θελω απλα να μου πειτε τα αυτονοητα

Γεια σας. Ειμαι καινουρια εδω. Θα ηθελα να σας πω το προβλημα μου μονο και μονο για να ακουσω αυτα που ξερω οτι θα μου πειτε και να ηρεμισω λιγο.
Ειμαι 22 και ειχα σχεση με ενα παιδι για 4,5 χρονια που ειναι ενα χρονο μικροτερος. Χωρισαμε πριν 5 μηνες. Τον αγαπαω οσο τιποτα και μου λειπει αφανταστα!
Συχνα δεν μου φεροταν σωστα. Πολλες φορες αδιαφορουσε για μενα, τον ενοιαζε μονο ο εαυτος του, πολλες φορες μου φωναζε πολυ (μερικες φορες χωρις κανεναν λογο) και οταν τσακονομασταν και νευριαζε πολυ μερικες φορες μου μιλουσε πολυ ασχημα και με εβριζε, με υποτιμουσε πολυ... καμια φορα σηκωνε και χερι πανω μου αλλα οχι πολυ ψιλοπραγματα. Καθε φορα που μου φεροταν ετσι πονουσα αφανταστα, δεν το αντεχα, εκλεγα, βασικα δεν εκλεγα απλα, πλανταζα στο κλαμα. Δεν μου αξιζε να μου φερεται ασχημα! Αυτος μετα απο αυτες τις συμπεριφορες πολλες φορες γινοταν πολυ καλος και γλυκος, ζητουσε συγνωμη και με επαιρνε αγκαλια... λυτρονομουν στην αγκαλια του και μετα απο λιγο το ξεχνουσα... Αλλα αλλες φορες αντι να γινεται καλος ηταν εντελως αναισθητος και με αφηνε να κλαιω και να ποναω και εδειχνε οτι δεν του καιγοταν καρφακι, και οχι μονο αυτο αλλα μου ελεγε "αρχισες παλι το υποκριτικο κλαμα, σταματα να κλαις με τσαντιζεις" ενω εγω εκλεγα επειδη πονουσα.
Εκανα τα παντα για αυτον, αντεξα πολλα, συγχωρισα πολλα που ακομα τα σκεφτομαι και κλαιω γιατι πονανε. Εκανα τα παντα και δεν εκτιμουσε τιποτα. Εκανε τοσα λαθη μεσα σε αυτη τη σχεση που θα χρειαστουν ωρες ατελειωτες για να τα γραψω...
Το μονο του προβλημα μαζι μου παντα ηταν οτι γκρινιαζα, αλλα δεν αντεχα να βλεπω να μην φερεται σωστα στη σχεση μας και να μην μιλαω.
Ειμαι ανασφαλες ατομο και πιστευω οτι ειμαι ασχημη με χαλια σωμα και οτι ποτε κανενας αλλος δεν θα με ερωτευτει και κανενας αλλος δεν θα μου πει οτι με χρειαζεται και οτι θελει οπωσδηποτε να ειναι μαζι μου.
Πολλες φορες χωρισαμε αλλα μετα απο λιγο παντα με παρακαλουσε να τα ξαναβρουμε, παντα εκανε τα παντα για να τα ξαναβρουμε και τελικα τα ξαναβρησκαμε αφου επεμενε τοσο και γω δεν ειχα την δυναμη να τον κρατισω μακρια μου.
Τωρα εχω να τον δω 5 μηνες... μεχρι πριν 1 μηνα εκανε τα παντα για να τα ξαναβρουμε αλλα αυτη τη φορα δεν με επαιρνε να του δωσω 100στη ευκαιρια.
