Πρέπει να πάω;

Καλησπέρα!

Σας γράφω γιατί υπάρχει κάτι που με απασχολεί...βασικά πριν από λίγο το σκεφτόμουνα...ο πατέρας μιας παιδικής μου φίλης δεν είναι καλά τελευταία...τώρα θα μου πείτε τι μελετάω από τώρα αλλά εμένα με προβληματίζει γιατί όταν έρθει εκείνη η ώρα δεν ξέρω αν θα αντέξω να πάω στην κηδεία γιατί πριν από 6 περίπου μήνες έχασα τη γιαγιά μου κι είναι ακόμα όλα πολύ νωπά, δεν ξέρω, δεν αντέχω πάλι τα ίδια...θα είναι πολύ κακό αν δεν πάω; Πολύ εγωϊστικό; Θέλω να την στηρίξω αλλά φοβάμαι ότι θα κάνει κακό στην δικιά μου ψυχολογία που δεν είναι κι η καλύτερη...για παράδειγμα το βράδυ πριν από τα 6μηνα όταν έπεσα για ύπνο κι έκλεισα τα μάτια μου την έβλεπα όπως ήταν την ημέρα πριν πεθάνει που δεν ήταν σε καθόλου καλή κατάσταση κι όψη της ήταν τρομαχτική και δεν μπορούσα να ηρεμήσω...
Τί να κάνω; Εσείς τί θα κάνατε στη θέση μου; Κι αν ήσασταν στη θέση της κοπέλας κι η φίλη σας σας εξηγούσε γιατί δεν αντέχει να έρθει θα παρεξηγιόσασταν;

Errie, γεια σου :)

Έχω βρεθεί και στη θέση τη δικιά σου, αλλά και σε αυτή της φίλης σου. Αν ξανακοιτάξεις τον τίτλο του θρεντ σου και δεις τη λυπημένη φατσούλα δίπλα σε εκείνο το ''πρέπει;'' θα δώσεις και μόνη σου την απάντηση.

Αν πραγματικά πιστεύεις πως θα σου κάνει κακό, είναι, κατά την άποψή μου, καλύτερο να μην το κάνεις. Η μέρα της κηδείας είναι πραγματικά δύσκολη. Όμως είναι μια μέρα. Περνάει. Η μέρα. Όλα τα άλλα μένουν. Εκείνη την ώρα η φίλη σου θα είναι σε άσχημη κατάσταση, όμως θα έχεις μετά κάθε ευκαιρία και δυνατότητα να της συμπαρασταθείς. Θα σε χρειαστεί και μετά την κηδεία. Είναι δική σου επιλογή αν θα συμμετέχεις στο πένθος της και με ποιο τρόπο.

Στις δύσκολες στιγμές θέλουμε τους φίλους μας κοντά, κάποιες φορές ενδόμυχα το απαιτούμε κιόλας, όμως και οι φίλοι μας είναι ελεύθεροι να επιλέξουν πως θα σταθούν απέναντί μας ή δίπλα μας.

Προς το παρόν τίποτα δεν έχει συμβεί. Μην προβληματίζεσαι από τώρα. Αν και η δικιά σου ψυχολογία δεν είναι καλή τώρα, προσπάθησε να μην κάνεις τέτοιες σκέψεις οι οποίες δίνουν χώρο σε ενοχές.

Καλό σου βράδυ.

συγνωμη αν σας χαλαω την συζητηση, αλλα καταλαβα καλα???
συζηταμε αν η ερι πρεπει να παει στην κηδεια ενος ανθρωπου που δεν εχει πεθανει?????
παμε καλα?

Remedy,

αν ξαναδιαβάσεις, θα δεις πως διευκρινίζω στην Errie ''Προς το παρόν τίποτα δεν έχει συμβεί. Μην προβληματίζεσαι από τώρα.''

Η ίδια έκανε κάποιες σκέψεις που την προβληματίσανε. Δε νομίζω πως είναι κακό που τις μοιράστηκε.

Errie, γεια σου :)

Έχω βρεθεί και στη θέση τη δικιά σου, αλλά και σε αυτή της φίλης σου. Αν ξανακοιτάξεις τον τίτλο του θρεντ σου και δεις τη λυπημένη φατσούλα δίπλα σε εκείνο το ''πρέπει;'' θα δώσεις και μόνη σου την απάντηση.

