Περνάω τα χειρότερα Χριστούγεννα της ζωής μου...
Μετά από μια χειρουργική επέμβαση ρουτίνας στο επίμαχο σημείο (περιτομή), που ακόμα δεν ξέρουμε αν πήγε καλά ή όχι, νιώθω σαν να με έχουνε παραμορφώσει.
Ο γιατρός έχει κλείσει για γιορτές και δεν μπορώ να τον βρω πουθενά. Κι έναν άλλον ίδιας ειδικότητας που επισκεφτηκα, μου είπε να περιμένουμε να δούμε πως θα εξελιχθεί η τομή και πως παίζει ρόλο κι ο ψυχολογικός παράγοντας.
Όλες αυτές τις μέρες κοντεύω να τρελαθώ από την αγωνία μου. Έχω επισκεφθεί ψυχολόγους και ψυχιάτρους, αλλά άκρη δε βγάζω. Όλη την εβδομάδα των Χριστουγέννων την έβγαλα στο κρεββάτι, διαβάζοντας εμπειρίες άλλων ασθενών (κι όχι πάντα καθησυχαστικές).
Ποιος εγώ, που ποτέ δεν ανοιγόμουν, που πάντα έλεγα όλα καλά θα πάνε, έχω φτάσει σε σημείο να παίρνω φίλους, γνωστούς κι αγνώστους να μοιραστώ το πρόβλημά μου μήπως και βρω μια λύση. Περιμένω κάποιος να μου πει "ναι, μου 'χει τύχει κι εμένα κι έκανα αυτό". Αλλά το μόνο που ακούω είναι λόγια παρηγοριάς...
Και σαν να μην έφτανε αυτό, αύριο ξεκινάμε απογραφή στη δουλειά και ταυτόχρονα εκπαίδευση σε νέες αρμοδιότητες και προγράμματα. Από τη μία είναι καλό, το περίμενα καιρό μήπως αναβαθμιστεί ο ρόλος μου στην εταιρεία κι ανέβει ο μισθός, από την άλλη με όλα αυτά που συμβαίνουν, δεν έχω μυαλό ούτε για τα απλά.
Ξυπνάω το βράδυ μέσα στο άγχος και την αγωνία κι ύστερα δεν με παίρνει ο ύπνος. Εκείνη την ώρα φοβάμαι για μένα και για όσους είναι γύρω μου...
Στη μάνα μου δεν έχω πει τίποτα γιατί δεν θέλω να τη στεναχωρήσω.
Δεν ξέρω αν το έγραψα στη σωστή ενότητα, αλλά νομίζω πως περνάω τη πιο βαριά κατάθλιψη της ζωής μου...