Καλημέρα…πήρα το θάρρος να γράψω για πρώτη φορά, μιας και βλέπω ότι υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον από όλους σας…το θέμα ίσως σας κουράσει γιατί είναι χιλιοειπωμένο, αλλά χρόνια τώρα, δεν έχω μιλήσει ποτέ σε κανέναν…αρχικά γιατί δεν το θεωρούσα πρόβλημα και αργότερα γιατι με έκανε και με κάνει να ντρέπομαι πραγματικά, γιατί δεν μπορώ να ελέγξω μια κατάσταση που πλέον ξέρω πόσο κακό μου κάνει…Είμαι 30 χρονών, χωρίς να έχω ουσιαστικά συνηδητοποιήσει πότε έγινα τόσο, όταν τα τελευταία 8-9 χρόνια τα πέρασα όντας βουλιμική…γενικά, από παιδί ήμουν πολύ κλειστή, πολύ ντροπαλή και υπερβολικά ευαίσθητη σε οτιδήποτε συνέβαινε…έπαιρνα «βαριά» πράγματα που άλλα παιδιά στην ηλικία μου δεν θα σκέφτονταν καν..δύσκολα ανοιγόμουν σε οποιοδήποτε νέο άτομο γνώριζα, παρά το ότι είχα κάποιες καλές φιλίες και όλοι με συμπαθούσαν…πάντα πρόθυμη να βοηθήσω, αλλά ποτέ να ζητήσω βοήθεια ή να εκδηλώσω προβληματισμό..τις περισσότερες φορές μάλιστα έκρυβα τα συναισθήματα μου και απέφευγα ακόμα και να δακρύσω μπροστά σε κάποιον, γιατι αυτό θα έδειχνε αδυναμία…αντίθετα μπορεί να έκλαιγα επί ώρες όταν ήμουνα μόνη…τελειώνοντας το λύκειο-άριστη μαθήτρια και συμμετέχοντας και στα κοινά κτλ- είχα πάρει αρκετά κιλά, περίπου 15 πάνω από το κανονικό….λίγο αυτό, λίγο το ότι ήμουνα πολύ κλειστό παιδί, με εμπόδισε να κάνω σχέσεις, τη στιγμή που οι φίλες μου πάντα κάτι είχαν…αργότερα ξεκίνησα το ψιλοφλερτ, με χαμηλή πάντα αυτοπεποίθηση, για να κάνω στα 19 μου την μεγαλύτερη και σπουδαιότερη μου σχέση…επένδυσα συναισθηματικά, ανοιχτηκα, όπως και αυτός το ίδιο και άρχισα να χάνω τα πρώτα κιλά….κάπου εκεί, γύρω στα 21 μου, χωρίς να το πολυκαταλάβω, άρχισε ο γολγοθάς με τη βουλιμία, που τότε φυσικά δεν μου περνούσε καν από το μυαλό τι θα ακολουθούσε..γιατί δεν ήταν ότι έτρωγα υπερβολικά, απλά κάποιες φορές έκανα εμετό, θέλοντας να αδυνατίσω…δεν ήταν πάρα πολύ συχνό το φαινόμενο, αλλά άρχισε να κάνει τη «δουλειά» του…τελικά, για διάφορους λόγους, εκείνη η σχέση τελείωσε..όχι γιατί με απέρριψε εκείνος, απλά δεν πήγαινε άλλο..στο μεταξύ, αυτός ο τρόπος να χάνω βάρος με είχε γλυκάνει και συνέχισα να το κάνω με μεγαλύτερη συχνότητα και σε συνδιασμό με άλλα πράγματα κατά καιρούς, όπως γυμναστήρια, διουρητικά και κάθε τι που δεν θα με άφηνε να ξαναπαχύνω…και το αποτέλεσμα ήρθε, 54-55kg, με 1,69 ύψος ήμουνα μια χαρά…φτάνοντας σε ένα μόνο σημείο στα 50, όπου άρχισα να προκαλώ ανησυχίες και μετά σταθερή στα 55 με αυξομειώσεις 1-2 κιλά…ανορεκτική δεν έγινα ποτέ, απλά έκανα όλο και περισσότερους εμετούς, χωρίς ποτέ κανείς να υποψιαστεί το παραμικρό, καθώς το βάρος μου είναι φυσιολογικό…μέσα σ ‘αυτά τα χρόνια, το πάλευα που και που ,όταν ήμουνα καλά, και το καλύτερο που πέτυχα ήταν 2 μέρες αποχή από εμετούς….σε συνδιασμό φυσικά πάντα με γυμναστήριο και με λίγο φαγητό..τα τελευταία 2 χρόνια περίπου, όταν άρχισα να διαβάζω και να ψάχνω περισσότερα γι αυτό, τρόμαξα λίγο, αλλά είδα ότι δεν μπορώ να κάνω πια τίποτα…δεν χρειάζεται καν να βάζω το δάχτυλο μου πια, κάνω εμετό έτσι απλά (παλιά είχα κάνει πληγή στο πανω μέρος του χεριού μου)…
