Επώδυνος χωρισμός και επικείμενος θάνατος συγγενικού προσώπου
Γειά χαρά σε όλους.
Γράφω για πρώτη φορά εδώ ψάχνοντας κάθε τρόπο να βοηθήσω τον εαυτό μου αφού περνάω την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου.
Είμαι 37 χρονών και πριν 2,5 περίπου μήνες χώρισα από μια σχέση 5 χρόνων, ενάμιση μόλις μήνα αφού παντρευτήκαμε. Με τη κοπέλα (στα 32 η ηλικία της) συμβιώναμε για 2 χρόνια πριν το γάμο και παρά του ότι είχαμε αρκετά προβλήματα, είχαμε αποφασίσει από πολύ καιρό να παντρευτούμε γιατί νιώθαμε παρόλα αυτά ενωμένοι, αγαπημένοι και θέλαμε να κάνουμε οικογένεια.
Τα προβλήματα ξεκίνησαν μετά το πρώτο χρόνο της σχέσης αλλά έγιναν έντονα κατά τη διάρκεια της συμβίωσης. Υπήρχε πρόβλημα συνεννόησης ακόμα και σε απλά θέματα, τσακωνόμασταν συχνά και κάποιες φορές υπήρχαν και ακραίοι καυγάδες λεκτικού χαρακτήρα. Σε αυτό το τελευταίο έπαιξε ρόλο ένα σημαντικό θέμα που έχω με τη διαχείριση του θυμού μου και του άγχους μου. Συνήθως οι καυγάδες ξεκινούσαν για ασήμαντη αφορμή και επειδή και η ίδια ήταν νευρική είχαμε μπει σε ένα φαύλο κύκλο τσακωμών που συνήθως αφού καταλάγιαζαν και το πράγμα ίσιωνε, ήμασταν για κάποιο διάστημα καλά μέχρι που το πρόβλημα ξαναεμφανιζόταν. Κατά καιρούς συζητάγαμε για το αν πρέπει (εγώ κατά κύριο λόγο γιατί συνήθως από μένα ξεκινάγανε οι εντάσεις) να επισκεφτούμε έναν ειδικό, αλλά πάντα τελικά δεν το αντιμετωπίσαμε σε βάθος γιατί το ξεχνούσαμε όταν ερχόταν η ηρεμία μετά τη καταιγίδα. Επίσης έκανα το τραγικό λάθος κάθε φορά να υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να μην ξαναγίνει, αλλά δυστυχώς παρότι προσπαθούσα τελικά πάντα ξαναγινόταν. Δεν μπορούσαμε να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο που είχαμε πέσει. Δύο μήνες πριν το γάμο μετά από ένα καυγά, η κοπέλα έφυγε από το σπίτι και γύρισε στο πατρικό της. Λίγες μέρες μετά πείστηκε να γυρίσει, με το σκεπτικό ότι είναι κρίμα εδώ που φτάσαμε να τα διαλύσουμε όλα. Θα σκεφτεί κάποιος, μα καλά γιατί προχωρήσατε σε γάμο και συνεχίζατε να ζείτε μαζί μετά από όλα αυτά; Γιατί αυτή ήταν η μία πλευρά του νομίσματος. Στην άλλη πλευρά υπήρχε αγάπη, δέσιμο, συντροφικότητα, όνειρα, σχέδια, επένδυση συναισθηματική. Ακούγεται περίεργο, αλλά έτσι ήταν και έτσι το βιώναμε.
Αφού παντρευτήκαμε και νιώσαμε και ευτυχισμένοι για αυτό με άμεσα σχέδια για παιδί, φύγαμε μετά από ένα μήνα για το ταξίδι του γάμου όπου περάσαμε πολύ όμορφα.
Δύο μέρες αφού γυρίσαμε έγινε η καταστροφή. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μιλώντας με μέλη της οικογένειας μου καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά. Όταν γύρισα μου ανακοινώσανε ότι ο ηλικιωμένος πατέρας μου πάσχει πιθανότατα από βαριά μορφή καρκίνου. Ένα βράδυ βγήκα με κάποιους φίλους συναισθηματικά φορτισμένος από το γεγονός. Όταν γύρισα αργά το πρωί η κοπέλα δεν κοιμόταν. Ξεκίνησα ένα καυγά με ασήμαντη αφορμή, το ένα έφερε το άλλο, και το αποτέλεσμα ήταν να τσακωνόμαστε άγρια για 5 ώρες… Κάποια στιγμή και μετά τη παρέμβαση της οικογένειας μου που μένει κάποιους ορόφους πιο πάνω, ο καυγάς έληξε. Η κοπέλα όμως «τρελάθηκε», έφυγε από το σπίτι, γύρισε στο πατρικό της και με χώρισε. Έκανα τεράστιες προσπάθειες για μεγάλο χρονικό διάστημα να την μεταπείσω, αλλά αυτή τη φορά ήταν αποφασισμένη. 1,5 μήνα αφού παντρευτήκαμε αποφάσισε να χωρίσει. Δέκα μέρες μετά έμαθα οριστικά ότι ο πατέρας μου έχει λίγους μήνες ζωής. Δεν γύρισε ούτε όταν έμαθε αυτό… Το ποτήρι για αυτήν είχε ξεχειλίσει.
