βουλιμια .

καλησπερα ειμαι η μαρια ειμαι 17,5 χρονων και εδω και σχεδον ενα χρονο εχω θεματα με το φαγητο. στην αρχη ηταν διαιτα. μετα εγινε ψυχωση. ανορεξια. ατελειωτες ωρες στο γυμναστηριο. δεν κοιμομουν για να καιω θερμιδες. δεν ετρωγα. και μετα ηρθε η βουλιμια, στην αρχη μια φορα στο τοσο, μετα μερικες φορες τη βδομαδα, μετα σχεδον καθε μερα, μετα 2-3 φορες τη μερα, τωρα κλεινομαι στο μπανιο τουλαχιστον 4-5 φορες τη μερα. δεν ξερω. εχω παει σε ψυχολογο αλλα μολις γυρισα εφαγα 5 φορες περισσοτερο. στην αρχη δεν ηταν ετσι. στην αρχη ημουν καλα. τωρα εχω αρχισει να καταρρεω κ οχι μονο σωματικα. ειμαι χαλια. δεν ξερω αν φταιει αυτο η τα οικογενειακα και υπαρξιακα προβληματα που εχω. δν ξερω αν ειναι αυτο η το οτι δεν ξερω τιποτα για τον εαυτο μου πια, δινω πανελληνιες και δεν ξερω τι θα κανω, δεν ξερω τι κανω εχω χαθει. το μονο που κανω στη ζωη μου ειναι να τρωω να τα βγαζω να κλαιω, να κλαιγομαι για την κατασταση μου και για τη δυστυχια μου αλλα εν τελει να μην κανω τιποτα για να το αλλαξω. τιποτα. μονο παλι απο την αρχη. και μαλλον θα μεινω απο απουσιες δεν εχω δυναμη να πηγαινω σχολειο. και η μανα μου εχει τρελαθει. ολη τη μερα με ταιζει. δεν ξερω γιατι, ισως γιατι πρεπει να παρω βαρος. και μετα με κοιταει περιεργα και μου επιτιθεται σε ασχετες στιγμες, αλλα φαινεται οτι ειναι επειδη τα βγαζω. ομως δεν μπορει να καταλαβει οτι δε με βοηθαει ετσι, το κανει μονο χειροτερο και δεν την αντεχω αλλο. θελω να φυγω απο τη ζωη μου οπως ειναι. θελω να φυγω μακρια απο τη μανα μου. οποτε ειμαι εξω απο το σπιτι ειμαι περιπου καλυτερα, οποτε ειμαι στο σχολειο η στο φροντιστηριο εχω ορεξη να προσπαθησω και οποτε γυρναω σπιτι θελω απλα να πεθανω. ομως δεν τα καταφερνω γιατι τοσο δειλη ειμαι

Μπλερ,γιατί δεν διαβάζεις το θέμα πως να αγαπήσουμε τον εαυτό μας για να χάσουμε βάρος; Καλά από ότι κατάλαβα εσύ δεν χρειάζεται να χάσεις βάρος, αλλά σίγουρα χρειάζεται να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Μόνο έτσι θα το σταματήσεις αυτό. Πρέπει να αγαπήσεις τον εαυτό σου όπως είναι, αυτό είναι το μόνο εύκολο αν είσαι μέσα στα πρότυπα. Για φαντάσου άτομα με 120 και 150 κιλά πως θα αγαπήσουν τον εαυτό τους;;;; Είσαι μια χαρά, πρέπει να το πιστέψεις. Εκτός και αν υπάρχουν βαθύτεροι λόγοι, οπότε πρέπει να δεις ψυχολόγο. Εϊναι ο μόνος που μπορεί να σε βοηθήσει τότε, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι μέσα από 1-2 γραμμές αφού δεν θα μας ακούς κιόλας.

