Το 24ωρο μιας -διατροφικά- διαταραγμένης προσωπικότητας...
Πού ξεκινά η μέρα? Πού τελειώνει η νύχτα? (αλήθεια, αρχίζει καν για μένα?)
Ας πάρω, λοιπόν, ως αφετηρία την έναρξη εργασίας (07.30\' ), γιατί στη ζωή μου μέρα και νύχτα μπερδεύονται τραγικά...
Η κόρνα του πλανόδιου πωλητή κουλουριών που περνά έξω απ\'το γραφείο, ξεσηκώνει το μυαλό και το πεινασμένο κορμί μου. Αχ και να μπορούσα να βγω και ν\'αγοράσω 2, 3, 4 κουλύρια, να τα εξαφανίσω εν ριπή οφθαλμού χωρίς ΕΝΟΧΕΣ, χωρίς ΑΥΤΟΜΑΤΗ κατεύθυνση προς το μπάνιο (για την απαραίτητη εξαγωγή του \"μιάσματος\" ), χωρίς προσβλητικές ΑΥΤΟΜΟΜΦΕΣ για το αδύναμον του χαρακτήρα μου...
Πακτώνω τα πόδια στο έδαφος. \'Οχι! Δεν θα βγω! Δεν πρέπει να βγω για ν\'αγοράσω! Υπομονή, σε λίγο θ\'απομακρυνθεί ο \"κίνδυνος\"...
Οι καφέδες διαδέχονται ο ένας τον άλλον. Πασχίζω να ικανοποιήσω το αίσθημα της πείνας (ή της ανόητης όρεξης? τάχω μπερδέψει κι αυτά τα δυο), πίνοντας συνεχώς καφέδες και καπνίζοντας. Οι ώρες περνούν. Αγνοώ το γουργούρισμα του στομαχιού. Το αγονώ και το ΜΙΣΩ μαζί
\'Αραγε, αυτός ο θυμός και η εχθρότητα που βγάζω αυθόρμητα προς τους συναδέλφους, θα εξέλειπαν εάν είχα φάει εκείνα τα κουλούρια? Χμ... Κι αν ακόμη εξέλειπαν, θα είχαν δώσει τη θέση τους στα αισθήματα ενοχής & βάναυσης ΑΥΤΟΥΠΟΤΙΜΗΣΗΣ... Καλύτερα έτσι λοιπόν...
Επιστροφή στο σπίτι νωρίς το απόγευμα. Οι πειρασμοί καραδοκούν παντού. Στο ντουλάπι με τα σνακς και τα μπισκότα της 6χρονης κορούλας μου, στο ψυγείο με τις σοκολάτες... Η μικρή επιδίδεται σε μια ανελέτη επιδρομή, καταβροχθίζει ό,τι και όσο μπορεί. Τυχερό μου παιδάκι!
Πρέπει να κάνω κάτι για ν\'αποσπάσω το μυαλό από ντουλάπια και ψυγείο. Αρχίζω να καθαρίζω μανιωδώς το σπίτι, να σφουγγαρίζω ξανά και ξανά όσα είχα ήδη σφουγγαρίσει νωρίς το πρωϊ.. Σημασία έχει ν\'απασχολήσω χέρια, μυαλό και κορμί, μακριά απ\'τους \"πειρασμούς\"... Μαγειρεύω ελάχιστη ποσότητα φαγητού για το παιδί, για την επόμενη μέρα...
\'Εχω ξεχάσει πια πώς είναι να κάθεσαι σ\'ένα τραπέζι το μεσημέρι, να περιφέρνεις το πηρούνι σου στα πιάτα, να γελάς μασώντας, να τέρπεσαι με την τελευταία μπουκιά...
Κάποτε τελειώνουν οι δουλειές. \'Ωρα να φχαριστηθώ πίνοντας 2-3 κούπες καφέ, συζητώντας ανέμελα με το παιδί.
Ο μικρός, εσωτερικός μου \"διάβολος\", όμως, δεν μ\'εγκαταλείπει ποτέ... Με προτρέπει επίμονα να γευτώ 1-2 φρούτα. \"Ελα τώρα βρε! δικαιούσαι 200 θερμιδούλες, μετά από τόση στέρηση όλη μέρα!\" . Τα φρούτα εξαφανίζονται... Μια ψευδής τάση υπογλυκαιμίας με κατευθύνει, σχεδόν σα ρομπότ, στο ντουλάπι... \"Ενα-δυο κουλουράκια μόνο οκ?\" μονολογώ. \"Και το νου σου! Μη χάσεις το άθροισμα στις θερμίδες, αλοίμονό σου κακομοίρα μου!!\" Σειρά έχει λίγο γιαουρτάκι νερουλό 2%, 1-2 φρυγανιές... \"Γμτ, πώς τα κατάφερα πάλι να φτάσω τις 800 θερμίδες? Αει σιχτίρ! Παλιολιγούρα! Λαίμαργη!\".
