αρνητική ερμηνεία της συμπεριφοράς των άλλων

Μήπως το να ερμηνεύει κάποιος τις περισσότερες φορές αρνητικά τη συμπεριφορά των άλλων απέναντι του, ακόμα και όταν αυτή είναι θετική, είναι ψυχαναγκασμός;
Όταν ακόμα και μια πρόσκληση ή κάποιο θετικό σχόλιο βρίσκουμε κάτι για να τα ερμηνεύσουμε αρνητικά (πχ επειδή με λυπήθηκε ή δεν το εννοούσε ή επειδή λέει το ίδιο και σε άλλους) και στο τέλος να πιστεύουμε ότι η εικόνα των άλλων είναι αρνητική απέναντι μας είναι ψυχαναγκασμός; Ή εμμονή; Ή κατάσταση του νου να είναι εύκολα δεκτικός στα αρνητικά;
Ξεκινά βασικά από αρνητικά βιώματα από το παρελθόν ριζωμένα.
Πως αντιμετωπίζετε η κατάσταση αυτή; Υπάρχουν μέθοδοι;

βασικα απο οτι νομιζω αυτο που περιγραφεισ ειναι μειωμενη αυτοπεποιθηση με καταθλιπτικα στοιχεια βασικα ψυχοθεραπεια θελει αυτο να καταλαβεισ τισ λαθοσ σκεψεισ που σε οδηγουν στη λαθοσ πεποιθηση και μετα να το εκλογικευεισ καθε φορα που το σκεφτεσαι ψυχαναγκασμοσ δεν ειναι με καμια παναγια

Αυτό που καταλαβαίνω εγώ διαβάζοντας το ποστ σου είναι οτι ενδεχομένως είσαι λίγο παραπάνω καχύποπτος απο το φυσιολογικό. Σύμφωνώ ότι έχει να κάνει με αρνητικά βιώματα και κυρίως με αρνητικές πεποιθήσεις οι οποίες πηγάζουν απο αυτά. Εχω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα γυναίκας με πολλά αρνητικά βιώματα (δεν γνώρισε γονείς, μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο...) η οποία σήμερα στα 58 της έχει αρχίσει (κάτι που απο όσο ξέρω δεν το έκανε παλιά) να τα βάζει με όλους και με όλα, να έχει κάτι να πει αρνητικό ακόμα και για τα παιδιά της. Ολοι απορούν μαζί της γιατί όλη αυτή η συμπεριφορά έχει δημιουργήσει και πολλές παραξηγήσεις. Καταλαβαίνεις είπε κάτι αυτή σε κάποιον άλλο, μετά λέει οτι δεν το είπε έτσι ακριβώς κτλ. Γιατί κάποιος να σε καλέσει επειδή σε λυπάται; Εστίασε στα θετικά σου, σίγουρα υπάρχουν! Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι που θα μας προσκαλέσουν κάπου επειδή έτσι πρέπει ή γιατί έτσι είναι το τυπικό. Δεν μπορούμε να έχουμε κολλητηλίκια με όλους. Σιγά σιγά θα μάθεις να τα ξεχωρίζεις και να μη σου προκαλούν στενοχώρια. Το θέμα είναι οτι αυτή η \"κατάσταση του νου να είναι εύκολα δεκτικός στα αρνητικά\" όπως γράφεις, την παρατηρείς γενικά στη ζωή σου, στη μέρα σου. Γιατί αν είναι έτσι αυτό τα λέει όλα. Είναι το προσωπικό σου φίλτρο να βλέπεις και να αξιολογείς τα πράγματα και πρέπει να το αλλάξεις. ΟΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ. Εσύ θα σκεφτείς τι άτομο θέλεις να γίνεις απο δω και πέρα.
Να\' σαι καλά.
Δήμητρα

Διευκρίνιση
Ενα ερωτηματικό που δεν έβαλα αλλάζει το νόημα. Εννοείται οτι σε ρωτάω αν είσαι δεκτικός στα αρνητικά. Δεν μπορώ εγώ να ξέρω
κάτι τέτοιο. Απλά αν είναι έτσι είναι κάτι που ίσως θα έπρεπε να το αναθεωρήσεις.

