Οικογενειακά προβλήματα απο τρίτα άτομα

Καλησπέρα, πρώτη φόρα γράφω σε αυτό το forum και θέλω να σας πω την δική μου ιστορία ώστε να ακούσω γνώμες και απο άλλα άτομα.
Είμαι παντρμένη εδω και 3 χρόνια και με τον άντρα μου είμαστε μάζι 11 χρόνια. Όλα τα χρόνια πριν παντρευτώ περνούσα αρρωστημένες καταστάσεις στο σπίτι μου με μια μάνα με ψυχολογικά προβλήματα, νευρική, εγωιστρία και γενικά μας έκανε όλους κουμάντο με τον ψυχολογικό πόλεμο που μας ασκούσε. Μας μεταχειριζόταν όλους και μας έκανε ότι ήθελε ισχυρίζοντας πάντα το πρόβλημα της.
Όταν παντρεύτηκα η μητέρα μου δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει και συνέχισε να μου δημιουργεί προβλήματα και να μου επιβάλετε. Ο άντρας μου βλέποντας αυτά όλα τα χρόνια δεν του άρεσαν και μετά το γάμο του βγήκε ένας επιθετικός χαρακτήρας προς τη μάνα μου γιατί δεν μπορούσε άλλο να με βλέπει να κλαίω και να στεναχωρίεμαι. Μπορώ να πω ότι ακόμα και τώρα την τρέμω.
Το αποτέλεσμα ήταν ο χαρακτήρας που έβγαλε ο άντρας μου ξαφνικά προς αυτήν να μην της αρέσει με αποτέλεσμα να τσακωθούν 2 φορές πολύ άσχημα και την μια φορά ήταν όταν γέννησα την ενός χρονού τώρα κορούλα μου. Τον έβρισε πολύ άσχημα και τώρα ο άντρας μου δεν θέλει να την ξαναδεί στα μάτια του. Μου είπε έγω τέλος, εσυ κάνε ότι θέλεις με τους γονείς σου αλλα εγω δεν θέλω να τους ξαναδω.
Τώρα εχω χωριστεί στα δύο και ο ένας κατηγορεί τον άλλον. Η μητέρα μου μια φορά δέχτηκε να ζητήσει συγνώμη αλλά ο άντρας μου πλέον είναι ανενδοτός και για μένα έχει απόλυτο δίκιο. Η μάνα μου δεν σεβάστηκε την καλύτερη στιγμή της ζωής μου την γέννηση του μωρού μου.
Θέλω να την κάνω πέρα όμως δεν μπορώ και για αυτό ο άντρας μου με κατηγορεί ότι τον βάζω σε δεύτερη μοίρα. Δεν μου προσφέρει τίποτα παρά μόνο προβλήματα στη ζωή μου.
Σας παρακαλώ θέλω την γνώμη σας.:(

Δεν χρειαζεται να χωριστεις στη μεση! Μπορει ομως να το χρειαζεσαι εσυ να εισαι πότε μαζι με τον εναν κ πότε μαζι με τον αλλον. Υπάρχουν ομως κι αλλες επιλογες: να εισαι μαζι με σενα. Μ αυτο που θες εσυ. Γιατι μαλλον εσυ δινεις τον χωρο να σε διεκδικουν ή να σε καλουν να παρεις μερος, να ενταχθεις στο πλευρο καποιους. Μπορεις να διαχωρισεις ομως την θεση σου, χωρις να "υποστηριζεις" το μερος καποιου στις διαμαχες που γινονται.

Ο αντρας σου φυσικα κ εχει δικαιωμα να ειναι θυμωμενος ή ανενδοτος. Αλλα τι τον κανει να λεει οτι τον βαζεις σε δευτερη μοιρα? Τον εχεις ρωτησει? Γιατι απο οσα μας λες, αρχικα σου λεει να κανεις οτι θελεις, που κατα τη γνωμη μου ειναι πολυ σωστο, απο την αλλη ομως σε κατηγορει οτι τον εχεις σε δευτερη μοιρα...Ειναι καπως ανακολουθο αυτο ή συμβαινει κατι αλλο απο την πλευρα σου σε σχεση με τους γονεις σου?

