Κτητικότητα...Βοήθεια!

Γεια σας.
Παρακολουθώ εδώ και καιρό τις συζητήσεις και αποφάσισα να γράψω κι εγώ το πρόβλημά μου..
Είμαι με κάποιον δυόμιση χρόνια και μένουμε μαζί. Λέγαμε το καλοκαίρι να αρραβωνιαστούμε. Ήταν πάντα κτητικός, από την αρχή. Δεν έδωσα σημασία τους πρώτους μήνες γιατί θεωρούσα ότι είναι ερωτευμένος όπως κι εγώ. αργότερα αντιλήφθηκα το πρόβλημα και το συζήτησα μαζί του.Όταν λέω ότι είναι κτητικός αυτό σημαίνει ότι θέλει τα πάντα να τα κάνουμε μαζί. Να πάμε μαζί για ψώνια, να πάμε μαζί για καφέ να βλέπουμε τους φίλους μας μαζί, να με πηγαίνει στη δουλειά να με παίρνει απ τη δουλειά... δε μπορώ να κάνω ΤΙΠΟΤΑ απολύτως μόνη μου. Δε μπορώ να διαχωρίσω αν φοβάται ότι θα με χάσει αν ασχοληθώ με πράγματα στα οποία δεν υπάρχει αυτός ή αν φοβάται ότι θα τον κερατώσω. Τον τελευταίο καιρό λοιπόν μετά από πολλούς καβγάδες του έλεγα συνεχώς να πάμε σε κάπιον ειδικό αλλιώς θα πρέπει να χωρίσουμε γιατί δεν αντέχω. Τελικώς, εχθές όταν του είπα ότι θέλω να πάω για καφέ με μια φίλη μου και άρχισε τις απανωτές ερωτήσεις του τύπου και τι ώρα θα πάτε, και γιατί θα πάτε αφού μιλήσατε στο τηλ, σε τι μαγαζί θα πάτε, θα σε πάω εγώ κλπ. έσκασα και του είπα να χωρίσουμε. Τότε με χτύπησε άρχισε να κλαίει με λυγμούς φώναζε ούρλιαζε απειλούσε ότι θα αυτοκτονήσειαν τον αφήσω κλπ. μετά δέχτηκε να πάμε σε ψυχολόγο, χωρίσ όμως να παραδέχεται ότι έχει πρόβλημα, απλά για να μη με χάσει. Εγώ αφενός έμεινα τελικά εχθές επειδή πραγματικά φοβήθηκα ότι θα έκανε κάτι κακό αφετέρου φοβάμαι ότι και ο ειδικός δε θα τον βοηθήσει άμεσα και εγώ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΠΝΙΓΟΜΑΙ. Τι να κάνω? Να κάνω υπομονή? τον αγαπάω αλλά δεν αντέχω άλλο.Εννοώ ότι αν υπάρχει ελπίδα και διορθώνεται το πρόβλημα είμαι δοατεθειμένη να προσπαθήσω αλλά αν δεν υπάρχει ελπίδα?βοηθήστε με

Ζητώ τη βοήθειά σας καθώς μου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω σε άλλα άτομα. Ντρέπομαι για τη συμπεριφορά του συντρόφου και φυσικά ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι τόσο καιρό βιώνω μια τέτοια κατάσταση..

η ζηλεια ειναι απο τα πολυ δυσκολα ψυχολογικα. δεν ξερω αν αλλαζει, αλλα κ στη μικρη πιθανοτητα να γινει κατι τετοιο εχεις γολγοθα να ανεβεις.
κοινως, να τον χωρισεις κ τρεχα οσο πιο μακρια μπορεις κ οσο πιο γρηγορα! εκτος κ αν σου αρεσει να ζεις ετσι!

κακως ντρεπεσαι να μιλησεις γι αυτο! ντρεπεσαι να δειξεις οτι εισαι χαλια κ να παρεις βοηθεια? να πας εσυ επιγοντως σε ειδικο να παρεις στηριξη κ να δεις τι θα κανεις!

