Γιατί για να πάρει κανείς εξιτήριο από μια κλινική είναι τόσο δύσκολο ; Μίλησα με 5 ανθρώπους, που ήταν μια χαρά άνθρωποι. Δεν μου λέγανε τρελλά πράγματα, δεν κλαίγανε, δεν απειλούσανε ότι θα αυτοκτονήσουν, δεν έδειχναν τίποτα το αφύσικο. Το μόνο που μου έλεγαν ήταν "Θέλω να βγω έξω αλλά δεν με αφήνουν". "Κάποιος συγγενής τα κάνει όλα, αν υπέγραφε αυτός θα έβγαινα". "Θα πεθάνω εδώ μέσα φίλε, τί θα κάνω ; Nα δραπετεύσω ;" Kι έπειτα....ικεσίες στους γιατρούς μπροστά στα μάτια μου...."σε παρακαλώ γιατρέ άφησε με να βγω, είμαι καλά"....κι ο γιατρός "όχι ακόμα, είναι νωρίς, πρέπει να υπογράψει εξάλου ο τάδε συγγενής".Φρίκη ! Νταχάου ! 'Αουσβιτς. Δεν λέω το όνομα της κλινικής γιατί θα θεωρηθεί δυσφήμιση. 'Ενα έχω να πω. Ντροπή στους συγγενείς τους και στους γιατρούς τους ! Κι εμένα μου απαγόρευσαν το επισκεπτήριο και παρακαλούσα ημέρες να δω κάποιον δικό μου. 'Ηξερα ότι αυτό θα μου έκανε καλό, εκείνοι όμως έλεγαν ότι θα μου κάνει κακό. Πού το ξέρουν αλήθεια ; Ζουν μέσα στην ψυχή μου ; Την τελευταία μέρα ξεμονάχιασα έναν ασθενή και τον ξετίναξα στις ερωτήσεις. Ο άνθρωπος δεν είχε τίποτε. Μου είπε ότι ο τάδε συγγενής του πήρε όλη του την περιουσία και ότι υπάρχουν κληρονομικά ζητήματα που τον βολεύει να ναι μέσα.Φεύγοντας εγώ, κοίταξα πίσω. Τον λυπήθηκα τόσο πολύ που αυτός μένει πίσω κι εγώ έφευγα. Πρόλαβε να μου πει τις βρωμιές που έχουν μπλεχτεί κάποιοι στην κλινική στο παρελθόν με σκάνδαλα ! Ντροπή τους. Δεν είναι αυτές συνθήκες θεραπείας ούτε τρόποι θεραπείας. Ο διάλογος που ήταν όλες εκείνες τις μέρες ; Κανένας διάλογος, μόνο φαρμακοθεραπείες.
