Printable View
Καλησπέρα παίδες και χρόνια πολλά γι αυτούς που πιστεύουν.
Παλιό μέλος και αποφάσισα να ανοίξω θέμα.
Χρόνια κατάθλιψη που δεν υποχωρεί....κάνω 6 χρόνια ψυχοθεραπεία και παίρνω και φάρμακα.....αλλά η κατάθλιψη είναι συνεχώς εδώ να τσακίζει κάθε κύτταρο του εαυτού μου....να με καθηλώνει στο σπίτι
Φαντάζομαι και άλλοι θα περνάτε το ίδιο μαρτύριο....όλη μου η ζωή κατάθλιψη
Πιστεύετε ότι απλά πρέπει να κάνω υπομονή;πόση ακόμη;
Καλημέρα Νταϊάνα και Χρόνια Πολλά!!
Νομίζω η κατάθλιψή σου έχει πλέον χρονίσει! Ένα άλλο μέλος μεγάλο σε ηλικία έπασχε επίσης από χρόνια κατάθλιψη και έγραφε εδώ ότι τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα δεν κάνουν τίποτε!
Είχε μάθει να ζει με το πρόβλημά του! Εγώ παίρνω 2 αντικαταθλιπτικά, ένα αντιψυχωτικό και σταθεροποιητή συναισθήματος. Η διάγνωσή μου είναι σχιζοσυναισθηματική διαταραχή διπολικού τύπου. Ήμουν πάντα συνεσταλμένος και λυπημένος χωρίς προφανή αιτία!! Πρόσφατα η λύπη είναι περισσότερο ήπια μάλλον λόγω του δεύτερου αντικαταθλιπτικού! Την ψυχοθεραπεία την έχω σταματήσει αφού νομίζω ότι μετά από χρόνια έφτασε στην ολοκλήρωσή της, συν την ακρίβεια της κάθε συνεδρίας.
Νομίζω πρέπει να πιάσεις τον εαυτό σου από τα κορδόνια των παπουτσιών σου και με όλη σου την δύναμη και υπεράνθρωπα να σηκώσεις τον εαυτό σου μόνη σου από την θλίψη που έχει γίνει για σένα τρόπος "λειτουργίας" της ζωής σου!!
Δεν υπάρχει πλέον άλλος τρόπος, είσαι σε τέλμα!
Η αγάπη, ο έρωτας, αυτός ο μικρός τεράστιος Θεός θα μπορούσε να σε θεραπεύσει μέσα σε μια στιγμή, όμως νομίζω του έχεις κλείσει την πόρτα!
Δεν χρειάζεται άλλο υπομονή, χρειάζεται Δράση να προσεγγίζεις αυτό που σου δίνει χαρά και το έχεις πλέον ξεχάσει!!
Με αγάπη,
Παναγιώτης
Καλημέρα Παναγιώτη και ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου....
Ναι είναι τρόπος ζωής πλέον,σίγουρα έχει χρονίσει...εμένα δεν είναι αναίτια η κατάθλιψη,είχα πολύ άσχημη ζωή από τότε που γεννήθηκα.
Και εγώ ένα αντικαταθλιπτικό παίρνω και ένα αντιψυχωτικό....με βοηθάνε να είμαι περισσότερο σταθερή στο συναίσθημα....πέρασα ένα μεγάλο διάστημα με κλάματα στην ψυχοθεραπεία αλλά τώρα είμαι καλύτερα!
Είμαι ερωτευμένη,αλλά δυστυχώς δεν έχω ενέργεια να ανταπεξέλθω....
Όσο για σένα,ήταν πολύ καλό που έκανες ψυχοθεραπεία....πιστεύω ένας καλός ψυχοθεραπευτής μπορεί να θεραπεύσει ακόμα και τις ψυχώσεις!!!
Σου εύχομαι όλα να πάνε καλά και να φροντίζεις τον εαυτό σου!! Η αγάπη θεραπεύει!
Ξεκινάω απο το τελευταίο: "Η αγάπη θεραπεύει". Είσαι ερωτευμένη, ελπίζω να ανταποκρίνεται κι εκείνος... Αρα κάπου εκεί είναι η λύση. Απο εκεί πάρε θάρρος και ενέργεια. Αν σε βλέπει έτσι κι εκείνος είναι μοιραίο να κουραστεί κάποτε...
Ολοι νομίζουμε ότι έχουμε το μεγαλύτερο πρόβλημα μέχρι να βρούμε κάποιον με μεγαλύτερο. Εκεί εγώ τουλάχιστον απο κει παίρνω δύναμη. Λέω: "Αφου το παλεύει αυτός, μπορώ κι εγώ".
