Πώς να ξεπεράσω την μοναξιά;

Είμαι μήνες μόνη μου. Είναι 7 μήνες χωρίς την φίλη, 4 χωρίς εκείνον που έβλεπα από την εφαρμογή, και 2 από τον φίλο που είχα καθημερινή επικοινωνία 6 χρόνια. 4 χωρίς το ζωάκι μου.

Με πονάει πάρα πολύ, ότι βγήκα από το νοσοκομείο και άνοιξα το κινητό μετά από τόσες μέρες τότε και δεν είχα ούτε ένα μήνυμα. Με πονάει ότι και τώρα, μπορεί να δω το κινητό μετά από πολλές ώρες... και να μην έχω ούτε ένα μήνυμα. Και πέφτει κλάμα όταν βλέπω το κινητό άδειο. Και μέρες δηλαδή να μην το ανοίξω, δεν έχει ουδεμία σημασία.

Θέλω να πάρω κι άλλον αριθμό, να παρακαλέσω τον φίλο να γυρίσει, αλλά θα χαλάσω χρήματα για να φάω ένα ακόμη μπλοκ.

Πονάει πολύ όλη αυτή η σιωπή, η ησυχία, οι "νεκροί" αριθμοί. Είναι το χειρότερό μου - πάντα είχα μηνύματα και κλήσεις τα τελευταία 6 χρόνια. Πριν δεν είχα τίποτα.

Έχει επιστρέψει το dissociation 1000%, δεν έχω την δύναμη να κάτσω να σκεφτώ πόσα έχω χάσει (όλα), και νιώθω πως δεν υπάρχω. Πως δεν είμαι αληθινή, πως τίποτα δεν είναι αλήθεια, πως κοιμάμαι μονίμως, και περιμένω να ξυπνήσω, αλλά δεν μπορώ.

Το μόνο "high" που είχα στη ζωή, ήταν η κοντινή επαφή με άλλους - ένα άτομο τη φορά γινόταν ο λόγος της ζωής, και τώρα που τα έχασα όλα, δεν παίρνω ποτέ αυτήν την χαρά, δεν παίρνω χαρά.

Δεν κατάφερα να δεθώ με 2 πρόσφατα άτομα, είναι τελείως αλλού και δεν έχουμε κοινά. Είμαι κουρασμένη, στοιχειωμένη από φαντάσματα του παρελθόντος, άτομα που αγάπησα πάρα πολύ, αλλά επέλεξαν να φύγουν, και δεν νιώθω αυτό το δυνατό δέσιμο που ένιωσα μαζί τους, είναι όλα αδιάφορα και βαρετά και ζήτημα να μιλάμε μια φορά τον μήνα, ή και δύο, σε αντίθεση με τις δικές μου φιλίες που πάντα ήταν καθημερινές, μη σου πω και όλη τη διάρκεια της μέρας ειμασταν παρόντες ο ένας στη ζωή του άλλου. Κενό. Τεράστιο κενό που δεν το καλύπτει το περπάτημα, το φαγητό, η κούραση, ούτε και οι 2 φορές επικοινωνίας τον μήνα (με φίλτρα και κρυψιματα).

Να μην την ξεπερασεις, να την αγκαλιασεις και να της κανεις παρεα. Και να κανεις απεξαρτηση και απο την οθονη βρε zoomerακι, εσεις εχετε γεννηθει μεσα σε ολο αυτο, εμεις εχουμε προλαβει και αλλες εποχες. Η συγχρονη κοινωνια μηδενος εξαιρουμενου εχει εξαρτηση απο την οθονη. Και στη χειροτερη δυνατη θεση βρισκονται οι νεες γενιες. Τα γατια στο παρκο εχουν κινητο να σου στειλουν? Περιμενουν ομως να πας να τους βαλεις νερακι, εξαρτωνται απο εσενα, μπορει να μην το κανει αλλος και να πεθανουν απο αφυδατωση. Οριστε ενας σκοπος ζωης, κατι που να δινει νοημα στη μερα.. Οσο σκ@τα και να εισαι σηκω στα ποδια σου και πανε κανε αυτο, μια ψυχουλα εξαρταται απο εσενα και ειναι σχεδον βεβαιο οτι θα σου χαρισει απλετη ευγνωμοσυνη. (Ενταξει δεν ισχυει παντα αυτο, μερικες γατες ειναι απλα γαϊδαρες και ερχονται μονο για το συμφερον.. Αλλα κι αυτες εχουν αναγκη φαΐ και νερο..) Λοιπον, αγαπημενο τραγουδακι wanderer, δικο σου, το πρωτοτυπο της Αλεξιου ησουν αγεννητη αλλα τουτο εδω ειναι λιγο πιο κοντα στη γενια σου, λιγο..
Βασικα εσενα σου αφιερωνω τον εξης στιχο και σου τον ευχομαι κιολας:

«Δε θελω να βλεπω οθονες να μου κλεβουν την ουσια,
μα να βλεπω ματια αλλων, βιβλια και τοπια».

