Αρρωστημένο περιβάλλον

Μια ζωή θυμάμαι τη μητέρα μου να είναι συνέχεια προσκολλημένη στη μητέρα της, δλδ τη γιαγιά μου σε σημείο εξάρτησης. Θυμάμαι επίσης καβγάδες με τον πατέρα μου πριν χωρίσουν γι' αυτό το ζήτημα. Δεν ερχόταν πουθενά μαζί μας, συνεχώς έλεγε ότι έπρεπε να μείνει με τους γονείς της, η γιαγιά μου να βρίζει τον πατέρα μου κοκ. Τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα όταν πέθανε ξαφνικά ο θείος μου, αδερφός της μητέρας μου και ήδη είχε πεθάνει ο παππούς μου. Τότε η μητέρα μου μεταφέρθηκε στον κάτω όροφο που μένει η γιαγιά μου κοιμάται, τρώει εκεί, όλη μέρα μαζί της είναι, δεν έχει παρέες, σύντροφο, δουλειά, τίποτα.. Η γιαγιά μου είναι γύρω στα 85, τρελά καλοδιατηρημένη, κοκέτα, συμφεροντολόγα μέχρι το κόκκαλο. Προσπάθησα πάρα πολύ όσο μεγάλωνα και άρχισα να καταλαβαίνω τί παίζεται να της μιλήσω πότε με το καλό, πότε με το άγριο, πότε με φωνές, πότε με χαμόγελο και να της εξηγήσω ότι όλο αυτό δεν είναι normal για εκείνη, μία γυναίκα 53 ετών. Τίποτα..
Χτες λοιπόν είχαμε πάει σε ένα γάμο, παντρευόταν ένας δεύτερος ξάδερφός μου. Ευτυχώς επειδή όλο το σόι ξέρει την κατάσταση, εγώ είχε κανονιστεί να καθίσω σε άλλο τραπέζι με πιο νέα παιδιά. Όλο το βράδυ λοιπόν όποτε γύριζα το βλέμμα στο τραπέζι της μητέρας μου συνέχεια με ρωτούσε "πότε θα φύγουμε?" γιατί κουράστηκε η γιαγιά.. Ούτε λόγος φυσικά να μην ερχόταν η γιαγιά στο τραπέζι.. Αφού την αγνόησα για κάνα 2ωρο, σηκώθηκα να τις πάρω να φύγουμε.. Πήγαμε λοιπόν να χαιρετίσουμε και όταν η μητέρα του γαμπρού (συγγενής μας) της είπε να πάμε τη γιαγιά και να γυρίσουμε εμείς στο γλέντι,η μητέρα μου είπε να γύριζα μόνο εγώ και όταν αρνήθηκα γιατί ήδη είχα ντραπεί αρκετά από το όλο σκηνικό, η μητέρα μου πετάγεται και λέει: "Φοβάται!". Παιδιά τρελάθηκα εκείνη την ώρα.. Φύγαμε άρον άρον και στη διαδρομή ξέσπασα.. Λες και είμαι σαν και εκείνη, να φοβάμαι να κυκλοφορήσω τη νύχτα, να μην κάνω βήμα χωρίς τη μαμά μου. Τους είπα πολύ βαριές κουβέντες για τις οποίες δεν έχω μετανιώσει και στο τέλος της είπα πως τους έχει χάσει όλους από τη ζωή της, χθες έχασε και μένα.
Δεν ξέρω γιατί τα λέω όλα αυτά, απλά ήθελα να τα πω. Πρέπει να φύγω από εδώ, ζω από ανάγκη μαζί τους προς το παρόν, αλλά πρέπει να φύγω να σωθώ.. Να σωθώ από αυτή τη μιζέρια..