Ημουν σχετικα καλα για αρκετο καιρο, αρκετα αισιοδοξη για το μελλον, ελεγα οτι γλιτωσα, οτι δεν αντεχα αλλο να ποναω και οτι ημουν καλα με αυτον τον χωρισμο αν και μου ελειπε λιγο ελεγα οτι αξιζε, ενιωθα ηρεμη, μου αρεσε αυτη η ηρεμια που δεν ειχα καποιον να με πληγωνει καθε λιγο και λιγακι, ενιωθα οτι βρηκα παλι την αξιοπρεπια μου, ενιωθα καλα με τον εαυτο μου και συχνα σκεφτομουν ποσο ηλιθια ημουν που συγχορεσα και αντεξα τοσα και εκανα κακο στον εαυτο μου χωρις να το αξιζω αφου παντα προσπαθουσα να ειμαι οσο πιο σωστη γινεται απεναντι του.
Τι τελευταιες μερες ποναω πολυ! Μου λειπει συνεχεια! Νιωθω παλι οτι η ζωη μου δεν εχει νοημα χωρις αυτον. Δεν υπηρχαν μονο ασχημες στιγμες!!! Υπηρχαν και αμετρητες τελειες στιγμες που μου χαμογελουσε και μου φεροταν γλυκα και ενιωθα ευτυχισμενη μονο και μονο επειδη ημουν στην αγκαλια του!!! Αυτες οι στιγμες εχουν καρφωθει στο μυλο μου παλι και δεν φευγουν...! Νιωθω μια απεραντη θλιψη που δεν θα με ξανααγκαλιασει ποτε! Μου λειπουν τοσο πολυ οι ωραιες μας στιγμες! Ζησαμε τοσα πολλα μαζι! Προσπαθω με το ζορι να σκεφτομαι τις κακες για να λεω οτι ειμαι μια χαρα μακρια του αλλα μαλλον δεν τα καταφερνω πια, ενω τα πηγενα πολυ καλα.
Χθες κιολας εμαθα οτι κανει τον τελευταιο καιρο πολυ παρεα με μια πολυ ομορφη κοπελα που ειναι φιλοι απο παιδια και πολυ παλια την γουσταρε και φοβαμαι οτι μπορει να παιζει κατι μεταξει τους και δεν το αντεχω. Δεν αντεχω να τους σκεφτομαι μαζι, αν και μπορει να μην τρεχει κατι αλλα εχω τρελαθει! Δεν αντεχω κλαιω ολη μερα και νιωθω οτι τιποτα δεν εχει νοημα!
Να προσθεσω οτι σε μια εβδομαδα θα φυγω για ενα εξαμηνο με μια καλη μου φιλη για σπουδες στη Γερμανια με το προγραμμα ερασμους. Μολις χωρισα δηλωσα συμμετοχη για να το εχω σιγουρο οτι δεν θα τα ξαναβρουμε. (Αυτος ομως μετα μου ελεγε να τα ξαναβρουμε και οτι δεν πηραζει που θα φυγω και οτι θα ερχεται εκει να με βλεπει ). Εδω και 4 μηνες περιμενα πως και πως να περασει ο καιρος και να ερθει η στιγμη που θα παω εκει και θα αλλαξω παραστασεις! Τωρα που φτανει η στιγμη να φυγω ουτε αυτο δεν μου δινει χαρα αν και πιστευω οτι θα τα περασω ωραια εκει. Νιωθω οτι ουτε αυτο εχει νοημα ουτε τιποτα! Λυπαμαι τον εαυτο μου που νιωθω παλι ετσι, θελω παλι να νιωσω αξιοπρεπης και οτι κανς το σωστο.
Ξερω τι θα μου πειτε... Αλλα εχω αναγκη τα ακουσω!
Οποιος ασχολιθει με το θεμα μου και σχολιασει τον ευχαριστω πολυ για τον χρονο και το ενδιαφερον του.

