κατάθλιψη με περίεργα συμμτώματα

Καλησπέρα,

Εδώ και χρόνια πάσχω από κατάθλιψη. Τον τελευταίο χρόνο έχω όμως υποτροπιάσει.Εκτός από τα κλασσικά συμοτώματα της κατάθλιψης (όρεξη για τίποτα, καμιά ευχαρίστηση με τίποτα, έλλειψη συναισθημάτων, κλάμα, κενό στο μυαλό και στην καρδια, έλλειψη συγκέντρωσης, αντικοινωνικότητα κτλ) έχω απίστευτο άνχος και παθαίνω κρίσεις πανικού. Ξέρω ότι πολύ συχνά η κατάθλιψη συνδέεται με τον άνχος. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που νιώθω που δε μπορώ να το εξηγήσω. Σας παρακαλώ πείτε μου αν έχετε παρόμοιες εμπειρίες να με καθησυχάσετε ή αν ξέρετε γιατί μου συμβαίνει αυτό. Νιώθω σα να βλέπω όλη μου τη ζωή και όλους πίσω από ένα τζάμι δλδ σα να ζω σε μια παράλληλη πραγματικότητα και ενώ κάνω πράγματα μηχανικά στην πραγματικότα νιώθω πως όλοι και όλα είναι πίσω από ένα τζάμι και δε μπορώ να το ξεπεράσω και μιλώ κυριολεκτικά όχι μεταφορικά. Τί μου συμβαίνει; θα το ξεπεράσω; Παλαιότερα ένασ γιατρος μου είχε πει πως η κατάθλιψη μπορεί να συνοδεύεται και από άλλα συμπτώματα όπως αυτό, όμως νιώθω πως δε ζω ούτε ένα λεπτό απο τη ζωή μου φυσιολογικά.

gingertania γεια σου :)

Νομίζω πως καταλαβαίνω αυτό που περιγράφεις.. πίσω από το τζάμι.

Πριν χρόνια έγραψα σε ένα φίλο πως υπάρχω μέσα στην γυάλινη αυτιστική μου σαπουνόφουσκα,
μου απάντησε ''βγάλε καρφίτσα και σπάσ' την από μέσα''.
Δεν ήταν τόσο απλό. Ίσως μάλιστα και ποτέ να μην τα κατάφερα, αφού πρόσφατα ξαναβρέθηκα εκεί μέσα και περιέγραψα για άλλη μια φορά την κατάσταση έτσι ακριβώς, με τις ίδιες λέξεις.
Συνεχίζει να μην είναι εύκολο, όμως τώρα αντί για καρφίτσα έχω βελόνα,
τη βελόνα μιας πυξίδας και ξέρω πως τουλάχιστον κάνω τα βήματά μου προς την κατεύθυνση που είναι η σωστή για μένα.

Ήταν περισσότερο η αίσθηση πως δεν είμαι ικανοποιημένη από τη δική μου πραγματικότητα, τη ζωή μου, την καθημερινότητά μου, πως έχω εγκλωβιστεί κάπου, μακρυά απ' όλους, χωρίς να μπορώ ν' απλώσω το χέρι μου στον άλλον, χωρίς να μπορεί να με φτάσει μια άλλη παλάμη, όλοι ζουν, κινούνται, απολαμβάνουν και όλα αυτά εκεί έξω τρέχουν, τρέχουν τόσο γρήγορα, συμβαίνουν χωρίς εμένα κι εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Είναι η φούσκα, είναι που τα κάτω άκρα έχουν λιποτακτήσει και κουτσαίνω, είναι ο φόβος πως θα πεθάνω χωρίς να έχω ζήσει, η ψευδαίσθηση πως η ζωή είναι κάτι άλλο, ξένο, μακρυά από εμένα και απομακρύνεται και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κοιτάζω, να κοιτάζω και να γνέφω.

Τώρα αρχίζω και χωνεύω σιγά σιγά πως αυτό μπορεί να αλλάξει, ή μάλλον μπορώ να το αλλάξω.

Υπάρχει κάποιος τρόπος που έχεις επιλέξει να βοηθήσεις τον εαυτό σου; (και δεν εννοώ απαραίτητα μόνη σου)

gingertania,

καλως ηρθες!

προσωπικα περασα καταθλιψη που ομως δεν συνοδευονταν απο κρισεις πανικου. Σιγουρα ομως, το αγχος μου ηταν εντονο πολυ. Ενιωθα ακομα κι αυτο που τοσο παραστατικα περιγραφεις: για μια ζωη μακρυα απο τις ζωες αλλων, αποκομμενη κ μοναχικη. Οποτε νομιζω οτι καταλαβαινω πώς νιωθεις ή ποσο ασχημα ή ψυχρα κ ανυποφορα συναισθηματα μπορει να κουβαλας.