Αν πραγματικά πιστεύεις πως θα σου κάνει κακό, είναι, κατά την άποψή μου, καλύτερο να μην το κάνεις. Η μέρα της κηδείας είναι πραγματικά δύσκολη. Όμως είναι μια μέρα. Περνάει. Η μέρα. Όλα τα άλλα μένουν. Εκείνη την ώρα η φίλη σου θα είναι σε άσχημη κατάσταση, όμως θα έχεις μετά κάθε ευκαιρία και δυνατότητα να της συμπαρασταθείς. Θα σε χρειαστεί και μετά την κηδεία. Είναι δική σου επιλογή αν θα συμμετέχεις στο πένθος της και με ποιο τρόπο.

Στις δύσκολες στιγμές θέλουμε τους φίλους μας κοντά, κάποιες φορές ενδόμυχα το απαιτούμε κιόλας, όμως και οι φίλοι μας είναι ελεύθεροι να επιλέξουν πως θα σταθούν απέναντί μας ή δίπλα μας.

Προς το παρόν τίποτα δεν έχει συμβεί. Μην προβληματίζεσαι από τώρα. Αν και η δικιά σου ψυχολογία δεν είναι καλή τώρα, προσπάθησε να μην κάνεις τέτοιες σκέψεις οι οποίες δίνουν χώρο σε ενοχές.


Γεια σου... :)

Έτσι ακριβώς νιώθω γι' αυτό κι η φατσούλα... :(

Όντως θα μου κάνει κακό...πολύ κιόλας...κάποιοι προφανώς δεν με καταλαβαίνουν που το σκέφτομαι από τώρα κι ας το έθιξα και στο θέμα μου λέγοντας "τι λέω τώρα", δεν ξέρουν όμως ότι πριν το γράψω αυτό συζητούσαμε ότι το τέλος δεν θα αργήσει...αλλά και να μην καταλάβουν τελικά δεν πειράζει, ξέρω πως νιώθω εγώ...μετά θα είμαι δίπλα της όπως είμαι και τώρα όταν με χρειάζεται...απλά εκείνη την μέρα δεν αντέχω να την ξαναζήσω, θα είναι πάρα πολύ για 'μενα, φοβάμαι ότι θα με κάνει χάλια για μέρες μετά, αν όχι για περισσότερο κι όχι σ' εκείνη δεν θα μπορώ να συμπαρασταθώ αλλά ούτε τον εαυτό μου να έχω στα ίσια του, είναι πάρα πολύ για 'μενα αυτό τώρα...

Εξήγησα γιατί προβληματίστηκα, επειδή πριν δεν ήταν καλά και πήγε η μητέρα μου να τον δει και συζητούσαμε μετά ότι δεν έχει και πολύ χρόνο ακόμα μάλλον...οπότε κι εγώ το σκέφτομαι, λογικό είναι...όσο για τις ενοχές έχεις μεγάλο δίκιο...δηλαδή αν κατάλαβα καλά, θεωρείς ότι πρέπει να κοιτάξω και τον εαυτό μου; Ή ίσως για να το πω καλύτερα πρώτα τον εαυτό μου;

Καλό βράδυ και σ' εσένα κι ευχαριστώ που μου απάντησες... :o

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

Remedy,

αν ξαναδιαβάσεις, θα δεις πως διευκρινίζω στην Errie ''Προς το παρόν τίποτα δεν έχει συμβεί. Μην προβληματίζεσαι από τώρα.''

Η ίδια έκανε κάποιες σκέψεις που την προβληματίσανε. Δε νομίζω πως είναι κακό που τις μοιράστηκε.

---

δεν το βρισκω κακο, ουτε καλο βεβαια...
το βρισκω δυσοιωνο ομως...δεν θελω να πω αρρωστημενο...παντως προς αυτη την κατευθυνση...

Remedy,

ναι, καταλαβαίνω πως το βλέπεις.
Όμως το ενδεχόμενο του θανάτου (έστω και μόνο ως ενδεχόμενο) μπορεί να μας προκαλέσει αμηχανία, άγχος, πανικό και πολλά άλλα. Άλλωστε ο καθένας τρέμει και αγχώνεται με πιθανότητες που μπορεί για άλλους να φαίνονται συχνά 'εκτός τόπου και χρόνου'. Γι' αυτό και συζητάμε κιόλας :)


Errie,

πρότεινα να μην ζοριστείς-πιεστείς να κάνεις κάτι που θα επιδεινώσει μια ήδη άσχημη ψυχολογία.

