Υπαρκτός πλέον φόβος αυτοκτονίας

4 χρόνια μετά το αρχικό μου post για αυτό το θέμα και συνολικά 6 χρόνια μετά την αρχή αυτής της κατάστασης. Για να μην ξεθάβω το παλιό θέμα (το οποίο είναι αυτό) άνοιξα νέο μιας και το ερώτημα μου είναι πολύ συγκεκριμένο πλέον.
Από το τελευταίο μου post έχουμε κάνει ένα τεράστιο ταξίδι με εκατοντάδες επισκέψεις σε γιατρούς από όλο το κόσμο, ένα χειρουργείο προσπάθειας αποκατάστασης που δεν είχε κανένα αποτέλεσμα και για 2 χρόνια η συντροφός μου έπαιρνε αντικαταθλιπτικά που της έγραφε ο ψυχίατρος με τον οποίο έκανε συνεδρίες για περίπου ένα χρόνο.
Η σημερινή κατάσταση είναι πως δεν υπάρχει καμία πλέον πιθανότητα να φτιαχτεί το πρόβλημα που έκανε ο αρχικός γιατρός και η σύντροφος μου πλέον έχει πολύ σοβαρά ξεσπάσματα που κυριολεκτικά παρακαλάει να την βοηθήσω να αυτοκτονήσει. Η κατάσταση είναι τέτοια που πλέον μετά από μια απίστευτη κρίση αρχές Αυγούστου, η αδερφή της έμεινε σε εμάς κάποια βράδια ώστε αν την προσέχουμε με βάρδιες. Κάλεσα τον ψυχίατρο που την έβλεπε αλλά λείπει σε διακοπές όλο το μήνα και μου είπε να καλέσω κάποιον άλλο ο οποίος όμως έλειπε και αυτός...
Το θέμα είναι πως κάθε φορά το ξέσπασμα της είναι και χειρότερο. Όταν λέω ξέσπασμα εννοώ να κοιμάται και να ξυπνάει κλαίγοντας με λυγμούς για 2-4 μέρες σερί, όπου λέει πόσο θέλει να βάλει ένα τέλος να ηρεμήσει, που με κατηγορεί πως εγώ φταίω που την κρατάω ζωντανή, με ρωτάει αν απολαμβάνω να την βλέπω να υποφέρει (επειδή δεν την αφήνω να αυτοκτονήσει), μου λέει πως ο μόνος λόγος που δεν έχει βάλει ένα τέλος όλα αυτά τα χρόνια είναι για να μην με στενοχωρήσει αλλά πως πλέον δεν την νοιάζει τίποτα, και πολλά ακόμα.
Αναζητώντας στο ίντερνετ διάβασα συμπτωματικά ένα άρθρο του ψυχιάτρου της που έγραφε πως όταν κάποιος θέλει να αυτοκτονήσει πραγματικά τότε δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι. Αρνούμαι να το πιστέψω.
Στην γραμμή βοήθειας για αυτοκτονίες που κάλεσα μου είπαν πως πρέπει να την πάω εκεί να την δούνε. Όμως η ίδια είναι 10000% αντίθετη στους ψυχολόγους και τόσο απόλυτη σε αυτό που και δεμένη να την πάμε δεν θα μιλάει και θα φωνάζει να φύγει. Κάθε φορά η κατάσταση ξεφεύγει όλο και πιο πολύ. Δεν μπορώ να σκεφτώ πλεον καμία λύση οπότε ρωτάω εσάς, έχει κανείς καμία ιδέα, κανένα τρόπο, να πείσεις έναν άνθρωπο να πάει σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο; Ούτε σε αυτόν που πήγαινε θέλει να πάει.

