Originally Posted by
psy_spirit
Νιώθω πως βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Πραγματικά έχουν σπάσει τα νεύρα μου, έχω κουραστεί να βιώνω την ίδια κατάσταση ξανά και ξανά και ξανά. Αναρωτιέμαι ορισμένες φορές αν το θέλω ενδόμυχα να βασανίζομαι ή απλά αν δεν έχω μάθει "το μάθημα μου" ακόμα. Δε νιώθω ότι μπορεί κανείς να με βοηθήσει, έχω απελπιστεί.
Και το θέμα είναι, δε νιώθω "δικαιολογημένη" να νιώθω έτσι, οπότε δε το συζητάω. Δλδ σκέφτομαι ότι άμα μιλήσω κάπου θα μου πουν "καλά ρε, εσύ σε καλή οικονομική κατάσταση βρίσκεσαι (αν και εξαρτημένη από την οικογένεια), υγιής είσαι, δεν είσαι στον δρόμο. Τι σου λείπει;"
Και όμως εγώ μέσα μου βασανίζομαι. Αισθάνομαι τόσο μακριά από όλους, κλεισμένη μέσα μου. Και αισθάνομαι μπερδεμένη για τον εαυτό μου, δηλαδή τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο; Αν όλα πηγαίνουν καλά (εξωτερικά) εγώ γιατί μέσα μου νιώθω έτσι; Ποια είναι η πραγματικότητα;
Το κύριο θέμα μου είναι ότι βιώνω τρομερή κοινωνική φοβία, σε βαθμό που μου κατατρώει τη ζωή. Μερικά παραδείγματα: πριν μερικές συνεντεύξεις έκλαιγα, γιατί σκεφτόμουν "θα καταλάβουν ότι είμαι άχρηστη και δε θα με θέλουν". Δε με ένοιαζε μήπως και δε με πάρουν, με ένοιαζε το ότι θα "αποκαλυπτόμουν", θα καταλάβαινε κάποιος "τι είμαι στα αλήθεια". Τρομερό άγχος πριν παρουσιάσεις στη σχολή, δε το συζητώ. Επίσης, το χειρότερο για μένα: θέλω να μιλήσω, να εκφραστώ, να πω πράγματα, να ζήσω ρε παιδί μου και με σταματάω. Είτε πρόκειται στη σχολή, είτε με φίλους είτε οπουδήποτε. Φοβάμαι μήπως με βρουν ηλίθια, μη με κριτικάρουν, μη και αποκαλυφθώ. Παρόλο που νιώθω ότι έχω πράγματα να πω και γενικά προσπαθώ και είμαι ευγενική και τέλος πάντων πάντα προσπαθούσα και ήμουν καλή μαθήτρια, καλή κοπέλα, να μη προσβάλω... και πάλι φοβάμαι. Αυτή τη στιγμή κλαίω που σας τα γράφω αυτά, πραγματικά βασανίζομαι να μη μπορώ να μιλήσω, στεναχωριέμαι τόσο πολύ. Νιώθω ότι είναι πολύ άδικο, μακάρι να μην ένιωθα έτσι, αλλά εκείνη τη στιγμή απλά αγχώνομαι πολύ και με κόβω και δε μιλάω και μετά το μετανιώνω.