Μιλα στην μητερα σου αρχικα, πες της οτι δεν σου κανει καλο ο τροπος που σε αντιμετωπιζει και πες της τι περιμενεις απο εκεινη και τι θα ηθελες να ειναι αλλιως στη σχεση σας.
Μετα, αν βλεπεις οτι το σπιτι σου γενικα δεν σε χωραει (πραγμα λογικοτατο, μεγαλωνεις, θελεις αλλες παραστασεις, αλλιωτικη ζωη), παρε θαρρος, δωσε πανελληνιες και εφοσον υπαρχει δυνατοτητα οικονομικη δηλωσε σχολες εκτος της πολης σου. Μην λυγισεις σε απειλες ή δωροδοκιες! Αν εχουν λεφτα δεν προκειτε ουτε να σε αποκληρωσουν ουτε να μην σε βοηθησουν! Απ την αλλη, αν δεν υπαρχουν χρηματα και εσυ θελεις οπωσδηποτε να φυγεις απο το σπιτι, δηλωσε στην πολη σου και προσπαθησε να βρεις δουλεια και να νοικιασεις μονη σου. Ετσι θα εισαι εξασφαλισμενη οτι δεν θα χρειαστει να παρατησεις τις σπουδες σου αν δεν βρεις δουλεια να νοικιαζεις σπιτι καθως θα μπορεις παντα να γυρισεις στο πατρικο σου.
Ειχα περασει και εγω πολυ δυσκολα ειδικα την περιοδο των πανελληνιων. Ηταν και η πρωτη φορα που περασα καταθλιψη και μια τερααααστια κριση ΙΔΨ!
Υποψιαζομαι οτι γενικα τα πραγματα ειτε στο παρελθον σου ειτε τωρα στην οικογενεια ειναι λιγο αγχωτικα... Αντι να προσπαθεις να βρεις τις ισορροπιες επιτιθεμενη στον εαυτο σου προσπαθησε να μιλησεις με τους γονεις σου και ακομα και να μην σε καταλαβαινουν λογικα δεν θα σου αρνηθουν την ψυχολογικη στηριξη.

Μαρία...εγώ θα σου έλεγα να δείξεις στη μαμά σου το ποστ που έκανες.
Από τα λίγα που διάβασα, θεωρώ πως το πρόβλημα είναι μες το σπίτι και από κει πρέπει να ξεκινήσεις. "Δες" μέσα σου τι είναι αυτό που σε σπρώχνει στην απελπισία και σου δημιουργείται η βουλιμία.

θα το διαβάσω, ευχαριστώ. μου είναι δύσκολο να αγαπήσω τον εαυτό μου. μόνο απογοητεύω και απογοητεύομαι με αυτά που κάνω. και δε μιλάω μόνο για το φαγητό. φοβάμαι να δω ψυχολόγο. την προηγούμενη φορά δε βοήθησε. ίσως εγώ να είμαι πολύ αρνητική και να έχω βάλει ένα τείχος δεν ξέρω

ghost, δεν νιώθω ότι μπορώ να μιλάω με τη μητέρα μου, δεν αισθάνομαι ότι υπάρχει επικοινωνία. και δεν υπάρχει οικονομική δυνατότητα για να περάσω οπουδήποτε αλλού. τα πραγματα στην οικογένειά μου δεν είναι απλώς αγχωτικά, είναι χαοτικά και απαίσια. δε γίνεται να τους μιλήσω, δεν έχουν την απαιτούμενη ευφυία για να με ακούσουν. ο πατέρας μου ούτε καν που υπάρχει, απλώς κάθεται στον καναπέ ή με παρακολουθεί επειδή η μάνα μου τον βάζει να της δίνει αναφορά για το πότε τρώω και πηγαίνω στο μπάνιο. η μάνα μου έχει τρελαθεί μάλλον από τα προβλήματα.