Τέλος κάτι λίγο περίεργο. Στην γραμμή βοήθειας μου είπανε το εξής. "Όταν λέει ότι θέλει να αυτοκτονήσει ρώτησε την με ποιόν τρόπο, πως το έχει σκεφτεί, αν έχει σκεφτεί ημέρα, και γενικά συζητήστε το σαν να είστε μαζί της σε αυτό".
Αλλά τον ρώτησα, μα είναι δυνατόν να πω κάτι τέτοιο; Και μου είπε πολύ χαρακτηριστικά ότι "αυτές οι ερωτήσεις μόνο καλό μπορούν να κάνουν". Ξέρει κανείς πως αυτό ισχύει; Εγώ να πω την αλήθεια δοκίμασα την επόμενη φορά που είχε κρίση, να την ρωτήσω δειλά δειλά λίγο. Αλλά ειλικρινά δεν είδα να βοηθάει κάπως...

Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι μια εισαγγελική να την κλείσεις σε ψυχιατρική κλινική. Η κατάσταση της είναι πολύ σοβαρή για να την κρατάς σπίτι και δεν μπορείς να την θεραπεύσεις εσύ.
Στην κλινική μπορούν. Εκεί θα βλέπει ψυχίατρο θέλει δεν θέλει, θα πάρει φάρμακα θέλει δεν θέλει, θα έχει την ησυχία της, θα την επισκέπτεσαι κάθε μέρα και θα την συνεφέρουν. Αυτή είναι η λύση.

Έχει φτάσει στο αμήν η κατάσταση της. Πώς μπορείτε τόσα χρόνια και την κρατάτε σπίτι αλλά δεν την πηγαίνετε με εισαγγελική εφόσον απειλεί για αυτοκτονία τόσο σοβαρά και υποφέρει σε μια ψυχιατρική κλινική; Τι θεραπεία θα της δώσεις εσύ, τόσα χρόνια προσπαθείς μάταια. Δεν την λυπάσαι να υποφέρει; Πηγαινε την σ' ένα νοσοκομείο. Στην αρχή θα κλαίει, θα σε μισήσει, αλλά θα γίνει καλά. Στα λέω σαν να είχα τον αδελφό μου σε αυτή την κατάσταση. Αυτό θα έκανα. Δεν θα τον κρατούσα σπίτι χωρίς φάρμακα, χωρίς ψυχιατρική παρακολούθηση, να κλαίει κάθε μέρα και να φοβάμαι το βράδυ που κοιμάμαι μην πάει και πέσει από το μπαλκόνι.

Quote:

---

Originally Posted by Ion

4 χρόνια μετά το αρχικό μου post για αυτό το θέμα και συνολικά 6 χρόνια μετά την αρχή αυτής της κατάστασης. Για να μην ξεθάβω το παλιό θέμα (το οποίο είναι αυτό) άνοιξα νέο μιας και το ερώτημα μου είναι πολύ συγκεκριμένο πλέον.
Από το τελευταίο μου post έχουμε κάνει ένα τεράστιο ταξίδι με εκατοντάδες επισκέψεις σε γιατρούς από όλο το κόσμο, ένα χειρουργείο προσπάθειας αποκατάστασης που δεν είχε κανένα αποτέλεσμα και για 2 χρόνια η συντροφός μου έπαιρνε αντικαταθλιπτικά που της έγραφε ο ψυχίατρος με τον οποίο έκανε συνεδρίες για περίπου ένα χρόνο.
Η σημερινή κατάσταση είναι πως δεν υπάρχει καμία πλέον πιθανότητα να φτιαχτεί το πρόβλημα που έκανε ο αρχικός γιατρός και η σύντροφος μου πλέον έχει πολύ σοβαρά ξεσπάσματα που κυριολεκτικά παρακαλάει να την βοηθήσω να αυτοκτονήσει. Η κατάσταση είναι τέτοια που πλέον μετά από μια απίστευτη κρίση αρχές Αυγούστου, η αδερφή της έμεινε σε εμάς κάποια βράδια ώστε αν την προσέχουμε με βάρδιες. Κάλεσα τον ψυχίατρο που την έβλεπε αλλά λείπει σε διακοπές όλο το μήνα και μου είπε να καλέσω κάποιον άλλο ο οποίος όμως έλειπε και αυτός...
Το θέμα είναι πως κάθε φορά το ξέσπασμα της είναι και χειρότερο. Όταν λέω ξέσπασμα εννοώ να κοιμάται και να ξυπνάει κλαίγοντας με λυγμούς για 2-4 μέρες σερί, όπου λέει πόσο θέλει να βάλει ένα τέλος να ηρεμήσει, που με κατηγορεί πως εγώ φταίω που την κρατάω ζωντανή, με ρωτάει αν απολαμβάνω να την βλέπω να υποφέρει (επειδή δεν την αφήνω να αυτοκτονήσει), μου λέει πως ο μόνος λόγος που δεν έχει βάλει ένα τέλος όλα αυτά τα χρόνια είναι για να μην με στενοχωρήσει αλλά πως πλέον δεν την νοιάζει τίποτα, και πολλά ακόμα.
Αναζητώντας στο ίντερνετ διάβασα συμπτωματικά ένα άρθρο του ψυχιάτρου της που έγραφε πως όταν κάποιος θέλει να αυτοκτονήσει πραγματικά τότε δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι. Αρνούμαι να το πιστέψω.
Στην γραμμή βοήθειας για αυτοκτονίες που κάλεσα μου είπαν πως πρέπει να την πάω εκεί να την δούνε. Όμως η ίδια είναι 10000% αντίθετη στους ψυχολόγους και τόσο απόλυτη σε αυτό που και δεμένη να την πάμε δεν θα μιλάει και θα φωνάζει να φύγει. Κάθε φορά η κατάσταση ξεφεύγει όλο και πιο πολύ. Δεν μπορώ να σκεφτώ πλεον καμία λύση οπότε ρωτάω εσάς, έχει κανείς καμία ιδέα, κανένα τρόπο, να πείσεις έναν άνθρωπο να πάει σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο; Ούτε σε αυτόν που πήγαινε θέλει να πάει.

Τέλος κάτι λίγο περίεργο. Στην γραμμή βοήθειας μου είπανε το εξής. "Όταν λέει ότι θέλει να αυτοκτονήσει ρώτησε την με ποιόν τρόπο, πως το έχει σκεφτεί, αν έχει σκεφτεί ημέρα, και γενικά συζητήστε το σαν να είστε μαζί της σε αυτό".
Αλλά τον ρώτησα, μα είναι δυνατόν να πω κάτι τέτοιο; Και μου είπε πολύ χαρακτηριστικά ότι "αυτές οι ερωτήσεις μόνο καλό μπορούν να κάνουν". Ξέρει κανείς πως αυτό ισχύει; Εγώ να πω την αλήθεια δοκίμασα την επόμενη φορά που είχε κρίση, να την ρωτήσω δειλά δειλά λίγο. Αλλά ειλικρινά δεν είδα να βοηθάει κάπως...

---

Καλημέρα. Πόσο δύσκολα περνάει. Λυπάμαι :(.
Οι άνθρωποι που μίλησες μαζί τους στο τηλέφωνο ξέρουν σίγουρα πως να "χειριστούν" έναν άνθρωπο σαν την σύντροφό σου. Ίσως εννοούν ότι αυτό το θέμα είναι που την ενδιαφέρει και θα το συζητήσει; Ίσως αν το κάνει εικόνα μέσα από τα λόγια της να τρομάξει? Γιατί δεν ρώτησες; Γιατί δεν το συζητάς μαζί της; Τι φοβάσαι;

Καλημέρα. Το προηγούμενο post είναι από το 2020 και η γυναίκα ταλαιπωρείται ακόμα.
Όπως είπε ο παραπάνω κύριος, χρειάζεται άμεση εισαγωγή σε ψυχιατρείο. Είχα στο παρελθόν παρόμοιο πρόβλημα με προσφιλές μου πρόσωπο, εισήχθη στο Δρομοκαΐτειο όπου οι γιατροί αντιμετώπισαν με επιτυχία το πρόβλημα.
Αν μπορείς, πήγαινέ την ο ίδιος με το ζόρι.

