Ψέματα στον εαυτό μου...

καλησπέρα,
ήθελα να ρωτήσω αν μπορεί κάποιος να πεί ψέματα στον εαυτό του για τα μειονεκτήματά του...αυτά που δεν του αρέσουν να μην τα δεχέται και να πείθει τον εαυτό του οτι δεν υπάρχουν...
π.χ. να φοβάται και να λέει "δεν φοβάμαι" παρόλο που βλέπει το φόβο συνέχεια μπροστά του ή να είναι εύσωμος και να λέει οτι είναι στυλάκι ή να μην δέχεται οτι κάνει πρόστυχες και βίαιες σκέψεις επειδή λερώνουν την εικόνα του καλού που θέλει να έχει.Ή να αρνείται ακόμα και τα πολύ εμφανή πράγματα όπως οτι ο τοίχος είναι βρώμικος επειδή τον αγχώνει...
Αυτή η τακτική-δλδ να λέει συνεχώς ψέματα στον εαυτό του- μπορεί να γίνεται εντελώς συνειδητά ή να γίνεται εν μέρει ασυνείδητα? Μπορεί δλδ να επιλέξει αν θα πεί ψέματα ή όχι? Τη μία μέρα ας πούμε να λέει ψέματα και την άλλη να λέει αλήθεια?
Ευχαριστώ

Γεια σου Demetr, καλωσήρθες!
Εξαρτάται από πολλά πράγματα αυτό που ρωτάς νομίζω. Οι περισσότεροι άνθρωποι σε φυσιολογικές συνθήκες έχουμε μια καλή εικόνα για τον εαυτό μας και την τάση να \'\'απαλύνουμε\'\' τα όποια αρνητικά μας και να τα δικαιολογούμε με κάποιον τρόπο.
Όταν υπάρχει μια κατάσταση που μας προκαλεί μεγάλο άγχος ή έχουμε βιώσει μια τραυματική εμπειρία, το υποσυνείδητο προσπαθώντας να εξισορροπήσει την κατάσταση και την \'\'επιβίωσή\'\' μας, μας ωθεί να αρνούμαστε τα πράγματα που μας πληγώνουν, ακόμα και κάποια πολύ εμφανή, ή εν πάσει περιπτώσει, να τα δικαιολογούμε.
Ο βαθμός στον οποίο μπορεί να γίνει αυτό ποικίλλει και, φτάνοντας στο άλλο άκρο είναι η εντελώς διαστρεβλωμένη αυτοεικόνα, πχ στη νευρική ανορεξία, πράγμα το οποίο μάλλον όμως είναι πιο πέρα από αυτό που ρωτάς.
Αυτά για το υποσυνείδητο, τώρα για συνειδητή άρνηση κάποιον πραγμάτων, εντάξει κι αυτό εξαρτάται από διάφορα, αλλά σίγουρα συμβαίνει και είναι και πιο συνηθισμένο. Εκεί προφανώς συμβαίνει ανάλογα με το πώς μας βολεύει και μιλάμε μάλλον για ψέματα στους άλλους και όχι στον εαυτό, από τη στιγμή που το ψέμα είναι συνειδητό.