Quote:

---

Originally posted by sofaki22
Γεια σας. Ειμαι καινουρια εδω. Θα ηθελα να σας πω το προβλημα μου μονο και μονο για να ακουσω αυτα που ξερω οτι θα μου πειτε και να ηρεμισω λιγο.
Ειμαι 22 και ειχα σχεση με ενα παιδι για 4,5 χρονια που ειναι ενα χρονο μικροτερος. Χωρισαμε πριν 5 μηνες. Τον αγαπαω οσο τιποτα και μου λειπει αφανταστα!
Συχνα δεν μου φεροταν σωστα. Πολλες φορες αδιαφορουσε για μενα, τον ενοιαζε μονο ο εαυτος του, πολλες φορες μου φωναζε πολυ (μερικες φορες χωρις κανεναν λογο) και οταν τσακονομασταν και νευριαζε πολυ μερικες φορες μου μιλουσε πολυ ασχημα και με εβριζε, με υποτιμουσε πολυ... καμια φορα σηκωνε και χερι πανω μου αλλα οχι πολυ ψιλοπραγματα. Καθε φορα που μου φεροταν ετσι πονουσα αφανταστα, δεν το αντεχα, εκλεγα, βασικα δεν εκλεγα απλα, πλανταζα στο κλαμα. Δεν μου αξιζε να μου φερεται ασχημα! Αυτος μετα απο αυτες τις συμπεριφορες πολλες φορες γινοταν πολυ καλος και γλυκος, ζητουσε συγνωμη και με επαιρνε αγκαλια... λυτρονομουν στην αγκαλια του και μετα απο λιγο το ξεχνουσα... Αλλα αλλες φορες αντι να γινεται καλος ηταν εντελως αναισθητος και με αφηνε να κλαιω και να ποναω και εδειχνε οτι δεν του καιγοταν καρφακι, και οχι μονο αυτο αλλα μου ελεγε \"αρχισες παλι το υποκριτικο κλαμα, σταματα να κλαις με τσαντιζεις\" ενω εγω εκλεγα επειδη πονουσα.
Εκανα τα παντα για αυτον, αντεξα πολλα, συγχωρισα πολλα που ακομα τα σκεφτομαι και κλαιω γιατι πονανε. Εκανα τα παντα και δεν εκτιμουσε τιποτα. Εκανε τοσα λαθη μεσα σε αυτη τη σχεση που θα χρειαστουν ωρες ατελειωτες για να τα γραψω...
Το μονο του προβλημα μαζι μου παντα ηταν οτι γκρινιαζα, αλλα δεν αντεχα να βλεπω να μην φερεται σωστα στη σχεση μας και να μην μιλαω.
Ειμαι ανασφαλες ατομο και πιστευω οτι ειμαι ασχημη με χαλια σωμα και οτι ποτε κανενας αλλος δεν θα με ερωτευτει και κανενας αλλος δεν θα μου πει οτι με χρειαζεται και οτι θελει οπωσδηποτε να ειναι μαζι μου.
Πολλες φορες χωρισαμε αλλα μετα απο λιγο παντα με παρακαλουσε να τα ξαναβρουμε, παντα εκανε τα παντα για να τα ξαναβρουμε και τελικα τα ξαναβρησκαμε αφου επεμενε τοσο και γω δεν ειχα την δυναμη να τον κρατισω μακρια μου.
Τωρα εχω να τον δω 5 μηνες... μεχρι πριν 1 μηνα εκανε τα παντα για να τα ξαναβρουμε αλλα αυτη τη φορα δεν με επαιρνε να του δωσω 100στη ευκαιρια.