Εύχομαι να νιώσεις πιο ήρεμη :)

errie καλησπέρα,
νομίζω ότι σε πρώτη φάση δεν πρέπει να σκέφτεσαι αρνητικά για κάτι που ακόμα δεν έχει συμβεί, σωσε την ενεργειά σου και άσε να την ξοδεψεις όταν έρθει η ώρα, σε ότι κι αν αποφασίσεις να κάνεις.
δώσε την συμπαράσταση στην φίλη σου ,τώρα, μάλλον και τώρα σεχει ανάγκη,
αν σου συμπαραστάθηκε στην δικιά σου απώλεια ,πολύ πιθανόν να έχει την ανάγκη ανταπόδωσης αυτής,
δώσε και κάνε ότι αντέχεις , δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπερβείς τα όριά σου,
άλλωστε σκέψου ότι όλες οι σχέσεις δοκιμάζονται στη ζωή , κι αν δεν υπάρχει κατανόηση ,πιθανόν να μην αντέξουν ,αλλά αν δεν δωθεί η ευκαιρία ποτέ δεν θα ξέρεις αν υπάρχει αληθινή φιλία.
εγώ έχω φίλους αγαπημένους που για χ λόγους δεν κλάψανε δίπλα στα φέρετρα μαζί μου, δεν λιγόστεψε την φιλία μας αυτό,
άσε δε σε πόσες κηδίες δεν έχω πάει , κάτι γίνεται πάντα και δεν προλαβαίνω ,
τυχαίο? δεν νομίζω -θεία πρόνοια , λέω ,όταν στην τελευταία που ξεκίνησα να πάω ήμουν μποτιλιαρισμένη στον κηφησό (έχεις τύχει παρασκευή μεσημέρι στο κηφισό? ούτε νεκρός δεν σε περιμένει ) .
γιαυτό μην προδιαθέτεις τον εαυτό σου , πες και στη φίλη σου για τη δυσκολία σου και άσε να διευρυνθεί η κατανόηση μεταξύ σας και ναστε δίπλα η μία στην άλλη αβασάνιστα.

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

Errie,

πρότεινα να μην ζοριστείς-πιεστείς να κάνεις κάτι που θα επιδεινώσει μια ήδη άσχημη ψυχολογία.

Εύχομαι να νιώσεις πιο ήρεμη :)

---

Με βοηθάει λίγο αυτό που λες... :) Απόψε που μου μπήκε η ιδέα στο μυαλό δεν θα ηρεμήσω εύκολα αλλά τις επόμενες μέρες ελπίζω πως ναι...και σίγουρα βοηθάει να λέει κάποιος ότι είναι λογικό, δεκτό, δεν ξέρω πως να το πω να μην αντέχω να κάνω κάτι που πρέπει...μερικές φορές νιώθω να λυγίζω από την πίεση να κάνω πράγματα που πρέπει, το έχεις νιώσει ποτέ;

Quote:

---

Originally Posted by 3wtiko

errie καλησπέρα,
νομίζω ότι σε πρώτη φάση δεν πρέπει να σκέφτεσαι αρνητικά για κάτι που ακόμα δεν έχει συμβεί, σωσε την ενεργειά σου και άσε να την ξοδεψεις όταν έρθει η ώρα, σε ότι κι αν αποφασίσεις να κάνεις.
δώσε την συμπαράσταση στην φίλη σου ,τώρα, μάλλον και τώρα σεχει ανάγκη,
αν σου συμπαραστάθηκε στην δικιά σου απώλεια ,πολύ πιθανόν να έχει την ανάγκη ανταπόδωσης αυτής,
δώσε και κάνε ότι αντέχεις , δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπερβείς τα όριά σου,
άλλωστε σκέψου ότι όλες οι σχέσεις δοκιμάζονται στη ζωή , κι αν δεν υπάρχει κατανόηση ,πιθανόν να μην αντέξουν ,αλλά αν δεν δωθεί η ευκαιρία ποτέ δεν θα ξέρεις αν υπάρχει αληθινή φιλία.
εγώ έχω φίλους αγαπημένους που για χ λόγους δεν κλάψανε δίπλα στα φέρετρα μαζί μου, δεν λιγόστεψε την φιλία μας αυτό,
άσε δε σε πόσες κηδίες δεν έχω πάει , κάτι γίνεται πάντα και δεν προλαβαίνω ,
τυχαίο? δεν νομίζω -θεία πρόνοια , λέω ,όταν στην τελευταία που ξεκίνησα να πάω ήμουν μποτιλιαρισμένη στον κηφησό (έχεις τύχει παρασκευή μεσημέρι στο κηφισό? ούτε νεκρός δεν σε περιμένει ) .
γιαυτό μην προδιαθέτεις τον εαυτό σου , πες και στη φίλη σου για τη δυσκολία σου και άσε να διευρυνθεί η κατανόηση μεταξύ σας και ναστε δίπλα η μία στην άλλη αβασάνιστα.

