Τελείωσε...

Καλησπέρα σας!

Τον έχασα για πάντα! Μεγαλώσαμε μαζί, δεθήκαμε, αγαπηθήκαμε. Όλη μας η ζωή ήταν γεμάτη από δικούς μας κώδικες. 13 χρόνια κοινής ζωής. Τα 10 χρόνια, ένα ανέμελο ζευγάρι που ζούσε την ζωή, την ρουφούσε. Παντού μαζί, πιασμένοι χέρι χέρι. Τα επόμενα 3 χρόνια παντρεμένοι. Και σχεδόν τα 2 τελευταία χρόνια σε διάσταση. Το σύνολο: 15 χρόνια.

Η ζωή παίζει τα πιο περίεργα παιχνίδια. Παντρευτήκαμε ξεκινώντας έναν καινούργιο κύκλο. Που είχε όνειρα. Εκεί όμως ξεκίνησαν οι δυσκολίες. Δεν έχει νόημα να τις αναφέρω. Λίγο πολύ όλα όσα συμβαίνουν στα περισσότερα ζευγάρια. Και τότε αποφάσισα πως πρέπει να αλλάξουμε ρότα και να πάρει ο καθένας διαφορετικό δρόμο. Και τον πλήγωσα. Και πληγωνόμουν κι εγώ που αποφάσιζα να χωρίσουμε. Ήμασταν και οι δύο πληγωμένοι, όμως εγώ έβλεπα πως έτσι έπρεπε να γίνει. Περάσαμε επίπονες διαδικασίες μέχρι να γίνει τελικά ο χωρισμός. Γιατί έμοιαζε απίστευτος. Ήλπιζε. Και όταν έκλεισε η πόρτα πίσω μου κι έφυγε, έκλαψα. Και ήξερα πως έκλαιγε κι αυτός.

Προσπάθησα να φτιάξω τη ζωή μου από την αρχή και ήλπιζα το ίδιο και γι αυτόν. Δεν χωρίσαμε σαν εχθροί, αγαπιόμασταν πάντα. Μιλούσαμε, συναντιόμασταν, ήμασταν καλά να ξέρουμε πως κι ο άλλος είναι καλά. Δεν ήμασταν όμως. Κι οι δύο θέλαμε μέσα μας να είμαστε πάλι μαζί. Διαζύγιο δεν παίρναμε. Όμως οι καταστάσεις της ζωής δε μας αφήνουν πάντα να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Ούτε εδώ θέλω να πω λεπτομέρειες.

Πέρασε ένας μήνας από τότε που έφυγε για πάντα. Μια νύχτα... με τη μηχανή, έχασε τη ζωή του από άγνωστες μέχρι τώρα αιτίες. Ένα παληκάρι 38 χρονών, ένα πλάσμα πανέμορφο, με ένα τεράστιο χαμόγελο, έσβησε. Έτσι ξαφνικά, σε μια στιγμή, με τον πιο βίαιο τρόπο.

Και δεν μπόρεσα να του πω ότι τον αγαπώ. Η μητέρα του μου είπε, πως ποτέ δε με ξεπέρασε. Τον έβλεπε να κλαίει, να πενθεί. Λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή, μου είπε πως τίποτα δεν του πάει καλά κι έφυγε βιαστικά. Κι εγώ τον κοίταξα αμίλητη. Ήμουν σκληρή, γιατί έπρεπε να ακολουθήσω την βολικότητα που μου προσέφερε η νέα μου ζωή και να απαρνηθώ την καρδιά μου.

Φταίω. Φταίω γιατί τον άφησα να παλεύει μόνος του, ενώ τον αγαπούσα. Φταίω γιατί νόμιζα πως θα ήταν πάντα εδώ στην γη, ενώ αποδείχτηκε το αντίθετο και με τον χειρότερο τρόπο. Φταίω γιατί δεν είχα τα κότσια να του πω, γύρνα κοντά μου. Τίποτα δεν θα γινόταν αν ήταν ξανά κοντά μου. Τουλάχιστον, όχι τώρα, όχι ακόμα. Και πονάω αφόρητα. Πέθανε ένα κομμάτι μου. Ότι είμαι, είμαι γιατί έζησα μαζί του όλα αυτά τα χρόνια. Μαζί του ζυμώθηκα και έγινα γυναίκα. Κι όμως τον απαρνήθηκα και τον άφησα να φύγει πικραμένος από μένα.