Αρχίζει η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΧΗ. Ξέρω πολύ καλά την επόμενη κίνησή μου... Δυο ποτήρια νερό (για διευκόλυνση εξαγωγής της σωρρευμένης ξηράς τροφής) και γραμμή για το μπάνιο. Κλειδώνω την πόρτα. Μην καταλάβει, μην ακούσει τίποτα το παιδί!! Δίνω την επόμενη μάχη με όπλο τα δάχτυλα.. Μάχη με τον οισοφάγο, το στομάχι, την παλιοσαβούρα που έφαγα... Νιώθω να πνίγομαι, αρχίζω να δακρύζω απ΄την πίεση, πονάει η καταραμένη πληγή του χεριού μου (σουβενίρ της καθημερινής προσπάθειας εξόντωσης του λάρυγγά μου)...
Ακολουθεί απαραιτήτως ζύγισμα, διαπίστωση εάν \"βγήκαν\" ΑΚΡΙΒΩΣ όσα \"μπήκαν\"... \'Οταν το ισοζύγιο επιτευχθεί, είμαι ΠΑΝΕΥΤΥΧΗΣ. Μια αγαλλίαση απλώνεται μέσα μου, μια ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ, σαν το στρατιώτη που μόλις ξέφυγε απ\'τη θανατηφόρα σφαίρα του εχθρού...
Εφοδιάζω το στομάχι μου και με 2 καθαρτικά, ώστε να σιγουρευτώ για την επιτυχία και αυτής της μέρας...
Το βράδυ, μόλις το παιδί κοιμηθεί, ώρα για στατική γυμναστική. Πώς ν\'αγνοήσω τις θερμίδες που με φόρτωσαν τόσοι καφέδες με γάλα, όλη μέρα?? Πρέπει να τις ξεφορτωθώ! Ασε που μπορεί να μείναν και κάποιες μέσα μου, γλυτώνοντας τη λεκάνη του μπάνιου... Γυμναστική λοιπόν... σταματάω ΜΟΝΟ όταν δεν μπορώ πια να κουνήσω τα πόδια απ\'την κούραση, καταϊδρωμένη...
Είναι ήδη περασμένα μεσάνυχτα... Ακόμα 1-2 καφέδες θα ήταν ό,τι χρειάζομαι! \'Υπνος δεν μου κολλάει. Κι αν κάνει πως έρχεται, προσπαθώ να τον απομακρύνω -όπως ο διάολος το θυμίαμα-. Γιατί? Γιατί και μόνο η σκέψη ότι πρέπει να φορέσω την μισητή πάνα ακράτειας για τη νυχτερινή ενούρηση, με κάνει να ντρέπομαι. \"Καλύτερα μείνε ξύπνια, σε 2 ωρίτσες θα ξυπνούσες εξάλλου\", λέω στον εαυτό μου...
Ομως το μεν (αρρωστημένο) πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ αδύναμη.. Γέρνω για λίγο στον καναπέ. Ο ελάχιστος χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα... Λήθαργος.. .Ξυπνάω αλαφιασμένη, μουσκεμένη, ταπεινωμένη. Δακρύζω.
Γιατί πάλι Θεέ μου?? Γιατί???
Μια νέα μέρα αρχίζει. \'Ιδια με τη χθεσινή. \'Ιδιες οι μάχες. \'Ιδιος ο πόλεμος και τα θύματά του...:(
Πού είναι η καταραμένη έξοδος του τούνελ??
Υπάρχει κανείς που ΘΕΛΕΙ να είναι δυστυχισμένος??
Υπάρχει κανείς που ΘΕΛΕΙ να είναι πεινασμένος??
Υπάρχει κανείς που ΘΕΛΕΙ να είναι άυπνος??
\'Οχι θαρρώ
Κι εγώ ΘΕΛΩ, πιστέψτε με!
Θέλω να ζήσω φυσιολογικά και πάλι, θέλω να ξαναγελάσω (έστω και τώρα στα 40 μου).
Μα αυτή η εσωτερική, αλλόκοτη πάλη μεταξύ υγιούς και αρρωστημένου τμήματος του ΙΔΙΟΥ μυαλού, μου κόβει τη φόρα, φέρνει ό,τι λογής εμπόδια βάλει ο ανθρώπινος νους.
Ακροβατώ κάθε μέρα μεταξύ της παρανοϊκής κατάστασης που περιέγραψα και μιας -φαινομενικά- φυσιολογικής μητέρας που είναι \"απλά εσωστρεφής\".
Είναι αποκυήματα της φαντασίας μου, άραγε, ότι δεν έχω ΚΑΝΕΝΑΝ να αφήσω το παιδί μου, έστω και για 1 ώρα συνεδρίας με κάποιο θεραπευτή?