Βιβλια και τοπια wanderer, και people watching γενικοτερα και θα τα βρουμε και τα «ματια αλλων» θα το δεις.

Το κομματι το αφιερωνω στο Ναταλακι, την κορη των φιλων μου που την ξερω απο μωρο παιδι και που τωρα εχει τα χρονια σου wanderer.

https://youtu.be/5eaUqbUIyRo?si=t_abgCx4j_e1Bahd

Α το ξεχασα.. Τα λυρικς ειναι πολυ προσεγμενα και με ιστορικες αναφορες, θυμαμαι το ανελυε πολυ ωραια ενας στα σχολια του youtube, ελπιζω να υπαρχει ακομα και να μην το εχουν βγαλει το συγκεκριμενο. Για ψαξε τα σχολια του κομματιου αμα εχεις ορεξη, αξιζει.

Είχε πει ο Christopher McCandless η χαρά είναι πραγματική μόνο όταν μοιράζεται. Εγώ θα πω:

Η ζωή είναι πραγματική μόνο όταν μοιράζεται.

Χωρίς τους τρίτους άλλους, δεν υπάρχουμε, δεν είμαστε αληθινοί, δεν είμαστε τίποτα.

Ααα το βρηκα το σχολιο απο το γιουτουμπ! Θελω να το βαλω εδω για ευκολια να το διαβασει οποιος θελει, εχει τη σημασια του, δυο σχολια ειναι βασικα:

1) "να ταν ολα απλα, να τα χορευαμε στα τρια
στο Πωγωνι με κλαρινα ξεκινωντας για Αυστραλια"
Να εξηγησουμε λιγο σε οσους δεν ξερουνε, στα τρια ειναι παραδοσιακος χορος, το Πωγωνι ειναι χωριο του νομου Ιωαννινων κοντα στα συνορα με Αλβανια και με το ξεκινωντας για Αυστραλια εννοει τους αμετρητους ηπειρωτες μεταναστες που εφευγαν τον προηγουμενο αιωνα απο τα χωρια τους για αναζητηση δουλειας σε Αυστραλια, Αμερικη και Γερμανια. Ετσι πολλα ηπειρωτικα τραγουδια εχουν σαν θεμα τον πονο της ξενιτιας.

"Η Κονιτσα εχει θαλασσα απ΄ την Καππαδοκια"
Η Κονιτσα ειναι, επισης, χωριο του νομου Ιωαννινων, του οποιου σχεδον οι μισοι κατοικοι προερχονται απο την Καππαδοκια, καθως ηρθαν το 1922 ως προσφυγες μετα τον εκδιωγμο τους απο τους Τουρκους.

"Και τραγουδαμε μεσα στα νεκροταφεια
τραγουδια σαρακατσανικα για την ελευθερια
να ακουνε οι νεκροι να γλεντανε και αυτοι μαζι μας"
Οι σαρακατσανοι ειναι νομαδικη ελληνογλωσση φυλη, διαφερει απο τους βλαχους, η οποια τους χειμερινους μηνες εμενε στην θεσπρωτια και τους καλοκαιρινους μεταφεροταν μαζι με τα ζωα τους σε πιο ορεινες περιοχες στο Ζαγορι. Πολλα απο τα τραγουδια τους εχουν σαν θεμα τον θανατο και την ζωη, σε πιο χαρουμενο υφος απο τα πωγωνισια.