Τώρα πια δεν θυμάμαι τα δύσκολα και τα ενοχλητικά. Μόνο τα υπέροχα και με πονάνε σαν μαχαίρια. Και κάθε λεπτό, ότι κι αν κάνω, ότι κι αν λέω, είναι δεμένο μαζί του. Μόνο που αυτό δεν το σκεφτόμουν πριν. Τώρα το ανακαλύπτω και πονάω ακόμα πιο πολύ.

Μου λείπει εγωιστικά. Αλλά, ας ζούσε, κι ας μην τον ξανάβλεπα ποτέ!

νου,

καλως ήρθες:)

Λυπαμαι πραγματικα που ζεις κατι τοσο βαρυ, ασχημο κ γεματο πονο. Μια τοσο σημαντικη απωλεια, απο εναν τοσο σημαντικο ανθρωπο της ζωης σου. Δεν εχω να σου πω τίποτα, γιατι νομιζω πώς τίποτα δεν μπορει να απαλυνει τον πονο σου, ισως προς το παρον τουλαχιστον.

Το μονο που θα θελα να σου πω, ειναι πώς οι σκεψεις του τυπου \"αν δεν χωριζαμε ολα θα ταν καλα\", το ξερεις πιστευω μεσα σου πως δεν στεκουν. Κανεις μας δεν μπορει να προδιαγραψει το μελλον ουτε του ιδιου μας του εαυτου, ουτε κανενος αλλου με τις αποφασεις που λαμβανουμε κατα καιρους ή με οποιον αλλο τροπο.

Ευχομαι καλη δυναμη.

κουράγιο νου, δεν φταις εσυ που η ζωή έδειξε την άσχημη πλευρά της. ήξερε πως τον αγαπάς, όπως ήξερες κ συ για εκείνον. το τι σας ένωνε κ τι σας χώριζε το ξέρεις μέσα σου, τίποτα δεν αλλάζει το πεπρωμένο, μην κατηγορείς άδικα τον εαυτό σου. προσπάθησε κ συνέχισε τη ζωή σου με όσα έμαθες, με όσα σε δίδαξε κ εκείνος, αυτο μένει, τίποτα άλλο. να είσαι καλά!

Δεν είμαι σίγουρη αν ήξερε πως τον αγαπάω. Τον πρόδωσα και τώρα το πληρώνω. Του είχα φερθεί σκληρά, ακόμα κι αν μέσα μου πληγωνόμουν που ακύρωνα τη μέχρι τώρα μου ζωή. Εκείνος περίμενε μια μόνο λέξη για να ξαναρχίσουμε και με συγχωρούσε για όλα. Εγώ ήμουν η αμείλικτη. Πονάω γιατί τον άφησα να φύγει από τη ζωή πικραμένος από μένα. Δεν ξέρω πως θα μπορέσω να με συγχωρήσω ποτέ. Δεν ξέρω αν αυτό το βάρος θα με ακολουθεί για πάντα. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξαναδοθώ πια, αν θα μπορέσω να ξαναχαρώ πια με όλο μου το είναι.

Μου φαίνεται αδιανόητο να σκέφτομαι πως βρίσκεται μέσα στη γη. Θα μου πείτε, δεν είναι εκεί. Εγώ όμως έτσι τον ήξερα. Μέσα από τη μορφή του έβλεπα την ψυχή του. Τώρα τι να δω; Φωτογραφίες και αναμνήσεις μόνο. Από μία ζωή που αρνήθηκα και που δε μπορώ να τη γυρίσω πίσω. Κι αυτό, που δε μπορώ να κάνω τίποτα πια, με σκοτώνει κάθε μέρα.