Θα ηθελα να σου πω κ κατι ακομα: αναφερεσαι σε μια μαμα, πολυ χειριστικη που κανει οτι θελει. Μπορω πολυ καλα να καταλαβω πώς η γραμμη της περνουσε οταν ησουν μικροτερη κ οι αντιστασεις προφανως ηταν λιγοτερο ισχυρες...τωρα που συνειδητοποιεις τί γινεται εχεις αλλες ευθυνες απεναντι στην σταση που κραταει η μαμα σου. Η δικη της σταση φυσικα κ παραμενει σταθερη, αφου βλεπει οτι περναει το δικο της. Γιατι να αλλαξει? Το θεμα ειναι εσυ αν θα αλλαξεις σταση απεναντι σε αυτην κ στον τροπο που χειριζεσαι τα πραγματα.Επισης να σου θυμισω οτι δεν εισαι μονη σου, αρα δεν εχεις μονο την ευθυνη του εαυτου σου αλλα της οικογενειας σου. Δλδ του παιδιου σου κ του περιβαλλοντος στο οποιο μεγαλωνει. Το προστατευεις?

Σε καταλαβαινω για το θεμα του διχασμου αλλα ξερεις κατι?Ο αντρας σου μαλλον εχει δικιο να μην θελει πολλα με την μητερα σου και εγω το ιδιο θα ελεγα κανεις δεν θελει τον ανθρωπο που αγαπα να τον βλεπει στεναχωρημενο και λυπημενο.Για μενα ο αντρας σου προστατευει την οικογενεια του δλδ εσενα και την κορουλα σας.Καταλαβαινω οτι η σχεση με την μητερα σου δεν ειναι ισορροπημενη αλλα χρειαζεται και εσυ να κανεις το ιδιο να προστατεψεις και εσυ την οικογενεια σου οπως κανει εκεινος.....Αληθεια τον εχεις ρωτησει πως αισθανεται για ολα αυτα που συμβαινουν?Εγω στην θεση του(λεω το δικο μου)θα ενιωθα εκτεθειμενος μεσα σε ολο αυτο γιατι μιλαμε για εισβολη(της μανας σου)σε μια οικογενεια που δεν ειναι δικη της.Νομιζω οτι οι γονεις οι συντροφοι σε μια σχεση εχουν <<καθηκον>> να προστατευουν την οικογενεια τους η την σχεση τους απο τους διαφορους εισβολεις οποιοι και αν ειναι αυτοι,ειναι μια πραξη αγαπης,σεβασμου και φροντιδας........

Κορίτσια το ξέρω ότι εγω είμαι λάθος. Sofia μου ο άντρας μου μου κάνει παράπονα γιατί σε αυτόν δικαιολογώ την μάνα μου και στην μάνα μου τον άντρα μου. Γενικά μου λέει ότι η μητέρα μου βρίσκει και τα κάνει και ότι αν η μητέρα του μου μίλαγε ποτέ έτσι εκείνος θα την είχε πετάξει πρώτος απο το σπίτι, ενω εγω αντίθετα προσπαθώ να κρητήσω τις ισσοροπειες για να μην χαλάσω τελείως τις σχέσεις μου με τους γονείς μου. Όμως με αυτόν τον τρόπο η μητέρα μου συνεχώς εισβάλει στη ζωή μου με αποτέλεσμα να τσακώνομαι με τον άντρα μου.
Ο άντρα μου θέλει να με κάνει πιο σκληρή και δεν ανέχεται η μάνα μου να με κάνει κουμάντο.
¨Άνεμο¨ έχεις δίκιο τουλάχιστον οφείλω να προστατεύσω την οικογένεια μου. Δεν έχω προβλήματα με τον άντρα μου και μου διμηουργεί η ίδια μου η μάνα μου. Και ένας ξένος την ημέρα που γεννούσα θα με σεβόταν και δεν θα μάλωνε με τον άντρα μου. Ο άντρας μου αυτό δεν μπορεί να συγχωρέσει και συνέχεια μου λέει : "εσυ εγωισμό δεν έχεις?"