Viva Taburo Bota
Viva Giannenara
Viva Antinazi Pas

2) Επίσης:

Φίλε τα χιόνια λιώσαν όπως λιώσαν και τα νιάτα... Αναφορά στο παραδοσιακό τσάμικο ''Κώστα μ' τα χιόνια λιώσανε'', όπου αναφέρεται σε έναν φυλακισμένο που τον περιμένουν οι αγαπημένοι του να ελευθερωθεί.
Οι αυθεντικοί στίχοι είναι οι εξής:
Κώστα μ' τα χιόνια λιώσανε, Κώστα μ' τα χιόνια πάνε
και συ Κώστα μ' στη φυλακή, στα σίδερα κλεισμένος.
Σπάσε Κώστα μ' τα σίδερα, κόψε τις αλυσίδες.
Κώστα μου λέν' να σ' αρνηθώ, μα γώ δε σ' απαρνιέμαι.
Με τα χρόνια η ''φυλακή'' έγινε ''ξενιτιά'' και οι στίχοι άλλαξαν ελαφρώς για ευνόητους λόγους.
Δεν ξέρω αν το τραγούδι είναι σαρακατσάνικο, αλλά σίγουρα διασώθηκε χάρη στα σαρακατσάνικα γλέντια και είναι πολύ αγαπητό στους Σαρακατσάνους της Ηπείρου και της Θεσσαλίας. Εγώ το άκουσα πρώτη φορά ένα ξημέρωμα πάνω από τον τάφο ενός αδικοχαμένου αγαπητού στο χωριό μου Κώστα, όπου όσοι είχαμε απομείνει τέτοια ώρα, μεταφέραμε το πανηγύρι από την πλατεία στο νεκροταφείο. Αφήσαμε την φωνή μας στις μαρμάρινες πλάκες των τάφων (Κάτω στα πέντε μάρμαρα. παραδοσιακό τραγούδι).

3) Οι στιχοι του κομματιου:

στίχοι:

Η ζωή μου είναι βια απ’ το τέλος του κόσμου
Ως της μάνας μου την κοιλιά ανάποδη είναι ευθεία,
Κάνω κύκλους στα τετράγωνα να βρω την λογική
Σε τιμή λογική, σε τιμή ευκαιρία,
Όλες τους είναι τρελοί, και όλοι τους είναι τρελές
Κ’ οι πιο τρελοί είναι αυτές που αναζητούν την αιτία,
Έχεις φαγητό και ζέστα από την πατρική σου οικία,
Που ακόμα κι εκεί μέσα δεν νιώθεις πλέον οικεία,
Βλέπω αυτούς μου με κοιτάζουνε να έρχομαι απ’την γωνία,
Κατέβα απ’το μπαλκόνι, όπου ναναι ξημερώνει
Και πάμε στην πλατεία ν’ακούσουμε την ησυχία,τελειώνει,
ο,τι δεν πρέπει να τελειώσει γιατί ο πάγος λιώνει, κι άμα λιώσει
δεν ξαναπαγώνει σε τέτοια θερμοκρασία
ο δικός σου κόσμος είσαι εσύ κι όσοι έχετε επιλέξει την ίδια ανησυχία,
ο δικός μου ο κόσμος είναι οδικώς 656 ματωμένα χιλιόμετρα απ’την Βοσνία,
ο θάνατος πιλοτάρει,
ένα μαύρο ελικόπτερο πάνω απ’την Σερβία ντύνεται μασκαράς και σου’ρχεται στην κηδεία,
γιατί ο θάνατος την παίρνει την ζωή σου στα αστεία,
αλλά είναι το μόνο σίγουρο οπότε
σημασία έχει τι θα κάνεις μέχρι τότε,
σημασία έχει τι θα κάνεις μέχρι τότε,
αφού εσύ καταλαβαίνεις ρε, δεν πα να λένε,
δε πα να λένε δε, δε πά να λένε,
αφού τα μάτια μας καίνε ρε, δε πα να λένε, δε πα να λένε,
αφού τα λόγια μας λένε δε, δε πα να λένε,
αφού αυτοί, αφού αυτοί μονάχα φταίνε ρε, δε πα να λένε