Φοβάμαι ότι τέτοια ζητήματα δεν είναι εύκολο να διορθωθούν. Ειδικά όταν ο "πάσχων" δεν παραδέχεται ότι έχει πρόβλημα. Πιο εύκολο βρίσκω να απομακρυνθείς εσύ όσο είναι καιρός.

Quote:

---

Originally Posted by dream!

Τότε με χτύπησε άρχισε να κλαίει με λυγμούς φώναζε ούρλιαζε απειλούσε ότι θα αυτοκτονήσειαν τον αφήσω κλπ. μετά δέχτηκε να πάμε σε ψυχολόγο, χωρίσ όμως να παραδέχεται ότι έχει πρόβλημα, απλά για να μη με χάσει. Εγώ αφενός έμεινα τελικά εχθές επειδή πραγματικά φοβήθηκα ότι θα έκανε κάτι κακό αφετέρου φοβάμαι ότι και ο ειδικός δε θα τον βοηθήσει άμεσα και εγώ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΠΝΙΓΟΜΑΙ. Τι να κάνω? Να κάνω υπομονή? τον αγαπάω αλλά δεν αντέχω άλλο.Εννοώ ότι αν υπάρχει ελπίδα και διορθώνεται το πρόβλημα είμαι δοατεθειμένη να προσπαθήσω αλλά αν δεν υπάρχει ελπίδα?βοηθήστε με

---

Dream, οπως περιγραφεις τα οσα ζεις δεν ειναι μονο το θεμα της κτητικοτητας που υπάρχει σαν προβλημα στην σχεση σας. Ο συντροφος σου φαινεται να μην μπορει να σε ακουσει, να σε καταλαβει, να συνεννοειθειτε. Αν υπάρχει προβλημα επικοινωνιας λοιπον, μεγαλωνει κ η μεταξυ σας αποσταση.Εισαι αλλου εσυ, αλλου αυτος...

Για το οτι σε χτυπησε? Προβληματιζεσαι σχετικα? Φοβασαι αν θα το επαναλαβει?

Συνηθως γινεται κατι "μεγαλο", οπως αυτο το σκηνικο που εγινε τελευταια μεταξυ σας κ βλεπουμε οτι η σχεση δεν "τραβαει" για καποιο λογο. Που δεν ειναι ενας μονο ή κατι μικρο. Αλλα βλεποντας πρωτα αυτο που μας ταρακουναει, δημιουργειται το εδαφος για να δουμε κι αλλα.

Εγω δεν θα σου πω να κανεις υπομονη ή οχι, αυτο θα στο πει ο ιδιος ο εαυτος σου. Αν τον ακουσεις, θα νιωσεις τι πρεπει να κανεις. Θα σου ελεγα ομως να προσπαθησεις να δεις οσα δεν εβλεπες καιρο τωρα...Πιστευω πώς κατι τετοιο θα σε βοηθησει πολυ στις σχεσεις που θα κανεις απο δω κ περα.Καλη δυναμη ευχομαι!

dream, γεια σου.

Όσο και να αγαπάμε έναν άνθρωπο και να θέλουμε να είμαστε μαζί του, δεν γινόμαστε κασκόλ-θηλιά στο λαιμό του, περιορίζοντας και φυλακίζοντάς τον, δένοντας τον επάνω μας με όποιο τρόπο.
Αυτό μπορεί τουλάχιστον ανασφάλεια και έλλειψη εμπιστοσύνης να δείχνει.

Ο άνθρωπος που μας αγαπάει και μας αγκαλιάζει όπως είμαστε μας αφήνει να ανασαίνουμε ελεύθερα, επιθυμεί να είμαστε καλά μέσα σε αυτό που επιλέγουμε/θέλουμε να κάνουμε ακόμα κι αν αυτό είναι μια ασχολία ή δραστηριότητα στην οποία ο ίδιος δε συμμετέχει, όπως να πας ένα σινεμά ή για ένα καφέ με μια φίλη σου, να αφιερώσεις χρόνο στον εαυτό σου και μόνο.