Υπάρχουν τα εξής προβλήματα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το πόσο απόλυτη ειναι, το πόσο πείσμα έχει (δεν έχω γνωρίσει άλλο άνθρωπο να έχει ούτε το μισό από το απόλυτο πείσμα της στη ζωή μου), το πόσο μηδενική πίστη έχει σε ψυχολόγους και ψυχίατρους. Το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι πως όλο αυτό ξεκίνησε και υπάρχει όχι εξαιτίας δικού της προβλήματος αλλά εξαιτίας ενός εγκληματικού χειρουργου. Οπότε και αυτό είναι που λέει συνέχεια, ότι το πρόβλημα της είναι πως κάποιος της προκάλεσε το πρόβλημα που έχει και πως ότι και αν της πουν οι ψυχολόγοι, το πρόβλημα θα συνεχίσει να υπάρχει. Και για σχεδόν ένα χρόνο που έκανε συνεδρίες κάθε εβδομάδα με τον ψυχίατρο μετά στο σπίτι τα ίδια έλεγε.
Αν την πάω με το ζόρι θα είναι καταστροφικό γιατί πράγματι δεν έχει άλλον στη ζωή της, ούτε καν η οικογένειά της δεν είναι εκεί για αυτή. Αν νιώσει προδοσία από εμένα παει, δεν θα έχει κάτι άλλο. Αυτό που σκέφτηκα είναι να φέρω στο σπίτι ψυχολόγο και να πούμε ότι τάχα τον έφερε η αδερφή της. Δεν ξέρω πόσο θα δουλέψει κάτι τέτοιο αλλά έχω στερέψει από ιδέες.

Φίλε μου επειδή εχώ κάνει μία φορά τι μ****** η μάνα μου έχει φρικάρει και τη δεύτερη φορά με έστειλε με εισαγγελέα μέσα για να με εξετάσουν. Κακία δεν της κράτησα . Τώρα το συζητάς και δεν κάνεις κάτι είναι κατά σου. Απλά να ξέρεις νομίζω ότι χρειάζονται δύο συγγενικά πρόσωπα

Τι να τον κάνεις τον ψυχολόγο στο σπίτι αφού λες πως έχει μηδενική πίστη σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους. Επίσης λες Υπαρκτός πλέον φόβος αυτοκτονίας αυτό σημαίνει άμεση νοσηλεία και χρειάζεται θεραπεία για μήνες η κοπέλα σου, όχι μια φορά να έρθει ψυχολόγος. Πώς γίνεται η εισαγγελική ξέρεις; Θα πάρεις τηλέφωνο στο 100 και θα πεις έχω μια επείγουσα κατάσταση η κοπέλα μου απειλεί πως θα αυτοκτονήσει. Έρχεται η αστυνομία, την περιλαμβάνει με ασφάλεια, την πηγαίνει στο αστυνομικό τμήμα και από εκεί στο ψυχιατρείο πάλι με ασφάλεια, όσο και να φωνάζει και να ουρλιάζει και οδύρεται, εσύ ακολουθείς εννοείται παντού, την πηγαίνουν λοιπόν ή στο Δρομοκαϊτειο ή στο Δαφνί, εκεί περνάει από μια επιτροπή και οι ειδικοί κρίνουν αν πρέπει να νοσηλευτεί. Αν νοσηλευτεί που σίγουρα θα νοσηλευτεί η καλή σου, τότε παίρνει αμέσως δωμάτιο και την ίδια μέρα ξεκινάει φαρμακευτική αγωγή. Η περίπτωση της κοπέλας σου θα πάρει κάποιους μήνες σίγουρα νοσηλείας αλλά θα γίνει καλά. Κλινική είναι, εδώ ησυχάζουν σχιζοφρενείς, νομίζεις πως δεν μπορούν να θεραπεύσουν μια γυναίκα στα όρια της αυτοκτονίας;

Εσύ λοιπόν κρατώντας την σπίτι με αυτά τα δεδομένα - κατ' αρχήν μπράβο σου που της στέκεσαι, μπράβο σου που την φροντίζεις - αλλά δεν είσαι πια ήρωας αλλά σχεδόν εγκληματικός.
Τα υπόλοιπα για το μεγάλο πείσμα κτλ οι ψυχίατροι ξέρουν και τα ακούν -κι εγώ τα ακούω -βερεσέ. Νομίζεις οι ψυχίατροι δεν ξέρουν να την χειριστούν; Τι λες;!