Αρα: Παρέες, φιλίες, εξόδους, απέβαλλε τοξικά άτομα απο τη ζωή σου... Οσο κάθεσαι μέσα το σπίτι σε πλακώνει και ίσως και να σε σκοτώσει κάποια στιγμή.
Τα φάρμακα σου πάιρνουν ενέργεια, ο γιατρός βέβαια στα δίνει για προφανείς λόγους (για να μη κανεις καμμιά βλακεία)
Στην τελική σκέψου οτι δεν είσαι η μόνη που βασανίζεται...Νομίζεις ότι όλοι εκεί 'εξω είναι εντάξει και μόο εσύ έχεις πρόβλημα;
Δεν πιστεύω στις ψυχοθεραπείες. Μόνος μου βρίσκω την άκρη σε όλα μου τα προβλήματα. Δεν εξαρτώμαι απο άλλους.
Κάνε πράγματα που σου αρέσουν, βάλε την άσκηση στη ζωή σου κι ας είναι και το απλό περπάτημα, αλλά σε εξωτερικούς χώρους για αρκετή ώρα σε σταθερό ρυθμο. Εμένα με βοηθάει να έχω ενδιαφέροντα. Η μουσική και το διάβασμα με βοηθούν όχι απλά να ξεχνιέμαι αλλά να εξελίσσομαι. Η ψυχοθεραπεία όταν γίνεται ή εκλαμβάνεται ως εξάρτηση είναι πρόβλημα, αλλιώς μπορεί να βοηθήσει πολύ. Και μόνοι μας μπορούμε να περνάμε καλά, όταν αρχίσεις να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου θα βρεις και άλλους που να θέλουν να είναι μαζί σου. Αλλά δεν είναι αυτοσκοπός, μπορεί να είσαι με κάποιον και να μην περνάς καλά. Μπορεί η κατάσταση μας να περιγράφεται καλύτερα ως δυσθυμία όταν χρονίζει και δεν έχει υψηλή ένταση, όταν δηλαδή είμαστε λειτουργικοί.
τα αντικαταθλιπτικα εχουν βρεθει οτι κανουν καποιον πιο επιρρεπη σε μελλοντικα επεισοδια καταθλιψης και φυσικα λιγοτερο ετοιμοπολεμο να καταφερει να τα αντιμεωτωπισει.. κοινως μπορει καποιος να αποχτησει ανθεκτικη καταθλιψη.. αν σε ενδιαφερει τοσο πολυ να διασταυρωσεις την αληθεια των παραπανω μπορω να παραθεσω και το αρθρο..
Δε ξέρω φίλε/η μου.....σίγουρα όταν προσπαθείς να αντικαταστήσεις τις φυσικές άμυνες του οργανισμού,υπάρχουν πάντα επιπτώσεις.....αλλά τα παίρνω με συνταγή γιατρού και νομίζω χωρίς αυτά θα είμαι κάπως χειρότερα!Quote:
Originally Posted by menis_644
η συνταγη γιατρου δεν αναιρει τα παραπανω.....ισχυουν για ολους ειτε με συνταγη ειτε χωρις..
Ντιάνα 1982, εγώ είμαι ο Σπύρος 1963.
Ετρεχα μαραθώνιο και μέχρι πέρυσι έκανα χειμερινό κολύμπι' τώρα κατάντησα να περπατάω 7-10 χιλιόμετρα την μέρα, γιατί μου χτύπησαν ξαφνικά την πόρτα δύο κυρίες(η κατάθλιψη και η μοναξιά).