Είναι δυνατόν και πολύ μάλιστα να κοροϊδεύει τον εαυτό του κάποιος.Μιλάς λες στο άτομο για το πρόβλημα που υπάρχει το οποίο είναι εμφανές.΄Βλέπεις ότι ο άνθρωπος αισθάνεται μειονεκτικά και αυτό κάνει μπαμ απο κινήσεις, εκφράσεις και όλο το στυλ γενικότερα.Το παίζει όμως ότι όλα είναι οκ, έχω καλή εικόνα για τον εαυτό μου, προβάλλει άλλα για να καλύψει άλλα και στην ουσία αντι να προσπαθήσει να βελτιωθεί προτιμά την απομόνωση βρίσκοντας συνέχεια διάφορες δικαιολογίες του τύπου, πρέπει να γίνει αυτό, πρέπει να επισκευάσω το άλλο, να κάνει πράγματα ανούσια και να αφήνει τα σημαντικά.Πάγια τακτική είναι να αρνείται να δεί την αλήθεια και μόλις στριμωχθεί να φεύγει.Κουβέντες χιλιοειπωμένες και χαζές δικαιολογίες για να αποφύγει να συζητήσει την ουσία του προβλήματος.Μια ζωή να είναι φυγόπονος και να κρύβεται πίσω απο το δάχτυλό του, να γίνεται αυτοκαταστροφικός και στο τέλος να χάνει ότι καλό του έδωσε η ζωή, πράγματα που άλλοι πασχίζουν να έχουν μόνο και μόνο γιατί δεν θέλει να δεί το πρόβλημα.Γιατί έχει τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση που δεν τον αφήνει να δεί ότι με την συμπεριφορά του δημιουργεί πόνο στους γύρω του ειδικά αν υπάρχουν παιδιά....και το χειρότερο είναι να προσπαθεί να μειώνει τους άλλους, ή να προσπαθεί να τους κατεβάσει γιατί ξέρει ότι δεν του αξίζει να έχει δίπλα του κάτι καλό...άντε όμως να το παραδεχτεί, γιατί στην ουσία μέσα του ξέρει άσχετα τι λέει...

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις!
Ιδίως της Γιώτας τα λεγόμενα ένιωσα οτι με άγγιξαν πολύ! Κι εγώ κάπως έτσι λειτουργώ μάλλον όπως τα περιέγραψες...
Τώρα νιώθω οτι συνειδητοποιώ το πρόβλημα και αρχίζω να το δέχομαι αλλά οι συγκρούσεις μέσα μου του να κάνω ένα βήμα ή όχι είναι πολύ μεγάλες...

Quote:

---

Originally posted by streidi
Γεια σου Demetr, καλωσήρθες!
Εξαρτάται από πολλά πράγματα αυτό που ρωτάς νομίζω. Οι περισσότεροι άνθρωποι σε φυσιολογικές συνθήκες έχουμε μια καλή εικόνα για τον εαυτό μας και την τάση να \'\'απαλύνουμε\'\' τα όποια αρνητικά μας και να τα δικαιολογούμε με κάποιον τρόπο.
Όταν υπάρχει μια κατάσταση που μας προκαλεί μεγάλο άγχος ή έχουμε βιώσει μια τραυματική εμπειρία, το υποσυνείδητο προσπαθώντας να εξισορροπήσει την κατάσταση και την \'\'επιβίωσή\'\' μας, μας ωθεί να αρνούμαστε τα πράγματα που μας πληγώνουν, ακόμα και κάποια πολύ εμφανή, ή εν πάσει περιπτώσει, να τα δικαιολογούμε.
Ο βαθμός στον οποίο μπορεί να γίνει αυτό ποικίλλει και, φτάνοντας στο άλλο άκρο είναι η εντελώς διαστρεβλωμένη αυτοεικόνα, πχ στη νευρική ανορεξία, πράγμα το οποίο μάλλον όμως είναι πιο πέρα από αυτό που ρωτάς.
Αυτά για το υποσυνείδητο, τώρα για συνειδητή άρνηση κάποιον πραγμάτων, εντάξει κι αυτό εξαρτάται από διάφορα, αλλά σίγουρα συμβαίνει και είναι και πιο συνηθισμένο. Εκεί προφανώς συμβαίνει ανάλογα με το πώς μας βολεύει και μιλάμε μάλλον για ψέματα στους άλλους και όχι στον εαυτό, από τη στιγμή που το ψέμα είναι συνειδητό.