Και δεν θα χάσει κανέναν άνθρωπο. Κάθε μέρα μπορείς να είσαι εκεί όλη μέρα.

Quote:

---

Originally Posted by Ion

Υπάρχουν τα εξής προβλήματα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το πόσο απόλυτη ειναι, το πόσο πείσμα έχει (δεν έχω γνωρίσει άλλο άνθρωπο να έχει ούτε το μισό από το απόλυτο πείσμα της στη ζωή μου), το πόσο μηδενική πίστη έχει σε ψυχολόγους και ψυχίατρους. Το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι πως όλο αυτό ξεκίνησε και υπάρχει όχι εξαιτίας δικού της προβλήματος αλλά εξαιτίας ενός εγκληματικού χειρουργου. Οπότε και αυτό είναι που λέει συνέχεια, ότι το πρόβλημα της είναι πως κάποιος της προκάλεσε το πρόβλημα που έχει και πως ότι και αν της πουν οι ψυχολόγοι, το πρόβλημα θα συνεχίσει να υπάρχει. Και για σχεδόν ένα χρόνο που έκανε συνεδρίες κάθε εβδομάδα με τον ψυχίατρο μετά στο σπίτι τα ίδια έλεγε.
Αν την πάω με το ζόρι θα είναι καταστροφικό γιατί πράγματι δεν έχει άλλον στη ζωή της, ούτε καν η οικογένειά της δεν είναι εκεί για αυτή. Αν νιώσει προδοσία από εμένα παει, δεν θα έχει κάτι άλλο. Αυτό που σκέφτηκα είναι να φέρω στο σπίτι ψυχολόγο και να πούμε ότι τάχα τον έφερε η αδερφή της. Δεν ξέρω πόσο θα δουλέψει κάτι τέτοιο αλλά έχω στερέψει από ιδέες.

---

Θα ήταν καλό τότε να νοσηλευτει. Αν όντως κάνει αυτό που σκέφτεται, την αυτοκτονία, τι θα λες μετά? Ότι δεν έκανες ό,τι χρειάζεται για να μην νιώσει προδοσία; Μήπως μέσα σου νιώθεις ότι έχεις την δύναμη να την βοηθήσεις εσύ ο ίδιος και όχι οι γιατροί?

Α και το πρόβλημα θα συνεχίσει να υπάρχει για πάντα πάνω στο σώμα της και φταίει κάποιος άλλος γι' αυτό, όμως θα μάθει να το διαχειρίζεται χωρίς να είναι σε κατάθλιψη και στα όρια της αυτοκτονίας.
Μπορεί να ζήσει μια ζωή κανονική αν θεραπευτεί ψυχολογικά.

πιστεύω πως αν αναφέρεις τις επιπτώσεις του λάθους του εγκληματία γιατρού τότε πιθανότατα θα πάρεις περισσότερες απαντήσεις
να ξέρουμε δηλαδή πoιο είναι το πραγματικό σωματικό πρόβλημα εκτός του ψυχικού