Ημουν σχετικα καλα για αρκετο καιρο, αρκετα αισιοδοξη για το μελλον, ελεγα οτι γλιτωσα, οτι δεν αντεχα αλλο να ποναω και οτι ημουν καλα με αυτον τον χωρισμο αν και μου ελειπε λιγο ελεγα οτι αξιζε, ενιωθα ηρεμη, μου αρεσε αυτη η ηρεμια που δεν ειχα καποιον να με πληγωνει καθε λιγο και λιγακι, ενιωθα οτι βρηκα παλι την αξιοπρεπια μου, ενιωθα καλα με τον εαυτο μου και συχνα σκεφτομουν ποσο ηλιθια ημουν που συγχορεσα και αντεξα τοσα και εκανα κακο στον εαυτο μου χωρις να το αξιζω αφου παντα προσπαθουσα να ειμαι οσο πιο σωστη γινεται απεναντι του.
Τι τελευταιες μερες ποναω πολυ! Μου λειπει συνεχεια! Νιωθω παλι οτι η ζωη μου δεν εχει νοημα χωρις αυτον. Δεν υπηρχαν μονο ασχημες στιγμες!!! Υπηρχαν και αμετρητες τελειες στιγμες που μου χαμογελουσε και μου φεροταν γλυκα και ενιωθα ευτυχισμενη μονο και μονο επειδη ημουν στην αγκαλια του!!! Αυτες οι στιγμες εχουν καρφωθει στο μυλο μου παλι και δεν φευγουν...! Νιωθω μια απεραντη θλιψη που δεν θα με ξανααγκαλιασει ποτε! Μου λειπουν τοσο πολυ οι ωραιες μας στιγμες! Ζησαμε τοσα πολλα μαζι! Προσπαθω με το ζορι να σκεφτομαι τις κακες για να λεω οτι ειμαι μια χαρα μακρια του αλλα μαλλον δεν τα καταφερνω πια, ενω τα πηγενα πολυ καλα.
Χθες κιολας εμαθα οτι κανει τον τελευταιο καιρο πολυ παρεα με μια πολυ ομορφη κοπελα που ειναι φιλοι απο παιδια και πολυ παλια την γουσταρε και φοβαμαι οτι μπορει να παιζει κατι μεταξει τους και δεν το αντεχω. Δεν αντεχω να τους σκεφτομαι μαζι, αν και μπορει να μην τρεχει κατι αλλα εχω τρελαθει! Δεν αντεχω κλαιω ολη μερα και νιωθω οτι τιποτα δεν εχει νοημα!
Να προσθεσω οτι σε μια εβδομαδα θα φυγω για ενα εξαμηνο με μια καλη μου φιλη για σπουδες στη Γερμανια με το προγραμμα ερασμους. Μολις χωρισα δηλωσα συμμετοχη για να το εχω σιγουρο οτι δεν θα τα ξαναβρουμε. (Αυτος ομως μετα μου ελεγε να τα ξαναβρουμε και οτι δεν πηραζει που θα φυγω και οτι θα ερχεται εκει να με βλεπει ). Εδω και 4 μηνες περιμενα πως και πως να περασει ο καιρος και να ερθει η στιγμη που θα παω εκει και θα αλλαξω παραστασεις! Τωρα που φτανει η στιγμη να φυγω ουτε αυτο δεν μου δινει χαρα αν και πιστευω οτι θα τα περασω ωραια εκει. Νιωθω οτι ουτε αυτο εχει νοημα ουτε τιποτα! Λυπαμαι τον εαυτο μου που νιωθω παλι ετσι, θελω παλι να νιωσω αξιοπρεπης και οτι κανς το σωστο.
Ξερω τι θα μου πειτε... Αλλα εχω αναγκη τα ακουσω!
Οποιος ασχολιθει με το θεμα μου και σχολιασει τον ευχαριστω πολυ για τον χρονο και το ενδιαφερον του.