Λου...την έχεις και την ξέρεις τη λύση. Δυστυχώς αν δεν πάρεις σύντομα την κατάσταση στα χέρια σου, στο τέλος θα το διαλύσετε και είναι κρίμα γιατί απ' ότι φαίνεται ο άντρας σου σε αγαπάει και προσπαθεί. Γίνε λίγο πιο δυναμική, θέσε όρια στη μητέρα σου, εν ανάγκη κοψτης και την καλημέρα για ένα διάστημα. Πρέπει να καταλάβει πως δεν έχει κανένα δικαίωμα να προσβάλει τον άντρα σου και να ανακατεύεται στην οικογένεια σου. Αν δεν το κάνεις όσο είναι καιρός, αργότερα δεν θα μπορείς να το μαζέψεις. Μόνο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα.

Quote:

---

Originally Posted by LOY LOY

Όμως με αυτόν τον τρόπο η μητέρα μου συνεχώς εισβάλει στη ζωή μου με αποτέλεσμα να τσακώνομαι με τον άντρα μου.

---

Δεν εισβαλει απο μονη της : εσυ της ανοιγεις την πορτα. δεν εισαι παιδι πια.

Quote:

---

Originally Posted by Sofia

Δεν εισβαλει απο μονη της : εσυ της ανοιγεις την πορτα. δεν εισαι παιδι πια.

---

επισης η μητερα σου εχει σκοπο να σε χωρισει δεν το καταλαβαινεις;γιατι της το επιτρεπεις αυτο;δεν πρεπει μονο να γινεις πιο σκληρη πρεπει πρωτα απο ολα να σεβαστεις τον εαυτο σου και να δωσεις προτεραιοτητα στις δικες σου αναγκες!
σου αξιζει να εχεις μια ομορφη ζωη με τον αντρα σου και δεν αξιζει να στην καταστρεψει κανεις!

Στη μητέρα σου δεν έχεις να αποδείξεις κάτι ούτε να δικαιολογηθείς για κάτι. Είσαι με τον άνθρωπο που επέλεξες, έχετε τη σχέση σας. Μην μπαίνεις καν σε συζητήσεις μαζί της σχετικά με τον άντρα σου. Για ποιο λόγο χρειάζεται να της τον δικαιολογήσεις? Είναι ενήλικος και υπεύθυνος για τη συμπεριφορά του και τις επιλογές του. Επιπλέον, με εκείνον είσαι ζευγάρι και όχι με τη μητέρα σου, με εκείνον συμβιώνεις σε καθημερινή βάση, οπότε αντί να τον δικαιολογείς, γιατί δεν παίρνεις ξεκάθαρα το μέρος του, αν υποθέσουμε πως είναι υποχρεωτικό κάτι τέτοιο? Τη στιγμή μάλιστα που αναγνωρίζεις το δίκιο του (που, παρενθετικά, ακόμα κι αν δεν είχε δίκιο, αυτό θα ήταν θέμα συζήτησης μεταξύ σας και μόνο σαν ζευγάρι και όχι θέμα συζήτησης με τη μητέρα σου).

Στον άντρα σου, επίσης δεν χρειάζεται να τη δικαιολογείς. Κι εκείνη επίσης είναι υπεύθυνη για τη συμπεριφορά της και μπορεί η ίδια να δικαιολογηθεί αν νιώθει την ανάγκη. Μην νιώθεις υποχρεωμένη να ωραιοποιήσεις την κατάσταση ή να δώσεις εξηγήσεις για λογαριασμό της. Θα ήθελες ίσως να είναι αλλιώς τα πράγματα, όμως δεν είναι. Εξάλλου όπως έχεις ήδη διαπιστώσει, ο τρόπος που μέχρι σήμερα χειρίζεσαι το όλο θέμα, έχει αρνητικό αποτέλεσμα. Παρότι σίγουρα είναι στενάχωρο να μην συνεννοούμαστε με τους γονείς, η σχέση μαζί τους όταν πια έχουμε μεγαλώσει, είναι όπως μια οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη σχέση.