θεοφανία, δε θα μπορούσα να της δείξω κάτι τέτοιο. πιστεύω ότι ακόμη και αν το έκανα, το περισσότερο που θα έκανε θα ήταν για 1-2 μέρες να ελέγξει την ποσότητα στο πιάτο μου και να με πάει σε κανέναν ψυχίατρο. δεν είναι ένας μεμονωμένος παράγοντας που με ωθεί στη βουλιμία. είναι όλα μαζί. πάντα έτρωγα και είχα όρεξη για φαγητό. μου αρέσει το φαγητό. πάρα πολύ. και πάντα είχα θέματα στο σπίτι, οπότε έτρωγα. και μια περίοδο ήμουν υπέρβαρη επειδή είχα κατάθλιψη και έτρωγα κρυφά και τα βράδια. είναι η όρεξή μου για φαγητό, λοιπόν, είναι το γενικότερο "κλίμα" των πανελληνίων, οι συνθήκες εδώ μέσα, το ότι δεν υπάρχει οικονομική ευχέρεια ενώ οι περισσότεροι φίλοι μου είναι λεφτάδες, το ότι είναι όλοι λεπτοί και όμορφοι και προσεγμένοι και ένιωθα μειονεκτικά κάποτε, το ότι ξεκίνησε αλλιώς και εξελίχθηκε περίεργα. διότι στην αρχή νόμιζα ότι έλεγχα το φαγητό και το βάρος μου, αλλά τελικά αντιλήφθηκα ότι αυτό με ελέγχει. ολοκληρωτικά. καθορίζει την καθημερινότητά μου και είναι παράλογο και αστείο. γιατί τη μισή μέρα τρώω και την άλλη μισή μέρα κλαίω. το βράδυ διαβάζω και δεν κοιμάμαι σχεδόν καθόλου.

Φιλη μασ.. δεσ εδω!!!

http://www.eatingdisorders.gr/forum/

...επισεισ ψαξε.. υπαρχουν ειδικοι ψυχολογοι που ασχολουνται μονο στην καταπολεμιση του προβληματοσ σου..

καλητερα να μν μπει σε αυτο το φορουμ................................

γιατι καλυτερα να μην μπω;

Quote:

---

Originally Posted by μπλερ

γιατι καλυτερα να μην μπω;

---

σορρυ αργησα να απαντησω,

σε εκεινο το φορουμ υπαρχουν υποκατηγοριες οπως εδω, εκει ειναι 1. ανορεξια 2. παχυσαρκια 3. βουλιμια.

οι ανορεκτικες δεν γραφουνε κ πολυ συχνα κ ειναι οι φαντασμενες
οι βουλιμικες γραφουνε πολυ συχνα και ειναι οι πιο καταθλιπτικες
οι παχυσαρκες ειναι οι ΜΟΝΕΣ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΚΟΥΜΑΝΤΟ ΚΑΙ ΔΙΝΟΥΝ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ σε ολες τις ανωτερω χωρις να ξερουνε....απλα τρωνε ειναι χαρουμενες η ντομαμινη τους απ το φαι ειναι στα χαι τους και το μονο θεμα τους ειναι τα κιλα κ κανουν πως ξερουν τα παντα κ κραζουν τις υπολοιπες ειδηκα μερικες κλικες εκει μεσα........

ασε που σε τρομαζουνε με διαφορα.........εγω οταν ειχα αρχισει να πρωτομπαινω με τρομαζαν με μλκιες που λεγανε. κ δν τα λεγανε ομοιοπαθεις μου, αλλα ατομα εθισμενα στο binge eating