---

Από πού θέλεις να αρχίζω να σχολιάζω αυτά που ξέρεις ότι θα σχολιάσω;

Εγώ θα αρχίσω από το «είμαι άσχημη», θα πάω στο «δεν έχω ωραίο σώμα» και θα κλείσω με το ότι σήκωνε χέρι αλλά «ψιλοπράγματα».
Το καταλαβαίνεις ότι θέλεις ένα γερό χαστούκι να συνέλθεις; (πλάκα κάνω!)
Αρχικά θα σου πω μπράβο που μπήκες στην διαδικασία να χωρίσεις βλέποντας ότι αυτή η σχέση ήταν ένα τέλμα. Μπράβο και πάλι μπράβο!
Έχεις δύναμη, έχεις λογική, έχεις αποφασιστικότητα! Να είχες και λίγη αυτοπεποίθηση… Τι καλά που θα ήταν!
Τα «ψιλοπράγματα» τα ανεχόσουν για να μάθεις άλλη φορά να είσαι «άσχημη» και να «δεν έχω ωραίο σώμα» ;
Μήπως ο λόγος που ανησυχείς τι θα κάνει ο πρώην σου, είναι επειδή η κοπέλα είναι «όμορφη» ενώ εσύ είσαι «άσχημη»; Σκέφτηκες ότι μόνο ο πληγωμένος σου εγωισμός είναι αυτός που σε πάει πίσω και όχι επειδή σου έλειψαν τα «ψιλοπράγματα»;
Με αυτή την αφορμή να σου πω ότι τα «ψιλοπράγματα» δεν συγχωρούνται ποτέ και από κανέναν! ΠΟΤΕ!
Γύρνα την πλάτη σου σε αυτό το προβληματικό παιδί που η χαμηλή αυτοεκτίμησή σου σε έκανε να το ανεχτείς για 4,5 χρόνια και βρες ξανά τον εαυτό σου.
Βρες σε πια στροφή του παιδικού σου βίου έχασες την αυτοεκτίμησή σου και δούλεψε με αυτό.
Στο κάτω-κάτω, όλοι έχουμε το δικαίωμα να πέφτουμε που και που. Έπεσες… Καλά ήταν. Τώρα σήκω και ετοίμασε τις βαλίτσες σου. Πετάς!

Απο την στιγμη που σου συμπεριφεροταν ετσι, σε υποτιμουσε και σε πληγωνε τοσο, καλα εκανες και εφυγες. Δεν αξιζει σε κανεναν κατι τετοιο. Το να υπηρξαν καποιες ομορφες στιγμες ειναι λογικο, αυτες παντα υπαρχουν και ειναι αυτες που επιμενουμε να σκεφτομαστε και γινομαστε τυφλοι απεναντι στο συνολο και την ουσια της σχεσης, οταν αυτη ποναει πολυ. Παντα ο χωρισμος, ακομα κι αν ειναι η σωστη επιλογη ποναει. Ησουν αρκετο καιρο με αυτον τον ανθρωπο, η συνηθεια παιζει μεγαλο ρολο, ειναι λογικο να μην το ξεπερνας ευκολα και να χρειζεται λιγος χρονος. Αυτο που σου λειπει μαλλον δεν ειναι ο ανθρωπος ο ιδιος, αλλα η ασφαλεια μιας σχεσης, η συντροφικοτητα και τα λοιπα. Αυτα θα τα βρεις αλλου, εισαι πολυ μικρη και θα τα βρεις, χωρις να πρεπει να πονας τοσο. Το γεγονος οτι θα λειψεις ενα εξαμηνο στη Γερμανια, το βλεπω πολυ θετικα.
Θα αλλαξεις παραστασεις, θα γνωρισεις ανθρωπους, θα περασεις ομορφα, σιγα σιγα θα ξεχαστεις. Δωσε απλως λιγο χρονο στον εαυτο σου και μην παιρνεις στα σοβαρα τη νοσταλγια σου. Δεν εχει να κανει με αυτον, οπως προειπα. Παντα υπαρχουν αυτα τα αναμικτα συναισθηματα μετα τον χωρισμο. Με βαση αυτα που εγραψες, με αυτον τον ανθρωπο απλα δεν πρεπει να συνεχισεις. Ο χρονος θα τα σβησει και θα γνωρισεις σιγουρα κατι καλυτερο. Το οτι μπορει να τον σκεφτεσαι περισσοτερο αφου ακουσες οτι μπορει ν τρεχει κατι με μια αλλη ομορφη κι ολας κοπελα ειναι λογικο, γιατι 1ον: ειναι αρκετα προσφατος ο χωρισμος και 2ον: ο εγωισμος ακομη κι ασυνειδητα παντα σε τετοιες περιπτωσεις \'\'μιλαει\'\'. Μη δινεις σημασια. Κοιτα μπροστα και θα περασεις super Γερμανια. Το εχω κανει κι εγω και ξερω :D

Και συμφωνω με την katiakiss στο οτι σε εκανε να νιωθεις ενοχικα, σε θυματοποιουσε. Τα ψιλοπραγματα τα ανεχοσουν γιατι ισως ενιωθες οτι φταις που δεν εισαι κατι καλυτερο εμφανισιακα. Μαλλον προβληματικος και κομπλεξικος ηταν ο κυριος και μπορει να προβαλε σε εσενα τις ανεπαρκειες του.

