Ζήτημα κατανόησης

Την Τετάρτη είχα την καθιερωμένη εβδομαδιαία επίσκεψη στον ψυχολόγο.. Συζητήσαμε διάφορα και καταλήξαμε ξανά στους γονείς μου. Αυτό που μου προκάλεσε σοκ μέσα από τη συζήτηση ήταν η ακόλουθη διαπίστωση. Είμαι 2μιση χρόνια περίπου σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Η μητέρα μου αντιδρά με κλάματα και λέγοντας μου κατά πρόσωπο ότι ανάβει λαμπάδες για να γίνω καλά.. Ο πλήρης εξευτελισμός της πίστης... Δε λέω, ίσως αυτό νομίζει πως πρέπει να κάνει αλλά όταν πιστεύεις δεν το διαλαλείς και ιδιαίτερα σε αυτόν που έχει το πρόβλημα!! Ο πατέρας μου από την άλλη, δίνει ρητή αναφορά για την ψυχολογική μου κατάσταση σε όλη την πόλη -ενίοτε επεκτεινόμαστε κιόλας πέραν των συνόρων της μικρής μας πόλης- δήθεν για να πάρει βοήθεια. Σημειωτέον ότι την πρώτη φορά που πήγα στο γιατρό μου, σε άθλια κατάσταση, εκείνος πήρε τηλ και τους ενημέρωσε για την κρισιμότητα της κατάστασης, για τις αυτοκτονικές μου τάσεις και για το ενδεχόμενο νοσηλείας μου. Ε, έναν χρόνο που πηγαίνω στο γιατρό δεν έχει εμφανιστεί κανένας τους να δούμε πώς τα πάω, ούτε και με έχει ρωτήσει κάποιος από τους 2, ανθρώπινα "Πώς είσαι?" . Διαβάζοντας συχνά στο forum για έλλειψη κατανόησης ερωτώ: Γιατί φέρονται έτσι ρε παιδιά? Δε μας αγαπούν? Δεν ενδιαφέρονται? Τί συμβαίνει τελικά? Εσείς τί πιστεύετε?

Γεια σου (chr istina?),
Πρωτα απο ολα θέλω να σου πω οτι κάθε διαπίστωση ειναι κι ενα βήμα..εγω ετσι το βλέπω.Νιωθω οτι η στάση των γονιών σου δεν σε βοηθάει και πολύ.Τους έχεις μιλήσει?Επικεντρώνονται περισσότερο στο τι θα πει ο κόσμος και στο τι τραβάνε αυτοί , και ξεχνούν να δουν εσένα.
Νομίζω οτι κάποιοι γονείς πανικοβάλλονται και το θεωρούν το τέλος του κόσμου,κάποιοι ψάχνουν τρόπους να βοηθήσουν τα παιδιά τους και υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν οτι το θύμα ειναι οι ίδιοι..

Πιστεύω ότι δεν έχουν την δύναμη ή την γνώση να διαχειριστούν μια κατάσταση.Δεν είναι μόνο οι γονείς σου.Αλλοι στενοχωριούνται και νομίζουν πως να εθελοτυφλούν λύνεται ή ξεφεύγουν απο το πρόβλημα.Οπως και να έχει πρέπει να φανείς δυνατότερη απο΄όλους που πιστεύω ότι είσαι και το αποδεικνύεις με το να μιλάς για το πρόβλημά σου.

Έχω προσπαθήσει αμέτρητες φορές να τους μιλήσω, με κάθε τρόπο που μπορώ να φανταστώ..Τίποτα!! Εννοείται ότι ο κόσμος είναι το Α και το Ω. Απλά μου τη δίνει το γεγονός ότι έχουν κάνει πολύ χειρότερα πράγματα οι 2 τους για τα οποία \"λέει ο κόσμος\" και στέκονται σε μένα που στην τελική τί έκανα? Αρρώστησα! Άνοιξα περισσότερο το θέμα για να δω τί αντιμετωπίζετε όλοι-ες με τους δικούς σας και να καταλήξουμε στο γιατί φέρονται έτσι οι δικοί μας άνθρωποι, το ίδιο μας το αίμα..