μπλερ μου,αρχικά γειά σου.....
είμαι 18 χρονών,δεν ξέρω αν με θυμάται ο χρήστης lucifer αλλά έχω γράψει και εγώ σε αυτό το φόρουμ παλαιότερα γιατί ήμουν στην ίδια ακριβώς θέση με εσένα.....απελπισμένη αρνητική και πάνω απο όλα τα κράταγα όλα όπως και εσύ μέσα μου και απλά έκανα εμετό για να ξεσπάσω....
ξεκόλλα...ξεκόλλα όσο είναι νωρίς απο αυτή τη μαλ*** καρδούλα μου ολη η ζωή είναι μπροστά σου...είσαι μια σταλειά παιδί....ξεκόλλα σε παρακαλώ,έχεις να περάσεις ακόμα.....
εγώ πέρασα σε ένα νησί να φανταστείς και τώρα τα μαζεύω απο εκεί και ξαναδίνω για να κάνω αυτό που πραγματικά θέκω για αυτό σου λέω...ξέχνατα όλα....πέρνα καλά και μη γεμίζεις τη ψυχή σου με νόσους απο τώρα...σε όποιον αρέσεις αγάπη μου,αυτή είσαι και με αυτά που κάνεις θα χάσεις τον εαυτό σου άκου με τα ίδια έκανα...!!!

Lill εγω ειμαι πρωην ανοραξικη νυν βουλιμικη κ πραγματικα μεσα απ ολο αυτο εχω χασει τον εαυτο μου..δεν εχω καταφερει να ξεπερασω ουτε το ενα ουτε το αλλο...ειναι πολυ δυσκολο να αντιληφθεις ποσο κακο κανεις στον εαυτο σου κ παρολο που μπορει να ξεπερασεις κατι στο υποσυνειδητο θα υπαρχουν οι σκεψεις που εκανες κ παλια κ ποτε δεν θα εισαι ικανοποιημενη...δυστυχως εδραιωνεται κατι για τα καλα κ μετα αντε να βγει...το θεμα ειναι οτι στον εαυτο μας δεν αρεσουμε κ θελουμε να εχουμε παντα τον ελεγχο...δεν πιστευω το κανουμε τοσο για να αρεσουμε στους αλλους..ο,τι κ να μας λεν οι αλλοι εμεις παλι θα βλεπουμε χαλια τον εαυτο μας κ ποτε δεν θα μας ειναι κατι αρκετο...

το σημαντικο κ στην ανορεξια κ στην βουλιμια ειναι να λαβουμε βοηθεια εγκαιρως πριν φτασουν στο απροχωρητο κ εχουμε μετα αλλα προβληματα..ειδικα στην ανορεξια δεν καταλαβαινεις οτι υπαρχει προβλημα...να φανταστεις ειχα φτασει 35 κιλα κ με εβλεπα χοντρη κ ηθελα να χασω κι αλλα...αυτος ηταν ο στοχος μου dying for perfectness....:(

Lill εγω ειμαι πρωην ανοραξικη νυν βουλιμικη κ πραγματικα μεσα απ ολο αυτο εχω χασει τον εαυτο μου..δεν εχω καταφερει να ξεπερασω ουτε το ενα ουτε το αλλο...ειναι πολυ δυσκολο να αντιληφθεις ποσο κακο κανεις στον εαυτο σου κ παρολο που μπορει να ξεπερασεις κατι στο υποσυνειδητο θα υπαρχουν οι σκεψεις που εκανες κ παλια κ ποτε δεν θα εισαι ικανοποιημενη...δυστυχως εδραιωνεται κατι για τα καλα κ μετα αντε να βγει...το θεμα ειναι οτι στον εαυτο μας δεν αρεσουμε κ θελουμε να εχουμε παντα τον ελεγχο...δεν πιστευω το κανουμε τοσο για να αρεσουμε στους αλλους..ο,τι κ να μας λεν οι αλλοι εμεις παλι θα βλεπουμε χαλια τον εαυτο μας κ ποτε δεν θα μας ειναι κατι αρκετο...