Quote:

---

Originally posted by curtains
Και συμφωνω με την katiakiss στο οτι σε εκανε να νιωθεις ενοχικα, σε θυματοποιουσε. Τα ψιλοπραγματα τα ανεχοσουν γιατι ισως ενιωθες οτι φταις που δεν εισαι κατι καλυτερο εμφανισιακα. Μαλλον προβληματικος και κομπλεξικος ηταν ο κυριος και μπορει να προβαλε σε εσενα τις ανεπαρκειες του.

---

Ακριβώς αυτό!

Βρε,εμείς να στα πούμε.Εσύ θα τ\'ακούσεις;:P

Θα ήθελα να σχολιάσω αλλά όλο αυτό το σεντόνι είναι αδύνατο να το διαβάσω.
Ξεκίνησα και στην όγδοη σειρά άρχισα να ζαλίζομαι….

Σοφάκι, οι περισσότερες περάσαμε από αυτή τη φάση : να έχουμε δίπλα μας κάποιον που δεν μας αξίζει, να επιμένουμε να κρατήσουμε μια σχέση που ξέρουμε ότι είναι δυσλειτουργική γιατί η μοναξία μοιάζει αβάστακτη.
Το πως είσαι εξωτερικά καθορίζεται από το πως νιώθεις. Επίσης και το πως σε αντιμετωπίζουν οι άλλοι καθορίζεται από το πως νιώθεις. Όπως ο σκύλος μυρίζεται τον φόβο, έτσι και ο άντρας μυρίζεται την ανασφάλεια. Όταν νιώσει ότι η γυναίκα που έχει δίπλα του είναι δυναμική και αγαπά τον εαυτό της, τότε είναι οκ στις υποχρεώσεις του. Όταν όμως ξέρει ότι δεν πρόκειται να το κουνήσεςι από δίπλα του ότι και να κάνει, τότε σου υπόσχομαι ότι θα κάνει τα πάντα.΄Είσαι μικρή ακόμα, όπως κι εγώ άλλωστε αλλά σκέψου το διαφορετικά : έζησες αρκετά χρόνια με αυτό τον άνθρωπο. Σε μερικά χρόνια ίσως είσαι και παντρεμένη. Απόλαυσε την κάθε στιγμή της μοναξιάς σου γιατί θα σου λείψει πολύ. Άλλωστε το ξέρεις κι εσύ ότι χίλιες φορές καλύτερη η μοναξιά παρά η ζωή με έναν άνθρωπο που σε κάνει να κλαις απο λύπη κι όχι από χαρά, συγκίνηση και έρωτα.

χριστιανα εχεις δικιο, αλλα φοβαμαι οτι μπορει να μην βρω ποτε καποιον που θα μου φερεται σωστα, γενικα πιστευω οτι ολοι ειναι μαλακες και τους νοιαζει μονο ο εαυτος τους, το βλεπω και απο τον πατερα μου και τον αδερφο μου. πιστευω οτι δεν υπαρχει πουθενα καποιος για μενα, ουτε θα με ξαναερωτευτει καποιος και φυσικα δεν πιστευω οτι θα βρω κανεναν που να αξιζει να παντρευτω γιατι δεν προκειται ποτε κανεις να καταλαβει οτι αξιζω. γενικα πιστευω οτι κανεις δεν με εκτιμαει, κανεις δεν με εχει αναγκη, κανενας δεν ενδιαφερεται πραγματικα... εκτοσ απο τους συγγενης μου,που θα με αγαπουσαν οποια και να ημουν, δεν με αγαπαει κανενας αλλος και δεν ενδιαφερεται κανενας! και ειναι αδικο γιατι εγω τους αγαπαω ολους και ενδιαφερομαι για ολους και ξερω οτι αξιζω... ελπιζω καποτε να θυμαμαι ολα αυτα που λεω τωρα και να γελαω. τι να πω? ειμαι πολυ απογοητευμενη απο τους ανθρωπους.

