Το κομπλεξ μου με την εξωτερικη μου εικονα
δε ξερω αν φταινε τα χριστουγεννα που με εχουν τσακισει ψυχολογικα, η μοναξια, ή κατι αλλο... μα αποφασισα να το μοιραστω κι αυτο μαζι σας. το συγκεκριμενο θεμα με δυσκολευει να το περιγραψω κι αναλυσω, γι'αυτο θα χρειαστω βοηθεια και κατανοηση (αν και δε προκειται ν'αλλαξει κατι απο δω μονο).
εγω οπως ξερετε κι εχετε παρατηρησει στα ποστς μου, νιωθω τρομερη αυτοπεποιθηση για τον εαυτο μου. πιστευω πολυ σε εμενα και στις αποψεις μου, εχω δεχτει τις αδυναμιες και τα προβληματα μου, κι εξαιτιας ολων αυτων νιωθω ξεχωριστος! με βγαζω παντα στην απ'εξω, εκτος νομων, εκτος οριων, εκτος ανθρωποτητας. υπαρχουν στιγμες που νιωθω σαν ΘΕΟΣ, ικανος να κοψει τη γη στα δυο, χωρις καν να ειμαι υπο την επιρροια πρεζας ή να ψωνιζομαι. αντλω αυτη μου τη δυναμη απο το μισος μου. οσο πιο πολυ νευριαζω με κατι που μισω, τοσο πιο πολυ δυνατος ειμαι.
το προβλημα ειναι οτι την αυτοπεποιθηση κι ολα τα προαναφερομενα, δε τα νιωθει κι αυτος εκει εξω. τουλαχιστον δε του φαινονται τοσο, και δε τα εξωτερικευει οπως πρεπει, για να τον εγκρινω εγω. και ειναι φυσιολογικο, γιατι εκει εξω ειμαι απλα αλλος ενας ανθρωπος, ευαλωτος σε ολα, οχι θεος. ομως ειναι λες κι εχω χωριστει στα δυο κι εχω εξελιξει κατα πολυ το εσωτερικο μου εγω. μονο αυτο ομως! το αλλο το εγω που φαινεται εξωτερικα, δεν εχει τοσο σχεση θα μπορουσα να πω, με αυτο που ειμαι. δε ξερω πως να το περιγραψω καλυτερα, πιστευω πως εδω βγαζω αυτο που πραγματικα ειμαι, ενω εκει εξω δε δειχνω καθολου ξεχωριστος. ισως μοιαζω loser, προβληματικος, απεριποιητος (δε ξυριζομαι γιατι νιωθω ασχημος), με σκατενιο δερμα, συνηθισμενα μαλλια, ρουχα οτι να'ναι κλπ.
το μοναδικο που μπορει να με ξεχωρισει κι εξω ειναι η συμπεριφορα μου, η οποια τις περισσοτερες φορες ειναι φυσιολογικη και ησυχη, σχεδον ψοφια. ειναι κατι που μπορει να το κανω κι επιτηδευμενα (ειδικα σε οσους δε ξερω καλα, δε θελω να γινω ρεζιλι και να με κλεισουν μεσα χωρις λογο), αν και γενικα σε ορισμενα περιβαλλοντα κλειστα με πολλους ανθρωπους πχ, νιωθω την απαθεια να μου βγαινει ανεξελεγκτα, προσπαθωντας να αποφυγω το καθε τι. γενικα εχω ενα θεμα με την αποφυγη. αποφευγω τους παντες γιατι δε θελω να δεθω μαζι τους, δε θελω να μολυνθω ουτε εστω απο ενα συναισθημα για χαρη τους.
εξαιτιας του εαυτου μου εκει εξω, νιωθω οτι δεν εχω εξελιχθει σωστα. το μυαλο μου επρεπε να ηταν σε καποιο αλλο σωμα, αυτο εδω δε του ταιριαζει. λες κι εγινε καρμικο λαθος, πιστευω δειχνω χαλια γιατι δε χωραει αυτο που ειμαι, μεστο σωμα. κι αυτος ειναι ενας απ'τους λογους που εχω μισανθρωπικες τασεις. εγω σαν ανθρωπο με μισω, με βρισκω υπερβολικα συνηθισμενο, αδυναμο κι ανικανο για ολα (οπως κι ολους τους υπολοιπους ανθρωπους).
λογο αυτου μου του διαχωρισμου, εχω προβλημα και με τις σχεσεις. εξαιρωντας τη πρωτη που με αγαπησε πραγματικα για το πως δειχνω αλλα και ποιος ειμαι (TOTE), πιστευω πως ολες οι υπολοιπες εντυπωσιαστηκαν απλα απ'το μυαλο μου και το τροπο που σκεφτομαι. με τη τελευταια μαλιστα που ηταν και μεγαλυτερη μου, μου ειπε ακριβως αυτο το πραμα, οτι σκεφτομαι πιο ωριμα απ'οτι δειχνω (και μπορει να συμπεριφερομαι κι ολας), και μακαρι να μπορουσα να της δωσω μονο το μυαλο μου.
οταν ενας ανθρωπος νιωθει να υπαρχει αποσταση, ενα κενο αναμεσα σ'αυτο που ειναι με αυτο που δειχνει, πως μπορει να ξαναγινει παλι ενα, ετσι ωστε να τον εκφραζει και να νιωθει οκ και μ'αυτο που δειχνει ? σιγουρα μεσω της αγαπης, θα εκανα περισσοτερα για μενα, απο αυτα που νιωθω και πρεπει να εξωτερικευσω, για να νιωσει και η αλλη διπλα μου... μα δυστυχως δεν υπαρχει αγαπη πλεον, θ'αργησω να τη ξαναβρω, ισως και ποτε...
ps: αυτα που εγραψα δεν εχουν σε καμια περιπτωση να κανουν με τα κιλα μου, δεν ειμαι χοντρος, απλα αγυμναστος.
ps2: οσοι ξερουν πως δειχνω και με ειδαν στο facebook, μπορουν να πουν γνωμη, αν διαφερω ή με φανταζοντουσαν ετσι...