Το θέμα είναι πως μπορεί να είναι έτσι για 2-4 μέρες και μετά να είναι εντελώς καλά για 10 μέρες. Και μετά ξανά το ίδιο. Εγώ χρόνια τώρα έχω ενημερώσει την αδερφή της (που είναι η εξ αίματος συγγενής) και την έχω πάντα από κοντά και την ενημερώνω για όλα. Αυτές τις μέρες πίεσα την αδερφή της να αρχίσει να μιλάει και στους γονείς τους. Έχουν απαίσια σχέση με τους γονείς τους αλλά επέμεινα πως πρέπει έστω να μάθουν. Το αν γίνουν χειρότερα τα πράγματα δεν το ξέρω αλλά μέσα μου έχω την ελπίδα ότι παιδί τους είναι στην τελική, έστω και λίγο θα νοιαστούν. Η αδερφή της μου είπε ότι θα το κάνει και μου είπε σήμερα πως έκανε μια πρώτη κουβέντα στην μάνα τους η οποία όχι ότι είναι καλύτερη αλλά είναι πιο λογική από τον πατέρα τους. Εγώ ως σύντροφος της μπορώ να κάνω έως ένα σημείο το οποίο έχω ήδη παραβεί αμέτρητες φορές. Από εδώ και πέρα όμως δεν μπορώ να συνεχίσω μόνος. Βέβαια φοβάμαι δεν το κρύβω. Αρκεί να μιλήσει με τον πατέρα της στο τηλέφωνο μια φορά για να είναι ακραία άσχημα για μέρες μετά.

Ion, θα προσπαθήσω να σου πω κάποια πράγματα μήπως και μπορέσω να βοηθήσω... Λέω "θα προσπαθήσω" γιατί μιλάω από την πλευρά αυτού που προσπάθησε επανειλημμένα ν' αυτοκτονήσει οπότε δεν ξέρω αν βλέπω αρκετά καθαρά την κατάσταση...

Έχει έρθει και σ' εμένα αστυνομία στο σπίτι για να με πάνε σε ψυχιατρείο μετά από ανώνυμη αλλά βάσιμη καταγγελία, ήρθαν μαζί με ψυχολόγο ή ψυχίατρο ο οποίος με προσέγγισε ήρεμα κι ευτυχώς γιατί δεν ήξεραν ούτε οι γονείς μου τι είχα κάνει... Του έδειξα στα κρυφά τα τραύματα και τον παρακάλεσα να μην με πάει στο ψυχιατρείο γιατί είχα ήδη νοσηλευτεί οικειοθελώς σε προηγούμενη απόπειρα κι ήταν χάλια εκεί μέσα... Όμως οι απόπειρες δεν σταμάτησαν και ζω από σύμπτωση, δεν θα επεκταθώ άλλο για ΄μενα, απλώς ήθελα να σου δείξω από ποια πλευρά μιλάω...

Στην περίπτωση της κοπέλας σου τώρα... Δυστυχώς νομίζω κι εγώ πως χρειάζεται να νοσηλευτεί γιατί χρειάζεται στενή παρακολούθηση... Αλλά θέλω να τονίσω κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό: όσο είναι δυνατόν, πάρτε την με το μαλακό... Δεν ξέρω πως φέρονται οι αστυνομικοί αν θέλουν να πάνε σε κλινική άνθρωπο που αντιστέκεται γιατί σ' εμένα έφυγαν μετά απ' ότι είπα στον γιατρό της αστυνομίας... Να είσαι παρών φυσικά και μην τους αφήσεις να το παρακάνουν με χρήση βίας και την τρομάξετε, είναι το τελευταίο που χρειάζεται... Θα της ρημάξει κι άλλο την ψυχολογία κάτι τέτοιο... Κι εννοείται πως αν όντως νοσηλευτεί να είσαι δίπλα της όσες περισσότερες ώρες γίνεται... Αυτά για αρχή, αν πιστεύεις πως μπορώ να βοηθήσω και θέλεις να ρωτήσεις κάτι, ελεύθερα...