το σημαντικο κ στην ανορεξια κ στην βουλιμια ειναι να λαβουμε βοηθεια εγκαιρως πριν φτασουν στο απροχωρητο κ εχουμε μετα αλλα προβληματα..ειδικα στην ανορεξια δεν καταλαβαινεις οτι υπαρχει προβλημα...να φανταστεις ειχα φτασει 35 κιλα κ με εβλεπα χοντρη κ ηθελα να χασω κι αλλα...αυτος ηταν ο στοχος μου dying for perfectness....:(

Δεν μου λές τίποτα νέο σε σχέση με όσα ξέρω και έχω βιώσει,δεν λέω οτι μετά απο όλα αυτά δεν κάνεις ποτέ ξανά τέτοιες σκέψεις ακόμα και αν το έχεις ξεπεράει,αλλά αν περιμένουμε να συνειδητοποιήσουμε οτι ό,τι και αν κάνουμε δυστυχώς ποτέ δεν θα φθάσουμε το τέλειο,σωθήκαμε........
για αυτό και εσύ και η μπλέρ και πολλοί άλλοι που το κάνουν πρέπει να συνηδειτοποιήσετε οτι η ομορφία δεν έγκειται στην εξωτερική εμφάνιση αλλά στην εσωτερική γαλήνη και τη ψυχική μεγαλειότητα,γιατί όσο αδύνατες και κομψές και να είστε αυτό που θα μαγνητίζει το βλέμμα των άλλων πάνω σας θα είναι η αυτοεκτίμηση και η αγάπη που έχετε στον εαυτό σας γιατί σας αξίζει όπως και σε όλους μας,να αγαπάμε αυτό που είμαστε και παλεύουμε χρόνια να διαμορφώσουμε...!!!!
καταλαβαίνω οτι είναι δύσκολο και χρειάζεται υποστήριξη,αλλά αν δεν μιλήσετε στους ανθρώπους που σας αγαπάνε μη περιμένετε να καταλάβουν και να είναι σύμμαχοί σας,στη πορεία προς τα επάνω πλέον....γιατί όο και άν πιστεύετε οτι αυτό που έχετε φωνάζει,οι άλλοι δύσκολα θα το δούν..!!!!!
και εγώ είναι στιγμές που το κάνω ακόμα και τώρα (βουλιμία)αλλά αυτές είναι σπάνια και ξέρω οτι απλά είναι ένας τρόπος για να ξεπάσω για όσα δεν μου αρέσουν και αρνούμαι να αλλάξω στο χαρακτήρα μου.....αλλά να σας πώ κάτι ?αγαπάω πολύ τον εαυτό μου για να συνεχίω χωρίς τύψεις και εύτερες σκέψεις να του κάνω κάτι τόσο άσχημο..!!!!

lill εχεις δικιο το σημαντικοτερο κ βασικοτερο ειναι να αγαπησεις τον εαυτο σου κ να μαθεις να βλεπεις κ εσωτερικα, περα απ την εξωτερικη σου εμφανιση...αλλα οταν δεν τα εχεις καλα με τον εαυτο σου κ δεν αντεχεις αυτο που βλεπεις κ ακομα χειροτερα τον μισεις, τοτε ειναι πολυ δυσκολα τα πραγματα..τοτε συνεχιζεις με τις ιδιες σκεψεις κ τις ιδιες συνηθειες που σε καταστρεφουν αλλα δεν το σκεφτεσαι γιατι το μυαλο σου ειναι στο τελειο..μακαρι να μπορουσαμε να αγαπησουμε τον εαυτο μας κ να τον αποδεχτουμε χωρις να ειμαστε σε μια διαρκη αναζητηση του τελειου, το οποιο δεν υπαρχει...θελει πολυ προσπαθεια για να ξεπερασεις αυτο το προβλημα κ πρπρει να κανεις πολλες υπερβασεις, ερχεσαι αντιμετωπος με τον εαυτο σου...στον οποιο ξεσπας καθως θελεις εστω εκει να εχεις τον ελεγχο οταν σε πολλα αλλα δεν μπορεις...

Μπλερ σε θυμαμαι, εχεις γραψει και σε αλλο φορουμ...............