εγω παω 3 χρονια ψυχοθεραπ ,η μητερα μου με ρωταει ποσο ακομα θα πηγαινω κ εκφραζει τους φοβους της μηπως εξαρτηθω απο την ψυχ κ ο πατερας μου κανει πως δε παω για να αποφυγει την ντροπη. Περιττο να σου πω αν με ρωτανε πως παει. Ισως εχουν (καταφερει να) ξεχασουν οτι πηγαινω. Και μενα φοβουνται τι θα πει ο κοσμος, και ο γιος αφτουνου εκανε αυτο κ σε τετοια ηλικια εχει καταφερει αυτα. και βεβαια μενουμε στον εξω κοσμο, εγω τι κανω....μικρη σημασια..

Εμενα πχ ο πατερας μου η μονη διοδος για να μου δειξει οτι με αγαπαει ειναι τα λεφτα. παρε παιχνιδια κ παρε οτι θες κ παρε κ παρε κ νομιζει οτι ολα καλα. Δεν μπορει να με δει καταματα και να μου πει κατι καλο, στους ξενους θα πει τα καλυτερα ομως. Ετσι εχει μεγαλωσει , ετσι εχει διαμορφωθει. οποτε για να μη στεναχωριεμαι εγω ,οταν τη μια μερα με βριζει επειδη εχει νευρα κ την επομενη μου δινει λεφτα για να καλυψει τα χτεσινα , απλα σταματαω να περιμενω αγαπη οπως την εχω ορισει εγω. Τωρα αν καποτε αλλαξει σταση θα χαρω αλλα το οριο [για να ειμαι εγω καλα] ειναι να μη περιμενω αυτην την αλλαγη του καθε στιγμη .. εγω δε μπορω να τον αλλαξω οσο κ αν θατοθελα κ θα ηταν καλυτερη η ζωη μου . Εχω ξοδεψει πολλα λογια κ δακρυα για να τους πεισω αλλα αφου δε το παιρνουν αυτοι αποφαση, θα το παρω εγω γιαυτος, δεν μπορουν δεν θελουν να αλλαξουν δεν εχει σημασια, σημασια εχει οτι ειμαι ασχημα οποτε πρεπει να κανω κατι. Αυτο που κανω ειναι να ασχολουμαι με μενα και να δινω εγω στον εαυτο μου οτι ψαχνω στους γονεις μου [φροντιδα ενδιαφερον κ οτι αλλο]

Δεν εξεταζω την περιπτωση που ενας γονεας δεν αγαπα το παιδι του απλα οταν το αγαπα με τον δικο του τροπο, οπως μπορει.. Η αλλη περιπτωση δε ξερω ποσο εχει νοημα να την εξετασει κανεις

πραγματικα δεν ξερω...ξερω μονο πως υποπτευομαι πως μασ αγαπανε...αλλα ισωσ ντρεποντε γιατι κατα βαθος ξερουν πως πολλα δικα τους λαθη οσο ημασταν παιδια χειροτερεψαν τις δικες μασ καταστασειες...

ντρεποντε για τον εαυτο τουσ..οχι επειδη εμεισ ημαστε παιδια τουσ..αλλα επειδη οταν ακομη μπορουσαν να κανουν κατι..δεν ηταν εκει..η δεν τουσ ενοιαξε..η εκαναν πωσ δεν βλεπουν...η δεν ηθελαν να ξερουν...
αλλα...μασ αγαπανε..

ποιοσ γονιοσ (καπως νορμαλ) δεν αγαπαει τα παιδια του...

ειμαι νεα μαμα ...και νιωθω πωσ τιιιποτα στον κοσμο δεν ειναι σημαντικοτερο.τιποτα.