Από τότε και μέχρι σήμερα βιώνω απέραντο πόνο. Βρίσκομαι ανάμεσα σε δύο τραγικές καταστάσεις και δεν μπορώ να διαχειριστώ με ψυχραιμία καμία από τις δύο.
Από τη μία η απώλεια της γυναίκας που πίστεψα και αγάπησα όσο καμία, από την άλλη η δύσκολη κατάσταση με τον πατέρα μου, ο οποίος δεν έχει νοσήσει ακόμα αλλά είναι θέμα χρόνου να καταρρεύσει σύμφωνα με όλους τους γιατρούς.
Ξέρω ότι έκανα φοβερά λάθη, δεν διαχειρίστηκα τα ελλατώματα μου σωστά και παρέμενα σε μια προβληματική σχέση που κατέληξε σε γάμο, γιατί αφελώς πίστευα ότι η αγάπη είναι πάνω από τη φθορά που είχε δημιουργηθεί με όλες τις άσχημες καταστάσεις που βιώναμε.
Περίπτωση επανασύνδεσης (τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα) δεν υπάρχει. Η κοπέλα από τότε που έφυγε, έμεινε αμετανόητη για την απόφαση της και όχι μόνο αυτό, μου φέρθηκε με απόλυτα απαξιωτικό και προσβλητικό για μένα τρόπο πράγμα που έκανε τη φθορά ακόμα μεγαλύτερη. Δεν θέλει ούτε να με βλέπει, ούτε να με ακούει, ούτε τίποτα. Δεν σκέφτηκε καμία συνέπεια και έβαλε πάνω από όλα τον εαυτό της.
Δεν την κατηγορώ για αυτό, όσο και αν με πονάει, όσο και αν πληγώνει τον εγωϊσμό μου. Τώρα ξέρω με όσο καθαρό μυαλό μπορώ να έχω, ότι για τη κοπέλα τουλάχιστον ίσως είναι καλύτερα τώρα. Σε κανέναν δεν αξίζει να μένει σε μια προβληματική σχέση και ίσως είναι καλύτερα που έγινε τώρα πριν κάνουμε και παιδί. Ωστόσο ο πόνος είναι τεράστιος. Λίγες στιγμές πριν γίνει ο καυγάς ήμασταν αγαπημένοι και παραμέναμε στους στόχους μας. Μου λείπει πολύ θυμώμενος ένα σωρό ωραίες στιγμές (υπήρχαν πάρα πολλές τέτοιες αλλά οι κακές ήταν δυστυχώς για αυτήν πιο έντονες) και συγχρόνως βιώνω την απαξίωση της.
Είμαι 37 χρονών, νιώθω ότι καταστράφηκε η ζωή μου και το μέλλον μου αβέβαιο.
Ταυτόχρονα βλέπω τον πατέρα μου και την οικογένεια μου να νιώθει την ντροπή και τη στεναχώρια για το γεγονός αυτό σε μια τόσο κρίσιμη για την υγεία του φάση.
Οι φίλοι μου έχουν σταθεί όσο καλύτερα μπορούν και έχω αρχίσει να επισκέπτομαι και ειδικό, αλλά μέχρι στιγμής δεν με έχει βοηθήσει ιδιαίτερα πέρα από την ανακούφιση που νιώθω κάθε φορά που φεύγω από εκεί.
Είπα να γράψω εδώ την ιστορία μου, μήπως ακούσω κάτι διαφορετικό και μπορέσω να βοηθήσω τον εαυτό μου. Όλο αυτό το διάστημα έχω νιώσει άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο κάθε αρνητικό συναίσθημα που υπάρχει. Και κυρίως φοβάμαι πολύ. Νιώθω ότι βιώνω μια τρέλα, έναν εφιάλτη.
Ευχαριστώ πολύ όσους φτάσανε ως εδώ και διαβάσανε το μακροσκελές αυτό κείμενο.