Μετά ξαπλώνω και κοιτάζω το ταβάνι για 6 ώρες....μετά κοιμάμαι άλλες 9
Τις ώρες που κοιτάζεις το ταβάνι, αν έστω μία απ' αυτές για αρχή τις ξόδευες για να τρέξεις ή να κολυμπήσεις, πιστεύω πως θα σου έκανε μεγάλη διαφορά στη διάθεσή σου. Πρώτον θα έβγαινες έξω από το σπίτι και έξω από τις μαύρες σκέψεις, μετά οι ορμόνες της χαράς θα άρχιζαν να δουλεύουν, μετά θα άρχιζες να νιώθεις πως κάτι κάνεις για εσένα και δεν είσαι σκλάβος των ψυχολογικών σου συγκυριών (κατάθλιψη). Δε σου λέω ότι θα γίνει άμεσα, αλλά ότι μπορεί να γίνει, μπορεί. Μην απελπίζεσαι, η κατάθλιψη μπορεί να γίνει ένα μέσο αυτογνωσίας και εξέλιξης, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό, κάτι σου μαθαίνει.Quote:
Originally Posted by shadow
Ωραίο περιεχόμενο στο ποστ σου.Quote:
Originally Posted by hitech444
WildHoney,
Σε ευχαριστώ... Προσπαθώ να την παλέψω. Είμαι 57, διαγνωσμένος με κατάθλιψη απο τα 18 μου. Οσο είχα τη μητέρα μου υπο την προστασία μου και τη φρόντιζα δεν ένιωθα τίποτα. Τώρα χωρίς αυτή, κατάθλιψη και μοναξιά και υποχονδρία... Και οι ρημάδες οι γιορτές το κάνουν πολύ χειρότερα... Μη σου πω για μονομερή δικαστήρια ανούσια, 7 χρόνια τώρα με την αδελφή μου για περουσιακά(;), απο καθαρό φθόνο(;), θολώνει το μυαλό... Κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο μπερδεμένοι που με ξεπερνούν... Ελπίζω να τελειώσουν κάποια στιγμή αλλά πλέον αμφιβάλλω σοβαρά. Εχει κλονιστεί η ψυχική μου υγεία, ίσως αυτό επιδιώκει κι εκείνη, να δωθεί ενα τέρμα με όποιο κόστος...
Ναι, είμαι εγώ που δίνω συμβουλές στους άλλους. Νοιώθω ότι βοηθάω και με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα...
Καλησπέρα καλέ μου....λύπαμαι που σου έχει χτυπήσει την πόρτα και σένα η κατάθλιψη,είναι δύσκολη πίστα,θα διαφωνήσω που δε πιστεύεις στους ψυχολόγους,νομίζω είναι ο μόνος τρόπος να ξεπεράσεις τα όποια ψυχικά κωλύματα....έχω και γω πρόβλημα με την αδερφή μου με τα περιουσιακά....και μένα με ζήλευε πάντα,μπορεί να είναι απί αυτό,αλλά μπορεί και να είναι δικά της ψυχικά μπλοκαρίσματα,να θέλει να έχει την εξουσία και το χρήμα δίνει εξουσία,για εκείνους που δεν έχουν εντρυφήσει στην πνευματικότητα!!!Quote:
Originally Posted by hitech444
Δε ξέρω τί να σε συμβουλεύσω,φαίνεσαι έξυπνος άνθρωπος και πιστεύω να κάνεις σωστές επιλογές για να βγεις από το τούνελ της ψυχικής διαταραχής....
Ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου στο νήμα
Απλά σκέφτομαι ότι ίσως όλα αυτά που περνάμε να είναι απλές πίστες που πρέπει να νικήσουμε για να γίνουμε καλλυτεροι άνθρωποι...εγώ ταλαιπωρούμαι και με διαβήτη....απλά πάντα μέσα μου λέω "εγώ θα βάλω τα δυνατά μου και ότι θέλει ας γίνει"
Θα χαρώ να συζητήσουμε!
Σέβομαι την άποψη σου και συμφωνώ εν μέρει...Quote:
Originally Posted by menis_644
Αλλά επειδή έχω δει και το πριν τα φάρμακα και το μετά,δε θα έπελεγα σε καμία περίπτωση να τα διακόψω.
Μακάρι κάποια στιγμή να καταφέρω να τα κόψω....έχω πάρει και καμια εικοσαριά κιλά με τα ρημάδια!
Προδιαβητικός είμαι κι εγώ... μη νομίζεις. Παίρνω κανένα xanax-άκι όταν θολώνει το μυαλό μου. Το είχα ψάξει παλαιότερα με ειδικούς. Ολοι prozak μου έδιναν και αυτό με κατέβαλε. Δεν είχα όρεξη να φάω, το στομάχι μου πόναγε συνέχεια. Μάλλον δεν το σηκώνω...
Πίστες είναι και ή τις κερδίζουμε ή τις χάνουμε... Είμαστε αναγκασμένοι να παλέψουμε και ότι βγεί. Συμφωνώ στο "οτι θέλει ας γίνει πλέον". Ας τα πάρουν όλα η αδερφή και ο γαμπρός μας ο προικοθήρας... γιατί αυτός είναι πίσω απ'όλα... Οι γονείς έφυγαν με το αυτό το παράπονο και οι δύο. Πως να τα ξεχάσω όλα αυτά;;
Βγαίνω πάλι μετά απο αρκετά χρόνια, πότε με φίλους, πότε μόνος μου. Μου αρέσει να περπατάω... Το πρόβλημα όταν βγαίνω με φίλους ότι η κουβέντα μου καταλήγει πάλι σε εκείνη και νευριάζω.
Ευτυχώς απο Δευτέρα ξαναρχίζει η δουλειά και θα ξεχαστώ..