Όταν η θέληση δε γίνεται πράξη...
Εδώ και μέρες σκέφτομαι τι θα γίνει τελικά με τη ζωή μου, το πως θέλω να είμαι, ποιά θέλω να είμαι.. Νιώθω πως αρκετό καιρό είμαι παρατηρητής της ζωής μου, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε.. Κάθομαι και την παρατηρώ να φεύγει.. Θέλω να την προλάβω μα όταν ξεκινάω να τρέξω σαν να με κρατούν δεμένη αλυσίδες.. Ξέρω δηλαδή τί θέλω να κάνω, ποιά ζωή θέλω να ακολουθήσω. Ξεκινάω να την φτιάξω αλλά νιώθω τόσο αδύναμη.. Όπως όταν ξυπνά κανείς το πρωί, προσπαθεί να σφίξει το χέρι του αλλά δεν έχει δύναμη.. Και έτσι περνούν οι εβδομάδες.. Έχω πολλές φορές την αίσθηση ότι δεν έχω ζωή.. Τι και αν όλα - ή σχεδόν όλα - δείχνουν το αντίθετο.. Πού κρύβεται λοιπόν η όση δύναμη έχω? Με εγκατέλειψε? Μάλλον εγώ την εγκατέλειψα.. Πώς θα βρω τον εαυτό μου? Τα τελευταία βράδια δεν κοιμάμαι καλά, βασικά δεν ξέρω καν αν κοιμάμαι, αν λέγεται αυτό ύπνος.. Τί γίνεται λοιπόν όταν έχεις συνειδητοποιήσει το πρόβλημα, ξέρεις τη λύση αλλά για κάποιον λόγο δεν την ακολουθείς? Είναι αυτοτιμωρία ή απλά ανικανότητα? Δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω όλα αυτά, μάλλον πνίγομαι..