Quote:

---

Originally Posted by Ion

Το θέμα είναι πως μπορεί να είναι έτσι για 2-4 μέρες και μετά να είναι εντελώς καλά για 10 μέρες. Και μετά ξανά το ίδιο. Εγώ χρόνια τώρα έχω ενημερώσει την αδερφή της (που είναι η εξ αίματος συγγενής) και την έχω πάντα από κοντά και την ενημερώνω για όλα. Αυτές τις μέρες πίεσα την αδερφή της να αρχίσει να μιλάει και στους γονείς τους. Έχουν απαίσια σχέση με τους γονείς τους αλλά επέμεινα πως πρέπει έστω να μάθουν. Το αν γίνουν χειρότερα τα πράγματα δεν το ξέρω αλλά μέσα μου έχω την ελπίδα ότι παιδί τους είναι στην τελική, έστω και λίγο θα νοιαστούν. Η αδερφή της μου είπε ότι θα το κάνει και μου είπε σήμερα πως έκανε μια πρώτη κουβέντα στην μάνα τους η οποία όχι ότι είναι καλύτερη αλλά είναι πιο λογική από τον πατέρα τους. Εγώ ως σύντροφος της μπορώ να κάνω έως ένα σημείο το οποίο έχω ήδη παραβεί αμέτρητες φορές. Από εδώ και πέρα όμως δεν μπορώ να συνεχίσω μόνος. Βέβαια φοβάμαι δεν το κρύβω. Αρκεί να μιλήσει με τον πατέρα της στο τηλέφωνο μια φορά για να είναι ακραία άσχημα για μέρες μετά.

---

Με δυο λόγια εννοείς πως δεν μπορείς να πάρεις επάνω σου την ευθύνη του εγκλεισμού μήπως κι έχεις συνέπειες από τους γονείς της. Και θέλεις να αποφασίσουν οι γονείς τι θα κάνουν με την περίπτωση της.

Μήπως όμως πρέπει εσύ με την αδερφή της που την φροντίζετε να πάρετε τα δραστικά μέτρα για το καλό της και να αφήσετε στην άκρη τους αδιάφορους γονείς;

Quote:

---

Originally Posted by Ion

Το θέμα είναι πως μπορεί να είναι έτσι για 2-4 μέρες και μετά να είναι εντελώς καλά για 10 μέρες. Και μετά ξανά το ίδιο. Εγώ χρόνια τώρα έχω ενημερώσει την αδερφή της (που είναι η εξ αίματος συγγενής) και την έχω πάντα από κοντά και την ενημερώνω για όλα. Αυτές τις μέρες πίεσα την αδερφή της να αρχίσει να μιλάει και στους γονείς τους. Έχουν απαίσια σχέση με τους γονείς τους αλλά επέμεινα πως πρέπει έστω να μάθουν. Το αν γίνουν χειρότερα τα πράγματα δεν το ξέρω αλλά μέσα μου έχω την ελπίδα ότι παιδί τους είναι στην τελική, έστω και λίγο θα νοιαστούν. Η αδερφή της μου είπε ότι θα το κάνει και μου είπε σήμερα πως έκανε μια πρώτη κουβέντα στην μάνα τους η οποία όχι ότι είναι καλύτερη αλλά είναι πιο λογική από τον πατέρα τους. Εγώ ως σύντροφος της μπορώ να κάνω έως ένα σημείο το οποίο έχω ήδη παραβεί αμέτρητες φορές. Από εδώ και πέρα όμως δεν μπορώ να συνεχίσω μόνος. Βέβαια φοβάμαι δεν το κρύβω. Αρκεί να μιλήσει με τον πατέρα της στο τηλέφωνο μια φορά για να είναι ακραία άσχημα για μέρες μετά.

---

Διαβάζοντας αυτό το μήνυμα, καταλαβαίνω (μπορεί να κάνω και λάθος) πως θέλεις να πάρει άλλος την ευθύνη πχ για τη νοσηλεία της συντρόφου σου.. Ίσως να έχεις "κακή" εικόνα για το πως φέρονται στους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί, ίσως φοβάσαι την αντίδραση της (να μην την χάσεις). Τι ισχύει; Έχεις μιλήσει με κάποιον ειδικό (ψυχολόγο) για το τι περνάς, για να μπορέσεις να δεις πιο καθαρά τι συμβαίνει στη ζωή σου και στη ζωή της γυναίκας σου; Σίγουρα και εσύ χρειάζεσαι στήριξη, είναι δύσκολο όλο αυτό.