Τα συλλυπητήριά μου για τον χαμό του ανθρώπου σου.Εύχομαι,αφού περάσουν τα στάδια του πένθους,να τον θυμάσαι με αγάπη και να συνειδητοποιήσεις πως στην τελική μόνο αυτό μένει από το πέρασμά μας στη ζωή.
Έχεις πολλές ενοχές,αλλά θα πρέπει κάποια στιγμή να τις χειριστείς κι αυτές,για να μη σε κρατήσει πίσω στο παρελθόν ένα γεγονός που ήταν έξω από σένα,όπως ένα ατύχημα.Όχι,δεν έφταιγες εσύ που τον άφησες,το ατύχημα θα μπορούσε να είχε συμβεί και αν ήσασταν ακόμη μαζί κι ευτυχισμένοι στη σχέση σας.Ήταν σύμπτωση και να το δεις έτσι,ρεαλιστικά,για να απαλλαγείς από ενοχές που δεν έχουν παρά κακό να σου κάνουν.
Γράφεις πως πια δεν θυμάσαι παρά τα καλά.Αυτό δε σημαίνει πως τα κακά δεν υπήρχαν όμως,απλά τώρα τα διαγράφεις για να μπορείς να αυτοτιμωρείσαι μέσω των ενοχών.Άνθρωποι χωρίζουν,δεν έχει να κάνει με τη ζωή και το θάνατο του καθενός,έχει να κάνει με την πραγματικότητα των ανθρώπινων σχέσεων.Τέλειωσε,αλλά για σένα η ζωή δεν σταματάει εδώ,χρειάζεσαι όμως χρόνο για να τα φέρεις μέσα σου σε λογαριασμό,τις μνήμες,τον πόνο που φέρει ο θάνατος,τον φόβο και τις τύψεις.Κάποια στιγμή θα το κάνεις.Ούτε ο πρώην σου σύζυγος έφταιγε,ούτε εσύ.Ήταν μία τραγική σύμπτωση,ένα χτύπημα και μία ανατροπή ξαφνική δεδομένων που θεωρούμε συχνά αναλλοίωτα και δεν τα έχουμε κατά νου,αλλά αποτελούν κι αυτά κάποιες φορές μέρος της ζωής.Κλάψε,θρήνησε,είναι δικαίωμά σου αυτό,έχασες κάποιον που αποτέλεσε μέρος της πορείας σου στον κόσμο,αλλά μην σε στήνεις σε κανέναν τοίχο που κατασκευάζεις,γιατί δεν είχες να κάνεις εσύ με τον θάνατό του,δεν τον σκότωσες εσύ,ούτε και μπορούσες να τον σώσεις επίσης.

Σας ευχαριστώ για την συμπαράστασή σας, πραγματικά.

Κινδυνεύω να χάσω και την παρούσα μου ζωή. Δεν ξέρω πως μπορώ να χειριστώ καταστάσεις. Αυτή η απώλεια τα έχει σκεπάσει όλα, με αποτέλεσμα να πληγώνω και άλλους ανθρώπους. Είμαι εδώ και κάποιο διάστημα με κάποιον άλλο άνθρωπο, ο οποίος με αγαπάει πραγματικά και προσπαθεί να με στηρίξει όχι μόνο συναισθηματικά αλλά και επαγγελματικά. Τον τελευταίο καιρό έχει ανοίξει ένας νέος ορίζοντας που μπορεί να καθορίσει όλη μου την υπόλοιπη ζωή. Και τώρα πάγωσαν όλα. Και νιώθω πίεση. Δεν θέλω κανένα χάδι και καμία αγκαλιά και έτσι όπως πάω θα χάσω και αυτά που έχω.

ε αμα ειναι να σε στηριξει και επαγγελματικα μη τον χασεις,κριμα ειναι ;)
νοιωσε τον θρηνο βαθια μεσα σου,γιατι πολλα πραγματα στη ζωη επαναλαμβανονται...τουλαχι� �τον να ξερεις τι θα κανεις την αλλη φορα ...

