Γιατί λίγο πριν χάσουμε τις αισθήσεις μας βλέπουμε αστεράκια?

Βασανίζομαι αγαπητοί συμφορουμίτες. Εδώ και μερικές μέρες με πιάνουν κάτι πανικοί ίσα με αρκούδες... βλέπω αστεράκια και νομίζω πως θα λιποθυμήσω.. με πιάνουν και ταχυκαρδίες. Τραβάω και τα άγχη της προσωπικής ζωής και η γνώση δεν αρκεί όταν η καρδιά έχει πληγωθεί.

Μιλάω πολύ σοβαρά, με έχει αρρωστήσει το άγχος της ανικανότητας να επιβληθώ επί των συναισθημάτων μου. Άραγε τι φταίει για την σοβαρότητα της υγείας μου. Τι θα μου πει ένας ψυχολόγος αν τον ρωτήσω και τι ένας καρδιολόγος?

Ακόμα

Έχω και μερικά κακιά σπυριά στον ποπό που έχουν γίνει κατακόκκινα από την, πραγματικά, ανόητη επιλογή μου να συνεχίζω να τρώω πικάντικα φαγητά και να πίνω καφέδες.

Λοιπόν κόβω τα πικάντικα, κόβω τους καφέδες μήπως και συνέλθω.

Προτού διαλέξω το αν θα πάω σε καρδιολόγο (και δερματολόγο) ή ψυχολόγο για ότι έπαθα θα ήθελα να μου απαντήσετε στην απείρων υπαρξιακών διαστάσεων ερώτηση μου.. όχι σαν γιατροί ή ασθενείς, αλλά σαν φιλόσοφοι.

Γιατί βλέπουμε αστεράκια και μετά βυθιζόμαστε στο σκοτάδι? Έψαξα εδώ έψαξα εκεί αλλά δεν βρήκα απάντηση..

Υ.Γ. Ο πλανήτης ταξιδεύει πιο γρήγορα από την ανοησία αυτό είναι σίγουρο.

Υ.Γ.2. Το άγχος με έχει ρημάξει τον τελευταίο καιρό? Σημάδια των καιρών ή της καθημερινότητας

Υ.Γ.3 Ευχαριστώ προκαταβολικά σε όσους απαντήσουν δίχως την πιπίλα που καθημερινά όλοι μαζί μοιραζόμαστε.

Merci

Quote:

---

Originally posted by vince
Βασανίζομαι αγαπητοί συμφορουμίτες. Εδώ και μερικές μέρες με πιάνουν κάτι πανικοί ίσα με αρκούδες... βλέπω αστεράκια και νομίζω πως θα λιποθυμήσω.. με πιάνουν και ταχυκαρδίες. Τραβάω και τα άγχη της προσωπικής ζωής και η γνώση δεν αρκεί όταν η καρδιά έχει πληγωθεί.

Μιλάω πολύ σοβαρά, με έχει αρρωστήσει το άγχος της ανικανότητας να επιβληθώ επί των συναισθημάτων μου. Άραγε τι φταίει για την σοβαρότητα της υγείας μου. Τι θα μου πει ένας ψυχολόγος αν τον ρωτήσω και τι ένας καρδιολόγος?

Ακόμα

Έχω και μερικά κακιά σπυριά στον ποπό που έχουν γίνει κατακόκκινα από την, πραγματικά, ανόητη επιλογή μου να συνεχίζω να τρώω πικάντικα φαγητά και να πίνω καφέδες.

Λοιπόν κόβω τα πικάντικα, κόβω τους καφέδες μήπως και συνέλθω.

Προτού διαλέξω το αν θα πάω σε καρδιολόγο (και δερματολόγο) ή ψυχολόγο για ότι έπαθα θα ήθελα να μου απαντήσετε στην απείρων υπαρξιακών διαστάσεων ερώτηση μου.. όχι σαν γιατροί ή ασθενείς, αλλά σαν φιλόσοφοι.

Γιατί βλέπουμε αστεράκια και μετά βυθιζόμαστε στο σκοτάδι? Έψαξα εδώ έψαξα εκεί αλλά δεν βρήκα απάντηση..

Υ.Γ. Ο πλανήτης ταξιδεύει πιο γρήγορα από την ανοησία αυτό είναι σίγουρο.

Υ.Γ.2. Το άγχος με έχει ρημάξει τον τελευταίο καιρό? Σημάδια των καιρών ή της καθημερινότητας

Υ.Γ.3 Ευχαριστώ προκαταβολικά σε όσους απαντήσουν δίχως την πιπίλα που καθημερινά όλοι μαζί μοιραζόμαστε.

Merci

---

Λοιπόν σε ότι αφορά τις κρίσεις πανικού θα σου πρότεινα να δεις κάποιον ειδικό.
Πιστεύω ότι δεν είναι κάτι οργανικό. Αλλά καλού κακού καλό θα ήταν να επισκεφτείς κάποιον γιατρό να κάνεις και κάποιες εξετάσεις με σκοπό να αποκλείσεις την πιθανότητα κάποιας οργανικής πάθησης.
Φυσικά θα πρέπει να συμβουλευτείς κάποιον ειδικό ψυχίατρο για να σου δώσει κάποια αγωγή έτσι ώστε να μπορέσεις να ξεπεράσεις τα πρώτα συμπτώματα.

Όταν εγώ αντιμετώπισα αυτού του είδους τα συμπτώματα πραγματικά είχα τρομάξει.
Αφού λοιπόν πιστοποίησα ότι δεν ήταν κάτι οργανικό απευθύνθηκα σε ψυχολόγο.
Τα συμπτώματα όμως συνεχιζόντουσαν και αναγκάσθηκα να δω και κάποιον ψυχίατρο.
Με την βοήθεια της αγωγής έφτασα σήμερα μετά από περίπου δύο έτη να έχω εξαλείψει εντελώς τα συμπτώματα των κρίσεων.
Σαν συμβουλή από την δική μου εμπειρία θα σου πω ότι οι κρίσεις κάνουν κύκλους και μετά εξαφανίζονται. Προσπάθησε να δεις τον χρόνο που σου παίρνει να εξαφανισθεί κάθε κρίση και την επόμενη φορά που θα έρθει περίμενε υπομονετικά να περάσει. Θα δεις ότι σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα θα μάθεις να τις αντιμετωπίζεις και η περιοδικότητά τους και η έκτασή τους θα μειώνονται.
Θεώρησέ το σαν μια φυσική λειτουργία του οργανισμού σου.

Θα χαρώ να μάθω ευχάριστα νέα σου.

Παραθέτω μια ερμηνία για το πανικό.



Ο πανικός δημιουργείται γιατί το υποσυνείδητο στέλνει εικόνες και μηνύματα στον νου, ότι κινδυνεύει...

Ο νους μας δέχεται μηνύματα και πληροφορίες από το εξωτερικό περιβάλλον, τις οποίες δεν μπορεί να επεξεργαστεί και τις στέλνει σην \"αποθήκη\"...Αν κάποια, από αυτές τις πληροφορίες, \"θυμίσει\" στο υποσυνείδητο κάποιο βίωμα της παιδικής σου ηλικίας που έχεις ξεχάσει, τότε στέλνει σήμα στον νου ότι κινδυνεύει...

Η κρίση πανικού ξεκινάει από το κέντρο της ύπαρξής μας, δηλαδή την καρδιά. Σ\' αυτό το κέντρο, μεταφυσικά, εδρεύει η αγάπη, η συμπόνοια, η συγχώρεση, σαν θείες ποιότητες του ειναι μας.
\' Οταν σ\' αυτό το κέντρο υπάρχει μπλοκάρισμα λόγω του φόβου, τότε η αγάπη δεν μπορεί να στείλει την \"πνευματική ανάσα\" στον Εαυτό, με αποτέλεσμα και το κύριο όργανο της περιοχής αυτης, δηλαδή η φυσική καρδιά και οι πνεύμονες να μην μπορούν να λειτουργήσουν, αφού μπλοκάρει εκεί η ζωτική ενέργεια.

Ο νους καταλαμβάνεται από πανικό λόγω των συμπτωμάτων (ζαλάδα, δυσφορία) και αντιδρά όπως γνωρίζει να αντιδρά, όταν έρχεται κάποιο καρδιακό επεισόδιο. Η συνηθισμένη του αντίδραση, στον φόβο, είναι η λιποθυμία. Και αυτή η κατάσταση γίνεται αδιέξοδο για τον οργανισμό.

Αν κατανοήσεις τον μηχανισμό του φόβου, που κάνει το κέντρο της αγάπης να μπλοκάρει, τότε ίσως βήμα βήμα μπορέσεις να αναπτύξεις την ψυχική δύναμη της θείας αγάπης του Εαυτού, που ειναι το πιο ισχυρό φάρμακο της ψυχικής ισορροπίάς...

θα ηθελα να ρωτησω η παιδικη ηλικια τι σχεση εχει με τις κρισεις πανικου αφου εμενα εμφανιστηκαν στην εφηβεια.σαν παιδι περασα τα καλυτερα κ τα πιο ευτθχισμενα χρονια της ζωης μου.κανενα παραπονο απο τους γονεις κ μου παρειχαν οτι ηθελα τα παντα που μπορω νε με πω με καλομαθαν.τι σχεση μπορει να εχει κ το υποσυνειδητο να θυμαται τα παιδικα μου χρονια αφου ηταν τα καλυτερα.τοσα χρονια υποφερω κ δεν μπορω να βρω την αιτια που παθαινω κρισεις πανικου αφου ερχοντε ξαφνικα και απροειδοποιειτα ενω δεν σκεφτομαι κατι που να με φοβισει εκεινη την στιγμη κ ειμαι απολυτα ηρεμη...

Quote:

---

Originally posted by polina
θα ηθελα να ρωτησω η παιδικη ηλικια τι σχεση εχει με τις κρισεις πανικου αφου εμενα εμφανιστηκαν στην εφηβεια.σαν παιδι περασα τα καλυτερα κ τα πιο ευτθχισμενα χρονια της ζωης μου.κανενα παραπονο απο τους γονεις κ μου παρειχαν οτι ηθελα τα παντα που μπορω νε με πω με καλομαθαν.τι σχεση μπορει να εχει κ το υποσυνειδητο να θυμαται τα παιδικα μου χρονια αφου ηταν τα καλυτερα.τοσα χρονια υποφερω κ δεν μπορω να βρω την αιτια που παθαινω κρισεις πανικου αφου ερχοντε ξαφνικα και απροειδοποιειτα ενω δεν σκεφτομαι κατι που να με φοβισει εκεινη την στιγμη κ ειμαι απολυτα ηρεμη...

---

Δεν πηγάζουν όλα από την παιδική μας ηλικία.
Ίσως κάπου αλλού να βρίσκετε το πρόβλημα.
Υπάρχουν και οργανικής φύσης ψυχολογικές παθήσεις οι οποίες έχουν καθαρά χημική προέλευση.
Εγώ πάντως από όσο μπορώ να θυμάμαι τον εαυτό μου μπορώ να πω ότι είχα μια καταθλιπτική προσωπικότητα. Φυσικά πολλά έχουν βάση στην παιδική μου ηλικία, αλλά σίγουρα έπαιξε και η κληρονομικότητα τον ρόλο της.
Εάν μου επιτρέπετε να δώσω μία συμβουλή αυτή θα ήταν να δεχθείς τις κρίσεις και να προσπαθήσεις να τις διαχειριστείς.
Ίσως να μη μπορέσεις ποτέ να βρεις την πηγή τους. Τουλάχιστον μάθε να τις διαχειρίζεσαι για να έχεις μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Θεωρώ φυσικά σαν δεδομένο ότι θα πρέπει πάντα να ζητάμε την άποψη των ειδικών επιστημόνων.

Polina πρωτα απο ολα δεν εχω γράψει εγω το παραπάνω \"αρθρο\" αν και συμφωνω.
Δεν ειναι απαραίτητα κάποιο βίωμα της παιδικής ηλικίας μπορεί να ειναι οτιδήποτε αλλο,ακόμη και μια εγχείριση.(καποιοι παθαινουν κρισεις πανικου επειτα σε διαφορες καταστάσεις,μετεγχειριτικ� � σοκ)
Επισης στο υποσεινηδητο δεν καταγράφονται πράγματα μονο απο τη παιδική ηλικία.
Δεν ειναι ανάγκη να συμβαίνει κατι η να σκεφτείς κάτι με το μυαλο σου για να συμβεί..

Περα απο αυτα την αιτία μονο εσυ μπορείς να την βρεις και αν σου ειναι δυσκολο πιθανον να βοηθήσει καποιος άλλος(ψυχολογος κτλ)
Ποτε και που ομως σου συμβαίνουν οι κρίσεις;

Vince \"αστεράκια\" βλέπουμε επειδή δεν φτάνει το απαιτούμενο οξυγώνο στον εγκέφαλο. Μετά από ένα σοκ, το συμπαθητικό σύστημα που είναι το σύστημα που δραστηριοποιεί τον οργανισμό δίνει τάχιστα την θέση του στο παρασυμπαθητικό που \"χαλαρώνει\" τον οργανισμό και επειδή αυτή η αλλαγή είναι πολύ απότομη, το σώμα δεν προλαβαίνει να προσαρμοστεί-σκέψου από την μία ο εγκέφαλος να καταναλώνει σαν τρελός οξυγώνο και ξαφνικά να παίρνει ελάχιστο (σκέψου το σαν μια κορύφωση που ακολουθείται από μια απότομη \"λακούβα\")- και ο εγκέφαλος παθαίνει αυτό το \"black-out\" γνωστό και ως \"αστεράκια\".


Κρίσεις πανικού δεν έχουν αποδειχθεί να έχουν άμεση σχέση με βιώματα της παιδικής ηλικίας, αλλά συμβαίνει για τον ένα η τον άλλο λόγο τα άτομα που παθαίνουν τις κρίσεις να είναι ποιο ευαίσθητα και ευάλωτα στο στρες, δηλαδή έχουν ένα ποιο ευαίσθητο στρεσογόνο σύστημα και αυτό αυξάνει τις πιθανότητες να εμφανίσουν κρίσεις πανικού. Για αυτή την ευαισθησία στο στρες συνήθως παίζουν ρόλο και γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγωντες. Συνήθως ένα άτομο παθαίνει την πρώτη κρίση πανικού επειδή ερμηνεύει φυσικές αισθήσεις και σκέψεις σαν καταστρροφικές (\"θα παιθάνω\", \"θα πάθω καρδιακό/εγεφαλικό\", \"θα χάσω τον έλεγχο\", \"θα τρελαθώ\", θα λιποθυμήσω μπρστά στον κόσμο \" κλπ.). Αυτή η \"ερμηνεία\" γίνεται αυτόματα και στιγμιαία σε σημείο που δεν είναι εύκολο κάποιος να το καταλάβει και οδηγεί σε στιγμιαία επιδείνωση των συμπτωμάτων (π.χ. άυξηση των παλμών) κάτι που οδηγεί σε παραπέρα καταστροφική ερμηνεία και σε ακόμα ποιο μεγάλη επιδείνωση των συμπτωμάτων, οδηγεί δηλαδή σε ένα φαύλο κύκλο με κορύφωση την κρίση πανικού. Όλη αυτή η διαδικασία συμβαίνει πολύ γρήγορα και αυτόματα, σε σημείο να έχει κάποιος την αίσθηση ότι είρθε από το πουθενά. Μετά από πολλές κρίσεις όμως αυτή η διαδικασία μπορεί να γενικευτεί και το άτομο στο τέλος να έχει κρίση επειδή φοβάται να μην έχει κρίση (!) ένας μηχανισμός γνωστός ως \"fear-of-fear\".



Η θεραπεία-κυρίως γνωστικής-συμπεριφορικής κατεύθυνσης-επικεντρώνεται στην αναπαραγωγή των συμπτωμάτων ώστε το άτομο να μπορεί να τα ελέγξει (μέσω ασκήσεων χαλάρωσης), στην μη-καταστροφική ερμηνεία των γρήγορων-αυτόματων σκέψεων που οδηγούν στην κρίση (π.χ. \"δεν θα πάθω καρδιακό επεισόδιο\") και στην αναδόμηση των βαθύτερων στρεσογόνων πεποιθήσεων και βιωμάτων.

Quote:

---

Originally posted by knoulp

Quote:

---

Originally posted by polina
θα ηθελα να ρωτησω η παιδικη ηλικια τι σχεση εχει με τις κρισεις πανικου αφου εμενα εμφανιστηκαν στην εφηβεια.σαν παιδι περασα τα καλυτερα κ τα πιο ευτθχισμενα χρονια της ζωης μου.κανενα παραπονο απο τους γονεις κ μου παρειχαν οτι ηθελα τα παντα που μπορω νε με πω με καλομαθαν.τι σχεση μπορει να εχει κ το υποσυνειδητο να θυμαται τα παιδικα μου χρονια αφου ηταν τα καλυτερα.τοσα χρονια υποφερω κ δεν μπορω να βρω την αιτια που παθαινω κρισεις πανικου αφου ερχοντε ξαφνικα και απροειδοποιειτα ενω δεν σκεφτομαι κατι που να με φοβισει εκεινη την στιγμη κ ειμαι απολυτα ηρεμη...

---

Δεν πηγάζουν όλα από την παιδική μας ηλικία.
Ίσως κάπου αλλού να βρίσκετε το πρόβλημα.
Υπάρχουν και οργανικής φύσης ψυχολογικές παθήσεις οι οποίες έχουν καθαρά χημική προέλευση.
Εγώ πάντως από όσο μπορώ να θυμάμαι τον εαυτό μου μπορώ να πω ότι είχα μια καταθλιπτική προσωπικότητα. Φυσικά πολλά έχουν βάση στην παιδική μου ηλικία, αλλά σίγουρα έπαιξε και η κληρονομικότητα τον ρόλο της.
Εάν μου επιτρέπετε να δώσω μία συμβουλή αυτή θα ήταν να δεχθείς τις κρίσεις και να προσπαθήσεις να τις διαχειριστείς.
Ίσως να μη μπορέσεις ποτέ να βρεις την πηγή τους. Τουλάχιστον μάθε να τις διαχειρίζεσαι για να έχεις μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Θεωρώ φυσικά σαν δεδομένο ότι θα πρέπει πάντα να ζητάμε την άποψη των ειδικών επιστημόνων.

---

knoulp

Μπορει να μην ειναι ολα απο την παιδική ηλικία αλλά ο ανθρωπος επηρεάζεται διαφορετικά στη παιδική ηλικιά παρα οταν ενηλικιωθεί.
Οσο για την χημική προέλευση είναι ο τρόπος που εκδηλώνεται η πάθηση.Πως διαφορετικά θα μπορούσε να γίνει αισθητη στο φυσικό σώμα;

Quote:

---

Ο νους καταλαμβάνεται από πανικό λόγω των συμπτωμάτων (ζαλάδα, δυσφορία) και αντιδρά όπως γνωρίζει να αντιδρά, όταν έρχεται κάποιο καρδιακό επεισόδιο.

---

Η αντιδραση αυτη ειναι καθαρά χημική-φυσική. Τα φάρμακα εκει επεμβαίνουν στο να αποκαταστήσουν αυτη την ανισσοροπία χωρις να ειναι αποτελεσματικά πάντα.

Οταν λες για επιστήμονες πιους εννοείς;

Quote:

---

Originally posted by PETRAN
Vince \"αστεράκια\" βλέπουμε επειδή δεν φτάνει το απαιτούμενο οξυγώνο στον εγκέφαλο. Μετά από ένα σοκ, το συμπαθητικό σύστημα που είναι το σύστημα που δραστηριοποιεί τον οργανισμό δίνει τάχιστα την θέση του στο παρασυμπαθητικό που \"χαλαρώνει\" τον οργανισμό και επειδή αυτή η αλλαγή είναι πολύ απότομη, το σώμα δεν προλαβαίνει να προσαρμοστεί-σκέψου από την μία ο εγκέφαλος να καταναλώνει σαν τρελός οξυγώνο και ξαφνικά να παίρνει ελάχιστο (σκέψου το σαν μια κορύφωση που ακολουθείται από μια απότομη \"λακούβα\")- και ο εγκέφαλος παθαίνει αυτό το \"black-out\" γνωστό και ως \"αστεράκια\".

---

+1

Orion,γενικά μιλώντας,δε συμφωνώ με τις μεταφυσικές θεωρήσεις.Θεωρώ την καρδιά πχ ένα όργανο του σώματος,σε καμία περίπτωση δεν θα την θεωρούσα κέντρο συναισθημάτων,ούτε θείων,ούτε παραθείων,lol.(παρακαλώ μην πιστέψεις πως σε ειρωνεύομαι,έχω τις καλύτερες των προθέσεων,απλά μιλάω για μένα).Συν τοις άλλοις,θεωρώ πως βάζουμε στο παιχνίδι και μεταφυσικές θεωρήσεις,κάνουμε δυσκολότερη την ανάγνωση των προβλημάτων,πχ τι σημαίνει πνευματική ανάσα,μπλοκάρισμα ενέργειας κτλ,καθόλου όμως δεν το έχω.Θυμάμαι έντονα μία συγγενή μου,που για χρόνια ψαχνόταν για το ηλιακό της πλέγμα,και τις ροές κουλουπού,πόσο πίσω την πήγε από το να στραφεί στο να ανακαλύψει τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων της,που ήταν απλά τα κατάλοιπα μίας παιδικής ηλικίας με τραύματα.
Τέσπα.Προσωπικά θα πάρω την εξήγηση του PETRAN,γιατί θέλω να βλέπω την ψυχολογία ως επιστήμη,που τα όπλα της προέρχονται από μελέτη και επιστημονικά δεδομένα,όχι θεοσοφιστείες.

Petran,υπάρχουν φάρμακα που αυξάνουν την πιθανότητα της εμφάνισης μιας κρίσης πανικού;Kάποια δηλαδή που να εμπεριέχεται στις τυχόν παρενέργειές τους;

Επίσης ήθελα να ρωτήσω η γνωστική αναδόμηση θεωρείται ως η πιο αξιόπιστη μέθοδος αντιμετώπισης;

Και τώρα,απαντώντας στον vince,θα του πω πως ακόμη και αλλεργίες έχουν βρεθεί να έχουν σχέση με διαταραχή πανικού.Το άγχος επηρεάζει το ανοσοποιητικό,με αποτέλεσμα ο οργανισμός να γίνεται πιο ευάλωτος.Αλλά υπάρχουν πρώτ\'απ\'όλα όπως σου είπε ο Petran,οι λύσεις.Μπορείς σιγά σιγά να μάθεις να ελέγχεις τις κρίσεις,και αυτές να μειωθούν σε ένταση και συχνότητα στην πορεία.
Συζήτησε με τον γιατρό σου τις καταλληλότερες μεθόδους αντιμετώπισης.Προς το παρόν,επειδή είσαι αγχωμένος,μην ασχολείσαι τόσο με την μελέτη των συμπτωμάτων κλπ,προσπάθησε να στρέψεις την προσοχή σου σε κάποια ασχολία που δε χρειάζεται να σκέφτεσαι άλλο,να ξεμπλοκάρει λίγο το μυαλό σου,γιατί κουράζεται με τόσα δεδομένα.Τι λες;Mια βολτίτσα,λίγη μουσική,μια ταινιούλα,δε θα σου έκαναν καλό;
Έχουμε την τάση να επιδεινώνουμε το πρόβλημα κάποιες φορές,με τη συνεχή ενασχόληση με αυτό,προσπάθησε όσο μπορείς να αποφορτιστείς κάνοντας διαλειμματάκια.Και να μας λες τα νέα σου,ε;:))

οριον μπορει να παθω κ στο σπιτι οπουδηποτε κ σε μια βολτα που θα βγω κ στα μαγαζια κ στην δουλια.δεν μπορω να το ελεγχω απο μονη μου αλλα με την βοηθεια ηρεμιστικων.ενω νιωθω στην ζωη μου απολυτα ευτυχισμενη με ορεξη για να κανω διαφορα πραγματα το μονο πουμε ενοχλει ειναι αυτο.αναρωτιεμαι για πιο λογο να παθαινω κρισεις πανικου ενω ειμαι εντελως ικανοπιοοιμενη απο την καθημερινοτητα μου κ εχω τοση ορεξη για ζωη.ο μεγαλυτερος μου φοβος ομως κ μοναδικος την ωρα που το παθαινω ειναι το τι θα πουν οι αλλοι για μενα κ οχι οτι θα πεθανω η θα παθω οτιδηποτε αλλο.

Quote:

---

Originally posted by Orion

Quote:

---

Originally posted by knoulp

Quote:

---

Originally posted by polina
θα ηθελα να ρωτησω η παιδικη ηλικια τι σχεση εχει με τις κρισεις πανικου αφου εμενα εμφανιστηκαν στην εφηβεια.σαν παιδι περασα τα καλυτερα κ τα πιο ευτθχισμενα χρονια της ζωης μου.κανενα παραπονο απο τους γονεις κ μου παρειχαν οτι ηθελα τα παντα που μπορω νε με πω με καλομαθαν.τι σχεση μπορει να εχει κ το υποσυνειδητο να θυμαται τα παιδικα μου χρονια αφου ηταν τα καλυτερα.τοσα χρονια υποφερω κ δεν μπορω να βρω την αιτια που παθαινω κρισεις πανικου αφου ερχοντε ξαφνικα και απροειδοποιειτα ενω δεν σκεφτομαι κατι που να με φοβισει εκεινη την στιγμη κ ειμαι απολυτα ηρεμη...

---

Δεν πηγάζουν όλα από την παιδική μας ηλικία.
Ίσως κάπου αλλού να βρίσκετε το πρόβλημα.
Υπάρχουν και οργανικής φύσης ψυχολογικές παθήσεις οι οποίες έχουν καθαρά χημική προέλευση.
Εγώ πάντως από όσο μπορώ να θυμάμαι τον εαυτό μου μπορώ να πω ότι είχα μια καταθλιπτική προσωπικότητα. Φυσικά πολλά έχουν βάση στην παιδική μου ηλικία, αλλά σίγουρα έπαιξε και η κληρονομικότητα τον ρόλο της.
Εάν μου επιτρέπετε να δώσω μία συμβουλή αυτή θα ήταν να δεχθείς τις κρίσεις και να προσπαθήσεις να τις διαχειριστείς.
Ίσως να μη μπορέσεις ποτέ να βρεις την πηγή τους. Τουλάχιστον μάθε να τις διαχειρίζεσαι για να έχεις μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Θεωρώ φυσικά σαν δεδομένο ότι θα πρέπει πάντα να ζητάμε την άποψη των ειδικών επιστημόνων.

---

knoulp

Μπορει να μην ειναι ολα απο την παιδική ηλικία αλλά ο ανθρωπος επηρεάζεται διαφορετικά στη παιδική ηλικιά παρα οταν ενηλικιωθεί.
Οσο για την χημική προέλευση είναι ο τρόπος που εκδηλώνεται η πάθηση.Πως διαφορετικά θα μπορούσε να γίνει αισθητη στο φυσικό σώμα;

Quote:

---

Ο νους καταλαμβάνεται από πανικό λόγω των συμπτωμάτων (ζαλάδα, δυσφορία) και αντιδρά όπως γνωρίζει να αντιδρά, όταν έρχεται κάποιο καρδιακό επεισόδιο.

---

Η αντιδραση αυτη ειναι καθαρά χημική-φυσική. Τα φάρμακα εκει επεμβαίνουν στο να αποκαταστήσουν αυτη την ανισσοροπία χωρις να ειναι αποτελεσματικά πάντα.

Οταν λες για επιστήμονες πιους εννοείς;

---

Το τοπίο εκεί είναι λίγο εώς πολύ γκρίζο.
Υπάρχουν περιπτώσεις που η κληρονομικότητα και η χημεία αποτέλεσαν την βάση της ψυχασθένειας. Υπάρχει σχετική βιβλιογραφεία.
Υπάρχουν και περιπτώσεις που το ψυχολογικό φαινόμενο προηγήθηκε του οργανικού.
Συντάσσομαι με την άποψη πως δεν πρέπει κανείς πάση θυσία να εξερευνήσει την απαρχή των προβλημάτων. Θα ήταν φυσικά καλό να το κάνει εάν μπορέσει. Όμως αυτό μπορεί να μην πραγματοποιηθεί ποτέ. Μέχρι τότε πρέπει να ζήσει.
Σαν πάσχον λοιπόν θα μιλήσω και θα πω πως σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να είσαι ψύχραιμος και να περιμένεις να περάσει η μπόρα. Όταν θα καταλάβει το σώμα σου πως αυτό που συμβαίνει έχει ένα τέλος και ουδόλως συνδέεται με οργανικά προβλήματα, τότε σιγά σιγά θα εκπαιδευτεί και θα φτάσει στο σημείο να αγνοεί τα λανθασμένα μηνύματα.

Βρέθηκα κάποια φορά στην δίνη μιας τέτοιας κρίσης. Ένιωθα ότι θα πέθαινα εκείνη την στιγμή. Ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι. Οι παλμοί πρέπει να ήταν πάνω από 160 το λεπτό. Μετά από λίγη ώρα σκέφτηκα εντελώς μοιρολατρικά.
Αφού είναι η ώρα μου να πεθάνω τώρα ας γίνει.
Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα τα συμπτώματα υποχώρησαν.
Την επόμενη φορά η κρίση κράτησε πιο λίγο. Και κάθε επόμενη φορά ήταν και λιγότερο. Όμως το προσπάθησα. Για να μπω σε κινηματογράφο ούτε κουβέντα.
Στην αρχή έφευγα στα πρώτα 10 λεπτά.
Μετά ξαναπήγα. Έκατσα μισή ώρα. Ώσπου μετά από πολλές φορές κατάφερα να δω ολόκληρη την ταινία.

πιστευω επισης πως κατα πασα πιθανοτητα να παιζει κ η κληρονομικοτητα ρολο γιατι στην οικογενεια μου υπαρχουν 4 ατομα.ειναι πολυ στενοι συγγενεις.οι 2 εχουν καταθλιψη ο αλλος εχει κρισεις πανικου κ ο τελαιυτεος κ το πιο υραγικο επθε ψυχωση παλια αλλα το ξεπερασε κι ειναι καλα τωρα.....

RaindAndWind δεν έχω σκοπο να επιβάλλω τις απόψεις μου σε κανένα,δεν ειναι ο σκοπός μου άλλωστε.Η καρδιά φυσικά είναι ενα οργανο του σώματος. Μιλώντας για τη κάρδιά στο παραπάνω δεν εννοείται η καρδιά αλλά το κέντρο(ενεργιακό)
Οσο για τη συγγενή σου δεν ξέρω τι έκανε και δεν μπορώ να βγάλω συμπερασμα..
Οπως τα λες ομως αφου δεν στραφηκε στο να ανακαλύψει τις πραγματικες αιτίες των προβλημάτων ,χρησιμοποιώντας ως εργαλεία αυτά που ηξερε είναι επόμενο να μην ειχε καποιο αποτέλεσμα.
Μην ξεχνάς για το οτι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις-προσσεγίσεις στην ψυχολογία.Επίσης ο μονος τροπος για να πιστέψεις στα όσα είχα παραθέση είναι μονο βιωματικός.

Τέλος εγώ πιστευω πως κάποιος μπορει να βοηθηθεί απο οτιδηποτε (εφόσον αυτο τον κάνει να βρεις τις αιτίες και να αναλάβει την ευθύνη για τον ευατο του), είτε μέσω φαρμάκων είτε μεσω γνωσιακής η οποιας αλλης ψυχοθεραπείας,είτε ενναλακτικών θεραπείων είτε με πνευματική προσεγγιση. Το τι θα επιλέξει ο καθένας ειναι δικη του υπόθεση

Quote:

---

Originally posted by polina
οριον μπορει να παθω κ στο σπιτι οπουδηποτε κ σε μια βολτα που θα βγω κ στα μαγαζια κ στην δουλια.δεν μπορω να το ελεγχω απο μονη μου αλλα με την βοηθεια ηρεμιστικων.ενω νιωθω στην ζωη μου απολυτα ευτυχισμενη με ορεξη για να κανω διαφορα πραγματα το μονο πουμε ενοχλει ειναι αυτο.αναρωτιεμαι για πιο λογο να παθαινω κρισεις πανικου ενω ειμαι εντελως ικανοπιοοιμενη απο την καθημερινοτητα μου κ εχω τοση ορεξη για ζωη.ο μεγαλυτερος μου φοβος ομως κ μοναδικος την ωρα που το παθαινω ειναι το τι θα πουν οι αλλοι για μενα κ οχι οτι θα πεθανω η θα παθω οτιδηποτε αλλο.

---

Πως νιώθεις πριν και μετα απο τη κρίση;Εχεις προσπαθησει να συγκεντρωθεις στο τι νιώθεις;
Προσπάθησε να νιώθεις πιο δυνατη απο το πάνικο,όχι μονο νοητικά αλλα και συναισθηματικά όταν σου συμβαίνει και οταν δε σου συμβαίνει