Γειά σας..
Τυχαία σας βρήκα χαζεύοντας στο internet.Είχα ανάγκη να μιλήσω οπότε ναμαι και γω..
Τα τελευταία χρόνια μου διαγνώσαν ένα αυτοάνοσο νόσημα που λόγω έντονων εξάρσεων κλείστηκα στο σπίτι, χάθηκα από φίλους γνωστούς έκλεισα τηλέφωνα και κλείστηκα τελείως στον εαυτό μου χάνωντας κάθε επαφή με τον έξω κόσμο..
έβγαινα μόνο για φαγητό..για περίπου 2 χρόνια!πολύ μικρά διαλείματα..
έχασα τους πάντες και έμεινα τελειώς μόνη.Δεν μπορούσα να αντιμετώπισω την αρρώστεια εγώ, πόσο μάλλον οι γύρω μου..δεν ρίχνω φταίξιμο σε κανέναν!
αδυνάτισα πάρα πολύ και λόγω φαρμάκων και έχασα την αυτοπεποίθηση και τη ζωντάνια ενός ανθρώπου της ηλικίας μου.αισθάνομαι ότι έχω ξεχάσει να χαμογελάω..μιλαω μόνο με τον εαυτό μου..
Τον τελευταίο καιρό που έχω τους λιγότερους πόνους..για πρώτη φορά..μετά από τόσο καιρό..νοιώθω πιο μόνη μου από ποτέ..δεν έχω έναν άνθρωπο να μιλήσω να πάω για ένα καφέ μια μπύρα να ανταλλάξουμε απόψεις για θέματα να διασκεδάσουμε..αν και δεν ξέρω αν είμαι ετοιμη για το τελευταίο ακόμα..δεν ξέρω τι να κάνω..τόση μοναξιά..για τόσο μεγάλο διάστημα..νοιώθω ότι έχω αρχίσει να τρελαίνομαι..ότι ζω σε μία παράλληλη διάσταση από τους άλλους αφού για 2 χρόνια ήμουν απούσα από τη ζωή..και τώρα η επαναφορά είναι τόσο δύσκολη..προσπαθώ να μιλάω με ανθρώπους στη σχολή να πιάνω κουβέντα αλλά ο καθένας έχει τις παρεές του και δεν είναι τόσο εύκολο γιατί εγώ δεν έχω κανέναν..και με ρωτάνε τι κάνεις..τι να πω..ότι είμαι κλεισμένη στο σπιτι γιατι δεν έχω φίλους.?είναι τόσο δύσκολο..πραγματικά η ζωή δεν έχει κανένα νόημα με τόσο πόνο και μοναξιά ταυτόχρονα..δεν έχω τίποτα και κανέναν..νοιώθω κενή..τίποτα..
δεν υπάρχει νόημα σε κάτι..
τελειώνω και μία σχολή που δεν με ενδιαφέριε και τόσο και δεν έχω ιδέα τι θα κάνω μετά..τα φάρμακα μου έχουν δημιουργήσει και ένα πρόβλημα τριχοφυίας που παρόλο που πήγα σε δερματολόγο είπε ότι δεν γίνεται laser..τρελαίνομαι όταν μου μιλάνε και δεν με κοιτάνε στα μάτια..νοιώθω τόσο μειονεκτηκα..
δεν υπάρχει καμία χαρά τα τελευταία χρόνια στη ζωή μου..όλο αρρώστιες πόνος μοναξιά απογοητευση..
κανένα στήριγμα πουθενά και δεν ξέρω πόσο θα αντέξω..
θέλω να πάω ένα ταξίδι και να χαθώ κάπου να μη ξαναδω ποτέ κανέναν και τίποτα..να ελευθερωθώ..
βρίσκομαι σε ένα απίστευτο αδιέξοδο και δεν ξέρω τι να κάνω..
δεν θέλω να ακούσω ότι η ζωή είναι ωραία..την είδα..πήγαινα στο βουνό στη θάλασσα βόλτες μόνη μου..δεν είναι ωραία η ζωή..εμείς την κάνουμε ωραία..με τους ανθρώπους γύρω μας..ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον..εγώ δεν είμαι πια άνθρωπος..
έχω σταματήσει να πονάω(πολύ) μπορώ να περπατήσω και να τρέξω αν θέλω και δεν μπορώ να τα κάνω γιατί δεν έχω κανέναν..και είναι τόσο δύσκολη η επαναφορά στη ζωή..τόσο δύσκολο να εξηγήσεις που ήσουν και τι έκανες τα 2 τελευταία χρόνια..τι κάνεις τώρα...εμείς..
πιστεύω ότι πρέπει να πάω να μείνω σε κάποια άλλη πόλη για να αρχίσω από την αρχή..πάλι..
δεν ξέρω τι να κάνω..
δεν υπάρχει χαρά μέσα μου..πιστέυω ότι αν πήγαινα σε ψυχίατρο θα έβλεπε μία μαυρίλα στην ψυχή μου..τίποτα..κενό..μαύρο..
..εμείς..
ΖΗΤΩ ΣΥΓΝΩΜΗ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΥΛΟΓΙΑ ΜΟΥ..
ανούσιο είναι δεν περιμένω καμία λύση από κανέναν αλλά δεν έχω να κάνω και τίποτα άλλο..