Δεν ξερω: ισως ο θανατος ή μια τετοια απωλεια να ειναι αφορμη ωστε να διαπιστωσει ο καθενας μας, ποσο αναλωσιμος ειναι. Και οτι βεβαια κανεις μας δεν εξαιρειται. Απο την αλλη, διαβαζω αυτα που φοβασαι για το μελλον. Ομως στο παρον, αληθεια τί περιμενεις? Να μην αισθανεσαι τίποτα, να μην πονας ή να μην στεναχωριεσαι? Ή να πονας \"μετρημενα\"? Τόσο οσο?Δεν ξερω αν γινεται. Πιθανοτατα κ να γινεται. Εμενα μου μοιαζει πώς ο πονος τουλαχιστον στο παρον ειναι αναποφευκτος. Κ επισης νομιζω πώς καθε ανθρωπος που ειναι διπλα σου, μπορει να το καταλαβει κ να το αποδεχτει.

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
ε αμα ειναι να σε στηριξει και επαγγελματικα μη τον χασεις,κριμα ειναι ;)
νοιωσε τον θρηνο βαθια μεσα σου,γιατι πολλα πραγματα στη ζωη επαναλαμβανονται...τουλαχι� �τον να ξερεις τι θα κανεις την αλλη φορα ...

---

???

Εμπνευστή, αυτό που συνέβη στον άνθρωπο αυτό που πονάει τόσο, θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα μας, σε σένα, σε μένα, σε όλους, πχ ακόμα και μετά από μια λογομαχία με κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο να μην το ξαναδούμε. Ποτέ.
Η ζωή δεν ειναι δεδομένη για κανέναν, ούτε για μας ούτε για αυτούς που αγαπάμε. Και ναι, μπορέι να αγαπάμε κάποιον που για κάποιους λόγους δεν μπορούμε να είμαστε πια σύντροφοι μαζί του. Αλλά εξακολουθούμε να τον αγαπάμε και να πονάμε με τον πόνο του που δεν έχει τη σχέση μαζί μας.
Αν μένουμε επειδή εκείνος το θέλει τότε σκοτώνουμε εμάς. Όποιος δεν το έχει ζήσει δεν μπορεί να το καταλάβει και κρίνει τόσο εύκολα!

vou,
πόνεσε, κλάψε για αυτόν τον άνθρωπο που αγαπάς και που παντα θα είναι ένα κομμάτι του εαυτού σου, της ζωής σου.

Αλλά μην πονάς για λάθος λόγους. Δε φταις εσύ για ότι έγινε. Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Και ο χωρισμός σας δεν αποτελεί καμιά αιτία.

Είναι πολύ δύσκολο αυτό που περνάς.
Καλή δύναμη σου εύχομαι και γω...
Και μην απομακρύνεις ανθρώπους που νοιάζονται για αυτό που περνάς. Αν το νιώθεις, ζήτα χρόνο, ζήτα μοναξιά όποτε τη χρειάζεσαι. Αλλά μη κόβεις δεσμούς εν βρασμώ συναισθήματος.

Quote:

---

Originally posted by νου


Μια νύχτα... με τη μηχανή, έχασε τη ζωή του από άγνωστες μέχρι τώρα αιτίες.

---

απο την μια φταις,
απο την αλλη ειναι αγνωστες οι αιτιες.

Η φταις εσυ η δεν φταις και τα δυο μαζι δεν γινεται.
Θλιβερο το συμβαν, λογικη η ελλειψη (15 χρονια ειναι μια ζωη....)
αλλα η πραγματικοτητα ειναι αυτη που γνωριζεις.

Επειδη αναγκαστικα θα συνεχισεις την ζωη σου,
(ασχετως αν εσυ εδεσες τους δεικτες των ρολογιων)
και τα λεπτα θα περνουν,
ειναι χρησιμο να ζητησεις υποστηριξη ειδικου και σε συνδυασμο με την τωρινη σου σχεση να δεις πως θα οργανωσεις την ζωη σου με τα νεα δεδομενα.


