Είμαι υιοθετημένος και μου την έχει βιδώσει στα νεύρα

Καλησπέρα παιδιά

Θέλω να πω λίγο τον πόνο μου. Είμαι υιοθετημένος. Το ξέρω από την εφηβεία. Το ψιλιαζόμουν. Έκανε μπαμ ότι δεν έμοιαζα στους γονείς μου. Το είχα αποδεχτεί όμως. Με αγαπούν και τους αγαπώ πολύ. Με μεγάλωσαν χωρίς να μου λείψει τίποτα. Δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο. Και αν το καλοσκεφτείς αν δεν ήταν αυτοί θα είχα μεγαλώσει σε κάποιο ίδρυμα ενδεχομένως. Όμως δεν ξέρω. Μου την βιδώνει ανά διαστήματα που είμαι υιοθετημένος. Βάζω αυτή την λέξη γιατί νομίζω περιέχει τον εκνευρισμό, την αναστάτωση και την παρόρμηση. Έρχεται και φεύγει. Μπορεί τώρα να μαι καλά και ξαφνικά να με πιάσει ένα μήνα και να μαι νευριασμένος. Όχι ότι με εμποδίζει στην καθημερινότητά μου ή στις σπουδές μου. Αλλά θυμώνω.

Με εντυπωσιάζει ο τρόπος που έρχεται αυτή την σκέψη. Δεν είναι όπως ονειροπωλούμε που λες α και να ταν αυτό το πράγμα έτσι. Η σκέψη έρχεται σε εμένα. Σαν να μου χτυπάει την πλάτη και να με διακόπτει. Μου κάνει εντύπωση επίσης ότι το πρόβλημα μου εστιάζει στο ότι "δεν είμαι Έλληνας". Προφανώς και είμαι. Εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα. Αλλά οι γονείς μου από ότι μου είπαν ήταν Ιταλοί. Θα μου πεις είσαι Ιταλός; Δεν ξέρω. Δεν θέλω να πω ότι δεν είμαι. Πονάω για μια χώρα που δεν γνώρισα. Καταλαβαίνω ότι δεν γίνεται να βιώνω αποχωρισμό από χώρα που δεν έχω αναμνήσεις. Αλλά δεν μπορώ με θυμώνει. Με τρελαίνει η σκέψη ότι θα με έλεγαν κάπως αλλιώς, ότι θα μίλαγα άλλη γλώσσα, θα ήμουν καθολικός και πάει λέγοντας.

Μια επαφή με Ιταλία την έχουμε, δεν θέλω να σταθώ στους λόγους. Δεν τα έχω συζητήσει αυτά, θα τους πικράνω. Νιώθω πόνο. Δεν βρίσκω τον λόγο για αυτόν τον πόνο. Όσο για τους φυσικούς γονείς μου φοβάμαι. Κάποια τραγική ιστορία θα κρύβεται. Μπορεί να μην ζουν. Μπορεί να έχουν κάνει οικογένεια (όχι ότι ξέρω κάτι βασικά για κανέναν τους). Ξέρω πως έχω το δικαίωμα να κινήσω διαδικασίες αλλά φοβάμαι. Τι να παω να τους βρω γεια σας είμαι αυτός που κάνατε give away στο νέο μιλένιουμ; Με τρομάζει επίσης ότι δεν ξέρω το αίμα μου. Τι ήταν οι γονείς μου; αν ήταν κάτι άσχημο; Αν ο πατέρας μου ήταν κανένας ψυχάκιας μαφιόζος ξέρω γω; Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν για όλα αυτά.

Είσαι υγιείς όπως είπες θα μπορούσες σε άλλες συνθήκες να μεγαλώσεις σε ίδρυμα ζήσε την ζωή που έχεις τώρα και ξέχνα τα ολα

δεν μπορώ να σε νιώσω

βλέπω μια ηθική πάνω σου

θέλει προσεγμένα βήματα και μέτρο για να μη χάσουμε τη ζωή μας και να τη ζήσουμε χαρούμενα

στο μεταξύ παίζει να είναι από τα πιο ουσιαστικά ποστ που υπάρχουν εδώ μέσα

καμία σχέση με τη χαλαρότητα της ενότητας "καφέ και συμπάθεια"

Quote:

---

Originally Posted by diogenis

δεν μπορώ να σε νιώσω

βλέπω μια ηθική πάνω σου

θέλει προσεγμένα βήματα και μέτρο για να μη χάσουμε τη ζωή μας και να τη ζήσουμε χαρούμενα

---

από την άλλη η αλήθεια μέχρι τέλους δίνει το απώτατο της ηθικής (υπό την σκοπιά της ψυχανάλυσης)

έχει πολύ ρίσκο ,κίνδυνο και αγωνία h ιδέα που σε "ταλαιπωρεί"

ίσως θα πρέπει να επισκεφτείς κάποιον ειδικό και να επικοινωνήσεις τiς αγωνιώδeiς σκέψeis σου

και το Grillo από ότι φαίνεται δεν είναι τυχαίο...

Γονείς σου είναι αυτοί που σε μεγάλωσαν!!

Στο τέλος σε αυτό το συμπέρασμα θα καταλήξεις και συ, όπως κατέληξα κι εγώ που είμαι επίσης υιοθετημένος. Το έμαθα 17 χρονών και ήταν το μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου! Τώρα που είμαι 67 χρονών, το συμπέρασμά μου είναι αυτό που σου είπα.

Κι εγώ το είχα υποψιαστεί και όταν έψαξα και βρήκα τον γεννήτορα πατέρα μου κατάλαβα αμέσως ότι είμαι δικό του σπέρμα.

Με αντιμετώπισε σαν ξένο. Κανείς από τους διό μας δεν ήθελε περαιτέρω σχέση

Quote:

---

Είσαι υγιείς όπως είπες θα μπορούσες σε άλλες συνθήκες να μεγαλώσεις σε ίδρυμα ζήσε την ζωή που έχεις τώρα και ξέχνα τα ολα

---

Με το να σκέφτομαι όμως έτσι δεν βοηθιέμαι κάπως. Στην τελική αφού κάποιοι πεθαίνουν στην γέννηση όλοι θα έπρεπε να είμαστε ευτυχισμένοι που τουλάχιστον καταφέραμε να γεννηθούμε.

Quote:

---

καμία σχέση με τη χαλαρότητα της ενότητας "καφέ και συμπάθεια"

---

δεν βρήκα κάτι σχετικό με υιοθεσία βασικά..

Εννοείται ότι πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι για πολλά που έχουμε και δν καταλαβαίνουμε την αξία τους τώρα που τα έχουμε πόσο ετών είσαι αν επιτρέπεται?

25 χρονών είμαι (σχεδόν)

Μικρός είσαι για αυτό ίσως τα βλέπεις τα πράγματα ετσι άλλη θα παρακαλούσαν να είναι στην θέση σ όπως κι εγώ παρακαλάω να είχα την υγεία Μ όπως κάποτε και δν το εκτιμουσα

Νομίζω ότι ακόμη πενθείς αυτό το Άλλο που "θα μπορούσε να ήταν", τις πιθανότητες και τις δυνατότητες που δε γνώρισες και γι αυτό σε γεμίζουν με ανάμεικτα συναισθήματα, οργή, θλίψη, φόβο. Ίσως μέσα σου σε χαρακτηρίζεις ως το παιδί που δεν ήθελαν, αυτό που έδωσαν σε άλλους, αυτό που το παρατήσανε και το εγκατέλειψαν. Ο λόγος που αναφέρεις πως σίγουρα στους γονείς σου κάποια τραγωδία θα έχει συμβεί, κατά την άποψή μου είναι φόβος πως ΚΑΜΙΑ τραγωδία δε θα έχει συμβεί. Δηλαδή, μια τραγωδία θα δικαιολογούσε το να σε δίνανε, αλλά αν δεν υπήρξε, τότε γιατί;

Δε σε θεωρώ αχάριστο btw, γιατί σίγουρα κάποιοι θα σου πούνε, μεγάλωσες μια χαρά, βρήκες γονείς να σε αγαπήσουν και μιλάς κιόλας; Όμως, σε ενοχλεί αυτή η εγκατάλειψη, κι αυτό κάνει τις σκέψεις να ξαναγυρνάνε.