Αποφεύγω πλέον ανθρώπους και καταστάσεις. Φοβάμαι μήπως φανω creepy και οτι δε ξερω πώς να συμπεριφερθώ, οπότε απλά αποφεύγω τους πάντες και τα πάντα. Μόλις χτες είδα μια δασκάλα που την είχα στο δημοτικό, την αγαπούσα πολύ μάλιστα και τη σκεφτόμουν πρόσφατα. Και δε της μίλησα (αυτή δε με κατάλαβε) και απομακρύνθηκα και πραγματικά στεναχωρηθηκα τόσο πολύ. Η γυναίκα αν με καταλάβαινε θα νόμιζε ότι τη μισώ. Φοβήθηκα και στη κυριολεξία άλλαξα διάδρομο στο σούπερ μάρκετ, λες και ήταν εχθρός μου και τη μισούσα. Μπορεί να σας φαίνεται μικρό, όμως με στεναχώρησε τόσο που δε της μίλησα. Ήθελα να της μιλήσω αλλά ντρεπόμουν. Σκέφτηκα ότι θα με δει και θα καταλάβει ότι είμαι λυπημένη ή σε κατάθλιψη, τέλος πάντων θα δει ότι είμαι μια αποτυχία, δε ξέρω. Και με αγαπούσε πολύ αυτή η κυρία όταν ήμουν μικρή και την αγαπούσα και εγώ. Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα, σκεφτείτε αυτό μου συμβαίνει με όλους σχεδόν τους ανθρώπους. Στο μαγαζί της μητέρας μου νιώθω ντροπή με τους εργαζόμενους εκεί Παρόλο που όλοι με ξέρουν και μου φέρονται καλά. Εγώ ντρέπομαι. Πάω εκεί κάθε χρόνο και νιώθω τόσο άσχημα γιατί φοβάμαι να συμπεριφερθώ.
Δεν λέω το πρόβλημα μου σε κανέναν γιατί σκέφτομαι (πάλι) ότι θα με κατακρίνουν. Κουράζομαι μόνο που τα γράφω αυτά, αλλά είναι η αλήθεια. Η άλλη μου φοβία είναι ότι δε θα νοιαστουν ή ότι θα μου πουν ότι δε θα πρεπε να αισθάνομαι άσχημα. Μακάρι, μακαρι, μακαρι να μην αισθανόμουν έτσι. Είμαι 26 χρόνων, όλοι λένε ότι είναι η καλύτερη ηλικία και απλά εύχομαι να μην έχουν δίκιο. Περνάω ένα Γολγοθά με όλα αυτά από την εφηβεία μου. Στη σχολή που έφυγα (ξένη πολη) δεν έκανα παρέες γιατί αισθανόμουν πολύ άσχημα στην αίθουσα, ύδρωνα, δεν ήξερα πώς να φερθώ. Και σκεφτείτε δεν αγχωνόμουν μόνο στη σχολή, αλλά και στο πήγαινε, στα μέσα. Τόσος κόσμος, διαφορετικό μέρος, με φρίκαρε. Απέφευγα να πηγαινω και κατέληξα να τη τελειώσω αργά τη σχολή, ενώ ήμουν πολύ καλή μαθήτρια στο λύκειο, σας το γράφω απλά για να καταλάβετε ότι δεν ήταν θέμα "εξυπνάδας" ή ικανότητας τέλος πάντων. Καθόμουν στο διαμέρισμα και σάπιζα στις σειρές τις περισσότερες μέρες. Αυτό έχω να θυμάμαι απο τα φοιτητικά μου χρόνια. Είχα όνειρα να πάω εξωτερικό, να κάνω καριέρα έξω, όμως που την τέλειωσα τόσο αργά πλέον οι δικοί μου δεν θέλουν να με υποστηρίξουν οικονομικά να πάω. Και φοβαμαι κιολας μη πάω και βιώσω ό,τι βίωσα τόσα χρόνια Ελλάδα στη σχολή. Φοβάμαι μη και κλειστώ και στο εξωτερικό σε ένα διαμέρισμα, χωρίς να μιλάω σε κανέναν. Απλά νιώθω τόσο loser, χωρίς αυτοπεποίθηση.
Η σχέση μου με τους φίλους μου όλο και χειροτερεύει. Πάντα νιώθω παρείσακτη, η "προαιρετική φίλη", αν υπάρχει τέτοιος όρος. Από μικρή δενόμουν πολύ με ένα άτομο, ένα κοριτσάκι συνήθως, για παρέα και πάντα με εγκατέλειπαν. Αυτή είναι η ιστορία μου. Αυτό συμβαίνει για δεκαετίες σε μένα. Όλοι με αφήνουν. Μάλλον γιατί δεν είμαι αρκετά καλή. Αρκετά ενδιαφέρουσα, αρκετά όμορφη. Αρκετά έξυπνη. Αρκετά οτιδήποτε. Δε τα συζητάω συνήθως αυτά με φίλους, γιατί δε θέλω να με βλέπουν ως "κλαψιάρα". Από την άλλη, όταν τα συζητάω και ύστερα βλέπω να μην υπάρχει ενδιαφέρον, του στυλ να μη με "τσεκάρουν" να δουν πώς είμαι κλπ ενώ ξέρουν τι βιώνω, απογοητεύομαι. Σκέφτομαι, κανείς δεν νοιάζεται.
