παρόλο που από τότε που έφυγα συναισθηματικά είμαι ήρεμη και ούτε κλαίω ούτε έχω νεύρα , μέσα μου νιώθω ένα πένθος και ένα βάρος που μάλλον θα το κουβαλάω μαζί μου για πάντα.
Όσοι το διαβάσατε σας ευχαριστώ ❤️

Το μήνυμα που εστειλες ίσως να τον τρόμαξε, είναι αρκετά χειριστικο. Αλλά καταλαβαίνω γιατί το έκανες και πως ένιωθες εκείνη την στιγμή.. Η μητέρα του προφανώς τρόμαξε κι αυτή, είδε μια πλευρά σου που δεν γνώριζε και για να προστατέψει το παιδί της από σένα είχε αυτή την αντίδραση. Ο χρόνος θα βοηθήσει και τους δύο να δείτε τι θελετε από τη ζωή σας, τι θα κρατήσετε από τη σχέση σας και αν είναι να είστε μαζί πάλι, θα είστε. Στη φάση που είσαι τώρα ομως, πρέπει να επικεντρωθεις στη ψυχική σου υγεία, που κάνει ζημιά και στη σωματική. Να σταθείς στα πόδια σου. Έχεις αδέλφια; Συγγενείς κοντά στη ηλικία σου για να αρχίσεις να βγαίνεις από το σπίτι;

Το κατάλαβα ότι ήταν χειριστικο όταν ηρέμησα και είδα τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Και από τη μια έχω μετανιώσει που του κοινοποίησα αυτές τις τάσεις γιατί αν δεν το είχα κάνει μπορεί να ήμασταν τώρα μαζί αλλά από την άλλη δεν μπορούσα να καταπιεζομαι άλλο ψυχολογικά. Δυστυχώς δεν έχω άλλους ανθρώπους στην ηλικία μου για να μπορέσω να ξεχαστω λίγο αλλά σίγουρα θα επικεντρωθώ στην ψυχική μου υγεία αν και αυτό μου φαίνεται απερίγραπτα μοναχικό.

Quote:

---

Originally Posted by Nasia1997

Το κατάλαβα ότι ήταν χειριστικο όταν ηρέμησα και είδα τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Και από τη μια έχω μετανιώσει που του κοινοποίησα αυτές τις τάσεις γιατί αν δεν το είχα κάνει μπορεί να ήμασταν τώρα μαζί αλλά από την άλλη δεν μπορούσα να καταπιαιζομαι άλλο ψυχολογικά. Δυστυχώς δεν έχω άλλους ανθρώπους στην ηλικία μου για να μπορέσω να ξεχαστω λίγο αλλά σίγουρα θα επικεντρωθώ στην ψυχική μου υγεία αν και αυτό μου φαίνεται απερίγραπτα μοναχικό.

---

Ειναι πολύ μοναχικός δρόμος επειδή κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει απόλυτα. Εχεις όμως τους γονείς δίπλα σου σε όλο αυτό. Αυτοί πώς είναι γενικά απέναντι σου; Μπορείς να τους πεις όλα όσα σκέφτεσαι; Τι θες περισσότερο να συζητήσεις εδώ; Το ψυχολογικό κομμάτι ή για τη σχέση σου;

Είμαι ακόμα πολύ μπερδεμένη μάλλον και τα δύο έχω ανάγκη να συζητήσω. Οι γονείς μου, μου συμπαραστέκονται αλλά δεν θέλω να τους μιλάω συνέχεια γι'αυτό για να μην τους πρήζω. Νιώθω ενοχές ότι αρκετά πέρασαν εξαιτίας μου και πρέπει και εκείνοι να ηρεμήσουν.

Quote:

---

Originally Posted by Nasia1997

Είμαι ακόμα πολύ μπερδεμένη μάλλον και τα δύο έχω ανάγκη να συζητήσω. Οι γονείς μου, μου συμπαραστέκονται αλλά δεν θέλω να τους μιλάω συνέχεια γι'αυτό για να μην τους πρήζω. Νιώθω ενοχές ότι αρκετά πέρασαν εξαιτίας μου και πρέπει και εκείνοι να ηρεμήσουν.