Μέχρι πρίν ένα χρόνο ζούσα με τους γονείς μου, οι οποίοι έφευγαν τα σαβ/κα και τότε τα επεισόδια ήταν πιο έντονα…πλέον έτρωγα πραγματικά πολύ, οτιδήποτε υπήρχε..κάποιες φορές και «οργανωμένα»,αγόραζα από έξω σάντουιτς, πάστες, σιροπιαστά και ό,τι άλλη βλακεία υπήρχε και περνόυσα έτσι το Σάββατο μου….από τους άντρες δεν βίωσα απόρριψη, αντίθετα εγώ έφευγα συνήθως από τις σχέσεις μου, ίσως από φόβο, δεν ξέρω..ένα χρόνο πριν περίπου γνώρισα κάποιον που με έκανε να ερωτευτώ όπως όταν ήμουν 20 χρονών…το ίδιο και περισσότερο έδειχνε κι αυτός για μένα, με διεκδίκησε όσο τίποτα άλλο και μέσα σε 7-8 μήνες πήρα την απόφαση να μέινω μαζί του, ερχόμενη σε ρίξη με τον πατέρα μου, ο οποίος δεν ήθελε ούτε να το συζητήσει….βρήκαμε σπίτι, αγοράσαμε έπιπλα, όλα…και η σχέση άλλαξε τελείως…μέσα σε άλλο ένα εξάμηνο πέρασε στην αδιαφορία…και σεξουαλική απ την πλευρά του, κάτι που έκανε την χαμηλή αυτοπεποίθηση μου να πιάσει πάτο….άρχισα να σκέφτομαι τι έχω, γιατί τον πλησιάζω και με απορρίπτει, να βλέπω ότι είμαι ανεπιθύμητη και να τα γυρνάω όλα πάνω μου…σε συζητήσεις μαζί μου, μου λεγε ότι δεν ξέρει τι φταίει, ότι δεν υπάρχει άλλη γυναίκα και ότι μ αγαπάει, αλλά αυτός ο άνθρωπος δεν είχε καμία σχέση με τον άνθρωπο που εγώ γνώρισα…ακόμα και «αστεία» του τύπου «ας ήταν καμιά 18χρονη και θα σου λεγα εγώ αν ήθελα», εμένα μου φερναν στο μυαλό πόσο χάλια είμαι….στο μεταξύ η κατάσταση με τα βουλιμικά επεισόδια έχει φτάσει στο αποκορύφωμα…προκαλώ εμετό ακόμα και όταν είμαι στη δουλειά, και συχνά 2 φορές μέχρι να σχολάσω και σίγουρα άλλες 2-3 μετά στο σπίτι….έχω διαβάσει πλέον πολλά πράγματα και τα βλέπω και στο σώμα μου…τα μαλλια μου έχουν αραιώσει και είναι πολύ πολύ λεπτά, τα νύχια μου σπανε και διαβρώνονται, το δέρμα μου ξηρό και πονάνε τα κόκκαλα μου…υπάρχουν δε στιγμές που από την αδυναμία δεν μπορώ να ανοίξω ούτε την πόρτα του ασανσερ..βλέπω και το ΄σώμα μου άσχημο, χαλαρό σαν γριάς..και τα πόδια και ειδικά το στήθος…παρόλα αυτά δεν μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου…το μόνο σημαντικό που βρήκα τη δύναμη να κάνω είναι ότι του ζήτησα να χωρίσουμε και να βρει άλλο σπίτι….παρόλο που εκτός από τα ήδη χρωστούμενα πράγματα, πρέπει να αγοράσω και ηλεκτρικές συσκευές και να πληρώνω και ενοίκια κτλ, που σημαίνει ότι θα πρέπει να βρω 2η δουλειά…αλλά βρήκα τη δύναμη να το κάνω, παρόλο που αυτός δηλώνει ότι μ΄αγαπάει…και από όλα αυτά περισσότερο με τρομάζει το τι θα γίνει με το πρόβλημα της βουλιμίας όταν θα μείνω μόνη,….και το ότι δεν θα υπάρχει κανείς να με «καταλάβει» οπότε θα δρω ανεξέλεγκτα, αλλά και η μοναξιά που πάντα με πνίγει, πιστεύω ότι δεν θα μου βγουν σε καλό…
Είχα ζητήσει βοήθεια το καλοκαίρι…απευθύνθηκα στο κέντρο ψυχικής υγείας…τα ραντεβού ήταν 2 μήνες μετά τουλάχιστον και πρωινές ώρες μόνο, πράγμα που δεν μπορώ να κάνω γιατί δεν μπορώ να φύγω απ τη δουλειά…χρήματα δεν μου περισσεύουν όχι για ψυχολόγο, αλλά ούτε για να βάλω πετρέλαιο, οπότε δεν γίνεται να πάρω επαγγελματική βοήθεια που ίσως ήταν το μόνο που θα βοηθούσε…σε συγγενείς ούτε συζήτηση να το αναφέρω…άλλωστε μόνο φόβο και ανησυχία θα τους γέμιζα και ξέρω πως δεν μπορούν να με βοηθήσουν…
Χίλια συγνώμη που σας κούρασα…όσους τουλάχιστον άντεξαν να διαβάσουν ως εδώ, αλλά η σκέψη και μόνο ότι με άκουσε κάποιος που μπορεί να καταλαβαίνει με κάνει να νιώθω καλύτερα…
