Είμαι ολομόναχος και δεν αντέχω να υποφέρω άλλο
Γεια σας,
Ξέρω ότι αρκετά μέλη του forum να εύχεστε να μην υπήρχα και ότι το post αυτό δεν θα το πάρετε στα σοβαρά αλλά δεν έχει σημασία για μένα. Πρέπει να βγάλω κάπου τον πόνο μου.
Είμαι σχεδόν 30 ετών και δεν έχω κανέναν να μιλήσω. Μια φορά τον μήνα βλέπω έναν φίλο και αυτό είναι όλο. Τις υπόλοιπες μέρες δουλεύω και δεν βλέπω άνθρωπο. Ακόμα και τις μέρες που τύχει να βγω από το σπίτι βλέπω παντού ευτυχισμένα ζευγαράκια. Στην ζωή μου ποτέ δεν κατάφερα να βγω ραντεβου με μια κοπελα. Πάσχω από κοινωνική φοβία και δεν ξερω πώς να προσεγγίσω μια κοπέλα. Κοινές παρέες δεν έχω, το online dating δεν με βοήθησε καθόλου και δεν έχω καθόλου ευκαιρίες.
Δεν αντέχω να ζω άλλο έτσι. Αναγκάζομαι να συνεχίζω να πηγαίνω σε ιερόδουλες καθώς δεν αντέχω άλλη απαξίωση. Αν στερηθώ και αυτό τελείωσε. Στην δουλειά μου κάνουν τρομερό bullying και με βγάζουν στο περιθώριο επειδή δεν έχω καμία εμπειρία από σχέση.
Κάθε μέρα ξυπνάω και ξεκινάει ένας ατελείωτος εφιάλτης. Υπήρχαν μέρες που έκανα απόπειρα αυτοκτονίας καθώς δεν αντέχω άλλο να δέχομαι τέτοια απαξίωση και να μην νιώθω σαν φυσιολογικός άντρας. Είναι σαν να έχει πέσει κατάρα πάνω μου. Προφανώς θα πέσετε να με φάτε αλλά έχω το θάρρος της γνώμης μου. Δεν έχετε ιδέα τι γολγοθά βιώνει ένας άντρας ( ειδικά τα γυναικεία μέλη του φορουμ) ο οποίος δεν έχει ποτέ νιώσει έστω το παραμικρό ενδιαφέρον από κάποια.
Και όσοι θεωρήσετε ότι πρέπει να βγάλετε χολή ( Remedy κτλ.) πολύ απλά μην μπείτε στον κόπο να σχολιάσετε. Εκτός αν σας αρέσει ο σαδισμός και το μόνο που θα πετύχετε είναι να οδηγήσετε έναν άνθρωπο ένα βήμα πιο κοντά στην αυτοκτονία.