Κι απ\'αυτή τη φάση περασαμε όλοι. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην ένιωσε προδωμένος, απομονωμένος, αδικημένος. Όλοι φτάσαμε στο σημείο να πούμε ότι η ζωή είναι μαύρη. Και από όλων μας το μυαλό πέρασε ότι δεν θα βρούμε ποτέ τον κατάλληλο άνθρωπο. Το κατάλληλο άτομο θα έρθει όταν ηρεμήσεις κι όταν μάθεις να τα βρίσκεις με τον εαυτό σου. Είσαι απεγνωσμένη για αποδοχή, δεν ξέρω, ίσως εξαιτίας κάποιας δυσλειτουργικής σχέσης με την οικογένεια σου. Πρέπει να καταλάβεις ότι μόνο από τον εαυτό σου χρειάζεσαι αποδοχή. Όποιος δε σε γουστάρει γι\'αυτό που είσαι μπορει να παει να...ξέρεις. Τί προτιμάς άλλωστε στη φάση που είσαι τώρα; Να είσαι single ή να είσαι μέσα σε μια σχέση που σε κάνει να υποφέρεις; Είμαι σίγουρη πως αν δουλέψεις λίγο με τον εαυτό σου τώρα που είσαι μόνη σου, θα βρεις κάποιον που να σου αξίζει. Δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι, υπάρχουν τέλειες στιγμές. Για παράδειγμα, αν εγώ γνώριζα τον σύζυγο μου 1-2 χρόνια νωρίτερα, το πιθανότερο είναι πως τώρα δεν θα ήμαστε μαζί γιατί δεν ήμαστε έτοιμοι για να γνωριστούμε τότε, δεν είχαμε βρει ακόμα τον εαυτό μας. Τώρα όμως είμαστε σε μια στοργική σχέση που λειτουργεί άψογα. Αυτό θα μπορούσε άνετα να συμβεί και σε σένα...!!!

Quote:

---

Originally posted by Christiana_2407
Κι απ\'αυτή τη φάση περασαμε όλοι. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην ένιωσε προδωμένος, απομονωμένος, αδικημένος. Όλοι φτάσαμε στο σημείο να πούμε ότι η ζωή είναι μαύρη. Και από όλων μας το μυαλό πέρασε ότι δεν θα βρούμε ποτέ τον κατάλληλο άνθρωπο. Το κατάλληλο άτομο θα έρθει όταν ηρεμήσεις κι όταν μάθεις να τα βρίσκεις με τον εαυτό σου. Είσαι απεγνωσμένη για αποδοχή, δεν ξέρω, ίσως εξαιτίας κάποιας δυσλειτουργικής σχέσης με την οικογένεια σου. Πρέπει να καταλάβεις ότι μόνο από τον εαυτό σου χρειάζεσαι αποδοχή. Όποιος δε σε γουστάρει γι\'αυτό που είσαι μπορει να παει να...ξέρεις. Τί προτιμάς άλλωστε στη φάση που είσαι τώρα; Να είσαι single ή να είσαι μέσα σε μια σχέση που σε κάνει να υποφέρεις; Είμαι σίγουρη πως αν δουλέψεις λίγο με τον εαυτό σου τώρα που είσαι μόνη σου, θα βρεις κάποιον που να σου αξίζει. Δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι, υπάρχουν τέλειες στιγμές. Για παράδειγμα, αν εγώ γνώριζα τον σύζυγο μου 1-2 χρόνια νωρίτερα, το πιθανότερο είναι πως τώρα δεν θα ήμαστε μαζί γιατί δεν ήμαστε έτοιμοι για να γνωριστούμε τότε, δεν είχαμε βρει ακόμα τον εαυτό μας. Τώρα όμως είμαστε σε μια στοργική σχέση που λειτουργεί άψογα. Αυτό θα μπορούσε άνετα να συμβεί και σε σένα...!!!