Τουλάχιστον δεν είμαι η μόνη που δε βρίσκω κατανόηση..κάτι είναι και αυτό.. Πιστεύω με τον καιρό να σταματήσω να νιώθω αυτήν την πικρία για τη συμπεριφορά των γονιών μου...και να μην περιμένω κάτι που δε μπορούν να μου δώσουν..Adzik, σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να γίνεις μία καλή μητέρα και να μην ξεχνάς να είσαι δίπλα στο παιδί σου, συμπαραστάτης και συνοδοιπόρος.

Quote:

---

Originally posted by Adzik
πραγματικα δεν ξερω...ξερω μονο πως υποπτευομαι πως μασ αγαπανε...αλλα ισωσ ντρεποντε γιατι κατα βαθος ξερουν πως πολλα δικα τους λαθη οσο ημασταν παιδια χειροτερεψαν τις δικες μασ καταστασειες...

ντρεποντε για τον εαυτο τουσ..οχι επειδη εμεισ ημαστε παιδια τουσ..αλλα επειδη οταν ακομη μπορουσαν να κανουν κατι..δεν ηταν εκει..η δεν τουσ ενοιαξε..η εκαναν πωσ δεν βλεπουν...η δεν ηθελαν να ξερουν...
αλλα...μασ αγαπανε..


Συμφωνώ με όσα γραφεις.Κάτι ανάλογο έχω αντιμετωπίσει και εγώ.Μπορεί να είχα το καλύτερο φαγητό ή και το ρούχο αλλά στα θέματα της ψυχής ή στο τι θα πεί ο κόσμος δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν τις χαζές ιδέες τους.Και αυτό είναι που με σκάει.Δεν μπορεί να κλαίει μια μάνα αν το παιδί δεν θέλει να φάει γιατί φοβάται για την υγεία του και απο την άλλη να το βλέπει να λιώνει στα 20 του και να μην μπορεί να υπερβεί τις αντιλήψεις της.Σαν μάνα που είμαι αν και μεγάλωσα σε ένα αυστηρό περιβάλλον ακόμη και στον μεσαίωνα να ζούσα ΄είμαι σίγουρη πως πρώτα θα έβαζα την ψυχική και σωματική υγεία του παιδιού μου και πολύ μετά το τι θα πεί ο κόσμος.

---

ennoeiteeeee

Mηπως τελικα απλα δεν βλεπουν το προβλημα γιατι εχουν μεγαλωσει αλλιως; Δεν λεω να προσποιουνται πως δεν υπαρχει αλλα πραγματικα να μην το βλεπουν επειδη μεγαλωσαν σε δυσκολες συνθηκες και δεν μπορουν να αντιληφθουν τα δικα σας προβληματα με αποτελεσματα να τους φαινονται παραλογα;
Ακομα και στην περιπτωση που αναφερει ο lef μηπως ο πατερας του δινει τα λεφτα γιατι βλεπει πως δεν μπορει να κανει τιποτα αλλο και κατα βαθος του φαινεται παραξενο το παιδι του να εχει ενα συγκεκριμενο ψυχολογικο προβλημα ενω τα εχει ολα; (γιατι για ενα γονιο που εζησε δυσκολες εποχες το να αγοραζει συνεχως διαφορα στα παιδια του που εκεινος δεν μπορουσε να αποκτησει τον κανει να νιωθει καλα)

Αγάπη που θέλει να αποδεικνύεται με δακρύβρεχτα σεναριακά του στυλ ανάβω λαμπάδες και κλαίω,λέω στον κόσμο πόσο πολύ υποφέρω για το παιδί μου(αν το κάνεις σε ινδική ταινία ταιριάζει και το αμάρτησα για το παιδί μου,λολ),ενώ ουσιαστικά αρνούνται κάθε ευθύνη για το τι αντιμετωπίζει το παιδί τους.Η μητέρα μου έδειχνε με κάθε της πόρο πόσο ηδονιζόταν που την\"ξαναχρειαζόμουν\"όταν είχα κατάθλιψη,μπορούσε και πάλι να αναβιώσει τον ρόλο της ως πετυχημένης μητέρας,με το καημένο της το παιδί που αρρώστησε,να την πονά και πάλι το περιβάλλον της,να τραβά πάνω της μέσω του οίκτου την προσοχή,που φαίνεται να είναι ο αυτοσκοπός της.Για τη δική μου ευτυχία ή δυστυχία στα παπάρια τους.Αυτή είναι η ωμή αλήθεια.Και τα θεατρικά στα οποία πρωταγωνιστούσαν μας τέλειωσαν.Δε θέλουν να μεγαλώσουμε,τόσο απλά.Δε μας αφήνουν,χρησιμοποιούν μυριάδες τρόπους να μείνουμε μικροί,για να απαλύνουν φόβους τους,πως κάποια στιγμή το ενήλικο παιδί δεν θα τους χρειάζεται.
Είναι γονείς-κόπια,που έχουν την ιδιότητα συμπτωματικά,ενώ τους λείπουν σημαντικά εξαρτήματα.:P
Αλλά επειδή ακριβώς αυτά που τους λείπουν είναι ουσιώδη για να έχουν μια σχέση αληθινή με τα παιδιά τους,μία σχέση γονέα παιδιού βασισμένη όχι σε ψεύτικες τύποις αυτοθυσίες και πόνους τραγωδία-κωμωδία,εγώ αποφάσισα πως θα απέχω του υποκριτικού τους ενδιαφέροντος.Ο ασφαλής,σίγουρος γονέας χαίρεται όταν το παιδί του φεύγει,σημαίνει πως του έδωσε τα εφόδια να περάσει από την παιδικότητα στην ενηλικίωση και το να μην τον έχει πλέον ανάγκη αποτελεί το επιστέγασμα μίας σωστής αντίληψης του τι είναι ο γονέας.Η γέφυρα,που μετά το πέρασμα του παιδιού στην άλλη άκρη πρέπει να γκρεμίζεται,όχι να την ενισχύουν με μπετό για να τους έχεις αποκούμπι,ώστε να αισθάνονται μια χαρούλα οι φοβικοί και απελπισμένοι γονείς.

Είμαι αυστηρή,γιατί ποτέ η γνώμη του κόσμου δεν έσωσε κανένα χορό,ούτε οι λαμπάδες σήμαιναν ποτέ αγάπη.Τα ίδια κι οι γονείς μου Chris,ένα ατέλειωτο ψέμα που μηρυκάζουν από φόβο.

Quote:

---

Originally posted by chr1986
Την Τετάρτη είχα την καθιερωμένη εβδομαδιαία επίσκεψη στον ψυχολόγο.. Συζητήσαμε διάφορα και καταλήξαμε ξανά στους γονείς μου. Αυτό που μου προκάλεσε σοκ μέσα από τη συζήτηση ήταν η ακόλουθη διαπίστωση. Είμαι 2μιση χρόνια περίπου σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Η μητέρα μου αντιδρά με κλάματα και λέγοντας μου κατά πρόσωπο ότι ανάβει λαμπάδες για να γίνω καλά.. Ο πλήρης εξευτελισμός της πίστης... Δε λέω, ίσως αυτό νομίζει πως πρέπει να κάνει αλλά όταν πιστεύεις δεν το διαλαλείς και ιδιαίτερα σε αυτόν που έχει το πρόβλημα!! Ο πατέρας μου από την άλλη, δίνει ρητή αναφορά για την ψυχολογική μου κατάσταση σε όλη την πόλη -ενίοτε επεκτεινόμαστε κιόλας πέραν των συνόρων της μικρής μας πόλης- δήθεν για να πάρει βοήθεια. Σημειωτέον ότι την πρώτη φορά που πήγα στο γιατρό μου, σε άθλια κατάσταση, εκείνος πήρε τηλ και τους ενημέρωσε για την κρισιμότητα της κατάστασης, για τις αυτοκτονικές μου τάσεις και για το ενδεχόμενο νοσηλείας μου. Ε, έναν χρόνο που πηγαίνω στο γιατρό δεν έχει εμφανιστεί κανένας τους να δούμε πώς τα πάω, ούτε και με έχει ρωτήσει κάποιος από τους 2, ανθρώπινα \"Πώς είσαι?\" . Διαβάζοντας συχνά στο forum για έλλειψη κατανόησης ερωτώ: Γιατί φέρονται έτσι ρε παιδιά? Δε μας αγαπούν? Δεν ενδιαφέρονται? Τί συμβαίνει τελικά? Εσείς τί πιστεύετε?

---

πλακα μου κανεις εμενα η μανα μου μου λεει οτι μου κανουν μαγια και οτι αν κοινωνησω θα γινω καλα

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Αγάπη που θέλει να αποδεικνύεται με δακρύβρεχτα σεναριακά του στυλ ανάβω λαμπάδες και κλαίω,λέω στον κόσμο πόσο πολύ υποφέρω για το παιδί μου(αν το κάνεις σε ινδική ταινία ταιριάζει και το αμάρτησα για το παιδί μου,λολ),ενώ ουσιαστικά αρνούνται κάθε ευθύνη για το τι αντιμετωπίζει το παιδί τους.Η μητέρα μου έδειχνε με κάθε της πόρο πόσο ηδονιζόταν που την\"ξαναχρειαζόμουν\"όταν είχα κατάθλιψη,μπορούσε και πάλι να αναβιώσει τον ρόλο της ως πετυχημένης μητέρας,με το καημένο της το παιδί που αρρώστησε,να την πονά και πάλι το περιβάλλον της,να τραβά πάνω της μέσω του οίκτου την προσοχή,που φαίνεται να είναι ο αυτοσκοπός της.Για τη δική μου ευτυχία ή δυστυχία στα παπάρια τους.Αυτή είναι η ωμή αλήθεια.Και τα θεατρικά στα οποία πρωταγωνιστούσαν μας τέλειωσαν.Δε θέλουν να μεγαλώσουμε,τόσο απλά.Δε μας αφήνουν,χρησιμοποιούν μυριάδες τρόπους να μείνουμε μικροί,για να απαλύνουν φόβους τους,πως κάποια στιγμή το ενήλικο παιδί δεν θα τους χρειάζεται.
Είναι γονείς-κόπια,που έχουν την ιδιότητα συμπτωματικά,ενώ τους λείπουν σημαντικά εξαρτήματα.:P
Αλλά επειδή ακριβώς αυτά που τους λείπουν είναι ουσιώδη για να έχουν μια σχέση αληθινή με τα παιδιά τους,μία σχέση γονέα παιδιού βασισμένη όχι σε ψεύτικες τύποις αυτοθυσίες και πόνους τραγωδία-κωμωδία,εγώ αποφάσισα πως θα απέχω του υποκριτικού τους ενδιαφέροντος.Ο ασφαλής,σίγουρος γονέας χαίρεται όταν το παιδί του φεύγει,σημαίνει πως του έδωσε τα εφόδια να περάσει από την παιδικότητα στην ενηλικίωση και το να μην τον έχει πλέον ανάγκη αποτελεί το επιστέγασμα μίας σωστής αντίληψης του τι είναι ο γονέας.Η γέφυρα,που μετά το πέρασμα του παιδιού στην άλλη άκρη πρέπει να γκρεμίζεται,όχι να την ενισχύουν με μπετό για να τους έχεις αποκούμπι,ώστε να αισθάνονται μια χαρούλα οι φοβικοί και απελπισμένοι γονείς.

Είμαι αυστηρή,γιατί ποτέ η γνώμη του κόσμου δεν έσωσε κανένα χορό,ούτε οι λαμπάδες σήμαιναν ποτέ αγάπη.Τα ίδια κι οι γονείς μου Chris,ένα ατέλειωτο ψέμα που μηρυκάζουν από φόβο.

---

Πόσο δίκιο έχεις και πόσο γνωστές συμπεριφορές είναι αυτές.Αν και δεν συμπεριφέρομαι με αυτό τον τρόπο στα δικά μου παιδιά και με όση δύναμη και γνώσεις έχω, προσπαθώ να τα κάνω να πετάξουν εν τούτοις δεν τα εχω καραφέρει ειδικά στο μεγάλο μου παιδι.Μόνο κατηγορίες ακούω δεν βγήκε ποτέ απο το στόμα του γιού μου μια γλυκιά κουβέντα για την μάνα παρά όλο παράπονα και κατηγορίες.Οτι στέλνει η ζωή τα χρεώνομαι εγώ.Τι να κάνω σε αυτή τη περίπτωση;Ζω με το παιδί μου /άνδρα πια,που στα μάτια του διαβάζω τις λέξεις θυμό,πόνο.αποτυχία και φυσικά το γνωστό εσύ φταίς.Τι κάνουν όταν του προσέρεις την δυνατότητα να γίνει ανεξάρτητος, να ανοίξει τα φτερά του και δεν καταφέρνεις τίποτε;

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Αγάπη που θέλει να αποδεικνύεται με δακρύβρεχτα σεναριακά του στυλ ανάβω λαμπάδες και κλαίω,λέω στον κόσμο πόσο πολύ υποφέρω για το παιδί μου(αν το κάνεις σε ινδική ταινία ταιριάζει και το αμάρτησα για το παιδί μου,λολ),ενώ ουσιαστικά αρνούνται κάθε ευθύνη για το τι αντιμετωπίζει το παιδί τους.Η μητέρα μου έδειχνε με κάθε της πόρο πόσο ηδονιζόταν που την\"ξαναχρειαζόμουν\"όταν είχα κατάθλιψη,μπορούσε και πάλι να αναβιώσει τον ρόλο της ως πετυχημένης μητέρας,με το καημένο της το παιδί που αρρώστησε,να την πονά και πάλι το περιβάλλον της,να τραβά πάνω της μέσω του οίκτου την προσοχή,που φαίνεται να είναι ο αυτοσκοπός της.Για τη δική μου ευτυχία ή δυστυχία στα παπάρια τους.Αυτή είναι η ωμή αλήθεια.Και τα θεατρικά στα οποία πρωταγωνιστούσαν μας τέλειωσαν.Δε θέλουν να μεγαλώσουμε,τόσο απλά.Δε μας αφήνουν,χρησιμοποιούν μυριάδες τρόπους να μείνουμε μικροί,για να απαλύνουν φόβους τους,πως κάποια στιγμή το ενήλικο παιδί δεν θα τους χρειάζεται.
Είναι γονείς-κόπια,που έχουν την ιδιότητα συμπτωματικά,ενώ τους λείπουν σημαντικά εξαρτήματα.:P
Αλλά επειδή ακριβώς αυτά που τους λείπουν είναι ουσιώδη για να έχουν μια σχέση αληθινή με τα παιδιά τους,μία σχέση γονέα παιδιού βασισμένη όχι σε ψεύτικες τύποις αυτοθυσίες και πόνους τραγωδία-κωμωδία,εγώ αποφάσισα πως θα απέχω του υποκριτικού τους ενδιαφέροντος.Ο ασφαλής,σίγουρος γονέας χαίρεται όταν το παιδί του φεύγει,σημαίνει πως του έδωσε τα εφόδια να περάσει από την παιδικότητα στην ενηλικίωση και το να μην τον έχει πλέον ανάγκη αποτελεί το επιστέγασμα μίας σωστής αντίληψης του τι είναι ο γονέας.Η γέφυρα,που μετά το πέρασμα του παιδιού στην άλλη άκρη πρέπει να γκρεμίζεται,όχι να την ενισχύουν με μπετό για να τους έχεις αποκούμπι,ώστε να αισθάνονται μια χαρούλα οι φοβικοί και απελπισμένοι γονείς.