Εσένα λοιπόν τι σε εμποδίζει, τι σε στενοχωρεί, τι σε φοβίζει στη σκέψη πως ίσως χρειαστεί ακόμα και να 'κόψεις την καλημέρα' για λίγο ή και περισσότερο χρόνο? Αν θες πες κάποιες σκέψεις σου.

Λουλου, εσυ θελεις να της το ξεκοψεις της μητερας σου?
υποθετω οτι αν εξαιρεσουμε το θεμα με τη μητερα σου, κατα τα αλλα θα πρεπει να τα πηγαινετε καλα με τον αντρα σου? γιατι αν κ αυτος εχει φαει τοση φθορα απο τη μανα σου 11 χρονια τωρα, μαλλον θα πρεπει να σε αγαπαει πολυ για να μη σε εχει στειλει στο τιμπουκτου με τη μαμα σου.

τι ειναι αυτο που σε μπλοκαρει κ δεν μπορεις να της θεσεις ορια?

Marian38 σε ευχαριστώ που με κάνεις να σκεφτώ πιο βαθιά μου. Δεν θέλω να κόψω τελείως λόγω του πατέρα μου. Είναι πολύ καλός άνθρωπος τον κάνει ότι θέλει και αυτόν και γενικά του έχω αδυναμία. Αυτός τώρα τα περνάει όλα. Δεν θα μπορώ να τον βλέπω όσο θα θέλω και είμαι σίγουρη ότι δεν θα τον αφήνει και αυτόν να με δεί.
Δεν σας είπα ότι την Δευτέρα τσκωθηκαμε στο τηλέφωνο με την μάνα μου και ορκίστηκα στον ευατό μου ότι δεν πρόκειται να την ξαναπάρω και είπα στον πατέρα μου να της πει να μη τολμήσει να με πάρει ούτε αυτή. Βέβαια είμαι σίγουρη ότι δεν με έχει ικανή να το κάνω και ούτε ακόμα το έχει καταλάβει γιατί και αυτή δεν με έχει πάρει. Όταν όμως της λήψει το παιδί είμαι σίγουρη ότι θα κινήσει γη και ουρανό για να μου μιλήσει όμως εγω δεν πρόκειται να σηκώσω το τηλέφωνο όσες φορές και να παρει. Είπα στον ευατό μου ότι αυτή η γυναίκα πρέπει να πάρει ένα μάθημα στη ζωή της και αυτό θα είναι η απόρριψη.
Θέλω να το τηρήσω και το λέω συνέχεια στον ευατό μου για να το πιστέψω.

lou! Να σου πω την αλήθεια θα ήθελα να εχω μια ζωη κανονική και για αυτό προσπαθώ. Όμως βλέπω ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Αυτά που άκουγα απο άλλους τώρα τα ζω εγω και δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν μπορώ να το αποδεχτώ.Θέλω να τους έχω όλους δίπλα μου όμως αυτό δεν γίνετε. Δεν θέλω το παιδί μου να μεγαλώσει σε δυο στρατόπεδα ή να μην γνωρίσει τους παπούδες του απο την πλευρά μου.
όμως μάλλον δεν γίνετε, ή θα χωρίσω ή θα βάλω ένα τέλος σε αυτήν. Είμαι συνέχεια με ένα παιδί στο χέρι πάνω κάτω για να τους το πηγαίνω να το βλέπουν και πάλι παράπονα κάνει γιατί δεν το βλέπει όσο θα ήθελε. Έ τι να της κάνω πια? Αυτά είναι τα αποτέλεσματα και οι συνέπειες που πρέπει να τις δεχτεί με αυτά που κάνει. Λέει σε όλους ότι ο άντρας μου έδειξε το χαρακτήρα του αφού παντρευτήκαμε και γενικά ότι αυτός μας χωρισε (μάνα και κόρη).

LOY LOY, αυτά που έγραψα πριν για τον άντρα σου και τη μητέρα σου, ισχύουν και για τον πατέρα σου :) Και εκείνος δηλαδή είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και τις επιλογές του. Αν 'τα περνάει όλα' και δεν θα σε βλέπει γιατί 'δεν θα τον αφήνει', αυτό δεν είναι κάτι που χρειάζεται εσύ να επωμιστείς. Αν εσύ επιθυμείς μια επικοινωνία μαζί του, μπορείς να την επιδιώξεις, να συζητήσεις, να τον ενθαρρύνεις αν θέλεις, αλλά ως εκεί.