είσαι θύμωμένος και καλά κάνεις.
οι σχέση με τους γονείς δεν είναι απλή υπόθεση, αν υπάρχουν θέματα δεν λύνονται σε μια μέρα ουτε μέσα απο πίεση καταστάσεων.
απλά είδες κάτι που σενοχλεί ,προσπάθησε να το ζυγίσεις, την σχέση με τους γονείς μας την κουβαλάμε μια ζωή.
νομίζω οτι όλοι οι ανθρωποι κανουμε αυτό που νομίζουμε καλυτερο την κάθε στιγμή, αυτό δεν σημαίνει οτι είναι καλύτερο και για τους άλλους.
εχεις υποχρέωση πρώτα να δεις τον εαυτό σου και να περνάς εσύ καλά, όλοι οι αλλοι μετά.
αν δεν μας αρέσουν κάποια πράγματα στους γονείς μας ,απο το να χάνουμε ενέργια με δηλητηριασμένα λόγια και πράξεις νομίζω ότι είναι καλύτερο να φτιάξουμε τη δική μας διαφορετική.
εριχνα και γω ευθύνες στους γονείς μου για πολλά πράγματα, αν η μάνα σου δεν θέλει να αλλάξει τη ζωή της ,δεν θα την αλλάξει, εσύ όμως μπορείς να αποφύγεις αυτά που σε ενοχλούν
δεν είσαι υποχρεωμένος να ζείς κάτι που δεν αντέχεις .νομίζω οτι οσο πιο ηπια χειριστείς την κατάσταση τόσο περισσότερη ησυχία θα χεις.

χριστινα,

το τι σχεση εχει η μητερα σου με τη μητερα της ειναι ζητημα προβληματισμου για τη μητερα σου, οχι για εσενα. οποτε δεν χρειαζεται να κουραζεις το μυαλουδακι σου για να εξηγησεις στη μανα σου οτι δεν ειναι νορμαλ, το αφηνεις το ζητημα ως εχειν κ αν κ οποτε εκεινη το καταλαβει, εχει καλως, αλλιως κ παλι εχει καλως.

ομως η σχεση σου με τη μητερα σου ειναι κ δικο σου ζητημα, κ εκει περναει κ απο το δικο σου χερι να διαπραγματευτεις τα ορια σου.

καλα εκανε η γιαγια σου κ ηρθε στο γαμο, γιατι να μην ερχοταν? κ να κατσει οσο αντεξει.
στο σημειο που η μητερα σου ηθελε να ειστε πακετο κ οι τρεις κ να φυγετε πακετο κ οι τρεις απο το τραπεζι οταν κουραστηκε η γιαγια, μηπως θα επρεπε να μιλησεις για λογαριασμο σου? να πεις στη μανα σου, \"εσυ κ η γιαγια φυγετε, εγω θα κατσω. θα γυρισω με ενα ταξι, η θα με γυρισει καποιος αλλος απο την παρεα που δεν του ειναι προβλημα, κλπ.\" η αν εσυ εισαι η οδηγος της παρεας κ εξαρτιοταν μαμα κ γιαγια απο σενα, μπορουσες να πεις, \"οκ θα παω τη γιαγια στο σπιτι κ θα ξαναγυρισω. εσυ θελεις να κατσεις, η θελεις να γυρισεις στο σπιτι επισης?\"

επισης, αληθεια για ποιο πραγμα ντραπηκες? γιατι δεν καταλαβα.

η ουσια ειναι: διεκδικησε την αυτονομια σου απο τη μητερα σου κ τη γιαγια σου, χωρις να τις καταπιεζεις κ αυτες να αλλαξουν, κ χωρις να στενοχωριεσαι γιατι ειναι ετσι οπως ειναι.

βαριες κουβεντες δεν χρειαζονται, οι οποιες σιγουρα θα αναταραξαν κ εσενα. μερικες αποφασιστικες πραξεις μονο.

\"Δεν ξέρω γιατί τα λέω όλα αυτά, απλά ήθελα να τα πω. Πρέπει να φύγω από εδώ, ζω από ανάγκη μαζί τους προς το παρόν, αλλά πρέπει να φύγω να σωθώ.. Να σωθώ από αυτή τη μιζέρια.. \"

Και πολύ καλά θα κάνεις. Η μιζέρια είναι επικύνδυνα μεταδοτική

Ευχαριστώ που ασχοληθήκατε με το θέμα μου.. Δεν έχουμε μιλήσει σήμερα καθόλου με τη μητέρα μου. Ξέρετε, προσπαθώ με τη λογική να κάνω πράγματα καλά για μένα, να με κρατούν ήρεμη. Αλλά χτες ξέφυγα πάλι εκτός ορίων. lucifer, ναι η αντίδραση που περιγράφεις θα ήταν καλύτερη και πιο ώριμη αλλά τρελάθηκα εκείνη την ώρα. Πιο πολύ για το \"Φοβάται!\" Προσπαθεί το δικό της κόμπλεξ που ζει έτσι να το κάνει να φαίνεται ότι το έχω και εγώ. Ντράπηκα γιατί αυτά τα σκηνικά έχουν διαδραματιστεί πάμπολλες φορές στα παρελθόν και απλά δεν ήθελα να συνεχιστεί η συζήτηση. Τι να κάνω ρε παιδιά? Δε μπορώ άλλο αυτήν την κατάσταση..