Φαίνεται από τα βιώματα που είχα στη ζωή μου έχω γίνει αρκετά δεκτικός στα αρνητικά, σε σημείο, κάποιες τουλάχιστον φορές, θετικά σχόλια να τα υποτομώ ή να μου μπαίνει στο νου ότι δεν το εννούσε ή με βλέπει τέτοιο χαρακτήρα και το λέει για να με ενθαρρύνει ή το λέει σε όλους και πολλά άλλα. Και απ εκεί να μην τολμώ να πάρω πρωτοβουλίες, να καλέσω κάπου κάποιον, να ζητήσω φιλία κλπ.΄Μια θεραπεία που γνώρισα και κάνω προσπάθεια να την εφαρμόσω είναι η Γνωσιοσυμπεριφορική. Στο πρόβλημα αυ΄τό είναι η μέθοδος της υπεργενίκευσης και του νοητικού φίλτρου ή του διαβάσματος τησ σκέψης των άλλων που έχει να κάνει με τα αρνητικά στη σκέψη/ από την άλλη της έκθεσης σε ότι υποτίθεται κομπλάρει ή φοβίζει και της δημιουργίας θετικών σκέψεων μέσα από αυτά στα οποία εκτίθεσαι και στα θετικά αυτά προσθέτεις και άλλα από το παρελθόν που υπάρχουν, δημιουργώντας έτσι σαν μια τράπεζα με θετικά τα οποία επικαλείσαι στο νου να διώξεις όσο μπορείς τις αρνητικές σκέψεις. Θέλει όμωσ δουλειά πολλή ακόμα. Δεν ξέρω αν έχετε γνωρίσει εν προκειμένω άλλη μέθοδο πιο αποτελεσματική, θα θελα ν ακούσω.

Γιάννη αυτό που περιγράφεις είναι πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση που σε οδηγεί σε γνωστικές \'παγίδες\', όπως το να νιώθεις ότι δεν αξίζεις ένα θετικό σχόλιο. Πράγματι η Γνωσιακη-Συμπεριφοριστική θεραπεία είναι κατάλληλη, αλλά θα έλεγα επίσης ότι γενικά η ψυχοθεραπεία ωφελεί. Και ναι όταν υπάρχουν βαθιά ριζωμένα βιώματα και είναι τόσο αυτόματες και γενικευμένες οι αρνητικές ερμηνείες, χρειάζεται πολλή δουλειά. Μέχρι τώρα τι ακριβώς κάνεις, πηγαίνεις σε κάποιον θεραπευτή ?

Ναι πηγαίνω σε κάποιον θεραπευτή, του έχω εξηγήσει, μεταξύ όλων των άλλων και αυτό το πρόβλημα. Μου έχει πει ότι είναι διαστρέβλωση ή γνωστική παγίδα όπως το λες, που είναι διάβασμα της σκέψης των άλλων, υπεργενίκευση ότι όλα είναι αρνητικά από κάποια μεμονομένα έστω αρνητικά, επικέντρωση σε κάτι αρνητικο και παραγνώριση των όποιων θετικών. Μου έχει συστήσει ότι αυτό θεραπεύεται με το να έρχονται στο νου μου τα θετικά, να δημιουργήσω κάτι σαν τράπεζα με τα θετικά που μου έχουν τύχει στη ζωή, να θεωρώ ότι οι σκέψεις αυτές είναι διαστρεβλώσεις και τίποτε άλλο και να εκτίθεμαι σε καταστάσεις που μέχρι τώρα με φόβιζαν ώστε να γίνω πιο κοινωνικός και να τονωθεί η αυτοπεποίθηση. Προσπαθώ να το κάνω, λίγη βελτίωση είδα μέχρι τώρα και συνεχίζω να προσπαθώ.
Ο ειδικός είναι της Γν Συμπ μεθόδου. Μου έχει πει ότι στην κορυφή των όποιων προβλημάτων βρίσκεται ο φόβος, απ εκεί ξεκινούν όλα τα προβλήματα και με τις πιο πάνω μεθόδους θα κατορθώσω να τον νικήσω.
Απλά δεν ξέρω αν υπάρχει και κάποια άλλη μέθοδος ή και κάτι άλλο που θα μπορούσε να ενισχύσει την μέθοδο αυτή. Πάντως έχω στερηθεί πολλές χαρές τησ ζωής λόγω του προβλήματος.