---

γραφεις πολυ ωραια!
πολυ σωστη..αψογη!

ναι να ειμαι μονη μου προτιμαω απο το να υποφερω γιαυτο χωρισα κιολας. αλλα μου λειπουν παρα πολυ οι ωραιες στιγμες μας που ηταν παρα παρα πολλες. εχω και αυτον να μου λεει συνεχεια οτι εχει αλλαξει οτι μ\'αγαπαει οτι καταλαβε τα λαθη του οτι τωρα καταλαβε τι εχασε και να με παρακαλαει και με κανει χειροτερα. ξερω οτι τωρα τα πιστευει αυτα που λεει αλλα αν τα ξαναβρουμε θα ειναι στην αρχη ολα τελεια και μετα απο 1-2 μηνες θα τα ξεχασει και παλι θα υποφερω ακομα περισσοτερο απο πριν γιατι θα απογοητευσω ακομα περισσοτερο τον εαυτο μου που τον πιστεψα. την δευτερα φευγω για γερμανια για 5-6 μηνες και γιαυτο μου ελεγε προχθες να βρεθουμε αυτες τις μερες πριν φυγω και του ειπα οτι δεν θελω (εχουμε να βρεθουμε 5 μηνες παρολο που επεμενε να με δει). ενω θελω παρα πολυ να τον δω και δεν αντεχω να σκεφτομαι οτι δεν θα τον ξαναδω ποτε, στην καλυτερη περιπτοση θα τον ξαναδω τα χριστουγεννα (αν γυρισω και αν θελει ακομα να με δει)... καλα δεν εκανα που του ειπα οτι δεν θελω να βρεθουμε εστω και αν δεν το αντεχω?

Quote:

---

Originally posted by sofaki22
γενικα πιστευω οτι ολοι ειναι μαλακες και τους νοιαζει μονο ο εαυτος τους, το βλεπω και απο τον πατερα μου και τον αδερφο μου.

---

Εδώ είναι το κλειδί όλης σου της απόγνωσης και του προβλήματος.
Ζώντας σε μια οικογένεια με πρότυπο πατέρα και αδελφό που εσύ η ίδια χαρακτηρίζεις έτσι, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις ποτέ μια υγιή σχέση αν δεν λύσεις μέσα σου αυτά τα θέματα.
Πιστεύω πως ένας ειδικός θα σε βοηθήσει να καταλάβεις πως οι άντρες δεν είναι καρμπόν του πατέρα σου και του αδελφού σου και θα αρχίσεις να ψάχνεις σε διαφορετικά είδη.

Δεν ανοίγω καν τη συζήτηση για όλα αυτά που γράφεις και πιστεύεις για τον εαυτό σου, καθώς είναι πεντακάθαρο πως προκύπτουν μέσα απ\' τα παιδικά σου βιώματα.

Θεωφανια δεν ξερω, μπορει να ειναι ετσι.
Θα θελα καποιος να μου απαντησει στο αν εκανα καλα που του ειπα να μην βρεθουμε ενω θελω πολυ να τον δω και ενω στην καλυτερη περιπτοση θα τον ξαναδω τα χριστουγεννα,αν θελει να ρθει να με δει.

Quote:

---

Originally posted by sofaki22
Θεωφανια δεν ξερω, μπορει να ειναι ετσι.
Θα θελα καποιος να μου απαντησει στο αν εκανα καλα που του ειπα να μην βρεθουμε ενω θελω πολυ να τον δω και ενω στην καλυτερη περιπτοση θα τον ξαναδω τα χριστουγεννα,αν θελει να ρθει να με δει.

---

Σοφάκι βλέπεις τι κάνεις?
Ασχολείσαι με το δέντρο και χάνεις το δάσος.
Ο άνθρωπος ειναι ακατάλληλος για σένα και αντί να ψάξεις να βρεις το λόγο που μπλέκεις με τέτοια άτομα πονάς και σκέφτεσαι πότε θα τον δεις.
Εγώ προσωπικά δεν νομίζω πως είσαι έτοιμη να βρεις τον εαυτό σου.