δέυτερη στροφή πριν απ’την τελικη ευθεία,
σκοτάδι πίσσα νικοτίνη και ναυτία,
αναχωρούσαν πάντοτε οι ναύτες με τα πλοία για την αμερική, την αφρική, την φαντασία,
και φέρουνε στα αμπάρια ιστορίες σαν φορτία,
για πειρατές ανώμαλους από την σομαλία,
τραπεζίτες μαζεύουνε το χρήμα στην αγγλία,
και γυναίκες καυτές με πέντε ευρώ στην βραζιλία,
όπως η θάλασσα που δεν βρίσκει ακινησία,
έτσι κι αυτό τελειώνει με ένα κόμμα κι όχι με τελεία,
όλοι πνίγονται μέσα στης πόλης την τρικυμία,
κι όλα γίνονται για μια Ελένη και μια Μαρία,
πάρε γιατρέ τα γιατρικά και σύρε Ικαρία,
γιατί η πυρομανία μου δεν έχει θεραπεία,
η πιο μεγάλη ασθένεια λέγεται ιδιοκτησία,
να τα θέλεις όλα επί 2 και να παίρνεις τρια,
να ‘ταν όλα απλά να τα χορεύαμε στα τρία,
στο Πωγώνι με κλαρίνα ξεκινώντας για αυστραλία,
να ήταν όλα γλυκά σαν την γιαγιά μου την Ναταλία,
η Κόνιτσα έχει θάλασσα απ’την Καππαδοκία,
την έφερε ο παππούς μου κάπου στο εικοσικάτι,
το νερό το πήρε ο άνεμος και ξέμεινε το αλάτι,
τα χιόνια λιώσαν φίλε όπως λιώσαν και τα νιάτα,
χιλιάδες χρόνια στα βουνά πάμε την στράτα στράτα,
και τραγουδάμε μέσα στα νεκροταφεία,
τραγούδια σαρακατσάνικα για την ελευθερία,
ν’ακούνε οι νεκροί να γλεντάνε κι αυτοί μαζί μας,
κάτω στα πέντε μάρμαρα αφήνουμε την φωνή μας,
η ζωή μας δυο γονείς δυο δρόμοι και μια πορεία,
η μάνα μου έχει δυο κόρες δυο γιους και μια ιστορία,
οι δυο της γιοί γίνανε νότες στα ηχεία,
και με τις δυο τις κόρες βλέπει την ευτυχία,
δεν θελω να βλέπω οθόνες να μου κλέβουν την ουσία,
μα να βλέπω μάτια άλλων, βιβλία και τοπία,
σε είδανε στο νότιο Μπρόνξ το ’73,
χιπ χοπ εσύ με γλύτωσες απ’τα ψυχιατρεία,
στραβώσαν τα βινύλια από την υγρασία,
μα η τέχνη δεν πεθαίνει μα γεννά πολυτεχνεία,
στραβώσαν τα βινύλια από την υγρασία,
μα η τέχνη δεν πεθαίνει μα γεννά πολυτεχνεία,

ένας παππούς κάποτε πριν τον χαμό του
στο σπασμένο του καθρέφτη είπε, στον εαυτό του,
πως το αστέρι του Βορρά και τον σταυρό του νότου
πρέπει ο καθένας να τα δει πριν απ’τον θάνατό του

αφού εσύ καταλαβαίνεις ρε, δεν πα να λένε,
δε πα να λένε δε, δε πά να λένε,
αφού τα μάτια μας καίνε ρε, δε πα να λένε, δε πα να λένε,
αφού τα λόγια μας λένε δε, δε πα να λένε,
αφού αυτοί, αφού αυτοί μονάχα φταίνε ρε, δε πα να λένε

Οι φιλοι μου εχουν καταγωγη απο εκει που λεει το τραγουδι, ωραια μερη, γουσταρω.. Κωστάρα, αφιερωμένο σε σενα και τα δυο κοριτσια σου, το λουλουδι σου και το μπουμπουκι σου..