Επειδη φανταζομαι οτι νιωθεις τελειως αποσυντονισμενη, κινησου αμεσα, ειναι κριμα να βασανιζεσαι κατα αυτον τον τροπο.



ΥΓ....... σχετικα με το τιτλο που εβαλες,
οταν τελειωνει κατι, στην συνεχεια αρχιζει κατι αλλο.
Υπομονη για να αρχισει λοιπον.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
ε αμα ειναι να σε στηριξει και επαγγελματικα μη τον χασεις,κριμα ειναι ;)
νοιωσε τον θρηνο βαθια μεσα σου,γιατι πολλα πραγματα στη ζωη επαναλαμβανονται...τουλαχι� �τον να ξερεις τι θα κανεις την αλλη φορα ...

---

???

Εμπνευστή, αυτό που συνέβη στον άνθρωπο αυτό που πονάει τόσο, θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα μας, σε σένα, σε μένα, σε όλους, πχ ακόμα και μετά από μια λογομαχία με κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο να μην το ξαναδούμε. Ποτέ.
Η ζωή δεν ειναι δεδομένη για κανέναν, ούτε για μας ούτε για αυτούς που αγαπάμε. Και ναι, μπορέι να αγαπάμε κάποιον που για κάποιους λόγους δεν μπορούμε να είμαστε πια σύντροφοι μαζί του. Αλλά εξακολουθούμε να τον αγαπάμε και να πονάμε με τον πόνο του που δεν έχει τη σχέση μαζί μας.
Αν μένουμε επειδή εκείνος το θέλει τότε σκοτώνουμε εμάς. Όποιος δεν το έχει ζήσει δεν μπορεί να το καταλάβει και κρίνει τόσο εύκολα!

---

γιατι κατι δεν μου κολλαει ανωνυμη σε ολα αυτα; .....
ας πει και τις αλλες λεπτομερειες,που δεν την συμφερει να ακουσουμε...

ωπα.... πλακωσανε τα δικαστηρια......

Δεν με συμφέρει; Τι θα πει δεν με συμφέρει; Εγώ πρώτη από όλους καταδικάζω τον εαυτό μου για τις προηγούμενες λάθος επιλογές μου. Η τελευταία μου επιλογή με τον άνθρωπο που με στηρίζει επαγγελματικά και συναισθηματικά, δεν αφορά κανένα αφεντικό που ίσως νομίζεις, εμπνευστη. Προέκυψε τους τελευταίους μήνες. Ολόκληρη η ζωή μου βασίζεται σε ένα όνειρο και έχω δώσει τίμιο αγώνα γι αυτό. Και αυτό το όνειρο μπορεί να γίνει πραγματικότητα αλλά δεν πουλήθηκα σε κανέναν. Γι αυτό τουλάχιστον είμαι σίγουρη.

Όμως δεν ήρθα εδώ για να απολογηθώ. Ούτε όλα αυτά ακυρώνουν τον πόνο που αισθάνομαι. Η ανώνυμη περιέγραψε ακριβώς την πραγματικότητα.

Οι πληγές θα απαλύνουν με τον καιρό,δεν σε βοηθά σε τιποτα να χρεώνεις στον εαυτό σου τον χαμό ενος αγαπημένου..
Μην εχεις ενοχες επειδη δεν ησουν πια ερωτευμένη μαζι του, τον αγαπούσες με κάποιον άλλο τρόπο.
Μόνο αν πραγματικα πιστεύεις οτι δεν έπρεπε να κρύβεις αυτα που νιώθεις,τότε πάρε μια γενναία αποφαση.Απο δω και στο εξής να εκφράζεις αυτα που αισθάνεσαι και εχεις την ευκαιρία με τον τωρινό σου σύντροφο να μη κάνεις το ιδιο..