απλα θελω να μιλησω....

γεια σας και απο μενα....
ειμαι καινουργιο μελος και θα ηθελα παρα πολυ να σας μιλησω και να ακουσω την γνωμη σας...Στην δεδομενη φαση-και οχι μονο τωρα-νοιω8ω μονη ειμαι μονη μαλλον...δν θελω κανεναν να βλεπω..παω για εναν καφε απλα για να μην λιωσω μεσα στο σπιτι χωρις να γελαω χωρις να διασκεδαζω...δν δουλευω δν θελω να σηκωθω απο το κρεβατι και να παω να ψαξω αλλα αντιθετα με αυτο εγω θελω να φυγω απο το σπιτι να μεινω μονη μου.Ολες οι σκεψεις του μυαλου μου ειναι μαυρες...καποτε-καποτε ηταν καλα και μετα παλι οι μαυρες σκεψεις....Να ξυπναω το μεσημερι να κοιτιεμαι στον καθρευτη και να λεω ....πως ειμαι ετσι?και να μισω το ιδιο μου το ειδωλο...και οσο το μισω τοσο με σκοτωνω....
Ξερω οτι κατι δν παει καλα....και φοβαμαι.

Πρωτα απο ολα καλώς ηρθες!

Πάντως δεν φταίει η ειμαρμένη για όσα βιώνεις...
Τι σε οδήγησε να γράψεις εδώ θέμα ( (Ιδεο)ψυχαναγκαστική διαταραχή );

Αυτο που έχω να σου πω ειναι πως μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και να νιώθεις καλά χωρίς να ζορίσεσε-πιέζεσε...

Αλλα σημασία έχει να μας πεις περισσότερα για σένα..
Πως ξεκινησε αυτή η κατασταση;
Πως θα ηθελες να νιώθεις;
Επισης θελω να σου πω πως το οτι δεν θες να κανένα ειναι μηνυμα απο τον ευατό σου για να ασχοληθεις με σένα πραγματικά.!

Πόσο ετών είσαι;τα συμπτώματά είναι γνωστά και σε καταλαβαίνω

...η ειμαρμενη δεν φταιει...το πιστευω κι εγω αυτο.
Οσο αναφορα το τι με οδηγησε να γραψω εδω δν ειναι μια διαταραχη που εχω μονο αλλα κατα βαση η μοναξια και η απογοητευση που νοιωθω.
πιστευω πως οσο μπορουν να αλλαξουν τα πραγματα προς το καλο αλλο τοσο μπορουν να αλλαξουν και προς το ασχημο.
Ζω μια επαναλαμβανομενη αποτυχια χρονων....μαθητικων....φοιτητ ικων....ερωτικων και επαγγελματικων.τιποτα δν παει καλα...αλλα πως να παει καλα οταν ποτε δν πηγε?
Ενα παραγειγμα χαρακτηριστικο ειναι οτι ποτε μα ποτε δν πιστευω πως κατι μπορω να το καταφερω μονη μου...και πως παντα μα παντα θα κανω λαθη....και στο τελος παντα αυτο γινεται.Την πηγη του κακου την ξερω....τα παιδικα-μαθητικα μου χρονια.οταν εγω ημουν αχρηστη για τους ιδιους μου τους γονεις.οποτε δν τα πηγαινα καλα σε κατι γινομουν αχρηστη αυτοματα και μαγεικα.Εγω πλεον ολο αυτο το χω κανει κομματι του εαυτου μου που μισω αλλα δν μπορω να αποδεσμευτω απο αυτο.

Καπως ετσι ξεκινανε πολλα ακομα που εχω να σας πω και ελπιζω να μην σας κουρασω.

με λενε ειρηνη και ειμαι 24 χρονων.

Quote:

---

Originally posted by eimarmenh

Ζω μια επαναλαμβανομενη αποτυχια χρονων....μαθητικων....φοιτητ ικων....ερωτικων και επαγγελματικων.τιποτα δν παει καλα...αλλα πως να παει καλα οταν ποτε δν πηγε?

---

Γεια σου eimarmenh :)
Λες ότι ζεις μια επαναλαμβανόμενη αποτυχία κ ότι τίποτα δεν πάει καλά.Ούτε ποτέ πήγε.Αν θες πες μας λίγα παραπάνω....

Εγώ θα σου πω ότι πολλά παιδιά στην ηλικία σου αισθάνονται έτσι.Θα σου πω για το δικο μου παιδί που μέσα σε ενα χρόνο απο ενα χαρούμενο πλάσμα έγινε ενα ράκος απο αποτυχίες προβλήματα υγείας και σε ηλικία 18-19 έπαθε κατάθλιψη.Νόμιζε ότι όλος ο κόσμος είναι δικός της ήταν το κέντρο του κόσμου έτσι κάπου διάβασα που έγραφε.Ολα αυτά για κάποιο διάστημα έγιναν παρελθόν.Κάποια στιγμή κατάλαβε ότι χειάζεται βοήθεια ενω ήταν αρνητική στην αρχή.Παραδόθηκε και μόνη της πια μου είπε κάνε κάτι να με βοηθήσεις.Σε 6 μήνες άρχισε με την βοήθεια ειδικού να ξαναγίνεται το παιδί που ήξερα,Τώρα ακριβώς στην ηλικία σου μου είπε ότι ισως να την βοήθησε αυτή η εμπειρία να γίνει πιο δυνατή και κατάφερε να κερίσει πάλι την ζωή να γίνει πιο σκληρή και να ονειρεύεται.κατάφερε να τα δεί πιο ρεαλιστικά και προχωράει καλά,Κέρδισε τον χαμένο χρόνο και έχειανοίξει τα φτερά της.Ζήτα βοήθεια απο ειδικό και μην το αφήνεται να χειροτερεύει η κατάσταση

Μαθητικων ξεκινησε απο κει....ετσι περιπου οπως στα εγραψα.Δεν φτανει ομως αυτο...στα 14 μου η μανα μου λογω μιας απερισκεψιας μου αρκετη σοβαρης...αφου με χτυπησε για να ηρεμησει υποτιθεται γυρισε και μου ειπε *τι γεννουσα εγω μια *******?*Δεν ξερω ειλικρινα αν θα γινω ποτε μανα,αν θα βρω ποτε αυτα που θελω αλλα αν κανω οικογενεια ποτε στο παιδι μου δν θα του ακυρωσω την ζωη του.Περασα χρονια με το να το σκεφτομαι και να ποναω....και τωρα το θυμαμαι και τωρα ποναω αλλα λιγοτερο.
Τα φοιτητικα μου τα χρονια δν τα θυμαμαι...δν υπηρξα ποτε για να τα θυμαμαι.μονο διαβασμα στις εξεταστηκες κι αυτο γιατι αλλοι το επελεξαν και πρεπει να μην ειμαι αχρηστη και καθολου διασκεδαση.Επελαγα απο τα 18 μου να κανω συνεχεια σχεσεις.συνεχεια.ποτε μονη μου.και καπου εκει κλονιστηκε και η συναισθηματικη-ερωτικη μου ζωη.Επελεγα να εχω συντροφους τεμπελιδες αγριους και γενικοτερα ανθρωπους που παντα με υποβιβαζαν με τις πραξεις τους προς εμενα.
Στην πρωτη μου σχεση ειχα εναν ανθρωπο αλκολικο που με χτυπουσε,στην δευτερη εναν ανθρωπο που ημουν παντα δευτερη γιατι φροντιζε να μην ειναι μονο μαζι μου αλλα και με διαφορες αλλες ακομα,εναν ανθρωπο που επι ενα χρονο με εβριζε και με προσβαλλε συνεχως για τα παντα.
ενδιαμεσα σε ολα αυτα φανταζεσαι τι υπαρχει ετσι?μια μηδενικη ψυχολογια μια ανυπαρκτη κοπελα που ορμουσε να βρει την αγαπη και την ευτυχια και ετρωγε τα μουτρα της συνεχως με το να αναλωνομαι σε γνωριμιες της μιας βραδυας,του ευκολου σεξ.....και ξανα απο την αρχη.
στα επαγγελματικα μου ποτε δν αγαπησα το σχολειο,με το ζορι περασα στη νοσηλευτικη τελειωσα κατι που δν θελω να κανω,ψαχνω δουλεια και δν βρισκω...οι γονεις μου με πιεζουν να αναλαβω τις ευθυνες μου και εγω τρελλαινομαι και κλαιω και κλεινομαι στο δωματιο μου.ολα στραβα,ολα ασχημα και ενα ερωτημα συνεχεια στο μυαλο μου....γιατι σε μενα?

http://www.youtube.com/watch?v=D59MQ3BEf1w

Quote:

---

Originally posted by eimarmenh
ολα στραβα,ολα ασχημα και ενα ερωτημα συνεχεια στο μυαλο μου....γιατι σε μενα?

---

Ειμαρμένη μου,το ερώτημά σου μπορεί να έχει απάντηση,μπορεί και όχι αλλά τι ωφελεί?????

Δες το πως μέσα στη ζωή είναι όλα κ κοίτα να δεις τι θα κάνεις εσύ για σένα.
Να φτιάξεις τι ζωή σου όπως εσύ κ μόνο εσύ τη θες.
Μπορεί κάποια βιώματα να σε έχουν ως ένα ποσοστό αποδυναμώσει,να έχεις φορτωθεί το βάρος τους κ δυσκολεύεσαι να πιστέψεις σε μια ζωή όπως τη θες αλλά όταν σιγά σιγά αρχίζεις να πετάς βαρίδια θα αρχίσει να αλλάζει κ το σκηνικό.

Αλήθεια εσύ τι όνειρα έχεις?Τι θα ήθελες απ\'τη ζωή σου?Κ που σκαλώνεις?

μα είναι δυνατόν απο τον κάθε έναν να δέχεσαι να σε μειώνει και να σηκωνει χέρι;Εκανε λάαθος η μητέρα σου απο εκεί και πέρα το συνέχισες και εσύ.Με το να κάνεις σχέσεις της μιας νύχτας τι κέρδιζες;εσύ όπως φερόσουν προσπαθούσες να επειβεβαιώσεις την μητέρα σοου.Το θέμμα έχει να κένει με σένα και την χαμηλή αυτοεκτίμηση που έχεις.Νετά απο κάθε τ\'ετοια σχ\'εση σου επαιρναν και δεν έπαιρνες εσύ.Πρέπει να μιλήσεις νε ψυχολόγο να δείς γιατί αντιδράς αυτοκατασροφικά να σε βοηθήσει να επαναθεωρήσεις πολλά πράγματα,Αν μπορείς και αυριο κάνε κάτι να βοηθήσεις εσένα.

Ειρήνη μπορεί να υπάρχει κάποια δικαιολογία για το γεγονός των παιδικών σου χρόνων, και σίγουρα αυτά παίζουν δραστικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία σου και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα. Ως ένα βαθμό όμως. Θεωρώ πως εσύ το άφησες αυτό το γεγονός να σε πάρει από κάτω, να σε κυριεύσει και το αποδέχτηκες πλήρως με συνέπεια να βιώνεις την κατάσταση έντονα και να απογοητεύεσαι για το είναι σου. Όμως επειδή είσαι σχεδόν συνομήλικη μου, λίγο μεγαλύτερη θέλω να σου πω ότι δεν είναι δυνατόν μία νέα κοπέλα να σκέφτεται κατά αυτό τον τρόπο! Σεβαστά τα όσα έχεις περάσει και σίγουρα κανείς δεν είναι εις θέσιν να γνωρίζει καλύτερα τα γεγονότα από εσένα, αλλά αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα σου ΜΠΟΡΕΙΣ να τα αναδιαμορφώσεις καθορίζοντας νέες προοπτικές στη ζωή σου. Η ζωή δεν είναι φόβος. Εσύ την επιλέγεις έτσι και είναι κρίμα διότι όταν θα μεγαλώσεις θα είναι αργά να επανορθώσεις!

Τότε θα καταλάβεις ότι η ευτυχία δεν βρίσκεται πουθενά αλλού πέρα στον εσωτερικό μας κόσμο! Θεωρώ ότι πρέπει να μάθεις να χαίρεσαι ακόμα και από τα λάθη, τι νομίζεις ότι οι υπόλοιποι δεν κάνουμε λάθη; Πάρα πολλά. Απλά, σε σένα επιδρούν καθοριστικά πράγμα που πρέπει να το αποβάλεις.

Ειμαρμένη,πιστεύεις πως είναι τυχαία η επιλογή των συντρόφων σου;Ήδη αναγνώρισες πως ήταν πάνω σε συγκεκριμένα πλαίσια,ενός μοντέλου κακοποίησης,είτε σωματικής,είτε λεκτικής.
Θέλει δουλειά για να καταφέρεις να σπάσεις τον κύκλο της αυτοτιμωρίας και να βρεις τη δύναμη να ισορροπήσεις.Πάρε στα χέρια τη ζωή σου,αναζήτησε τη βοήθεια από έναν ειδικό για να μάθεις το πώς να διαχειριστείς τα συναισθήματα,τις σκέψεις και τη θλίψη.Η ζωή σου ανήκει και σου αξίζει να τη ζεις,όχι απλά να επιβιώνεις.Κάνε την αρχή και θα δεις πως η αλλαγή είναι δυνατή,όταν την θελήσουμε!

Τυχαία δεν είναι καθόλου ,εννοείται... Απλά αυτό συμβαίνει χωρίς να το θέλει με τη \"προσωπικότητα\" της. Συμβαίνει ασυνείδητα... Δηλαδη ελκύεις το άτομο που εσωτερικά πιστεύεις οτι σου αξίζει και όχι με το μυαλό σου.. Δηλαδη μπορει να ηθελες καποιον που να σε σεβόταν ,να υπήρχε αγάπη κτλ,αλλά ασυνείδητα προσελκυες ότι πραγματικά ήθελες...
Ειδες πως ελκονται οι ανθρωποι τελικά....

Επίσης κατι αντιστοιχο συμβαίνει και με τους γονείς..Μπορει να θέλουν το καλύτερο για παιδιά τους αλλά αλλο μεταδίδουν!

Χρειάζεται να βρεις τη δύναμη μεσα σου και να αρχίσεις να δουλέψεις όλα τα πρότυπα-καταστάσεις που βίωσες...

Quote:

---

Ενα παραγειγμα χαρακτηριστικο ειναι οτι ποτε μα ποτε δν πιστευω πως κατι μπορω να το καταφερω μονη μου...και πως παντα μα παντα θα κανω λαθη....και στο τελος παντα αυτο γινεται.Την πηγη του κακου την ξερω....τα παιδικα-μαθητικα μου χρονια.οταν εγω ημουν αχρηστη για τους ιδιους μου τους γονεις.οποτε δν τα πηγαινα καλα σε κατι γινομουν αχρηστη αυτοματα και μαγεικα.Εγω πλεον ολο αυτο το χω κανει κομματι του εαυτου μου που μισω αλλα δν μπορω να αποδεσμευτω απο αυτο.