---

Καλησπέρα ξωτικό με το ωραίο όνομα... :)
Έτσι όπως τα λέτε, μάλλον έχω αγχωθεί σήμερα και πρέπει να χαλαρώσω, αυτό καταλαβαίνω...της έχω πει ότι αν χρειαστεί κάτι είμαι εδώ, αλλά είπε ότι δεν θέλει να το συζητάει και δεν επέμεινα αλλά μια πόρτα μας χωρίζει, αν θέλει κάτι αρκεί να χτυπήσει το κουδούνι...στην δική μου απώλεια απλά με άκουσε, ούτε εκείνη ήρθε στην κηδεία αλλά δεν το βλέπω σαν "μου έδωσες, σου δίνω"...άλλωστε τότε αυτή που ζήτησα πρώτη ήταν η ξαδέλφη μου που είχε ζήσει την γιαγιά κι είχαμε κοινές αναμνήσεις κι εκείνη ήρθε και συγκινήθηκα πολύ τότε γιατί την είχα ανάγκη...
Με βοηθάει πολύ το "δώσε ότι αντέχεις"...μερικές φορές έχω την τάση να πιέζω τον εαυτό μου κι έχει τύχει να υπερβώ τα όρια μου και να καταρρεύσω ψυχολογικά κατά κάποιο τρόπο...μάλλον κάτι δεν κάνω καλά, ε;
Κι η τελευταία φράση πολύ σωστή και πολύ όμορφη αλλά πώς να της το φέρω; Δεν μπορώ φυσικά τώρα να της πω "ξέρεις, όταν φύγει, εγώ δεν αντέχω να έρθω", προς Θεού! Ούτε και τότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή, αν με περιμένει τί θα της πω; Θα την αφήσω ξεκρέμαστη; Ουφ, έχω μπερδευτεί λίγο...

errie,

δεν εχω διαβασει αναλυτικα τα πιο πανω μνμ.

κατ αρχην εμενα δε μου φαινεται καθολου παραλογο η παρανοικο το οτι σκεφτεσαι την κηδεια καποιου πριν ακομα πεθανει. υποθετω οτι θα αναφερεσαι σε περιπτωση που ο ανθρωπος θα εχει καποια ασθενεια κ θα ειναι στο τελικο σταδιο, πχ καρκινο. σε μια τετοια περιπτωση, μου φαινεται κ πολυ φυσικο το οτι σε προβληματιζει η κηδεια του κ εφοσον μαλιστα εχεις δυσκολια να αντιμετωπισεις αυτο το γεγονος.

η γνωμη μου ειναι να κανεις ο,τι αντεχεις, οπως πολυ σωστα ειπε το ξωτικο.

δεν ειναι υποχρεωτικο να πας, αν νιωθεις οτι σε πιεζει κ σε καταβαλλει τοσο πολυ.

μπορεις να το εξηγησεις αυτο με πασα ειλικρινεια στη φιλη σου.

απο την αλλη μερια ομως μου προκυπτει κ ενα αλλο ερωτημα:

γιατι σε καταβαλλει τοσο πολυ η φαντασιωση του γεγονοτος του θανατου του πατερα της φιλης σου?

εκτος απο τη φιλη σου ειχες συναισθηματικο δεσιμο κ με τον ιδιο? (δεσιμο, οχι δεσμο! :p - προς αποφυγη παραξηγησεων!)

η ειναι κατι αλλο αυτο που σε ταραζει τοσο πολυ?

σου θυμιζει τη σκεψη του θανατου ολων μας?

θα μπορουσες να κανεις μια προσπαθεια να δεις το ολο γεγονος της κηδειας με διαφορετικο τροπο, οχι τοσο δραματικο? να το αποτραγικοποιησεις λιγο?

πχ οταν τα ειχα φτιαξει με τον πρωτο γκομενο, στους 2 μηνες πεθανε εντελως ξαφνικα ο πατερας του απο εμφραγμα. εγω πηγα στην κηδεια, αλλα δεν μπορω να πω οτι ταραχτηκα κ πολυ. σχεδον καθολου θα ελεγα. για μενα ο νεκρος δεν ελεγε τπτ. τον ειχα δει μια φορα στη ζωη μου ολη κ ολη για 2 ωρες. με στεναχωρουσε βεβαια το γεγονος οτι ο φιλος μου ηταν στενοχωρεμενος. αυτο, ναι, με ταραξε. αλλα η κηδεια του νεκρου καθολου.

δεν εχω ομως κ φοβερο κολλημα με το θανατο, η τουλαχιστον ετσι νομιζω. αμα πεθανω πεθανα. just so simple!

