Printable View
Γιατι ενω πετυχαίνω τους στοχους που βάζω κατα καιρούς παραμένω ανικανοποίητη?
Γιατι κάποιος δεν εκτιμά τα αποτελέσματα και ψάχνει περισσότερα?Μοιάζει να είναι μια ανούσια μάχη που δεν θα μου δώσει ποτέ την ηρεμία μου..Οταν προσπαθώ να το εκλογικευσω σκέφτομαι οτι απο τη μια ειναι κίνητρο για να γίνω καλύτερη αλλα απο την αλλη μου φαίνεται ψυχοφθόρο και μάταιο..
Ποτέ δεν επιβράβευσα τον εαυτό μου. Κοιτώ πάντα την ματιά όσων αντικρύζουν το έργο μου, την προσπάθειά μου, τη δουλειά μου, όσων προσπαθώ και καταφέρνω κι εκεί αναζητώ την ικανοποίηση.
Πως γίνεται και ποτέ δεν μου είναι αρκετό το αντιφέγγισμά της, το πρωτοαντίκρυσμα δε με ικανοποιεί; Είναι αγώνας χωρίς τέλος. Κουράστηκα πια κι ακόμα δεν εγκαταλείπω κι όλο προσπαθώ για το καλύτερο. Πιο καλύτερο; Μάταια είναι όλα αν το σκεφτώ.
Σκέφτομαι όμως λιγότερο. Βάζω φρένο στις σκέψεις. Γίνεται; Τη μέρα ναι, μα σαν έρθει η ώρα να κοιμηθώ όλες οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό.
narnia,Quote:
Originally posted by narnia
Ποτέ δεν επιβράβευσα τον εαυτό μου. Κοιτώ πάντα την ματιά όσων αντικρύζουν το έργο μου, την προσπάθειά μου, τη δουλειά μου, όσων προσπαθώ και καταφέρνω κι εκεί αναζητώ την ικανοποίηση.
Πως γίνεται και ποτέ δεν μου είναι αρκετό το αντιφέγγισμά της, το πρωτοαντίκρυσμα δε με ικανοποιεί; Είναι αγώνας χωρίς τέλος. Κουράστηκα πια κι ακόμα δεν εγκαταλείπω κι όλο προσπαθώ για το καλύτερο. Πιο καλύτερο; Μάταια είναι όλα αν το σκεφτώ.
Σκέφτομαι όμως λιγότερο. Βάζω φρένο στις σκέψεις. Γίνεται; Τη μέρα ναι, μα σαν έρθει η ώρα να κοιμηθώ όλες οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό.
εχεις τοσο δίκιο..απλα ενώ με ευχαριστεί η διαδικασία και ενω υπάρχει εστω και στιγμιαια η ευχαρίστηση της επιτευξης σε πολυ λίγο ξεθωριάζει και είναι σαν να μην εγινε ποτέ.
Πάντα μου λέω μπράβο.Μου το θυμίζω,σαν το φαγητό μου,σαν τα ρούχα που φοράω το πρωί για να πάω στη δουλειά.Μπράβο σου καλό μου.Μου έλειψε τόσο το να μου το λένε μικρή,ξέρω πόσο καλό κάνει,πόσο όμορφο είναι να σε επιβραβεύουν.Ο πατέρας μου,όταν του πήγαινα έναν άριστο βαθμό σε ένα διαγώνισμα,λόγω της τελειομανίας του,υποτιμούσε αυτόματα κάθε μου επίτευγμα.Καλά,αν δεν γίνεις τόσο καλή κι εκεί(στα δικά του όνειρα),δεν είσαι τίποτε.Για τη μάνα μου δεν το συζητώ καν,ήμουν βλαμμένη,άχρηστη και ανίκανη πάντα,το άκουγα εκατό φορές την ημέρα.Guess what,δεν ήμουν.
Δεν ήμασταν μανάρια μου ό,τι μας σέρβιραν,είμαστε απλά τα πρόσωπα που πρόβαλλαν πάνω μας κάποια τους κολλήματα και κάποιες τους ελλείψεις.Είμαστε μια χαρά,να το λέμε και να το πιστεύουμε!:)
Χαιδεύουμε τους εαυτούς μας,τα κακοποιημένα παιδιά το χρειαζόμαστε,να έχουμε την πεποίθηση πως αξίζουμε,παρόλο που μας το στερούσαν διαρκώς αυτό το χάδι.
Φωτεινή,να σε αγαπήσεις περισσότερο.Μάλλον από ανασφάλεια προέρχεται,από φόβο πως σε τίποτε δεν είμαστε καλοί πραγματικά,άρα δεν αφήνουμε αυτό το μπράβο να οδηγήσει σε μία ικανοποίηση,είναι ενοχικά αυτά τα κομμάτια των δρόμων δίχως ουσιαστικά να πιστεύουμε πως τα καταφέρνουμε τόσο καλά σε έναν τομέα που να αξίζουμε αυτό το μπράβο δίχως να το\"λογοκρίνουμε\".
Δεν το κάνω πια.Και δε με θέλω τέλεια.Ας είμαι ατελής,χέστηκα,ευτυχισμένη θέλω νά\'μαι όχι η σούπερ γούμαν(το σκληρό μάθημα να ζεις με τις επιπτώσεις της τελειομανίας ενός γονέα):P
γιατι να πεις μπραβο οταν επιτυγχανεις ενα στοχο?
Γιατί εισπράττεις.Και γιατί κανένας μας δεν θα προσπαθούσε για κάτι δίχως έναν σκοπό που δίνει ένα μπράβο(έστω και μη ορατό στο μάτι κάποιου,είτε δικό μας,είτε άλλων).Ένα παιδί που θα σου φέρει μία ζωγραφιά,το χαιδεύεις,το επιβραβεύεις,όχι γιατί η ζωγραφιά είναι τέλεια,αλλά γιατί γνωρίζεις πως με το χάδι σου,το χαμόγελο και τη λέξη σου,θα ξαναζωγραφίσει.Και κάθε φορά θα το κάνει με κέφι,γιατί εσύ,εκεί,το πρόσεξες και το χάιδεψες.;)
εχει καποια σημασια οταν εισπραττεις?
Ειναι χαρακτηριστικο αυτο που λες για το παιδι.
Ενα παιδι ειναι μια προσωπικοτητα που χτιζεται απο το μηδεν.
Σαφως και εχει αναγκη να εισπραξει.
Το παιδι αυτο μεγαλωνει, γινεται ενηλικας και στην συνεχεια ολοκληρωμενος ανθρωπος.
Ακομα θελει να εισπραττει???
Βαζει στοχους μεσο-μακροπροθεσμους και το φυσιολογικο ειναι ποσοστιαια να τους εκπληρωνει σε ενα βαθος χρονου.
Η απορια μου ειναι η εξης:
Για κατι που ειναι φυσιολογικο, για πιο λογο πρεπει να του δινουμε αλλη σημασια?
Ποιο μπράβο?Εγω δεν το ξέρω αυτό.Μεγάλωσα βλέποντας την ικανοποιηση στα ματια των γονιών μου,για τα κατορθώματά μου,αλλα χωρίς μπραβο.Το να τα καταφέρω σε κάτι ,ηταν γι αυτούς αδιάφορο,ηταν σαν κάτι δεδομένο.Το μεγαλύτερο πρόβλημα ηταν οτι δεν ελεγα ποτέ τι καταφερα ,ουτε και σήμερα λέω ,γιατι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το να μειώσουν τις αδερφές μου και εκείνες με τη σειρά τους να μισήσουν εμενα.Quote:
Originally posted by krino
γιατι να πεις μπραβο οταν επιτυγχανεις ενα στοχο?
Συγκρίσεις που κατεστρεψαν τη σχεση μας,γιατι εγω δεν ηξερα τι να κανω ,να χαρώ η να το αποσιωπήσω?Και διαλεγω το δευτερο.
Τι καλα που υπάρχει και το φόρουμ και λεω τα σωψυχα μου!!!
....Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε....Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
Γιατι ενω πετυχαίνω τους στοχους που βάζω κατα καιρούς παραμένω ανικανοποίητη?
Κ.Π. Καβάφης
Να μην το αποσιωπάς.Τι λες τώρα ρε Φωτεινή(ποτέ δε θα σε γράψω Α-φωτεινή,να το ξέρεις,λολ),πέστο ρε κοπέλα μου,γιατί στο πήραν,στο έκλεβαν,ήταν ένα σου δικαίωμα που δεν το ζήτησες ποτέ σου πίσω!
Quote:
Originally posted by RainAndWind
πέστο ρε κοπέλα μου,γιατί στο πήραν,στο έκλεβαν,ήταν ένα σου δικαίωμα που δεν το ζήτησες ποτέ σου πίσω!
η επιβραβευση δεν ειναι υποχρεωτικη as you may know....
Ωστοσο μπορει ο καθενας να χτισει απο μονος του,
τους κωδικες που χρειαζεται για να κρινει την πορεια του.
Η επιβραβευση ναι μεν ειναι σημαντικο οικοδομικο υλικο για να χτισουμε την αυτοπεποιθηση μας , ομως δεν καταλαβαινω γιατι πρεπει να κολαμε στην επιβραβευση απο γονεις σονυ και καλα. Πολλοι ισως πουνε τωρα \"ναι αλλα τα παιδικα βιωματα ειναι πολυ σημαντικα\" , και τοτε καλο θα ηταν να ερθουν αλλοι και να τους απαντησουν \"δε νομιζεις οτι εισαι λιγο μεγαλη πια για να ξαναζεις την παιδικη σου ηλικία?\"
Τι εννοω?
Επιβραβευση μπορεις να παρεις και απο αλλα ατομα περα απο γονεις και τον εαυτο σου. Καλο ειναι να επιβραβευεις τον εαυτο σου , αλλα οχι να φτανεις στο αλλο ακρο και να κανεις παρτυ,καρναβαλια,τσιρκο με αρματα που τα οδηγανε μαιμουδες που παιζουν τυμπανα με ρυθμο μουσικης σαμπα καθε φορα που πετυχαινεις κατι, γιατι τοτε υπαρχει ο κινδυνος να μεινεις στο ιδιο σημειο που ησουνα, στα \"παλια καλα μεγαλεια\" που λεμε μονο που θα γινουν \"παντοτινα στασιμα μεγαλεια\".
Ηξερα καποτε εκεινη την κοπελα που της αρεσε να ζωγραφιζει ψηφιακά, ανεβαζε τα σχεδια της σε μια ιστοσελιδα ειδικα για σχεδια (σαν φορουμ,εχει και κριτικες κτλ) , και ολα τα σχολια απο κατω λεγανε \"ουάο! πολυ καλο!\" \"εισαι τελειαα!!\" \"τελειο σχεδιο!!\" \"μπραβο!! 10 με τονο!!!\" κτλ. Ξερετε τι επαθε αυτη? Εμεινε στο ιδιο σταδιο....
.
Απο την αλλη ξερω αλλους που κανουν το ιδιο με αυτη αλλα τα σχολια που δεχονται ειναι της μορφης \"ξερεις κατι , μου αρεσει, αλλα βελτιωσε το εδω και εδω\" , ή \"Καλουτσικο ειναι αλλα μπορεις καλυτερα και το ξερεις αυτο.Με την αλλη κανε αυτο..και αυτο..\".
Αν δειτε και οι 2 κατηγοριες δεχονται επιβραβευση.
Η δευτερη ομαδα ομως περα απο επιβραβευση εχει και κινητρο να παει μπρος, ενω η πρωτη, δεν ειναι απαραιτητο.
Μα δεν έχει ο καθένας ίδιες ανάγκες,ούτε ποσοτικές,ούτε ποιοτικές.Οπότε και πάλι κανόνες δε χωράνε.Κάποιοι από εμάς δε χρειάζονται πολύ σπρώξιμο,άλλοι έχουν ανάγκη το σπρώξιμο όχι μόνο όσο έχουν αλλά και δανεικό.Δεν είπαμε να δίνεις παλαμάκια ψεύτικα,ούτε στον εαυτό σου ούτε σε άλλους,αλλά μάλλον μπερδεύουμε τη ματαιοδοξία με την επιβράβευση.
Οταν εισαι πεινασμενος. διψασμενος ειναι ικανοποιηση-απολαυση να τρως ή να πινεις νερο μεχρι να νοιωσεις ικανοποιημενος και παλι απο την αρχη.
Οταν πετυχαινεις ενα στοχο νοιωθεις ικανοποιημενος αλλα φυσικα δεν μπορεις να εισαι ικανοποιημενος μια ζωη, πας για αλλα μετα...πετυχαινεις τον επομενο νοιωθεις ικανοποιημενος και ξανα και ξανα και ξανα.
Δεν νοιμζω να φταιει κατι για αυτο και εγω απο την πλευρα μου το βλεπω απολυτα φυσιολογικο.
Το αντιθετο θα μου φαινοταν παραδοξο.
Αν το καλοσκεφτεις σε ποσους τομεις γινεται αυτο...ακομα και ενα παιχνιδι να παιξεις στον υπολογιστη νοιωθεις ικανοποιηση για το high score ή για την πιστα που περασες και μετα προσπαθεις για παραπανω ως οτου βαρεθεις και καταπιαστεις με κατι αλλο.
Δεν χορταινω θα θελω παντα και αλλα...αντε αν γερασω μπορει να σκεφτομαι διαφορετικα δεν ξερω:)
Άμυνες...Γιατί διακρίνω ένα σνομπάρισμα της επιβράβευσης;Σε τι μας φοβίζει να παραδεχτούμε πως την έχουμε ανάγκη,μας κάνει λιγότερο άξια άτομα,με αδυναμίες,άρα απειλεί σε τίποτε το ισχυρό μας εγώ ή την εικόνα της αυτοτέλειας που είναι βολική,συντηρεί τι ακριβώς,το πλασάρισμά μας ως μονάδες ανεξάρτητες από την αποδοχή των γύρω μας ή όχι;Aν με κάποιο τρόπο έπαυε η επιβράβευσή μας,μυστική,καλυμμένη ή εμφανής,τα περισσότερα πράγματα που κάνουμε,θα παύαμε να τα κάναμε,πολύ απλά.Υπάρχει κέρδος σε όλα όσα επιχειρούμε,οπότε το να αρνούμαστε το κέρδος μου κάνει κάτι σε φόβο έκθεσης ευάλωτων πλευρών μας,προσωπική μου άποψη.