---

Να μην νιώθεις άσχημα. Είναι γονείς σου, είναι δικοί σου άνθρωποι. Πιστεύω ότι είχατε και οι δύο ανάγκη να μείνετε σε απόσταση. Και εσύ ένιωθες πίεση, δεν ήθελες να δουλέψεις στο εστιατόριο,ήθελες κάτι άλλο. Θα σε βοηθήσει να βάλεις τη ζωή σου σε μια τάξη. Τι κάνεις γενικά μέσα στη μέρα σου; Υπάρχει κάτι που σε βοηθάει να ξεφευγεις;

Σίγουρα έπρεπε και οι δύο να ξεφύγουμε από αυτήν την πίεση. Προς το παρόν επειδή είναι φρέσκο δεν έχω πλέον πολλά πράγματα να κάνω. Έχω την παρέα των γονιών μου και τις γάτες μας. Το περπάτημα ίσως με βοηθήσει λίγο. Μου πρότεινε η μητέρα μου να πηγαίνουμε περπάτημα στη φύση μέχρι να φύγω αλλά προς το παρόν επειδή ακόμα δεν τρώω κανονικά δεν θέλω να περπατάω για να μην επιβαρύνω κι άλλο τον οργανισμό μου .

Επειδή δεν θυμάμαι αν το έχεις γράψει (ήταν και 3 κείμενα :)), κάνεις ψυχοθεραπεία; Προσπάθησε όσο μπορείς να γεμίσεις τη μέρα σου με ό,τι μπορείς να κάνεις για να μην σκέφτεσαι πολύ. Να θυμάσαι ότι δεν ήταν λάθος που είπες για όλα αυτά που ένιωθες και περνάς, ουτε για τις αυτοκτονικες τάσεις που είχες. (έχεις ακόμη;). Ιιιιισως ήταν λίγο λάθος η στιγμή που το είπες αυτό.. Να το έλεγες υπο άλλες συνθήκες αλλά και πάλι, καλά έκανες και ας φάνηκε σε αυτούς ότι το έκανες για να τον χειριστείς. Στα λέω αυτα για να μην νιώθεις άσχημα και να κατηγορείς τον εαυτό σου. Ξέρω ότι στεναχωριέσαι για την αντίδραση του, ότι περίμενες να σε στηρίξει σε όλο αυτό αλλά και δίπλα σου να τον είχες, μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου..

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Επειδή δεν θυμάμαι αν το έχεις γράψει (ήταν και 3 κείμενα :)), κάνεις ψυχοθεραπεία; Προσπάθησε όσο μπορείς να γεμίσεις τη μέρα σου με ό,τι μπορείς να κάνεις για να μην σκέφτεσαι πολύ. Να θυμάσαι ότι δεν ήταν λάθος που είπες για όλα αυτά που ένιωθες και περνάς, ουτε για τις αυτοκτονικες τάσεις που είχες. (έχεις ακόμη;). Ιιιιισως ήταν λίγο λάθος η στιγμή που το είπες αυτό.. Να το έλεγες υπο άλλες συνθήκες αλλά και πάλι, καλά έκανες και ας φάνηκε σε αυτούς ότι το έκανες για να τον χειριστείς. Στα λέω αυτα για να μην νιώθεις άσχημα και να κατηγορείς τον εαυτό σου. Ξέρω ότι στεναχωριέσαι για την αντίδραση του, ότι περίμενες να σε στηρίξει σε όλο αυτό αλλά και δίπλα σου να τον είχες, μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου..

---

Δεν κάνω ψυχοθεραπεία, αύριο έχω κλείσει το πρώτο μου ραντεβού. Όχι δεν έχω ακόμα αυτές τις τάσεις γιατί από τότε που έφυγα από εκείνο το σπίτι νιώθω ηρεμία, δεν έχω νεύρα, αλλά παράλληλα νιώθω ένα τεράστιο κενό. Το ξέρω ότι μόνο εγώ μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου αλλά θα προτιμούσα να ήταν δίπλα μου ή έστω να παίρναμε και οι δύο τον χρόνο μας και μετά να προσπαθήσουμε, κάτι που δεν πρόκειται να γίνει. Σε ευχαριστώ που μπαίνεις στην διαδικασία να ασχοληθείς.

Η ψυχοθεραπεία είναι το καλύτερο δώρο που μπορούσες να κάνεις στον εαυτό σου.. Επικεντρώσου στο να γίνεις καλά και μετά βλέπεις πως θα προχωρήσεις με τα άλλα που σε απασχολούν..

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Η ψυχοθεραπεία είναι το καλύτερο δώρο που μπορούσες να κάνεις στον εαυτό σου.. Επικεντρώσου στο να γίνεις καλά και μετά βλέπεις πως θα προχωρήσεις με τα άλλα που σε απασχολούν..

---

Αυτό θα κάνω από αύριο και ελπίζω να πάνε όλα καλά!!

Quote:

---

Originally Posted by Nasia1997

Αυτό θα κάνω από αύριο και ελπίζω να πάνε όλα καλά!!

---

Εννοείται θα πάνε όλα καλά. Ό,τι θες να συζητήσεις να μας γράφεις εδώ..
Γράψε μας και πώς ήταν στο ψυχολόγο σήμερα. Τι συζητησατε; Εφυγες ευχαριστημένη από εκεί;

Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση