αδιέξοδο..

είμαι με τη γυναίκα μου 3 χρόνια παντρεμένος... και κοντά 10 χρόνια σχέσης.. από παιδιά 20χρονα...

βάζω τον εαυτό μου να θυμηθεί πότε ήταν ερωτευμένος μαζί της...
ο χρόνος πάει πολύ πίσω... στα 2 πρώτα χρόνια... άλλαξα πολύ από τότε σαν άνθρωπος. και η αλήθεια είναι ότι αφεθήκαμε και οι 2. δεν κάναμε σχεδόν τίποτα για μας. σπίτι - δουλειά. ελάχιστες εκδρομές, ελάχιστες εξόδους.
την απάτησα πριν παντρευτούμε. και δυστυχώς το έκανα και μέσα στο γάμο... παράλληλη σχέση. με όλα τα παρελκόμενα. τηλέφωνα, εμαιλς, και συνευρέσεις... 2η γυναίκα στη κυριολεξία. ένιωθα τόσο γεμάτος... ταιριάζαμε απίστευτα. και περισσότερο στα ενδιαφέροντα και στη σκέψη... εγκεφαλική απιστία. ότι χειρότερο. της έλεγα είσαι φίλη μου απλά :) και τσαντιζόταν. δεν ήθελα να το παραδεχτώ.
τα συναισθήματα πολλά. απο τη πλευρά της αλλά και τη δικιά μου. το ένιωσα... ενιωσα αυτό που μου χε λείψει.. έρωτας.. το ήξερα ότι μου χει λείψει. το χα διαγνώσει ΠΡΙΝ παντρευτώ, αλλά παντρέυτηκα. Το γιατί?? Γιατί είτε χωρίζω είτε παντρευομαι. Πιστευα πως αλλάζοντας επίπεδο στη σχέση μου, θα ερχόταν άνεμος ανανέωσης και θα μασταν καλά. Ελα μου ντε... τώρα πιστεύω πως παντρευτηκα απο καθήκον...
Τα πράγματα είδικά με την εγκυμοσύνη έγιναν χειρότερα.. κιλά, μετατόπιση ενδιαφέροντος, αδιαφορία της γυναίκας μου για την εμφανισή της... παγιδεύτηκα. και ηρθε η σανίδα σωτηρίας.
Η παράλληλη σχέση τελειωσε... Δε πονάω απλά... Υποφέρω... Διότι είδα τον εαυτό μου με μια άλλη γυναίκα. Ονειρευτηκα μια άλλη ζωή μαζί της.... Με μια γυναίκα που πραγματικά ένιωθα και νιώθω πως θα μου δινε πράγματα που δεν τα είχα σε καμία περίπτωση μέχρι τώρα.
Και τώρα τι?? Τα είπα όλα στη γυναίκα μου. Οι τύψεις και οι ενοχές με ξέσκισαν. Της είπα πως έχω πάψει να νιώθω πράγματα για αυτήν εδώ και καιρό. Με αγαπάει... αλλά η κεραμίδα ήταν μεγάλη... λέει πως με απομυθοποίησε, ώρες ώρες της φαντάζω μικρός... είναι λογικό...
Εγώ ακόμα δεν ξέρω τι θέλω.. περιμένω... να φύγει ο πόνος και η ανάμνηση της άλλης. νιώθω ότι έχασα μια ευκαιρία για πραγματική ευτυχία... αν δεν υπήρχε το παιδί όλα θα χαν τελειώσει με το γάμο μου... είναι το μονο σίγουρο.
είχα χρόνια να χαμογελάσω έτσι.. να νιώσω έρωτα, ευτυχία αλλά και τέτοια στοργή... να σε κοιτάει ο άλλος με μελαγχολία και να σου λεει 'να ξερες πόσο πολύ μου αρέσεις'... Προχώρησε εδώ και λίγο καιρό στη ζωή της. Τη ρώτησα 'είσαι ερωτευμένη?' εμμέσως πλην σαφώς μου απάντησε αρνητικά. μου είπε πως έχει ερωτευτεί ελάχιστες φορές στη ζωή της και ότι μια απο αυτές ήταν μαζί μου... ΠΟΝΟΣ, ΑΔΙΕΞΟΔΟ, ΤΥΨΕΙΣ και ΑΓΧΟΣ. ψυχοσωματικά στο μέγιστο... μέχρι και τη προηγούμενη βδομάδα πόναγε το στομάχι μου... Εχω να μιλήσω μαζί της ένα μήνα. να τη δώ (μονο να τη δω) κοντά στους 3. έκοψα την επικοινωνία... της το χα πει.. ότι για να προχωρήσει πρέπει να κόψουμε κάθε επαφή.

Πήγα και σε ψυχολόγο. Εμμονή η διάγνωση. Αγχος της αλλαγής. Να μη πιέζω τον εαυτό μου λέει. Να φλερτάρω... Αλλά να μην δενομαι. Φύσει μονογαμικός μου φαίνεται αδιανόητο.. γιαυτό έφτασα εκεί που έφτασα...
Εγώ περιμένω.... τι περιμένω? Να νιώσω πάλι για τη γυναίκα μου ότι ένιωθα πριν 8 χρόνια.... Όταν είμασταν παιδιά και τρελά ερωτευμένοι... Πως θα γίνει αυτό?? Καταρχάς η εικόνα μας πρέπει να αλλάξει. Εγώ δεν έχω αλλάξει και πολύ απο τότε. Παραμένω αθλητικός, αδύνατος, λίγο πιο ωριμος είμαι. Αυτή όμως άλλαξε... Το σώμα της, το ντυσιμό της... μονο η αγάπη της παραμένει στα ίδια επίπεδα. Δεν με άκουγε όταν της έλεγα να βρει ενδιαφέροντα.. να κάνει γυμναστική, να προσέχει... όλα συσσωρευτηκαν.. και τα έβγαλα με λάθος τρόπο... και με λάθος γυναίκα... με κάποια που μου πρόσφερε απίστευτα πράγματα για τα δεδομένα που είχα στο μυαλό μου. Μοιραία η σύγκριση.... Απο τη μια η γυναίκα μου και απο την άλλη η Γυναίκα με Γ κεφαλαίο. Απο αυτές τις γυναίκες που λες ότι ανεβάζουν επίπεδο τον αντρα... Που σου δίνουν φτερά.... Έξυπνη, δυναμική, με γνωριμίες, ενδιαφέροντα, γεμάτη ζωή και πάθος... πάθος και έρωτα για σένα... ματιά που καθηλώνει, αγκαλιά που σε συνθλίβει. κάθε μέρα μια καινούργια εμπειρία. κάτι είχε να σου πει, κάτι να σου προσφέρει. η δουλειά της της έδινε αυτή τη δυνατότητα. αναλύσεις επί αναλύσεων, για τις σχέσεις των ανθρώπων, για τις εμπειρίες μας, για φιλοσοφικά ζητήματα, για τη μελαγχολία που είχαμε και οι 2 σαν άνθρωποι.

Τώρα θρηνώ την απώλεια της. Ενδόμυχα πιστευω πως καποια μέρα θα μου χτυπήσει το τηλέφωνο... Και θα θέλει να με ξαναδεί. Να μεδει και να κομπιάσει, όπως τότε... να με κοιτάξει με τα μελαγχολικά της μάτια και να μου πει 'να ξερες πόσο μαρέσεις'... και γω να μείνω αμήχανος και να της ψελισω 'και μένα μου αρέσεις...' κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να μην αφεθώ. αλλά δε τα κατάφερα. τώρα η καρδιάμου είναι κατειλλημένη και όσο και να θέλω η γυναίκα μου είναι απέξω...
Σεξ κάνουμε... σχεδόν κάθε μέρα μετά απόσα γίνανε. αλλά δεν είναι αυτό που θέλω... όχι απο πλευρά πράξης αλλά απο συναισθημα. τις περισσότερες φορές νιώθω χάλια, παρόλο που είμαι πολύ καλός στη πράξη... Τι ανωμαλία και αυτή.... Προσπαθώ μέσα απο το σεξ να ξεχάσω... να ξεπεράσω... τον έρωτα που ήρθε στα 30 μου... Φοβάμαι ότι δεν θα ξαναερωτευτώ έτσι... ότι είμαι μικρός για να μείνω σε μια ζωή συμβατική, μονο με κάτι από αγάπη.. διότι πραγματικά δεν ξέρω αν έχω μέσα μου αποθέματα αγάπης....

είμαστε σε αναμονή... να περάσουν οι μήνες και να δούμε τι θα γίνει... βασικά να κάνουμε μια νέα αρχή... μπας και το σώσουμε... αλλιώς... η συνέχεια είναι γνωστή. διαζύγιο. νέος κύκλος πόνου, τυψεις, ενοχές για το παιδί, ενοχές και για τη προδοσία της αγάπης της και ενοχές για όλους τους άλλους...τι έχω να ακούσω... ενοχές και για την αγάπη που έχασα. Εκτός και αν... εκτός και αν την ξαναψάξω... της το πα. μην εκπλαγείς αν σε έναν χρόνο με δεις έξω απο τη πόρτα σου... θα σε διεκδικήσω.... εξάλλου εγώ θα χω διαλύσει έναν γάμο με παιδί. Θα το χρωστάω στον εαυτό μου...
Τώρα βάζω πράγματα στη ζωή μου για να γίνω καλύτερα. Νεες δραστηριότητες, ενεργοποίηση παλιών. Και η γυναίκα μου?? Παρηγορήτρα... Αυτά δεν γίνονται... Με αγαπάει τόσο ή απλά με έχει συνηθίσει ?? Το ιδανικό θα ταν αν τελειώναμε μαζί να μέναμε πραγματικοί φίλοι. Οπως αρμόζει σε 2 ανθρώπους που πορευτηκαν απο παιδιά μαζί... Για να μη λείψει τίποτα στο παιδί.. Στη κόρη μου που σχεδόν κάθε βράδυ κοιμάμαι αγκαλιά μαζί της. γιατί φοβάμαι πως στο μέλλον θα την έχω λιγότερο κοντά μου.
Κλαίω συνέχεια... για όλους και για όλα...
Ελπίζω όμως.... Και η ελπίδα μου είναι να ερωτευτώ το κορίτσι που είχα ερωτευτεί τότε. Αλλίως... δε θέλω να γεμίσω τα κενά μου σε άλλη γυναίκα παράλληλα με το γάμο μου... θα χωρισω. διότι δε μου φταιει σε τίποτα. είναι τόσο καλή... αλλά ώρες ώρες και τόσο σκληρή... έτσι μου φαντάζει... τι να πω.. μήπως και απο την πλευρά της τελικά το συναίσθημα έχει ξεθυμανει?? γιαυτό και αυτή η στάση της απέναντί μου?? απέναντι στη προδοσία....

Καλημέρα chris_m. Καταρχήν σε καταλαβαίνω. Πολλές φορές βρισκόμαστε \'διχασμένοι\' ή και εγκλωβισμένοι και μοιάζει να μην υπάρχει εύκολη διέξοδος. Μοιάζει, γιατί στην ουσία είναι στο χέρι μας, αλλά μπλεκόμαστε σε σκέψεις και συναισθήματα - ανθρώπινο είναι βέβαια - με αποτέλεσμα απλά να κυλάμε μαζί με το ποτάμι. Και οι αποφάσεις έρχονται όχι από εμάς αλλά από την ταχύτητα που κινούνται τα πράγματα γύρω μας.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ξεκινώντας από το παιδί. Όπως σίγουρα ξέρεις, το να επενδύσεις τις συναισθηματικές απώλειες στο παιδί σου, ανακουφίζει εσένα δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο πως είναι πράγματι καλό για το παιδί. Αυτό το λέω γιατι σχολιάζεις πως σχεδόν κάθε βράδυ κοιμάσαι αγκαλιά μαζί της. Επειδή, όπως ο ίδιος λες, φοβάσαι πως στο μέλλον θα την έχεις λιγότερο κοντά σου. Ο φόβος σου όμως και οι δικές σου ανάγκες, όπως και οι ανάγκες που έχετε εσείς σαν ενήλικες, δεν συμβαδίζουν απαραίτητα με τις ανάγκες του παιδιού. Αυτό νομίζω ότι είναι ένα σημείο που χρειάζεται να προσέξετε και οι δυο σας σαν γονείς, όποια απόφαση κι αν πάρετε.

Ως προς την άλλη σου σχέση, ένιωσες έρωτα και πολλά άλλα. Όμως δεν ρίσκαρες να κάνεις αυτό που ονειρεύτηκες. Καταρχήν, σκέψου ότι οι παράλληλες σχέσεις για αυτόν ακριβώς το λόγο δημιουργούνται και διατηρούνται. Γιατί σου δίνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που έχεις. Αλλά αν δεν σταθεί μόνη της μια σχέση, μπορεί να είναι περισσότερο φαντασίωση παρά πραγματικότητα, αυτό το ιδανικό ταίριασμα που βιώνουμε. Ειδικά αν προτιμά κανείς να είναι \'μονογαμικός\', όπως καταλαβαίνεις, κάπου θα χρειαστεί να σπάσει αυγά... Να αποφασίσει τι θέλει να σώσει και γιατί και αξιολογώντας αυτό που έχασε, να σκεφτεί τι ζητά από τη ζωή του στο τώρα και στο μέλλον.

Τώρα ως προς τη γυναίκα σου. Καλώς ή κακώς οι σχέσεις είναι αυτό που είναι στο εδώ και τώρα. Πάρα πολλοί άνθρωποι προχωράνε σε ένα γάμο ακριβώς γιατί φτάσανε στο σημείο του \'παντρευόμαστε ή χωρίζουμε\' και άλλοι τόσοι δυσκολεύονται να χωρίσουν βασισμένοι στις αναμνήσεις του αρχικού έρωτα. Όμως αυτό ήταν τότε, σε άλλες συνθήκες, σε άλλες ηλικίες, με άλλες εμπειρίες. Στο εδώ και τώρα, εκτός από τα όσα έχετε φτιάξει μαζί (σπίτι, γάμο, παιδί), τι είδους άνθρωπο θα ήθελες στο πλευρό σου, τι είδους σχέση θα ήθελες να έχεις και κατά πόσον αυτό είναι ρεαλιστικό; Για παράδειγμα, το να ζητάς να νιώσεις \'όπως ένιωθες\', είναι κάτι ανέφικτο, ο χρόνος δεν γυρνά πίσω, αλλά το να νιώθεις \'καλά\' είναι κάτι εφικτό, αφού όμως αποδεχτείς αυτό που είσαι και ξεκαθαρίσεις τι θέλεις και τι μπορείς. Μοιάζει να μην σου αρέσουν πολλά από τη σημερινή εικόνα της γυναίκας σου. Μήπως απλά ζητάς έναν διαφορετικό άνθρωπο και όχι μόνο την αναβίωση ενός παλιού συναισθήματος? Είναι ανοιχτή η γυναίκα σου να επισκεφθείτε μαζί κάποιον ειδικό και να ασχοληθείτε με εσάς και τη σχέση σας? Ή και μόνος σου, όχι για \'διάγνωση\' και γενικές \'συμβουλές\', αλλά για να ασχοληθείς ουσιαστικά με αυτή τη σύγκρουση που μοιάζει να υπάρχει μέσα σου ανάμεσα σε όσα θέλω και όσα επιλέγω να κάνω?

Κατ\'αρχάς να σε ευχαριστήσω για το χρόνο που διέθεσες.
Προσωπικά ότι μου συνέβη το τελευταίο καιρό, είναι μια αποκάλυψη σε σχέση με το ποιος είμαι, τι άνθρωπος είμαι, τι θέλω κτλ. Να σου πω ότι πολλές φορές σκέφτομαι πως έπρεπε να γίνει κάτι τέτοιο. Και αν πραγματικά το αξίζει ο γάμος μας και η σχέση μας θα επιβιώσει.

Πραγματικά υπάρχουν πραγματα που δεν μου αρέσουν στην γυναίκα μου. Και στην εικονα της αλλά και στη προσωπικοτητά της. Ήθελα να ναι πιο δυναμική, να χει ενδιαφεροντα που θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί. Δε θυμάμαι ποτέ να χουμε κάνει κάτι μαζί -εκτός απο μερικές μέρες διακοπές το χρονο-. το χουμε συζητήσει αυτό και ειπαμε να κανουμε πραγματα. Πχ ιστιοπλόια, κάμπινγκ με σκηνούλα, ακόμα και κάποιο άθλημα -πχ μια πολεμική τέχνη. Και βασικά να μου τα ζητάει η ίδια. Να μου λέει \'ξέρεις κάτι? το σκ θέλω να πάμε ιππασία.. Θέλεις να το κανονίσω?\'. Δε ξέρω πως ακούγεται αυτό, αλλά σε μια σχέση πρέπει να προσπαθουν και οι 2 για να σπάει η ρουτινα.
Παλιότερα ίσως μου έφτανε που απλά υπήρχε και με νοιαζόταν. και γω ήμουν δραστήριος με γυμναστήρια, θάλασσα, δουλειά, δινοντας την ενεργειά μου εκεί. Τώρα δε μου φτάνει. Στα 30 μου και γνωρίζοντας μια άλλη γυναίκα στην οποία έβλεπα ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου, έπαθα σοκ... Με την ιδέα το τι θα μπορούσε να μου προσφέρει μια τετοια γυναίκα...
Σίγουρα έχω τη διάθεση να ασχοληθώ με αυτό που γίνεται μέσα μου. απλά δεν ξέρω αν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη πρόσφατη απώλεια της παράλληλης σχέσης. σημάδια πάντως υπήρχαν και πριν...
γιαυτό και περιμένω...

Τώρα μάλιστα,παντρευόμαστε ή χωρίζουμε.Εχω δεί και αλλο σκηνικό, την ώρα του μυστηρίου να λες Θεέ μου τι κάνω; και φυσικά να παντρεύεσαι για να χωρίσεις μετά,αλλά ο γάμος να μην διαλυθεί ποτέ, παρά μόνο οι πρωταγωνιστές της παρωδίας.Και να αριθμούμε 30 χρόνια \"ευτυχίας\", χαμένα όνειρα, πεταμένα τόσο εύκολα λες και θα ξαναγεννηθούμε.

Δύσκολη απόφαση.
Δωσε χρονο στον εαυτό σου.Ειναι και πρόσφατος ο χωρισμός σου με την άλλη.
Με ποια σκέψη διέλυσες αυτή την παράλληλη σχέση?Δεν άντεχες τη διπλή ζωή?Ηθελες να ξαναπροσπαθήσεις με τη γυναίκα σου?

Διάβασα μέχρι τη πρώτη παράγραφο. Μερικοί απλώς δεν μπορούν χωρίς το δράμα... :)
Εμμονές, υπερβολή....
Εντάξει για κάποιους η ζωή δεν αξίζει χωρίς αυτα.
(δεν ειναι όμως και ζωή - είναι στιγμές λολ)

Φίλε τί περίμενες,ότι έχοντας για 10 χρόνια την ίδια γυναίκα θα ήσασταν για πάντα όπως στην αρχή;Προφανώς και οι δυο ήσασταν ανασφαλείς και σας έφτανε μόνο το ότι είχατε ο ένας τον άλλο,παραβλέποντας τα όποια αρνητικά είχε ο καθένας.Αυτό που περιγράφεις είναι η πλειοψηφία των σημερινών γάμων στην Ελλάδα,μη νομίζεις ότι συμβαίνει μόνο με σας.Ας μην γελιόμαστε,το κέρατο πάει σύννεφο και από άνδρες και από γυναίκες,και το λένε και οι έρευνες.

Η βέρα είναι ο μεγαλύτερος στόχος της κάθε (ελληνίδας) γυναίκας και μόλις την βάλει μετά είναι σαν να εκπλήρωσε τα πάντα.Παρατάει τον εαυτό της,παχαίνει,χάνει την θηλυκότητα της,γίνεται ένα πράγμα να μασας και να φτύνεις.Ε όσο ανασφαλής και να είναι ο άνδρας,πώς να μην ξενοκοιτάξει μετά αφού τη γυναίκα που παντρεύτηκε δεν αντέχει πλέον να την βλέπει;Κατα τη γνώμη μου πριν τον γάμο και ο άνδρας και η γυναίκα θα πρέπει να περάσουν από αρκετές σχέσεις για να βρουν τί είδους άνθρωπος τους ταιριάζει.Είναι μεγάλο λάθος ο γάμος από ανασφάλεια,από τον φόβο του \'που να βρίσκω άλλον τώρα\'.Μετά όταν μπαίνουν στη μέση και τα παιδιά τα πράγματα γίνονται χειρότερα.Αφού συνειδητοποίησες ότι τελικά σου αρέσουν οι πιο δυναμικές γυναίκες,έκανες λάθος που παντρεύτηκες μια γυναίκα χαμηλών τόνων.Αλλά δυστυχώς αυτά τα λάθη είναι που έχουν διαλύσει τόσα σπίτια.

Quote:

---

Originally posted by Paolo_1
Η βέρα είναι ο μεγαλύτερος στόχος της κάθε (ελληνίδας) γυναίκας και μόλις την βάλει μετά είναι σαν να εκπλήρωσε τα πάντα.Παρατάει τον εαυτό της,παχαίνει,χάνει την θηλυκότητα της,γίνεται ένα πράγμα να μασας και να φτύνεις.

---

Κι αυτό οι έρευνες το λένε? Μισογυνισμός στο full λεμεεεεε...

Αυτο που αντιλαμβανομαι να λες Paolo,einai οτι η γυναικα επαναπαυετε, και βολευετε μεσα σε ενα γαμο.Αλλα οταν μιλαμε για γαμο οι σχεσεις,και εχουμε να κανουμε με 2 ατομα.Σκεψου και αντιστροφα,δεν μπορει να ειναι ο ανδρας αυτος που επαναπαυετε? και η αλλη εκδοχη που υπαρχει ειναι να βολευονται και οι δυο.

Quote:

---

Originally posted by chris_M
Κατ\'αρχάς να σε ευχαριστήσω για το χρόνο που διέθεσες.
Προσωπικά ότι μου συνέβη το τελευταίο καιρό, είναι μια αποκάλυψη σε σχέση με το ποιος είμαι, τι άνθρωπος είμαι, τι θέλω κτλ. Να σου πω ότι πολλές φορές σκέφτομαι πως έπρεπε να γίνει κάτι τέτοιο. Και αν πραγματικά το αξίζει ο γάμος μας και η σχέση μας θα επιβιώσει.

Πραγματικά υπάρχουν πραγματα που δεν μου αρέσουν στην γυναίκα μου. Και στην εικονα της αλλά και στη προσωπικοτητά της. Ήθελα να ναι πιο δυναμική, να χει ενδιαφεροντα που θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί. Δε θυμάμαι ποτέ να χουμε κάνει κάτι μαζί -εκτός απο μερικές μέρες διακοπές το χρονο-. το χουμε συζητήσει αυτό και ειπαμε να κανουμε πραγματα. Πχ ιστιοπλόια, κάμπινγκ με σκηνούλα, ακόμα και κάποιο άθλημα -πχ μια πολεμική τέχνη. Και βασικά να μου τα ζητάει η ίδια. Να μου λέει \'ξέρεις κάτι? το σκ θέλω να πάμε ιππασία.. Θέλεις να το κανονίσω?\'. Δε ξέρω πως ακούγεται αυτό, αλλά σε μια σχέση πρέπει να προσπαθουν και οι 2 για να σπάει η ρουτινα.
Παλιότερα ίσως μου έφτανε που απλά υπήρχε και με νοιαζόταν. και γω ήμουν δραστήριος με γυμναστήρια, θάλασσα, δουλειά, δινοντας την ενεργειά μου εκεί. Τώρα δε μου φτάνει. Στα 30 μου και γνωρίζοντας μια άλλη γυναίκα στην οποία έβλεπα ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου, έπαθα σοκ... Με την ιδέα το τι θα μπορούσε να μου προσφέρει μια τετοια γυναίκα...
Σίγουρα έχω τη διάθεση να ασχοληθώ με αυτό που γίνεται μέσα μου. απλά δεν ξέρω αν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη πρόσφατη απώλεια της παράλληλης σχέσης. σημάδια πάντως υπήρχαν και πριν...
γιαυτό και περιμένω...

---

\'Έπρεπε\' ή όχι, συνήθως συμβαίνει..:) Κι εμείς αλλάζουμε καθώς περνούν τα χρόνια και οι άλλοι ή αλλάζει η οπτική μας και το επιπεδο αυτογνωσίας μας. Γνωριστήκατε σε μικρή ηλικία με τη γυναίκα σου. Είχατε άλλες ανάγκες, άλλες εμπειρίες, άλλα κριτήρια. Φυσικό είναι με το πέρασμα των χρόνων να διαφοροποιούνται πολλά και να συνειδητοποιούμε άλλα τόσα.

Αυτό που λες \'προσπάθεια για να σπάει η ρουτίνα\', είναι εν μέρει σωστό. Δηλαδή, αναμφισβήτητα, οι σχέσεις χρειάζονται καλή διάθεση και φροντίδα. Όμως όταν δυο άνθρωποι είναι τόσο διαφορετικοί, η σχέση καταλήγει να είναι μια συνεχής προσπάθεια με συνέπεια την απογοήτευση, την παραίτηση, την αποξένωση. Υπάρχουν γύρω μας πάρα πολλοί άνθρωποι και νομίζω ότι δεν είναι καλό να περιορίζει κανείς τις επιλογές του από τόσο νωρίς, όσο είναι σε φάση που ανακαλύπτει ακόμα τον εαυτό του και τις σχέσεις.

Φυσικά αυτό δεν σταματά ποτέ, αλλά είναι αλλιώς να δεσμεύεσαι σε μια σχέση επειδή νιώθεις ότι ένας άνθρωπος σου ταιριάζει και ξέρεις τι είδους σχέση θα ήθελες στη ζωή σου, από το να βασίζεσαι στη συνήθεια, την οικειότητα, την εξάρτηση και τις αναμνήσεις ενός έρωτα για να προχωρήσεις σε γάμο. Δες τι λες, στην άλλη γυναίκα είδες ένα μεγάλο μέρος του εαυτού σου. Αυτό σημαίνει πως οι καλύτερες σχέσεις γίνονται με ανθρώπους που μας μοιάζουν. Και η γυναίκα σου δεν φαίνεται - εκ πρώτης - να σου μοιάζει. Τουλάχιστον όχι στα στοιχεία που βρήκες στην άλλη σχέση. Τώρα το τι θα κάνεις με αυτό....τι εννοείς \'περιμένεις\'?

εγω δεν θυμαμαι να επαναπαυτηκα.. γεννησα και τωρα ειμαι καλυτερη κι απο πριν! ουτε ο αντρας μου αφησε καθολου τον εαυτο του. αφησε ομως αλλα πραγματα. Τα λουλουδια που μου εφερνε καποτε, τις εξοδους μας, τις εκδρομες μας.. τιποτα! συνηθως εγω παιρνω την πρωτοβουλια.. και οχι τοσο τωρα, τωρα μετα απο διαφορα κυμματα που περασαμε ειναι καπως καλυτερα, αλλα φανταστειτε οτι υπηρξε περιοδος αμεσως μετα το γαμο που επρεπε να ζητιανεψω για ολα αυτα ακομα και για σεξ!! ε και τη στιγμη που σε κυνηγανε τοσοι αλλοι και ο αντρας σου σε βαριεται, δυσκολο ειναι νομιζετε να ενδωσει κανεις??? Πανευκολο ειναι! ενταξει, καποια ρουτινα με τα χρονια ειναι φυσιολογικη και αναμενομενη, αλλα οχι και απο τα 2-3 πρωτα χρονια να εχουμε αφεθει τοσο πολυ... τι κριμα....

Quote:

---

Originally posted by marina38

Quote:

---

Originally posted by chris_M
Κατ\'αρχάς να σε ευχαριστήσω για το χρόνο που διέθεσες.
Προσωπικά ότι μου συνέβη το τελευταίο καιρό, είναι μια αποκάλυψη σε σχέση με το ποιος είμαι, τι άνθρωπος είμαι, τι θέλω κτλ. Να σου πω ότι πολλές φορές σκέφτομαι πως έπρεπε να γίνει κάτι τέτοιο. Και αν πραγματικά το αξίζει ο γάμος μας και η σχέση μας θα επιβιώσει.

Πραγματικά υπάρχουν πραγματα που δεν μου αρέσουν στην γυναίκα μου. Και στην εικονα της αλλά και στη προσωπικοτητά της. Ήθελα να ναι πιο δυναμική, να χει ενδιαφεροντα που θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί. Δε θυμάμαι ποτέ να χουμε κάνει κάτι μαζί -εκτός απο μερικές μέρες διακοπές το χρονο-. το χουμε συζητήσει αυτό και ειπαμε να κανουμε πραγματα. Πχ ιστιοπλόια, κάμπινγκ με σκηνούλα, ακόμα και κάποιο άθλημα -πχ μια πολεμική τέχνη. Και βασικά να μου τα ζητάει η ίδια. Να μου λέει \'ξέρεις κάτι? το σκ θέλω να πάμε ιππασία.. Θέλεις να το κανονίσω?\'. Δε ξέρω πως ακούγεται αυτό, αλλά σε μια σχέση πρέπει να προσπαθουν και οι 2 για να σπάει η ρουτινα.
Παλιότερα ίσως μου έφτανε που απλά υπήρχε και με νοιαζόταν. και γω ήμουν δραστήριος με γυμναστήρια, θάλασσα, δουλειά, δινοντας την ενεργειά μου εκεί. Τώρα δε μου φτάνει. Στα 30 μου και γνωρίζοντας μια άλλη γυναίκα στην οποία έβλεπα ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου, έπαθα σοκ... Με την ιδέα το τι θα μπορούσε να μου προσφέρει μια τετοια γυναίκα...
Σίγουρα έχω τη διάθεση να ασχοληθώ με αυτό που γίνεται μέσα μου. απλά δεν ξέρω αν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη πρόσφατη απώλεια της παράλληλης σχέσης. σημάδια πάντως υπήρχαν και πριν...
γιαυτό και περιμένω...

---

\'Έπρεπε\' ή όχι, συνήθως συμβαίνει..:) Κι εμείς αλλάζουμε καθώς περνούν τα χρόνια και οι άλλοι ή αλλάζει η οπτική μας και το επιπεδο αυτογνωσίας μας. Γνωριστήκατε σε μικρή ηλικία με τη γυναίκα σου. Είχατε άλλες ανάγκες, άλλες εμπειρίες, άλλα κριτήρια. Φυσικό είναι με το πέρασμα των χρόνων να διαφοροποιούνται πολλά και να συνειδητοποιούμε άλλα τόσα.

Αυτό που λες \'προσπάθεια για να σπάει η ρουτίνα\', είναι εν μέρει σωστό. Δηλαδή, αναμφισβήτητα, οι σχέσεις χρειάζονται καλή διάθεση και φροντίδα. Όμως όταν δυο άνθρωποι είναι τόσο διαφορετικοί, η σχέση καταλήγει να είναι μια συνεχής προσπάθεια με συνέπεια την απογοήτευση, την παραίτηση, την αποξένωση. Υπάρχουν γύρω μας πάρα πολλοί άνθρωποι και νομίζω ότι δεν είναι καλό να περιορίζει κανείς τις επιλογές του από τόσο νωρίς, όσο είναι σε φάση που ανακαλύπτει ακόμα τον εαυτό του και τις σχέσεις.

Φυσικά αυτό δεν σταματά ποτέ, αλλά είναι αλλιώς να δεσμεύεσαι σε μια σχέση επειδή νιώθεις ότι ένας άνθρωπος σου ταιριάζει και ξέρεις τι είδους σχέση θα ήθελες στη ζωή σου, από το να βασίζεσαι στη συνήθεια, την οικειότητα, την εξάρτηση και τις αναμνήσεις ενός έρωτα για να προχωρήσεις σε γάμο. Δες τι λες, στην άλλη γυναίκα είδες ένα μεγάλο μέρος του εαυτού σου. Αυτό σημαίνει πως οι καλύτερες σχέσεις γίνονται με ανθρώπους που μας μοιάζουν. Και η γυναίκα σου δεν φαίνεται - εκ πρώτης - να σου μοιάζει. Τουλάχιστον όχι στα στοιχεία που βρήκες στην άλλη σχέση. Τώρα το τι θα κάνεις με αυτό....τι εννοείς \'περιμένεις\'?

---

θα περιμένω.. καταρχάς να ξεχάσω την άλλη. δε νομίζω ότι σε οποιαδήποτε κινηση που θα κάνω απο δω και πέρα πρέπει να υπάρχει έστω και σαν σκέψη.
απο κει και πέρα θα κοιτάξουμε με τη γυναίκα μου να κάνουμε πραγματα μαζί αλλά και πράγματα για τον ίδιο μας τον εαυτό. ίσως αυτό τ\'αλλάξει όλα.

Καλά, εδώ μιλάμε για απάτη και τον επιβραβεύουμε κιόλας; Λέει πόσο θα\'θελε να του πει η άλλη μ\'αρέσεις... Έλεος... Δλδ επειδή η γυναίκα του ένιωσε ασφαλής και πήρε μερικά κιλά πρέπει με αυτό να την τιμωρήσουμε; Ή αδύνατος ή μένεις μόνος σου για πάντα; Τι πράγματα είναι αυτά; Τι εποχή είναι αυτή που ζούμε και που ζούσαμε με τέτοιες απόψεις;

Quote:

---

Originally posted by melissa

Quote:

---

Originally posted by Paolo_1
Η βέρα είναι ο μεγαλύτερος στόχος της κάθε (ελληνίδας) γυναίκας και μόλις την βάλει μετά είναι σαν να εκπλήρωσε τα πάντα.Παρατάει τον εαυτό της,παχαίνει,χάνει την θηλυκότητα της,γίνεται ένα πράγμα να μασας και να φτύνεις.

---

Κι αυτό οι έρευνες το λένε? Μισογυνισμός στο full λεμεεεεε...

---

Συμφωνώ. Τόσο πολύ μετράει πια η εμφάνιση και όχι ο άνθρωπος; Και το αν είναι σέξυ;

Το ερωτικό στοιχείο με τη γυναίκα σου υπάρχει πουθενά chris?Ή θα μείνεις πάλι στο τι\"πρέπει\",δηλαδή τι σου καθορίζει το περιβάλλον σου;Έχεις δηλαδή σκεφτεί πως εάν η γυναίκα με την οποία δημιούργησες παράλληλη σχέση αντιπροσωπεύει για σένα τον ελεύθερο εαυτό που επιθυμείς,ενώ η σύζυγός σου το καθήκον που σου επιτάσσει την προσπάθεια για συνέχιση του γάμου;Moυ φαίνεται πως δεν βλέπεις το προφανές,πως όταν παλεύουμε να μείνουμε σε κάτι που απλά δεν μας περιέχει πλέον,μας καταπιέζει,γιατί γινόμαστε αυτοθυσιαζόμενα πλάσματα,γεμάτα πρέπει και δίχως θέλω,δίχως χαρά,αλλά με πολλά κόμπλεξ.Τη γυναίκα που βλέπεις σαν αδερφούλα πια,με τι τρόπο θα την ξαναδείς γυναίκα(με Γ κεφαλαίο,όπως την άλλη),δεν το γνωρίζω,αλλά ωστόσο το βρίσκω δύσκολο να πετύχει η συγκόλληση κομματιών που δε μας περιέχουν πια.

Ούτε τα κιλά έφταιγαν,ούτε το παιδί φυσικά,που γίνεται τρόπος να καλύψουμε τα ακάλυπτά μας.Ούτε το κάμπινγκ θα σώσει το χορό,εάν δεν νιώθεις τη σύντροφό σου ως γυναίκα,αλλά ως μαμά σου.Ποιος φτιάχνεται με το πρέπει να φτιαχτώ,ποιος φτιάχνεται με το πρέπει να μείνω εδώ γιατί οτιδήποτε;Kαι δεν πιστεύω πως ήσασταν καν ερωτευμένοι στην αρχή,γιατί τότε οι αλλαγές και των δυο σας θα έβρισκαν τρόπο να είναι αληθινές και να τις εκπληρώνατε με σεβασμό ο ένας στα θέλω του άλλου.Αναρωτήσου αν πάλι μένεις από καθήκοντα,όχι από πραγματική επιθυμία.