Εσυ wanderer εισαι τωρα πολυ επιβαρυμενη και λες ετσι, νιωθεις ετσι. Εγω συνηθιζω να λεω κατι αλλο. Οι δικοι μας ανθρωποι ειναι κατι σαν «ευχη και καταρα» , το να εχουμε δηλαδη δικους μας ανθρωπους, τους οποιουσδηποτε δικους μας ανθρωπους. Συγγενεις, φιλους, γνωστους, αγνωστους, ολους. Βασικα ειναι λαθος αυτο που συνηθιζω να λεω, μονο ευχη ειναι, οχι καταρα, αλλα να εξηγησω λιγο τι εννοω. Υπαρχει μια παροιμια που λεει «Στενοχωρια μοιρασμενη, μιση στενοχωρια, χαρα μοιρασμενη διπλη χαρα». Ισχυει αυτο. Οταν ειμαστε καλα, δυνατοι , χαρουμενοι, αισιοδοξοι και συναναστρεφομαστε κοσμο του μεταδιδουμε κατι απο ολο αυτο, του κανουμε καλο, τον βοηθαμε. Και ισως να νιωθουμε κι εμεις ακομα καλυτερα βοηθωντας αλλους να χαμογελάσουν, λεω ισως.. Εγω παντως το εχω αυτο. Αυτο ειναι η «ευχη», η «ευλογια». Παμε τωρα στην «καταρα». Οταν δεν ειμαστε καλα και ειμαστε στα κατω μας, αναγκαστικα και παλι θα συναναστραφουμε τον κοσμο που εχει η καθημερινοτητα μας, τους δικους μας ανθρωπους αλλα και αλλους, ακομα και ξενους και ολο και κατι θα τους μεταδωσουμε αθελα μας απο τη μαυριλα μας, οσο και αν προσπαθησουμε να μη συμβει αυτο. Ισως ειναι πιο πανω απο τις δικες μας δυναμεις. Και οσο πιο δικος μας ο αλλος ανθρωπος, τοσο πιο μεγαλη η στενοχωρια και η «καταρα» που αθελα μας του μεταδιδουμε. Καταλαβαινεις πως το λεω αυτο. Ηθελα εγω ας πουμε οταν ημουνα στο μαυρο μου το χαλι να επιβαρυνω τοσο πολυ την τοτε γυναικα μου που στο τελος να μου πει «συγγνωμη Βασιλη μου, δε θα αντεξω αλλο, θα αρρωστησω κι εγω αν μεινω κοντα σου, ηδη αρρωστησα»? Θελω εγω τετοια «καταρα» στη ζωη μου? Οχι βεβαια, ολη πανω μου η «καταρα» και ωρα καλη στην κοπελα, ας παει στο καλο και ας με συγχωρει οσο την επιβαρυνα. Ημουνα χαλια ομως wanderer, ειχα αναγκη εναν ανθρωπο, τον ανθρωπο μου, να κατσει εκει και να μου κανει παρεα στο χαλι μου, αλλα με εναν μαγικο τροπο να μην την επιβαρυνω κιολας. Αυτη ειναι η «καταρα», και το γεγονος οτι εφυγε μπορει να ειναι η «ευχη», ας σωσει τουλαχιστον τον εαυτο της απο τα δικα μου προβληματα. Οι ανθρωποι ειμαστε κοινωνικα οντα wanderer. Εσυ οσο μπορεις δε θα ξεμοναχιαζεσαι, θα πιανεις κουβεντουλα ακομη και με την κοπελα στο ταμειο του σουπερμαρκετ που ψωνιζες τις γατοτροφες. Θα πιανεις κουβεντα και με την αλλη την κυριουλα που ερχεται να τις ταΐσει, θα πεις μια καλημερα, μια καλησπερα. Αν ομως ειναι κυριος και οχι κυρια σου λεω καλυτερα να μην το κανεις, ειναι πιο επικινδυνο και αυτη τη στιγμη εσυ λογω ψυχοπλακωματος εισαι παντελως απροστατευτη απεναντι στον οποιονδηποτε «κυριο». Μιλα στη γατουλα, μιλα της, να μαθει να ακουει το ονομα της, να ακουει τη χροια της φωνης σου. Κι αμα θελει να ερθει και να κατσει διπλα σου και να αρχισει το γουργουρητο οσο της λες τα βασανα σου να εισαι ευγνωμων οτι η ζωη, η μερα, αυτη που σου δωσε ολα τα προβληματα σου εδωσε ομως και αυτο. Μην το βαζεις κατω, αγωνισου, συνεχισε εστω και εξουθενωμενη, εστω και με πεσμενα χερια, ορθωσε την ψυχη, την ψυχαρα που ξερω οτι κουβαλας, γιατι φαινεται αυτο, ειναι πασιφανες και πες «ε, καλα, αλλο ενα, τοσα περασα, θα περασει και αυτο.. 99+1=100, 199+1=200, 999+1=1000, κι οσες φορες θα πεφτεις αλλες τοσες θα σφιγγεις τα δοντια και θα σηκωνεσαι, εστω και με το στανιο, συν αλλες δυο επιπλεον, ετσι για καβαντζα, για σιγουρια, μηπως και 999+1=1002, να εισαι και παλι καλυμμενη. «Αγορασε/αγοραζε» χρονο, οχι χρονο ομιλιας για το κινητο σου, χρονο κανονικο, κι ας τον περνας μεσα στη μαυριλα, δεν παθαινεις τιποτα, αντεχεις, θα αντεξεις. Και δε σου λεω οτι θα λυθουν ολα, αλλα το επειγον θα περασει και μετα θα γινει το ολο θεμα πολυ ευκολοτερο, θα μαθεις να το διαχειριζεσαι. Σπιτι με γονεις, κρεβατι, κλιματιστικο, βολτα στο παρκακι, νερο στα γατια, μουσικουλα αγαπημενη, whatever random stuff σε βοηθαει να «σπρωξεις αλλη μια σκ@τενια μερα», ΠΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΑΣΦΑΛΕΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ, οχι ξεμοναχιασμα, τα φακελακια για τα γατια θα τα ψωνιζεις ενα ενα ωστε να βλεπεις πιο πολλες φορες την κοπελα στο ταμειο και να λετε γεια, μπαστακας θα της γινεις, ενταξει, δεν παθαινει τιποτα, το ωραριο της κανει και εισαι πελατης. Κι εδω να μπαινεις να γραφεις, αλλα αν γραφεις μλκιες τυπου «αντιο ζωη» να ξερεις οτι θα ερθει η αστυνομια παλι, οχι γιατι θα σε κανει report καποιο μελος, αλλα γιατι οι ιδιοι οι ιδιοκτητες του φορουμ θελουν να νοιαζονται (πιστευω) πρωτον να μη βρουν οι ιδιοι μπελα και δευτερον μην τυχον ενα νεαρο κοριτσι που πολλακις εχει αναφερθει σε αυτο παει και κανει καμια ανεπανορθωτη μλκιτσα.. Α, και το ζαχαρο λιγο θα προσεχεις και τη ΣΚΠ, και αυτα να μην τα αμελεις. Απαιτουν τη διαρκη προσοχη σου και φροντιδα απο εσενα, ασχετα απο το αν αυτον τον καιρο νιωθεις καλα η χαλια.