δεν ειναι και τοσο αρρωστημενο

καποτε εδω μιλησα για την συνεξαρτηση

και μου ειπαν πως συνεξαρτηση εστι ελληνικη οικογενεια


παρε να διαβασεις το βιβλιο συνεξαρτηση τελος της μελοντι μπιτι

ειναι παρα πολυ ωραιο!

Quote:

---

Originally posted by researcher
δεν ειναι και τοσο αρρωστημενο

---

Εάν σαν μέτρο σύγκρισης χρησιμοποιήσουμε περιπτώσεις τύπου Κωσταλέξη... τότε θα συμφωνήσω

Μην ανησυχείς δεν εισαι μόνη σου.... κι εμένα η μάνα μου είναι εξαρτημένη με την γιαγιά μου και την αδερφή της από τοτε που χωρισε και προσπαθεί με νυχια και με δόντια να βάλει κι εμένα στην κλίκα, \'ομάδα εξουδετέρωσης αντρών\' θα την έλεγα. Εννοείται οτι κι εμένα τα ίδια μου λέει, αν θέλω να κάνω κάτι που δεν εγκρίνει, απλά με μειώνει. Βεβαια δεν το παραδέχεται οτι αυτή τους εχει ανάγκη.... το παρουσιαζει οτι ειναι θύμα και οτι ειναι αναγκασμενη να τους βοηθάει αφού συνέχεια την ζητάνε! Και ισχυει ακριβως το αντίθετο.... σε τρελαίνει! Την ακούς πχ στο τηλ να λεει.... ελα βρε μάνα να πάμε για έναν καφέ .... και μόλις κλείσει το τηλ θα σου πει.... αστα... η μανα μου με πιέζει να πάμε για καφέ!

Τι να πείς μετά?????

Εδώ εμένα μου λεει οτι εχουμε κανονισει να πάμε για καφέ κι εγώ δεν έχω πει τίποτα....και μου το λέει καθε φορα που θα παρει τηλ!

Αχ βρε frei, τα ίδια ακριβώς κάνει και εκείνη.. Η κατάσταση δεν παλεύεται, σήμερα κοιμόμουν μέχρι τις 2 για να μη σκέφτομαι, θα τρελαινόμουν.. Χτες όλη μέρα κλάματα. Δε μιλήσαμε καθόλου μέχρι το απόγευμα και όταν έβλεπα tv πριν από μία ώρα περίπου ήρθε μπροστά μου βουρκωμένη και μου ζήτησε να πάμε να περπατήσουμε, αρνήθηκα. Το ξέρω είναι σκληρό, στενοχωριέμαι που τη βλέπω έτσι αλλά αυτή τη φορά δεν πρέπει να λυγίσω, για μένα..

Η αλήθεια είναι πως είναι πολύ ενοχλητικό όταν μας παρομοιάζουν οι γονείς με τους εαυτούς τους, ή και όταν άλλοι μας επισημαίνουν πόσο μοιάζουμε με τους γονείς (σε χαρακτηριστικά που εμείς αξιολογούμε ως αρνητικά). Όπως επίσης και όταν νιώθουμε ότι ίσως οι γονείς θέλουν να μας κρατήσουν σε μια κατάσταση εξάρτησης και μιζέριας, παρόμοια με αυτή που κρίνουμε ότι βιώνουν και οι ίδιοι. Εξάλλου αυτή τη ζωή έχουν συνηθίσει, αυτή ξέρουν, μέσα σε αυτή νιώθουν ασφαλείς, ικανοποιούν κάποιες ανάγκες τους...Τελικά, αυτή είναι η επιλογή τους και όσο κι αν σε εμάς φαίνεται δυσλειτουργική, είναι δική τους υπόθεση.

