Γιατι πάντα μου συμβαίνει αυτό;
Καλημέρα.
Διαβάζω το φόρουμ εδω και κάποιο καιρό αλλα πλέον νιώθω την ανάγκη να γράψω διοτι πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω.
Το πρόβλημά μου ειναι η συναισθηματική μου ανωριμότητα (δεν ξέρω πως αλλιώς να το ορίσω).
Θα πρέπει να τονίσω αρχικά πως η εμπειρία μου με το άλλο φύλο δεν ειναι εκτενής.
Παράλληλα τα τελευταία 6 χρόνια αντιμετωπίζω ΙΨΔ (OCD) και κατάθλιψη τα οποία έκαναν την εμφάνισή τους μετά τις εξετάσεις της 3ης Λυκείου (ειμαι 23 χρονών και στο 6ο έτος σπουδών).
Πριν ενα 6μηνο περίπου χώρισα μετά απο 1,5 χρόνο σχέσης. Ο χωρισμός στην προκειμένη περίπτωση ηταν αναπόφευκτος, παρ' όλα αυτά με στεναχώρησε βαθύτατα.
Τα τελευταία χρόνια έκανα ψυχοθεραπεία σχετικά με την διαταραχή μου και τα αποτελέσματα ηταν δραματικά.
Παρ΄όλα αυτά μετα τον χωρισμό άρχισα σιγα-σιγά να παρατηρώ ενα remission στα συμπτώματα του OCD και μια σταδιακή πτώση της διάθεσης και της παραγωγικότητάς μου.
Πριν 1-1,5 μήνα περίπου, γνώρισα μια κοπέλα μέσω γνωστού profile site.
Ήταν κάτι εντελώς τυχαίο. Αρχίσαμε να ανταλλάσουμε email και κάποια στιγμή που ήταν να ανέβω στην Αθήνα (σπουδάζω στην επαρχία) κανονίσαμε να πάμε για εναν καφέ.
Μερικές μέρες πριν ανέβω στην Αθήνα άρχισε να επικοινωνεί μαζί μου και μια φίλη της κοπέλας αυτής.
Τελικά ανεβήκα στην Αθήνα, βγήκαμε και γνώρισα και τις 2.
Ενώ τελικά ηταν να κάτσω το πολύ 1-2 μέρες στην Αθήνα (ελέω εξεταστικής), έκατσα σχεδόν 2 εβδομάδες, οι οποίες αποδείχθηκαν οι πιο γλυκόπικρες ίσως της ζωής μου.
Κάθε μέρα έβγαινα με τις κοπέλα και την παρέα της και σιγά-σιγά συνειδητοποίησα πως ημουν ερωτευμένος.
Απλά είχε συμβεί κατι που δεν μου είχε συμβεί παλιότερα. Σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Έχουμε τα ίδια γούστα. Μερικές φορές οταν μιλάμε ειναι σαν να συμπληρώνει ο ενας τα λεγόμενα του άλλου.
Και πέραν τουτου, ειναι συγκλονιστικά όμορφη (κάτι το οποίο αρχικά την έκανε στα μάτια μου απροσιτη).
Υπήρχε όμως ενα βασικό πρόβλημα: η φίλη της, η οποία ηταν προφανές πως με έβλεπε ως κατι παραπάνω απο φίλο.
Συνεχίσαμε να ανταλλάσουμε μυνήματα, δίσκους κ.λ.π. όλα με σαφή υποννούμενα.
Τελικά μετά απο κάποιες μέρες δεν άντεξα και ενα βράδυ που ήμασταν μόνοι στο αυτοκίνητό μου της είπα πως μου αρέσει πάρα πολύ.
Ενώ περίμενα το Χ, μου απάντησε οτι κι εγώ της αρέσω πολύ, αλλα ξέρει πως αρέσω και στην φίλη της και φοβόταν να κάνει κάποιο βήμα.
Απο εκείνη την ημέρα βγαίναμε παρείστικα και μετά οταν το διάλυε για βράδυ η παρέα βρισκόμασταν μόνοι μας.
Αρχικά αυτό το σκηνικό 'στα μουλωχτά' ηταν τολμώ να πω και διασκεδαστικό (βλέμματα, αγγίγματα κ.λ.π. όσο είμασταν με την παρέα).
Κάποια στιγμή όμως άρχισε να γίνεται βασανιστικό.
Μετά απο σχεδόν 2 εβδομάδες, οπου εγώ έπρεπε να φύγω μπας και έσωζα κάπως την εξεταστική και αυτή με την φίλη της θα πήγαιναν ταξίδι στο εξωτερικό, ενα βράδυ που γενικά ήμουν ψιλοχάλια απο διάθεση και τελικά δεν μπορέσαμε να βρεθούμε, εκνευρίστικα και φοβάμαι πως το έδειξα οταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο.
Την επόμενη μέρα που θα έφευγε, μου είπε μέσω email πως ξαφνικά όλο αυτό της φαίνεται 'too much' για την κατάσταση που είναι τώρα (χώρισε πρόσφατα μετά απο μακροχρόνια σχέση) και πως 'θα δούμε μετά που θα γυρίσω απο το ταξίδι'.