Για μενα λοιπον δεν ειναι περιεργα τα συμπτωματα που περιγραφεις, αλλα μαλλον γνωριμα.

Εννοειται οτι δεν μπορω να σου πω τι αλλο περνας, αν εχεις κατι αλλο...ποσο μαλλον γιατι εχεις οτι εχεις. Απαντησεις σε ολα αυτα τα ερωτηματα μπορεις να δωσεις εσυ κ μονο. Εχω ομως να σου πω οτι μια καταθλιψη ειναι αρκετη για να νιωθεις ετσι. Παρολα αυτα αν κ τη βλεπεις ως εχθρο στο σημερα, μπορω να σου πω πώς μπορεις να τη δεις σαν φιλη καλη σε λιγο καιρο. Εννοω σαν τις φιλες εκεινες που δεν σου λενε ψεμματα για να σε καθησυχασουν, αλλα αληθειες για να σε κινητοποιησουν κ να σε κανουν να δεις τα πραγματα απο μια αλλη οπτικη. Κ να σε βοηθησουν στην εξελιξη σου.

Ετσι, ναι πιστευω οτι αν δεις πώς δημιουργειται ολο αυτο το κενο κ το αγχος μεσα σου, μπορεις να ξεπερασεις την καταθλιψη. Αν το αφησεις να υπάρχει, τοτε τα πραγματα θα μοιαζουν να εντεινονται ή να παραμενουν ως εχουν.

Θα σου αφήσω και κάποιες σκέψεις που είχα γράψει παλιά:


Χθες ξύπνησα βρεγμένη.
Τα μαλλιά μου κόμποι
έσταζαν νερό στην κόκκινη φλοκάτη.
Είχα κολυμπήσει, λέει,
σε μια θάλασσα τρία χρόνια βάθος.
Και κουβάλησα μαζί μου
ένα λαχάνιασμα βαθύ
που ρίζωσε στο χώμα.

Σήμερα ξύπνησα
και τα χέρια μου κλαδιά
-βαριά και δύσκαμπτα.
Έγινα, λέει, δέντρο
για να νιώθω πιο αργά το χρόνο που κυλάει.
Για να στέκω εδώ ακίνητη,
να βλέπω τη ζωή γύρω μου
να τρέχει μακρυά
σαν κάποιο ξέγνοιαστο ρυάκι.


Ναι, είναι ρυάκι, είναι ποτάμι και κυλάει, αλλά δεν μας πρέπει η όχθη. Βάζουμε πατούσες πρώτα και μετά βουτάμε ολόκληροι.
Επειδή μία είναι η φορά μας, επειδή απλά αξίζει τον κόπο :)

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

Θα σου αφήσω και κάποιες σκέψεις που είχα γράψει παλιά:


Χθες ξύπνησα βρεγμένη.
Τα μαλλιά μου κόμποι
έσταζαν νερό στην κόκκινη φλοκάτη.
Είχα κολυμπήσει, λέει,
σε μια θάλασσα τρία χρόνια βάθος.
Και κουβάλησα μαζί μου
ένα λαχάνιασμα βαθύ
που ρίζωσε στο χώμα.

Σήμερα ξύπνησα
και τα χέρια μου κλαδιά
-βαριά και δύσκαμπτα.
Έγινα, λέει, δέντρο
για να νιώθω πιο αργά το χρόνο που κυλάει.
Για να στέκω εδώ ακίνητη,
να βλέπω τη ζωή γύρω μου
να τρέχει μακρυά
σαν κάποιο ξέγνοιαστο ρυάκι.


Ναι, είναι ρυάκι, είναι ποτάμι και κυλάει, αλλά δεν μας πρέπει η όχθη. Βάζουμε πατούσες πρώτα και μετά βουτάμε ολόκληροι.
Επειδή μία είναι η φορά μας, επειδή απλά αξίζει τον κόπο :)

---

να στο κλεψω?

Quote:

---

Originally Posted by dora-agxos

να στο κλεψω?