Όμως, μήπως ο θυμός σου οφείλεται, έστω σε ένα βαθμό, στο ότι πράγματι δεν έχεις κι εσύ απεξαρτηθεί από αυτό το μοντέλο? Μπορεί να μην συμπεριφέρεσαι με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρεται η μητέρα σου σε σχέση με τη γιαγιά, παρόλα αυτά ασχολείσαι υπερβολικά μαζί της... Στο γαμήλιο τραπέζι που περιγράφεις, η σκέψη σου ήταν στραμμένη εκεί και όχι στο πως θα ορίσεις το δικό σου χρόνο και θα υλοποιήσεις τις επιθυμίες σου. Άσε στην άκρη τις επιλογές της μαμάς και δες ποιες είναι οι πραγματικές δικές σου.

Εγώ φαντάσου οτι δεν μένω με την μάνα μου τα τελευταία 2 χρόνια και 6 χρόνια ήμουν εξωτερικο.... Με επαιρνε τηλ στο εξωτερικο και μου ελεγε \'αντε περιμενω να γυρισεις να παμε για κανενα καφε\' μεχρι που εφτασα στο σημειο μια μερα να αρχισω να ουρλιαζω λεγοντας της οτι οταν ερθω ελλαδα θελω να βγω για καφε με τις φιλες μου - βρες φιλες\' .

Αυτο που συνειδητοποιησα με την βοηθεια της ψυχολογου μου ήταν οτι ναι μεν παλευα να ξεφυγω, αλλα παλευα μονο σωματικα....δηλαδη με το να φυγω απο το σπιτι..... συναισθηματικά τωρα παλευω. Δυσκολευομαι δεν σου κρύβω και στην αρχή κι εγω εκλαιγα που επρεπε να το παλεψω ετσι, γιατι δεν μπορουσα να καταλαβω γιατι δεν με καταλαβαινουν. Τωρα εχει αρχισει να περναει ο πονος...... Αναισθητοποιουμαι καπως, αν παρει τηλ θα το σηκωσω μονο αν εχω διαθεση να ακουσω μουρμουρα για το ποσο κουραζεται, για το ποσα πλυντηρια εβαλε, για το τι της εκανε το αφεντικό της για το ποτε θα πιουμε καφε, κτλ και μακάρι να κουραζοταν κιολας -τοτε θα εδινα καποια δικια- , και στο κατω κατω εγω θα επρεπε να ειμαι σε αυτη τη θεση να ζηταω συμπαρασταση απο την μανα μου και οχι η μανα μου απο μενα.

Η μανα μου βεβαια, παρουσιαζει οτι υποφερει, οτι κανει τα παντα για τα \'παιδακια της\' οπως μας αποκαλει.... Οποτε την συμφερει ειναι φιλη μας και οποτε δεν την συμφερει ειναι η μαμα μας.... οτι ναναι!

Η μανα μου μια ζωη ειχε στηριγμα, την μανα της, τον πατερα της την αδερφη της, που στο κατω κατω μενουν ολοι μαζι σε ενα τριωροφο..... εγω οποτε ειχα προβλημα τα ελεγα σε μενα, γιατι η μανα μου παντα ειχε ενα δικο της προβλημα, ο πατερας μου με ολα τα προβληματα κοροιδευε και ελεγε \'ελα μωρε μην δινεις σημασια\' οποτε αντε βγαλε ακρη!

Το να μενεις σπιτι κανει την κατασταση ακομα πιο δυσκολη. Δεν εχεις την δυνατοτητα να μεινεις μονη σου???? Θα ειναι ενα βημα!

Και οσον αφορα την λυπηση, δεν ξερεις ποσες τυψεις μου εχει δημιουργησει κι εμενα η μανα μου.... οι ανθρωποι αυτοι εκμεταλλευονται τους αλλους δημιουργωντας τυψεις για να μπορουν να δημιουργουν ενα περιβαλλον που τους καλυπτει τα δικα τους εγωιστικα συμφεροντα και τις δικες τους αδυναμιες...... εγω πλεον συνειδητοποιω οτι δεν μπορω μονο να δινω, πρεπει να παιρνω κιολας, και οταν μια σχεση (ακομα και αν ειναι με την ιδια μου την μανα) δεν μου το προσφερει αυτο, η σχεση αυτη πρεπει να μενει σε αποσταση.

ΑΑΑΑΑ κι εννοειται, το εχω ξαναγραψει βεβαια, οταν μπαινω σε safety mode, δηλαδη οταν αρχιζω να απομακρυνομαι η μανα μου κατηγορει τον αντρα μου!!! χαχαχαχα

Και απο την αλλη πιανει τον αντρα μου για να με πεισει αυτος να πηγαινω να την βλεπω!!!!!

Τι να πω....τι να πω!