..Κι αλλο ενα αγαπημενο μου απο τον Θ.Ρ. Ειναι καταπληκτικος ο συγκεκριμενος, πολυ δυνατος..

«Καταραμενη τεχνη των beats, μπροστα σου ολες οι αλλες τεχνες να ναι κιτς..»

https://youtu.be/07q-u3ffxsI?si=7dUeDpDjjhlxIWU_

Εγώ δέχτηκα την μαυρίλα του 6 χρόνια κάθε μέρα, και δεν παραπονέθηκα για αυτό ποτέ. Γιατί έφυγε;

Γιατι ηταν ελευθερος ανθρωπος και επελεξε να το κανει. Καλα εκανε κι εφυγε. Κουνα του τωρα το μαντηλι κι εσυ και ωρα του καλη. Βαζουμε πλωρη για άλλα, αλλά λιγο αργοτερα, οταν θα νιωθεις καλα, οχι τωρα, τωρα προεχει η (ψυχοσωματικη σου) υγεια.

Νομίζεις πως εγώ ήμουν η μαυρίλα και για αυτό έφυγε. Όχι, εκεί ήταν τελείως διαφορετικά όλα.

Quote:

---

Originally Posted by wanderer010

Νομίζεις πως εγώ ήμουν η μαυρίλα και για αυτό έφυγε. Όχι, εκεί ήταν τελείως διαφορετικά όλα.

---

Δεν ειπα ουτε νομισα οτι ησουν η μαυριλα. Ησουν μια χαρα ασπριλα που αντεχε τη μαυριλα του αλλουνου. Οταν ομως τα συννεφα μαυρισαν τη δικη σου ψυχουλα ο αλλος δεν το αντεξε, τοσο αντεξε, τοσο ηθελε, whatever..

Η επαφή με τα ζώα δεν καλύπτει το κενό του δεσίματος. Και άλλοι τις ταιζουν, δεν εξαρτάται τίποτα από εμένα.

Ποια άλλα; Γύρισα στα χρόνια και χρόνια και χρόνια που δεν είχα ούτε φίλο. Δεν υπάρχουν άλλα.

Θα βελτιωθει κοριτσι, θα περασει και θα βρουμε αλλον πιο ανταξιο σου μετα, πολυ καλυτερο του. Εμπιστευσου λιγο τον μεγαλο παιδαγωγο που λεγεται ζωη. Εχεις πολλα μίλια να γραψεις στο μελλον. Ασχολησου τωρα μεαυτα που σου βαζει μπροστα σου, που ειναι φλεγοντα, επειγοντα και βλεπουμε μετα για το αλλο..