Ένα: Δε μπορείς να ξέρεις τι και πώς αν ΔΕΝ βρεις τις απαντήσεις σου. Αυτό σημαίνει απόφαση να κινήσεις τις διαδικασίες. Αυτό παράλληλα σημαίνει να προετοιμαστείς ψυχολογικά για τα ενδεχόμενα. Που είναι πολλά, γιατί μπορεί να έχεις αδέρφια, μπορεί να μην έχεις πλέον γονείς, μπορεί οι γονείς ή ένας να είναι άρρωστος, μπορεί να κουβαλάνε κι αυτοί/η τη θλίψη που νιώθεις κι εσύ, πχ μπορεί η βιολογική σου μητέρα να μην ήταν σε θέση να σε κρατήσει, λόγω φτώχειας, λόγω ηλικίας, λόγω ενός οικογενειακού περιβάλλοντος πολύ αυστηρού που την απέτρεπε, μπορεί όμως από τότε χίλια δυο να έχουν αλλάξει στις ζωές αυτών των ανθρώπων.

Από την άλλη, είστε μεν βιολογικοί συγγενείς, αλλά κάλλιστα μπορεί να μην έχετε καμία απολύτως συγγένεια σε οποιοδήποτε άλλο τομέα. Δεν έχετε τίποτε κοινό από ένα DNA που μοιράζεστε και αυτό δεν είναι αρκετό σε πολλές περιπτώσεις για να νιώσεις κοντινούς σου τους ανθρώπους που σε γέννησαν.

Όσο για τον φόβο σου το τι θα ήταν ο πατέρας σου, OK, κατανοώ το τι φρίκες θα έτρωγες αν ήταν κάτι όπως αυτό που ανέφερες, αλλά νομίζω πως η φαντασία σου παίζει διάφορα παιχνίδια. Δηλαδή πόσο πιθανό το βρίσκεις να έχεις πατέρα σου τον Σημαδεμένο ή τον Κορλεόνε;

Quote:

---

Originally Posted by WildHoney

δηλαδή πόσο πιθανό το βρίσκεις να έχεις πατέρα σου τον Σημαδεμένο ή τον Κορλεόνε;

---

έχεις κάποιο πρόβλημα με τον Σημαδεμένο ή τον Κορλεόνε?
μα τι ρατσισμός είναι αυτός επιτέλους???????????????????????????????
τι πράγματα είναι αυτά
κάπου δηλαδή να υπάρχει ένα stop
ζούμε στο 2024
ξέρεις πόσοι θα ήθελαν να έχουν τον σημαδεμένο και τον κορλεόνε πατέρα??
για ψάξτο λίγο
όλοι και όλες οι misery γείτονες σου αυτό θα ήθελαν

Αγαπημένες ταινίες και χαρακτήρες. :P

Quote:

---

κατάλαβα αμέσως ότι είμαι δικό του σπέρμα.

---

Ταυτίστηκα με αυτό γιατί κάπως έτσι πιστεύω θα νιώθω. Με βλέπω στον καθρέπτη και αναρωτιέμαι ο πατέρας μου είναι κάπως έτσι;

Quote:

---

Όσο για τον φόβο σου το τι θα ήταν ο πατέρας σου, OK, κατανοώ το τι φρίκες θα έτρωγες αν ήταν κάτι όπως αυτό που ανέφερες, αλλά νομίζω πως η φαντασία σου παίζει διάφορα παιχνίδια. Δηλαδή πόσο πιθανό το βρίσκεις να έχεις πατέρα σου τον Σημαδεμένο ή τον Κορλεόνε;

---

Δεν ξέρω ούτε τον Κορλεόνε ούτε τον Σημαδεμένο (αν και το δεύτερο κάτι σε ταινία μου θυμίζει). Βασικά πιστεύω ότι υπάρχει κάποια άσχημη ιστορία. Αν ήταν ένα ευτυχισμένο ζευγάρι δεν θα με έδιναν. Κάτι έχει παιχτεί. Να προέκυψα από μια ξεπέτα; Να μην είχαν χρήματα; Να ήταν ναρκομανείς; Να μην ζουν; Πολλά ενδεχομένα. Να ήταν δύο παντρεμένοι εφοπλιστές πάλι, μάλλον δεν είναι το πιο πιθανό σενάριο οπότε δεν σκέφτομαι ότι έχασα κάποιο μεγαλείο. Απλά έχασα τους φυσικούς γονείς μου και την χώρα μου.