Η 'κανονική' ζωή τι σημαίνει για σένα? Για μένα πάντως έχει ηρεμία πρώτα απ' όλα, συναισθηματική ισορροπία για εμάς και αρμονικές σχέσεις με όσους συμβάλλουν σε αυτό. Τα 'δύο στρατόπεδα' δεν δημιουργούνται από τα όρια που θέτουμε, αλλά από τα αρνητικά συναισθήματα. Για να έχουμε θετικά ή έστω ουδέτερα συναισθήματα, το ξεκαθάρισμα των ορίων, η απομάκρυνση-αποστασιοποίηση είναι ένα πρώτο βήμα. Τήρησε τις αποφάσεις σου και προσπάθησε να αναπτύξεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και μια καλή σχέση μέσα στο σπίτι σου με τον άντρα σου και το παιδί. Αυτά είναι επαρκή για να νιώθετα καλά οι 3 σας καταρχήν και είναι το καλύτερο έδαφος για να βελτιωθεί ίσως κάποτε και η σχέση με τους γονείς.

Έχεις δίκιο marina-38. Το μόνο που νιώθω για αυτή τη γυναίκα είναι μίσος και το μόνο που μου προσφέρει είναι τσκωμούς και στεναχώριες. Έχω περάσει πάρα πολλά που δεν μπορώ να τα περιγράψω. Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει προβλήματα ψυχολογικά και χρόνια τώρα παίρνει ηρεμιστικά. Γι αυτό το λόγο μια ζωή της λέγαμε ναι σε όλα και την συγχωρούσαμε λέγοντας ότι : "δεν είναι καλα".
όμως πια αυτό πρέπει να σταματήσει δεν μπορώ να πιπιλάω συνέχεια την ίδια καραμέλα. Πλέον έχω κάνει οικογένεια και θέλω να ζήσω ήρεμα.

Εγώ πάλι δεν μπορώ να καταλάβω πως άτομα με τέτοιο χαρακτήρα (όπως η μάνα) κάνουν παιδιά. Δηλαδή γιατί, για να τα έχουν μια ζωή δυστυχισμένα; Ή πρέπει να τα αφήσουν στην ησυχία τους, ή να μην τα κάνουν καν δεν ξέρω τι άλλο να πω.

καλησπερα lou lou τα πραγματα ειναι πολυ πιο απλα απο οτι νομιζεις.περναω και εγω μια περιεργη φαση με σχεση την οικογενεια μου την παλια και θα σου πω αμεσως τι εννοω λεγοντας παλια.παλια ειναι η οικογενεια των γονιων μας σε εισαγωγικα παντα και η νεα ειναι αυτη που δημιουργουμε με τον συντροφο μας.πιστευω οτι δεν εχεις κοψει ακομα τον ομφαλειο λωρο σου και για αυτο βρισκεσαι σε πανικο...πρεπει ομως να το κανεις συντομα γιατι το οφειλεις σε εσενα τον αντρα σου και το μωρακι σας...τωρα εχεις δικη σου οικογενεια και πρεπει να τους προστατευεις,τωρα πια εσυ εισαι η μανα και οχι το παιδακι που θατο μαλωνει η μαμα του και εκεινο θα σκυβει το κεφαλι.καλως η κακωσ οι γονεις μας εκαναν τις επιλογες τους εζησαν τη ζωη τους και τους αγαπαμε...αλλα μεχρι εκει το τι ζορι τραβανε και δεν μπορουν να χαρουν με την ευτυχια σου και να σε αφησουν να ζησεις δικο τους προβλημα γλυκεια μου....πρεπει να παψεις να δινεις σημασια σε οτι σου λεει μαμα σου μην τζιμπας και μην μασας δεν θα αλλαξει τωρα πια η μητερα σου αλλα οφειλεις να αλλαξεις εσυ....