Τα έχω συζητήσει όλα αυτά με ψυχολόγο. Ξέρω ότι προέρχονται από τη παιδική ηλικία, ξέρω ότι η μητέρα μου ήταν πολύ αυστηρή μαζί μου, απαιτούσε να είμαι πολύ καλή μαθήτρια κλπ κλπ. Όποτε εξέφραζα τα παράπονα μου με κατέρριπτε, δε με άκουγε. Ήμουν εγώ πάντα το πρόβλημα. Πατέρας ανύπαρκτος, χωρισμένοι. Και άλλα πολλά που δεν θέλω να τα συζητήσω εδώ, λεκτική βία, σωματική κλπ. Εν πάσει περιπτώσει, ξέρω τα τραύματα μου.
Όμως δεν θέλω να είμαι έτσι για πάντα. ....εν ξέρω. Απλά ένιωθα ότι έκαιγα τα λεφτά μου. Επίσης σε ψυχολόγους έχω σταματήσει να πηγαίνω διότι σκέφτομαι ότι με βλέπουν σαν χρήματα, δλδ τους συμφέρει να κάτσω εκεί όσο πιο πολύ γίνεται. Ίσως λανθασμένη σκέψη, αλλά πάλι δε νιώθω ότι ενδιαφέρονται πραγματικά για εμένα.
Νιώθω ότι ζω ένα ψέμα με τους άλλους ανθρώπους πλέον. Γιατί ενώ εγώ τα αισθάνομαι όλα αυτά και πραγματικά βρίσκομαι σε άθλια κατάσταση ψυχολογικά, όποτε με ρωτάει ο οποιοσδήποτε τι κάνω, απλά απαντάω ότι "είμαι καλά". ...... Μακάρι να μπορούσα να το λέω ελεύθερα σε όποιον με ρωτάει. Μακάρι να ήμουν ανοιχτή σε όλους, να ήμουν ειλικρινής. Όχι, δεν είμαι καλά. Υποφέρω. Νιώθω άθλια. Άλλη μια μέρα με κοινωνικό άγχος. Άλλη μια μέρα που θα βγω έξω και θα φοβάμαι μη και δω κάνα γνωστό ή με κατακρίνουν άγνωστοι. Δε με νοιάζει αν εσείς δεν το καταλαβαίνετε. Δε με νοιάζει αν δε με υποστηρίξετε. Αυτή είναι η αλήθεια μου. Νιώθω χάλια..!
Αυτός είναι όλος ο πόνος της ζωής μου. Δεν νιώθω άνετα στο ίδιο μου το δέρμα. Δε νιώθω άνετα με τον εαυτό μου. Ακούω τις σκέψεις σας, συμβουλές, οτιδήποτε. Έχω κουραστεί να ζω τη ζωή που ζω αλλά φοβάμαι και να κάνω βήμα να αλλάξω. Έχω διαβάσει τόσες θεωρίες και πραγματικά το έχω ψάξει το θέμα τόσο πολύ και δεν έχω καταλήξει πουθενά. Έχω κουραστεί να σκέφτομαι τι μπορεί να προκάλεσε όλα αυτά που νιώθω και πώς να τα λύσω. Αυτός ο ατελείωτος μηρυκασμός.
Ευχαριστώ που με ακούσατε. Παρόλο που δεν σας μίλησα face2face, νιώθω κάπως ελαφρύτερα μέσα μου γιατί νιώθω ότι τα πα κάπου. Εύχομαι να μπορέσω να ανοιχτώ και στον κόσμο γύρω μου περισσότερο. Θεωρείτε ότι θα έχει κάποιο νόημα; Θα με ακούσουν;
Θα νοιαστεί κανείς; Έχει σημασία;
