Quote:
Originally posted by anwnimi
Κάποτε ήμουν ένας φοβισμένος άνθρωπος.
Που φοβόταν να εκφραστεί, που έδινε - ακούγοντας και συμπαραστέκοντας σε όποιον του το ζητούσε, αλλά που δεν ζητούσε ποτέ το ίδιο. Αρκούνταν με τις μέτριες σχέσεις, ίσως το υπό του μετρίου, συμβιβαζόταν, έπνιγε συναισθήματα, τα ξεχνούσε, συγχωρούσε χωρίς μια κουβέντα.
Αλλά είχα πολλούς, πολλούς φίλους, καλή εικόνα, εξόδους, σχέση. Ένιωθα καλά, μα κάτι με έτρωγε. Κι αυτό το κάτι, από κάτι μικρό, έγινε κατάθλιψη, επιθυμία για τερματισμό της ζωής, και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί.
Ώσπου ήρθαν οι φοβίες.
Ήρθαν, τις έδιωξα με πολύ πολύ κόπο και με το έτσι θέλω, έφυγαν. Και ξαναγύρισα στο γνώριμο μοτίβο ζωής μου.
Μα ξαναήρθαν.
Κάποια στιγμή διεκδίκησα. Διεκδίκησα το πάνω από το μέτριο, δεν μου έφτανε πια αυτό που είχα. Δε με συνάρπαζαν πλέον οι χλιαρές σχέσεις. Ήθελα το καλύτερο, το ιδανικότερο. Σταμάτησα σιγά σιγά να είμαι ο φοβισμένος άνθρωπος. Έδινα όσο έδινα και παλαιότερα αλλά και ζητούσα, εκφραζόμουν. Μόνο αυτό με συγκινούσε πλέον και δε συμβιβαζόμουν με τίποτα λιγότερο.
Τότε πολλοί φύγαν ή έφυγα εγώ. Έμεινα μόνη, δεν είχα καλή εικόνα, δεν είχα πολλούς φίλους, εξόδους.
Το παράδοξο είναι όμως ότι ένιωθα/νιώθω καλά με αυτό.
Όμως συνειδητοποίησα ότι κανείς μα κανείς δεν είναι τέλειος, ιδανικός. Όλοι μας είμαστε \"μέτριοι\". Με τα πολύ φωτεινά μας σημεία και τα πολύ σκοτεινά μας.
Έτσι, αποδεχομενη κάποια πράγματα, ξανάρχισα τις εξόδους, αποκαταστάθηκαν μερικώς κάποιες σχέσεις, κάποιες έληξαν.
Αυτη η συνειδητοποίηση είναι όμως που μου δημιουργεί ένα κενό. Δε με γοητεύει, εξιτάρει, συναρπάζει τίποτα το μη ιδανικό. Και όλα γύρω μου πλέον τώρα τα αισθάνομαι μέτρια.
Μόνο το φυσικό περιβάλλον με συγκινεί.
Θέλω το ακραία όμορφο (δε μιλώ εμφανισιακά). Το επιζητώ. Θέλω να σταματήσω να το θέλω γιατί λογικά συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν είναι εφικτό.
Δυστυχώς όμως, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν το έζησα, είτε νόμιζα ότι το ζούσα, είτε σε ερωτικό είτε σε φιλικό επίπεδο, ήταν οι μόνες στιγμές που ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη.
Και συνηθως ήταν απλές στιγμές, χωρίς τίποτα το μεγαλειώδες.
Συνειδητοποιώντας ότι όλα γύρω μου πλέον είναι μέτρια και δεν είναι ιδανικά ή υπάρχουν όμορφες στιγμές αλλά δεν μπορούν να διαρκουν για πάντα, έρχομαι από τη μία πλευρά πιο κοντά στους ανθρώπους γιατί αναγνωρίζω το ανθρώπινο στο χαρακτήρα μας και τη συμπεριφορά μας τα δυνατά και τα αδύνατά του σημεία ο καθένας μας.
Από την άλλη, δεν είμαι τόσο απόλυτα κοντά ΄με ανθρώπους όσο παλιότερα, που αναζητούσα το τέλειο και το έβρισκα. Έτσι απομακρύνομαι.
Το παράδοξο είναι ότι είμαι τόσο κοντά σε περισσότερους ανθρώπους όσο ποτέ, αλλά και μακριά όσο ποτέ.
Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή, αν με καταλαβαίνετε...Το έχει νιώσει κανένας αυτό;
Σαν να με ικανοποιεί μόνο το απόλυτο, το ιδανικό.
Ξέρεις ανώνυμη...το έχω πάθει και γω αυτό. 