---

τι εννοείς; ;)

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

τι εννοείς; ;)

---

εννοω μου αρεσε,αλλα αργησες και τωρα ηδη εκλαπη!μην μου ζητησεις πνευματικα δικαιωματα κτλ! :)

Είναι όλα πολύ δύσκολα, νιώθω κουρασμένη και πολύ βαρυα..νιώθω πως αυτό το τζάμι δε θα σπάσει ποτέ....πως θα είμαι για πάντα κενή και θα βλέπω τους ανθρώπους μόνο σα φιγούρες...σαν μια τηλεόραση όλη μου η ζωή..δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε...δε θέλω να βγω να πάω πουθενά..κι όταν πάω (πάντα με βοήθεια ηρεμηστικών) γυρνάω χωρίς να έχω νιώσει τίποτα απολύτως, κλαμμένη και με αφόρητο άνχος...δεν ξέρω γιατί τα περνάω όλα αυτά, μερικές φορές δεν αντέχω ούτε να μιλάω..παίρνω κάποια αγωγή αλλά δε με έχει βοηθήσει ακόμη (cipralex (22 μέρες), trileptal 2 μήνες, μισό zyprexa 1,5 μήνα).. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω εκτός από υπομονή...Θέλω να βγαίνω με τους φίλους μου και να περνάω καλά αλλά δε μπορώ να βρεθώ με κόσμο//θέλω να νιώσω ελεύθερη, μόνο αυτό ζητάω θεέ μου...μόνο όσοι το έχουν περάσει ξέρουν πόσο υποφέρω.....τη γιατρό τη βλέπω 1 φορά το μήνα γιατί είναι πολύ απασχολημένη..θα ήθελα πιο συχνά...Μάλλον θα πάω σε ψυχολόγο γιατί υποφέρωμόνη μου....Θα μου έκανε καλό; Πότε θαρχίσουν να δρούν τα χάπια; Έχω δοκιμάσει ως τώρα 8 αντικαταθλιπτικά αλλά τίποτα δε μέπιασε.. Μόνο το seroxat πολύ παλιά και μετά υποτροπή......Τί άλλο να κάνω; Προσεύχομαι να με πιάσουν τα cipralex..Βοήθησαν κανέναν από εσας;

Βλέπω μια μύγα να χτυπιετε σε ένα τζαμι προσπαθώντας να κερδισει την ελευθερια της
Το διπλανό παράθυρο είναι ορθάνοιχτο. Το μονο που εχει να κανει για να φύγει είναι μια στροφη στα δεξια της .
Δεν το κάνει όμως και συνεχιζει να «προσπαθει» σε κατι που φανταζει αδυνατο….

Νομίζεις ότι είναι τόσο απλό; Mόνο όποιος το χει ζησει μπορεί να καταλαβει......

gingertania,

μην απελπίζεσαι. Είναι δύσκολο. Το ξέρω. Θα σου πρότεινα όμως να μην περιμένεις να ''νιώσεις ελεύθερη'' ακολουθώντας μόνο φαρμακευτική αγωγή.
Αφού ο γιατρός σου έκρινε πως είναι απαραίτητη κάποια αγωγή ακολούθησέ την, όμως μίλησέ του και για το πώς είσαι, για όλα αυτά που σε προβληματίζουν.
Έστω και μόνο για ό,τι αφορά στα φάρμακα.

Και αφού ζεσταίνεις την ιδέα μέσα σου να επισκεφτείς ψυχολόγο, θάρρεψε και κάνε το βήμα.
Πρέπει να βοηθήσεις και εσύ τον εαυτό σου να σπάσει τα διαχωριστικά τζάμια. Μη μένεις άλλο ακίνητη.

Quote:

---

Originally Posted by gingertania1985

Νομίζεις ότι είναι τόσο απλό; Mόνο όποιος το χει ζησει μπορεί να καταλαβει......

---

Ρε πλακα μας κανετε?
Ξέρεις ρε κοριτσι μου τι εχω περάσει εγω και μου λες ότι είναι τοσο ευκολο?
Ξερεις εάν καταλαβαινω η όχι?
Τι είναι αυτό το πραγμα εδώ μεσα ρε γμτ

Βασίλη, φυσικά και δεν ξέρω τι έχεις περάσει απλά ο τρόπος που μίλησες ήταν σα να βγάζεις συμπεράσματα χωρίς να ξέρεις.

se katalavaino apoluta..ego na deis pos eimai,,,ypofero apo ponous paraksenous den xreiazetai na sto analuso perissotero,,to thema einai oti me exoun trelanei to myalo k den mporo na zo allo etsi thelo na mou fugoun k ayto pou les na zhso san fusiologikos anthropos na vgo gia ena kafe mia mpura ena taksidi apla kathimerina pragmata,,nomizo trelainomai eilikrina den antexo allo..emena mou grapsan xapia k fovamai k den ta exo parei pote mou na do an tha mou pernouse isos to provlhma mou,,,den mporo na kano allh upomonh k na perimeno na ksupnhso kala kathe mera k na eimai to idio xalia..na skaso mou rxetai

Κι εγώ ένοιωθα να τρελαίνομαι , αλλά τώρα κυριαρχεί το άγχος και η κατάθλιψη......