Εγώ νομίζω ότι έχω πρόβλημα στην επικοινωνία μου με τους άλλους ορισμένες φορές, αλλά το παλεύω!

Χρειάζεται μια μικρή εξάσκηση!!

Εγώ θέλω να ρωτήσω άν είναι φυσιολογικό να σου ξεφεύγουν και να λες πράγματα για τα οποία μετά μετανιώνεις?????

λόγω κακής επικοινωνίας..

κλασικο θα ελεγα, τωρα για φυσιολογικο ειναι αλλη συζητηση.

στα 35 μου δεν θα έπρεπε να είμαι πιο προσεχτική???

και ίσως και πιο αξιοπρεπής όμως???

janet

Εσύ πως το παλεύεις ;
Για τα πράγματα που λες για τα οποία μετά μετανοιώνεις, είναι κάτι που ενοχλά τους άλλους ή εσύ νομίζεις ότι τους ενοχλά ; επειδή πολλές φορές, συμβαίνει και σε μένα, λέμε πράγματα που νομίζουμε ότι ενοχλούν τους άλλους ενώ στην πραγματικότητα αυτό είναι σκέψη του νου μας ριζωμένη να γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις (ότι ενόχλησε αυτό που είπα), οι άλλοι να μην ενοχλούνται στην πραγματικότητα και στο τέλος να μας μένει μόνο εμάς ένα αίσθημα «μετανοιώνω γι αυτό που είπα», άγχος, λύπη κλπ χωρίς να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Η σκέψη αυτή σε κάνει με το χρόνο να μιλάς όλο και πιο λίγο, να αποφεύγεις να μιλήσεις επειδή φοβάσαι ότι θα πεις βλακεία ή θα πληγώσεις και στο τέλος έτσι αποστασιοποιήσαι από τους άλλους, απομονώνεσαι και χάνεις και την αυτοπαιποίθηση σου. Έτσι είναι σε σένα; πως το παλεύεις εσύ;

παλια ναι είχα κάποια προβλήματα στις σχέσεις μεγαλώνοντας έμαθα να διαχειρίζομαι κάποια πράγματα καλυτέρα είναι θέμα εμπειρίας πιο πολύ

και εγώ το ίδιο πιστεύω, είναι θέμα εμπειρίας, όταν δεν έχεις εμπειρία εύκολα κάνεις γκάφες. Η εμπειρία όμως έρχεται αφού ξεπεράσεις τις φοβίες και αυτά που σε μπλοκάρουν να ξανοιχτείς στους άλλους.

Ο θεραπευτής μου έχει πει ότι αυτό ξεπερνιέται με τη σταδιακή έκθεση σε ότι μας φοβίζει που φέρνει με τον χρόνο την εμπειρία. Δεν είναι όμως και τόσο εύκολο αυτό...θέλει πολλή κόπο...

Αυτό το στάδιο πως το αντιμετώπισες ή πως το αντιμετωπίζεις;

επίσης αν δεν ξέρεις βλέπεις κάποιον μεγαλύτερο πώς φέρεται σε μια παρόμια κατάσταση και κάνεις το ίδιο

χρειάζεται να παρατηρείς γενικά κόσμο


το να μαλώνεις να ξέρεις πάντα φέρνει κακά αποτελέσματα