---

Σε καταλαβαίνω έχοντας ζησει κατι παρόμοια..
Θεωρούσα υπευθυνο τον ευατο μου για τη δυστυχία των γονιών μου.. Βέβαια η μάνα μου έβριζε εμένα καθημερινα πως εγώ εφταιγα για τη δυστυχία της... Ο πατέρας μου δεν ειχε ποτε δυναμικό ρόλο και μου πέρασε το πρότυπο πως ειναι πολυ κακό να εχεις οποιαδήποτε συναισθηματα...
Με οδηγησε σε πολλά αυτό κ αυτη τη στιγμη που γραφω με είχε πιάσει μια ρίγη...
Αυτοτιμωρούμουν συνεχώς με διαφορους τρόπους και με οδηγησαν να ειμαι \"παγωμένος\" κάπως σαν μην υπάρχω έτσι ώστε να μην ενοχλώ τους γονείς μου...
Δουλεψα αρκετά με αυτά.. Σημερα είμαι αρκετά κρατημένο-σφιγμένο άτομο αλλά όχι οπως παλαιά... Παλαιά ημουν οχι μονο ετσι αλλα και με κρίσεις πανικού.....

Αυτά τα λίγα απο μένα προς το παρών..

Καλησπερα!!!!Διαβαζοντας προσεκτικα ολα οσα μου γραψατε και σας ευχαριστω γι αυτο νοιωθω οτι δν μπορω να επαναπροσδιορισω τα παντα.Να θεσω ολη μου την ζωη σε νεες βασεις και αυτο ειναι που καθε μερα με ριχνει.Εχω βαλει παρα πολλα κιλα με το να μενω σπιτι να σκεφτομαι.Ξεσπαω στο φαγητο.Νοιωθω μοναξια.....τρωω,νοιωθω απογοητευση τρωω....αν συνεχισω ετσι σιγουρα θα τα χασω ολα.Πριν 4 μηνες και μετα απο μια πολυ ασχημη συναισθηματικη ζωη ηρθε στην ζωη μου ενας ανθρωπος ηρεμος,ωριμος κατασταλαγμενος που με εκανε να νοιωσω πως τιποτα δν χαθηκε.Ομως ηταν καλα για εναν μηνα.Το παλικαρι ηθελε να σταματησω να κλαιω συνεχεια και να υποφερω καθε μερα....εγω δεν μπορουσα και εκεινος τοτε νομιζοντας πως φταιει για τα παντα με χωριζε....με χωρισε 5 φορες....για το καλο μου και το αποτελεσμα ηταν να χανομαι,να μενω σπιτι κλεισμενη να τρωω να πινω να παιρνω ουσιες που και πριν επαιρνα βεβαια αλλα οχι τοσο πολυ.Στον τελευταιο μας χωρισμο εφταιξα εγω.Πραγματικα εγω.Κανενας αλλος και εκει επιβεβαιωνονται οσα μου ειπατε.
Ενω τα ειχαμε ξανα βρει και ζουσαμε πολυ ομορφα με ειχε κανει και προταση να αραβωνιαστουμε τα Χριστουγεννα,εγω μια μερα που ενοιωθα μονη,που δν ηταν διπλα μου και βασικα δεν ηταν πουθενα γιατι ηταν θυμωμενος μαζι μου για τους τροπους συμπεριφορας μου,βγηκα με το παλικαρι που τα ειχα ενα χρονο και με εβριζε να μιλησουμε.Τωρα ξερω πως δεν επρεπε να γινει αυτο αλλα δν ηθελα κατι κακο να κανω μονο να μιλησω με εναν ανθρωπο που εκεινη τη στιγμη επελεξα να μιλησω με τον συγκεκριμενο.Μας ειδε.και τελος.τωρα μετα απο τοσο καιρο μου λεει πως δεν αξιζω τιποτα,πως δεν θελει να με ξερει,πως φταιω για τα παντα μονο εγω και να μεινω με αυτο και να συμβιβαστω.
Μια ελπιδα για λιγο φως στο σκοταδι εσβησε.Και παλι μονη μου,παλι εδω,με εναν πατερα αδιαφορο για την υπαρξη μου και βουτιγμενο στα χρεη και μια μανα που θελει να ελεγχει στην ζωη μου τα παντα και παντα κρινει και δυστηχως κρινει ασχημα....

Κρισεις παθαινα παρα πολυ συχνα και διαφορων μορφων ολα αυτα τα χρονια.Δεν θελω αλλο.Θελω να ξεφυγω....