---

Πολύ σωστή απάντηση.Ο βαθμός ποικίλλει.Αλλά δεν πιστεύω στις απολυτότητες.Ούτε στις απόλυτες αλήθειες ούτε στα απόλυτα ψέματα.Το ίδιο κι εδώ.Δεν μπορεί να είσαι απόλυτα αληθινός με τον εαυτό σου.Τώρα τελευταία διαβάζω κάτι τραγικά για την \"βρωμιά μέσα σου,το σκοτάδι σου,την αρρώστια σου,το τούτο και το δείνα σου\"Πώς σε βοηθάει αυτό να είσαι υγιής;Aπλά θα γίνεσαι ενοχικός σε σημείο αηδίας και σε κάθε σου κίνηση θα παρατηρείς τη βρωμιά και την ανηθικότητά σου.Αν ξέρεις πως υπάρχουν αλλά δεν είναι και για θάνατο,δηλαδή δεν είσαι κάνας δολοφόνος ρε άνθρωπα,είναι ανεκτά και σε βαθμό που δεν κάνουν κακό σε κανέναν,προχώρα με τα ελαττώματά σου,μη σε απασχολούν και πολύ,αποδέξου τα,είναι κομμάτι σου,είναι οι εκκεντρικότητές σου,το αλατοπίπερο της προσωπικότητάς σου,αυτά που σε κάνουν μοναδικό μέσα στην ανθρωπότητα.
Βέβαια,οτιδήποτε δυσχεραίνει την καθημερινότητά μας,αυτό είναι που θέλει φτιάξιμο.Οπότε Demetr,αν συμβαίνει κάτι τέτοιο,θα σου έλεγα να το ψάξεις με τέτοιο σκεπτικό.

Σχετικά με αυτό που λες, Rain, είχα πάει σε ένα συνέδριο για την ποιότητα ζωής νομίζω ήταν (είμαι ψυχολόγος) και είχε κάνει μια καταπληκτική ομιλία ένας Έλληνας, καθηγητής σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού σχετικά με το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας και τη σχέση που έχει αυτό με την ψυχική υγεία. Είχε πει, λοιπόν, ότι οι μόνοι άνθρωποι που είναι απόλυτα αντικειμενικοί με τον εαυτό τους είναι οι καταθλιπτικοί, οι οποίοι βλέπουν τα ελαττώματά τους και τα στραβά τους σαν εξωτερικοί παρατηρητές και αυτό τους \'\'ρίχνει\'\' πολύ ψυχολογικά. Όλοι οι υπόλοιποι, μας δικαιολογούμε όταν φερόμαστε με τρόπο που θα κατακρίναμε ενδεχομένως σε κάποιον άλλον. Είχε τελειώσει την ομιλία λέγοντας : \'\'Όλοι μας λοιπόν είμαστε λίγο \'\'ψώνια\'\' και ευτυχώς για την ψυχική μας υγεία!!!\'\' και μου είχε φτιάξει τη μέρα!! :-ΡΡ :-) Εννοώντας φυσικά ότι δεν είναι καλό για την ψυχική υγεία και την αυτοεικόνα ενός ανθρώπου να είναι απόλυτα αντικειμενικός και αυστηρός με τον εαυτό του.

Εγω εχω βιωσει τα απιστευτα και λεω οτι λειτουργω πλεον σε δυο επιπεδα ενα ενοχικο σε οτι και να κανω και ενα που προσπαθω να δειχνω οτι ολα ειναι οκ.

Ενας άνθρωπος που δεν μπορεί να χαρεί, είναι μελαγχολικός, είναι μίζερος, εθελοτυφλεί, δεν έχει φίλους,το μόνο που τον ευχαριστεί είναι να κάνει βόλτα και να μιλάει μόνο για ότι αφορά το σκύλο του ή το αυτοκίνητό του ή ότι άλλο άσχετο πως θα τον χαρακτηρίζατε;το ότι έχει κατάθλιψη και χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι πασιφανές, γιατί έχει επηρεάσει πολλούς τομείς της ζωής του αυτή η παθητική συμπεριφορά, όμως αρνείται να το δεχτεί και κρύβεται πίσω απο χίλιες αστείες δικαιολογίες.Φυσικά βοήθεια αρνείται να πάρει αν και βλέπει ότι τα πράγματα πάνε απο το κακό στο χειρότερο με την στάση του.Θέλω να πω ο άνθρωπος αυτός δεν βλέπει κανένα ελάττωμα;έχει περάσει πολλά στην ζωή του και το χειρότερο έχει εισπράξει απόρριψη σε όλα τα επίπεδα απο την μάνα του, έχει περάσει τα περισσότερα χρόνια του προσπαθώντας να κερδίσει την αγάπη της, είχε εναν πατέρα υστερικό που τρομοκρατούσε τα παιδιά του και φυσικά και αυτόν, σε σημείο να βλέπει εφιάλτες.
Περνάνε τα χρόνια συνεχίζοντας την ίδια συμπεριφορά και φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει, απλά απορώ γιατί βλέπει πόσα χάνει, του απλώνεις το χέρι να τον βοηθήσεις και αντί να το εκμεταλευτεί απλά φεύγει.

