Κοίτα τι έχω για να δεις ποιος είμαι εγώ.
Κάθε φορά που γυρνάω από τα μαγαζιά, είμαι θυμωμένη, για να μην πω έξαλλη!!!!
Μιλώ για εμπορικά μαγαζιά. Ρούχα, παπούτσια, καλλυντικά.
Εντάξει, η περιοχή που μένω δεν είναι από τις φτηνότερες στην Ελλάδα. Υπάρχουν όμως τέτοιες καμιά δεκαριά στην Αθήνα.
Αυτό που με εξοργίζει δεν είναι οι τιμές. Είναι ότι μ’ αυτές τις τιμές, θα περίμενα να μην ψωνίζει κανείς. Και θυμώνω που βλέπω ότι αυτά τα μαγαζιά είναι γεμάτα (ντρέπομαι, αλλά ομολογώ ότι είναι γεμάτα από γυναίκες).
Πραγματικά γεμάτα.
Εκεί μέσα κανείς δεν σχολιάζει την τιμή. Σκέφτονται αν τους αρέσει το χρωματάκι, αν είναι πολύ κοντό ή μακρύ, μέχρι που βρίσκουν το σωστό μοντελλάκι.
Είμαι σίγουρη ότι δεν έχουν τόσα λεφτά.
Επίσης είμαι σίγουρη ότι δεν δουλεύουν.
Πώς διάβολο, τους φαίνεται τόσο φυσιολογικό, να δίνουν για μια αθλητική φόρμα 500 ευρώ?
Για μια ρημαδοτσάντα 800 ευρώ?
Γιατί τόσα λεφτά πεταμένα σε ένα ψεύτικο «φαίνεσθαι»??