Είμαι αυστηρή,γιατί ποτέ η γνώμη του κόσμου δεν έσωσε κανένα χορό,ούτε οι λαμπάδες σήμαιναν ποτέ αγάπη.Τα ίδια κι οι γονείς μου Chris,ένα ατέλειωτο ψέμα που μηρυκάζουν από φόβο.

---

απλα τελειο!

συμφωνω και επαυξανω!

τελειο! μπραβο!

Quote:

---

Originally posted by chr1986
Την Τετάρτη είχα την καθιερωμένη εβδομαδιαία επίσκεψη στον ψυχολόγο.. Συζητήσαμε διάφορα και καταλήξαμε ξανά στους γονείς μου. Αυτό που μου προκάλεσε σοκ μέσα από τη συζήτηση ήταν η ακόλουθη διαπίστωση. Είμαι 2μιση χρόνια περίπου σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Η μητέρα μου αντιδρά με κλάματα και λέγοντας μου κατά πρόσωπο ότι ανάβει λαμπάδες για να γίνω καλά.. Ο πλήρης εξευτελισμός της πίστης... Δε λέω, ίσως αυτό νομίζει πως πρέπει να κάνει αλλά όταν πιστεύεις δεν το διαλαλείς και ιδιαίτερα σε αυτόν που έχει το πρόβλημα!! Ο πατέρας μου από την άλλη, δίνει ρητή αναφορά για την ψυχολογική μου κατάσταση σε όλη την πόλη -ενίοτε επεκτεινόμαστε κιόλας πέραν των συνόρων της μικρής μας πόλης- δήθεν για να πάρει βοήθεια. Σημειωτέον ότι την πρώτη φορά που πήγα στο γιατρό μου, σε άθλια κατάσταση, εκείνος πήρε τηλ και τους ενημέρωσε για την κρισιμότητα της κατάστασης, για τις αυτοκτονικές μου τάσεις και για το ενδεχόμενο νοσηλείας μου. Ε, έναν χρόνο που πηγαίνω στο γιατρό δεν έχει εμφανιστεί κανένας τους να δούμε πώς τα πάω, ούτε και με έχει ρωτήσει κάποιος από τους 2, ανθρώπινα \"Πώς είσαι?\" . Διαβάζοντας συχνά στο forum για έλλειψη κατανόησης ερωτώ: Γιατί φέρονται έτσι ρε παιδιά? Δε μας αγαπούν? Δεν ενδιαφέρονται? Τί συμβαίνει τελικά? Εσείς τί πιστεύετε?

---

Κατά τη γνώμη μου δεν είναι αυτό το σημαντικό ερώτημα.
Το σημαντικό ερώτημα είναι:

Γιατί εσένα σε ενοχλεί τόσο πολύ το πως συμπεριφέρονται οι γονείς σου? πως σε εμποδίζει αυτό από το να αναλάβεις τα δικά σου ζητήματα (και μονο τα δικά σου, όχι όλου του κόσμου) και να προσπαθήσεις να τα λύσεις, όπως μπορείς καλύτερα?

Από εκεί και πέρα οι γονείς σου αυτοί είναι και θα αλλάξουν μονο αν το θέλουν οι ίδιοι, και όχι επειδή το έχεις ανάγκη εσύ.
Το γιατί φέρονται έτσι είναι δικό τους θέμα και όχι δικό σου. Μπορεί να φέρονται έτσι για πολλούς και διαφορετικούς λόγους σχετικούς με τι δική τους προσωπικότητα, τις δικες τους πεποιθήσεις κλπ.

όσο δένεις την δική σου κατάσταση πάνω στη συμπεριφορά των γονιών σου, τόσο στάσιμη θα μένεις εσύ σε πράγματα τα οποία θα μπορούσες μόνη σου να αλλάξεις.