\'Οτι παλεύω ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ καθημερινά, αφενός να προσφέρω στον μικρό μου άγγελο ό,τι χρειάζεται για να ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ και να νιώθει ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ και αφετέρου να ΚΡΥΨΩ επιμελώς από εκείνη ότι η μαμά έχει σοβαρά προβλήματα?
΄Οτι είμαι μια γυναίκα με ΝΕΚΡΩΜΕΝΗ τη γυνακεία φύση & επιθυμία, εδώ και χρόνια?
Τέλος έκρηξης... Σας ευχαριστώ και πάλι, που ασχολείστε με μια άγνωστη. -
Προσπάθεια για νέα αρχή...
Μου κάνει πραγματικά καλό να μιλάω εδώ, μαζί σας...
Μοιάζει λιγότερο μοναχικό απ\'το να γεμίζω κόλλες χαρτιού με μπερδεμένες σκέψεις.
Συνειδητοποιώντας ότι η κατάστασή μου φτάνει εντός ολίγου στο απροχώρητο, απευθύνθηκα σε Κέντρο Ψυχικής Υγείας για επανέναρξη ψυχοθεραπείας.
Η 1η συνάντηση έχει ορισθεί για 27/4/06 (χαίρε αθάνατο και ταχύτατο Σύστημα Υγείας...)
Κατά τα λοιπά, έχουμε και λέμε:
α). Οι εργαστηριακές-βιοχημικές εξετάσεις αίματος που έκανα, έδειξαν εξευτελιστικά χαμηλές τιμές σιδήρου, φερριτίνης και αιματοκρίτη.
Διάγνωση: σιδηροπενική αναιμία
Στην ερώτησή μου εάν τα συνταγογραφούμενα φάρμακα αυξάνουν την όρεξη ή το βάρος, έλαβα θετική απάντηση απ\'τον παθολόγο.
Αποτέλεσμα? Η συνταγή πετάχτηκε ευθύς στον πρώτο κάδο απορριμάτων που βρήκα μπροστά μου...
Αρκούν τα βουλιμικά μου επεισόδια, δεν μου χρειάζεται και αύξηση της όρεξης!
Ας πάει κατά διαόλου κι ο σίδηρος κι ο αιματοκρίτης, εγώ ακόμα στέκομαι όρθια, εργάζομαι και αποδίδω (ευλογημένη καφεϊνη..)
β). Μαζί με το γνωστό EFEXOR, μου δόθηκε και Risperdal (για 1η φορά).
Η πληθώρα των αναφερόμενων -στο εσώκλειστο φυλλάδιο- παρενεργειών με τρόμαξε λίγο, ομολογώ... Πιότερο όμως κι απ\'την πιθανή μυϊκή δυσκαμψία, με τρόμαξε εκείνη η \"αύξηση βάρους\".
Το κουτάκι αυτό δεν το πέταξα ακόμη. Αν χρειαστεί, θα το κάνω στο εγγύς μέλλον.
γ). Η υποτροπή της ψυχολογικής μου διάθεσης πάει απ\'το κακό στο χειρότερο.
Με το ζόρι έρχομαι στη δουλειά, μου είναι αδιάφορο ό,τι συμβαίνει και λέγεται γύρω μου και το ΜΟΝΟ πράγμα που με χαροποιεί κάπως, είναι η προσμονή του μεσημεριού, που θα πάρω το κοριτσάκι μου απ\'τον παιδικό σταθμό, που θα μιλήσω απλοϊκά μαζί της και θα ξεχαστώ, που θα δούμε παιδικές ταινίες στο DVD, που θα κουρνιάσει σαν σπουργιτάκι στην αγκαλιά μου, που θα πάμε στον παιδότοπο (μοναδική πηγή άντλησης κουράγιου είναι αυτό το παιδί για μένα!)
Παιδότοπος και Σούπερ-Μάρκετ αποτελούν, πλέον, για μένα τις καλύτερες επιλογές φυγής απ\'την καθημερινή μιζέρια μου..
Γιατί σας ζαλίζω όμως με όλα αυτά? Γιατί να σας νοιάζουν όλα αυτά?
Είναι Παρασκευή σήμερα για όλους εσάς, αύριο Σάββατο & μετά Κυριακή..
\'Ισως σχεδιάζετε ήδη τη βραδυνή σας έξοδο, τι θα φορέσετε, τι θα μαγειρέψετε στον αγαπημένο σας σύντροφο την επομένη, ποια ταινία θα δείτε, πόσο αργά θα ξυπνήσετε το πρωϊνό της Κυριακής, πού θα πάτε μια σύντομη εκδρομή για απόδραση και τόσα-τόσα άλλα μικρά σχέδια που στολίζουν το μεγάλο καμβά της ζωής...
Εγώ δεν έχω καμβά, γύμνωσα την ψυχή μου από τέτοια καλλιτεχνήματα... Γιατί να σας ζαλίζω λοιπόν???
Συγχωρέστε με