Σημερα γελαω που τα σκεφτομαι γιατι ειμαι ηρεμη, αν με πετυχεις σε σκηνικο, σκοτωνω ανθρωπο απο τα νευρα μου!

Chris,το ζήτημα είναι πως δεν έχεις φτάσει στο να αποδεχτείς τους άλλους \"σημαντικούς\"στη ζωή σου.Και άκου πώς πάει.Δεν αποδεχόμαστε ό,τι δε μας γουστάρει,έτσι δεν είναι;Nαι.Πρόσεξε όμως μία λεπτή δυσδιάκριτη λεπτομέρεια.Αποδέχομαι πως έτσι είναι,δε σημαίνει πως έχει την έγκρισή μου.Σημαίνει απλά πως καταλαβαίνω πως δε θα αλλάξει,παραδέχομαι μία αναλλοίωτη αλήθεια,κάτι τετελεσμένο,για να πάψει να με απογοητεύει.Δεν έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο.Και σε πονάει και σε πονάει και σε θυμώνει και σε χαλάει και κλαις και χτυπιέσαι.
Χτυπήσου.Χτυπιέσαι άδικα και κάνεις και ρυτίδες,λολ.:D
Το θέμα δεν είναι να χτυπιέσαι,αλλά να υποστηρίζεις τα δικαιώματά σου σταθερά και με τρόπο που να \"διδάξεις\" στους άλλους σημαντικούς πως από δω και πέρα δε θα είσαι θύμα των συμπεριφορών τους.

Όσο αφήνεσαι σε μία στείρα οργή,δίχως να περνάς σταθερά και ψύχραιμα μηνύματα,τους διδάσκεις πως σε \"έχουν\"και μέσω της αντίδρασής σου,της οργισμένης.Και τους δίνεις ενέργεια να συνεχίσουν.Αδιαφόρησε απέναντι σε συμπεριφορές,δοκίμασε και την αποστασιοποίηση λίγο,αφού βλέπεις πως μένεις στα ίδια,κάνε άλλα να δεις τι λειτουργεί.

Σήμερα σκέφτηκα και κάτι άλλο, μια ζωή αγωνίζομαι για να μη μοιάσω στη μητέρα μου. Γιατί όμως βγαίνω εκτός ορίων? Ok, άλλο να θυμώνω και άλλο να τρελαίνομαι. Λέτε να γίνομαι το ίδιο με εκείνη????omg!! Λέτε γι\' αυτό να νευριάζω έτσι? Γιατί δεν τις γύρισα σπίτι αφού λύσσαξαν αλλά μετά να γύριζα στο τραπέζι? Σκεφτόμουν βέβαια ότι είναι ευκαιρία να καθήσει λίγο παραπάνω η μητέρα μου να ξεσκάσει αφού είναι συνέχεια κλεισμένη μέσα.. Δυστυχώς frei δε μπορώ να φύγω προς το παρόν γιατί δε δουλεύω και δεν έχω πάρει το πτυχίο μου ακόμα. Και οι σχέσεις μου με τον πατέρα μου δεν είναι καλές (δες προηγούμενα post μου αν θέλεις) για να έμενα μαζί του. Είναι ο μεγάλος μου στόχος να μείνω μόνη μου, να δούμε θα τα καταφέρω ή θα με ρουφήξουν οι καταστάσεις? Σήμερα πάλι μου ζήτησε να κατέβουμε μαζί στην Αθήνα που έχει να πάει κάπου τη Δευτέρα και μπερδεύεται στο metro, δεν της απάντησα ακόμα. Έχω σκοπό να την κατεβάσω με το αυτοκίνητο στο metro και μετά ας ρωτλησει.. Για δουλειές και εξυπηρετήσεις μόνο είμαι καλή.. Ας κατέβει με ... τη μαμά της!!:mad: Δε μου αρέσει αυτό το εκδικητικό που ακολουθώ αλλά κάπως πρέπει να αντιδράσω.. Βέβαια οι τύψεις..καλά κρατούν!!

εγω παντωσ καταλαβα οτι οταν πρεπει να βγεισ απο το σπιτι και να πασ καπου λειτουργεισ μια χαρα η καταθλιψη μπαινει σε δευτερη μοιρα μηπωσ πρεπει σε καθε τι που κανεισ να λεσ στον εαυτο σου ενα πρεπει για να ζοριζεσαι και να αποδιδεισ;