Για ποιον μιλας?

πάντως όχι για μένα

Περιγραφεις καποιον με μισος...με την απολυτη δεξιοτητα ενος ψυχολογου κορυφαιου και δεν απαντας σαφως στο ερωτημα του demetr.

νομίζω απάντησα στο ερώτημα στην αρχή και είπα ότι όντως είναι δυνατόν να κοροϊδεύει κάποιος τον εαυτό του.
Ομως γιατί χρησιμοποιείς την λέξη μίσος Κιπ; μπορεί να είναι θυμός , μπορεί ενδιαφέρον πολλά μπορεί....

Μπορει και θυμος δικιο εχεις:)

Κι εγώ ίσως είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου απ\' οτι το συζητάω με τον ψυχοθεραπευτή μου.
Μου λέει οτι δεν δέχομαι τα ελαττώματά μου(ή αυτά που εγώ θεωρώ ελαττώματα) όπως τις \"κακές\" σκέψεις μου(βίαιες ή πρόστυχες) με αποτέλεσμα να είναι διχασμένος ο εαυτός μου σε \"καλό\" και \"κακό\" και πότε να νιώθω άγγελος και πότε δαίμονας... Σαν να μην μπορώ να τα αναμίξω μου λέει ώστε να νιώσω άνθρωπος που έχει καλές αλλά και κακές πλευρές...μπέρδεμα
Και αυτή η εσωτερική σύγκρουση προβάλλεται έξω με τις ιδεοψυχαναγκαστικές εμμονές που κάνω... Με αγχώνει η βρωμιά και η αταξία στα αντικείμενα αλλά δεν μπορώ να συνδέσω τις εμμονές αυτές με αυτά που μου προκαλούν το πραγματικό άγχος που μάλλον είναι οι \"κακές\" επιθυμίες και σκέψεις.

Ρε παιδιά πώς εξηγούνται αυτά που μου συμβαίνουν??

Τη μία μου ρχεται να λέω \"Θεέ μου είμαι ένα τίποτα, ένας ταπεινός σου δούλος και οτι έχω το οφείλω σε εσένα και σου παραδίδω τη ζωή μου και την εξέλιξή της...\" και να σκέφτομαι τον πατέρα Παϊσιο και όσα έχει πεί περι ταπεινότητας...Και να λέω οτι είμαι το πιό φοβισμένο και δειλό και ανίκανο άτομο στη γή.

Και την άλλη να μου ρχεται να σκεφτώ οτι πιο χυδαίο και βίαιο και βλάσφημο. Να σκέφτομαι το χριστό και τη παναγία και όλους τους αγίους σε οτι πιο σεξουαλικά διεστραμμένο και βίαιο, να σκέφτομαι οτι θέλω να πουλήσω τη ψυχή μου στο διάβολο... Να κάνω οτι χειρότερο μπορεί να γίνει σε αυτό το κόσμο. Να σκέφτομαι οτι θέλω να βλασφημήσω στο άγιο πνεύμα (επειδή λένε οτι όλα συγχωρούνται εκτός από αυτό) και να μάθω τί σημαίνει πράγματι η βλασφημία στο άγιο πνεύμα για να τη κάνω... Και μαζί με αυτά να λέω οτι δεν φοβάμαι τίποτα και κανέναν και οτι είμαι ο καλύτερος και τελειότερος...
Εσείς κάνετε τέτοιες σκέψεις?