Αν νομιζεις οτι τη μερα εκεινη δεν αντεχεις να την ζησεις ,τοτε μην το κανεις για μενα
Αλλα και δεν ξερεις απο τωρα πως θα ειναι εκεινη η μερα για σενα ,οποτε προδιαθετεις τον εαυτο σου για ολα αυτα που νομιζεις οτι θα αισθανθεις .Αυτη την κουβεντα την ειχα ακριβως πριν 1,5 βδομαδα ,και τα ιδια ερωτηματα
Κατι που μου ειπε μια φιλη ειναι : “ οτι η αγαπη που νιωθουμε για τον αλλον μας βγαζει δυναμεις δοτικοτητας ,που ουτε θα μπορουσαμε ποτε να φανταστουμε οτι τις εχουμε “ Και ολα αυτα που νομιζουμε οτι θα παθουμε μπορει καινα μην βγουν ποτε .Αλλα αν βγουν ειναι απολυτα φυσιολογικα τα συναισθηματα .
ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΙΧΕ ...εγω συνεχιζω τωρα
Αισθανθηκα μεγαλη λυπη αγχος και ετοιμη να να πεσω ,αλλα με κρατησε η αγαπη για το ατομο αυτο, και πραγματικα σου μιλω μου βγηκε απιστευτη δυναμη ,και αποθεμα για στηριξη
Απορω και γω με μενα ,πιστευα οτι θα ειμαι κομματια μετα ,αλλα δεν ημουν
Παρολο που το σκεφτομουν μηνες !

Μια αλλη πλευρα μας δυνατη ,που δεν πιστευουμε οτι την εχουμε Γιατι αραγε??

Θα συμφωνήσω κι εγώ με τους παραπάνω, ότι δεν υπάρχει λόγος να πιεστείς και να κάνεις κάτι που δεν το θέλεις. Από την άλλη, θα βοηθούσε ίσως να απομυθοποιήσεις λίγο στο μυαλό σου το ζήτημα της κηδείας, τη στιγμή μάλιστα που δεν πρόκειται για κοντινό σου άνθρωπο. Μια τελετή είναι κι αυτή... μερικοί άνθρωποι που μαζεύονται για να τιμήσουν και να αποχαιρετίσουν κάποιον γνωστό τους.
Αφού σε απασχολεί τόσο το θέμα, θα μπορούσες να πας για λίγο και απλώς να μείνεις παράμερα. Να έχεις έστω μια οπτική επαφή με τη φίλη σου (θα καταλάβει ότι πήγες μόνο για εκείνην) και μετά να φύγεις αν νιώθεις άσχημα.

Δεν πρέπει τίποτε. Και εξάλλου, όπως σου ανέφεραν και άλλα μέλη παραπάνω, μπορείς να στηρίξεις τη φίλη σου και με άλλους τρόπους, πολύ πιο αποτελεσματικούς από την παρουσία σου σε μία κηδεία. Αυτό που θα απασχολούσε εμένα θα ήταν το εξής: δεν πάω γιατί θα μου θύμιζε το θάνατο της γιαγιάς μου, ή δεν πάω γιατί αρνούμαι να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα του θανάτου συνολικά ( έχω δηλαδή έναν υπαρξιακό φόβο? )
Αν τον έχω, αυτός πώς έχει εκδηλωθεί σε άλλες φάσεις της ζωής μου?
Θα πήγαινα αν είχε να κάνει με υπαρξιακό φόβο, για να δουλέψω το θέμα αυτό, με την επαφή με ό,τι με φοβίζει. Όπως έγραψε και η Νατ θα απομυθοποιούσες σταδιακά με τη στάση αυτή.
Με αυτό που έγραψες για τη γιαγιά σου, για την τρομακτική όψη, εγώ στη θέση σου θα πήγαινα και θα πάλευα να αντέξω να δω και τον νεκρό από κοντά.
Αλλά πάλι, εσύ ξέρεις τις αντοχές και τα όριά σου, εσύ αποφασίζεις.

Α και αν αισθάνεσαι τη γνώση σημαντική και βοηθητική πάνω στο ζήτημα το υπαρξιακό, αν δλδ σε κεντρίζει, τότε μελέτησε τη θεωρία των Solomon, Greenberg και Pyszczynski, τη λεγόμενη Terror Management Theory, που θα είχε πολλά να σου δώσει πάνω στην κατανόηση της υπαρξιακής αγωνίας και στους τρόπους που εφευρίσκει ο άνθρωπος για να την διαπραγματευτεί.
Νομίζω πως κι η μελέτη αυτή θα σου ήταν αποκαλυπτική.