Ακολούθησε σκηνικό απείρου κάλλους στο αεροδρόμιο οπου πήγα να την χαιρετίσω (φυσικά εκεί ηταν και η φίλη της) οπότε όλα έμειναν στο φιλικό κι εγώ πέθαινα μέσα μου (κλισέ αλλα ειναι η αλήθεια).
Έφυγα το ίδιο βράδυ απ την Αθήνα ενα ράκος κυριολεκτικά.
Γενικά το όλο σκηνικό της γνωριμίας και του τι επακολούθησε θύμιζε κινηματοφραφική ταινία πραγματικά.
Συζητώντας και με κάποιος φίλους πήρα απόφαση τις μέρες που θα έλειπε να μην πάρω τηλ. ούτε να στείλω μύνημα. Αφού γύριζε θα βλέπαμε.
Τελικά την επόμενη κι όλας μέρα αφού είχα φύγει απο Αθήνα άρχισαν να έρχονται μυνήματα απο το εξωτερικό. Με φιλικό χαρακτήρα αρχικά.
Την παράεπόμενη ημέρα τηλέφωνα.
Οσπου ενα βράδυ το περιεχόμενο των μυνημάτων 'χόντρυνε' ("μου λείπεις", "θα θελα να σουν εδω" κ.λ.π.) με αποτέλεσμα φυσικά εγώ να 'καταστραφώ' ψυχολογικά.
Τελικα πέρασαν οι βασανιστικές μέρες και ήρθε στην Αθήνα. Αρχικά λέγαμε μήπως ερχόταν να με επισκεφτεί στην επαρχία που σπουδάζω αλλα δεν έβγαιναν τα οικονομικά.
Οπότε ανέβηκα εγώ στην Αθήνα.
Πρώτο βράδυ που είχε γυρίσει απο το ταξίδι βγαίνουμε όλοι μαζί ως παρέα, ξενυχτάμε και τελικά έτσι όπως έγιναν τα πράγματα δεν μπόρεσα να περάσω ούτε ενα λεπτό μαζί της μόνος.
Γύρισα σπίτι το πρωί απίστευτα εκνευρισμένος και θλιμμένος.
Τις επόμενες 2 μέρες δεν μπορέσαμε να βρεθούμε λόγω μιας υποχρέωσης που είχε και αφορούσε παλιότερη δουλειά.
Εγώ κοντεύω στα όρια της παράνοιας φυσικά.
Γενικά τους τελευταίους μήνες δεν μπορώ να κοιμηθώ κανονικά αλλα πλέον κοιμάμαι 2-3 ώρες κάθε βράδυ (το πολύ). Πριν τις 6-7 δεν με παίρνει ο ύπνος.
Επίσης έχω χάσει την όρεξή μου και έχω αδυνατίσει επικύνδυνα.
Τουλάχιστον μπορώ ακόμα να ελέγξω τις εμμονές μου τις περισσότερες φορές.
Ξέρω πως όλα αυτά ακούγονται μελλοδραματικά. Αλλα ειναι κάτι που ειναι πέραν του ελέγχου μου.
Πάντα ερωτευόμουν εύκολα αλλα ξεκόλλαγα δύσκολα. Και στην προκειμένη περίπτωση ειμαι ερωτευμένος αλλα δεν καταλαβαίνω την στάση της.
Οταν ειμαστε μαζί μόνοι δείχνει απίστευτη τρυφερότητα και συναισθήματα.
Απο την άλλη ορισμένες φορές την νιώθω αποστασιοποιημένη.
Μου είχε πει απο την αρχή πως θα ήθελε να πάμε το όλο θέμα αργά (λάου-λάου).
Εγω δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Ούτε ψάχνω την σούπερ σχέση (τηλεφωνήματα μυνήματα κ.λ.π. όλη την ώρα). Το πέρασα αυτό και κατέληξα οτι τελικά μάλλον βαρεμάρα φέρνει σε μια σχέση όλο αυτό το σκηνικό.
Απλά δεν μπορώ να καταλάβω τι γινεται στην προκειμένη περίπτωση. Απο τη μια το σκηνικό της μυστικοπάθειας, απο την άλλη η αλοπρόσαλη συμπεριφορά...
Γιατι να συμβαίνει πάντα αυτό; Γιατι σε τέτοια σκηνικά πάντα να χρειάζομαι τον άλλο άνθρωπο περισσότερο απ' όσο αυτός εμένα;
Κάποιο φίλοι μου μου λένε 'χαλάρωσε, άσε να δεις τι θα γίνει και στη χειρότερη υπάρχουν τόσες γυναίκες δεν θα κάτσεις να καείς για μια'.
Ελα όμως που η λογική σκέψη απλά δεν λειτουργεί σε τέτοιες περιπτώσεις.
Παλιότερα ημουν απίστευτα ρομαντικός και είχα μια πολύ πιο εξιδανικευμένη άποψη για τον έρωτα. Φυσικά πληγώθηκα και 'προσγειώθηκα'.
Δεν πιστεύω οτι υπάρχει ο 'ενας και μοναδικός' για κάθε άνθρωπο ούτε πιστεύω στις αιώνιες σχέσεις κ.λ.π.
Απλά ξέρω οτι οταν ειμαι μαζί της ξεχνάω και τα άγχη και τις φοβίες και τις μίζερες σκέψεις μου.
Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω και τι να σκεφτώ.
Ζητώ συγνώμη για το μακροσκελές μύνημα.