Φοβάται ότι θα σε χάσει, αλλά ο σύντροφός σου έκανε ό,τι πραγματικά περνούσε από το χέρι του για να σε πνίξει και να σε τρέψει σε φυγή. Ακόμα και αν έχεις ακόμα συναισθήματα για αυτόν τον άνθρωπο δεν πρέπει να ''επιτρέψεις'' άλλο να κακοποιείσαι από αυτόν.
Συμφωνώ με τη Lou στο να ζητήσεις και εσύ υποστήριξη.
Πνίγεσαι και για αυτό πρέπει να απομακρυνθείς και να νιώσεις αν πραγματικά θέλεις να προσπαθήσεις, αν και για μένα αυτή η προσπάθεια δεν είναι μόνο δική σου. Είναι σε μεγάλο βαθμό και δική του.

Να καταλάβει ότι έχει θέμα, να θελήσει πραγματικά την αλλαγή, να προσπαθήσει για τον εαυτό του και τη σχέση σας, ώστε μετά να καταλάβεις κι εσύ αν μπορείς/θέλεις/αντέχεις να το προσπαθήσετε και να το δουλέψετε μαζί.

Η αγάπη δεν είναι μόνο υπομονή και αντέχω, είναι και μοίρασμα και αποδοχή και σεβασμός στον άνθρωπο δίπλα μας και επιθυμία βαθιά να είμαι, να είσαι αλλά και να είμαστε..
Πολύτιμη η ελευθερία μέσα σε α' πληθυντικό :)

Δε φοβάμαι ότι θα με ξαναχτυπήσει. Η μαλλον ξερω ποτε θα με ξαναχτυπήσει, όταν θα του πω ξανά να χωρίσουμε. Όταν το ακούει αυτό γίνεται άλλος άνθρωπος, τρελαίνεται. Ρε παιδιά κι αν πράγματι τον χωρίσω και κάνει κακό στον εαυτό του? Έχω ακούσει βέβαια ότι αυτοί που λένε "Θ' αυτοκτονήσω κλπ " είναι αυτοί που δεν πρόκειται να το κάνουν. Σας λέω τρόμαξα έτσι που τον είδα. Εννοείται πως δεν αντέχω να ζω έτσι αλλά δε θ' αντέξω να κάνει κακό στον εαυτό του, θα χω ενοχές. Επίσης το άλλο πρόβλημά μου η μάλλον η απορία μου είναι-επειδή δεν ξέρω καθόλου απ' αυτά- αν πάμε σε ειδικό υπάρχει περίπτωση να του πει ο ειδικός ότι αυτός αντιμετωπίζει πρόβλημα? Εγώ σε αυτό ελπίζω... αφού ο ίδιος δεν το βλέπει, αν του πει ο ειδικός ότι αυτός έχει το πρόβλημα να συνεχίσει συνεδρίες και να το παλέψουμε. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Είναι ο άνθρωπός μου, μου είναι δύσκολο να τον παρατήσω έτσι. Έχω αντιληφθεί ότι είναι άρρωστος, γιατί περί ασθένειας πρόκειται... και θεωρώ ότι ίσως να είναι λάθος απλά να τον παρατήσω. Από την άλλη βέβαια, αν όπως μου λέτε αυτό θα τραβήξει καιρό κι ότι έχω να ανέβω έναν γολγοθά, δεν ξέρω δεν θ' αντέξω. Το κύριο πάντως πρόβλημα είναι ότι φοβάμαι μην κάνει κάτι κακό αν τον χωρίσω.

Γεια σου dream.:)
Ναι, να κάνεις υπομονή, όπως το έγραψες. Να απαντάς σε κάθε του ανάκριση (κοίτα μην κρύψεις τίποτε)
Να περιμένεις πότε θα διορθωθεί για να πάρεις κι εσύ μια ανάσα.
Να του κρατάς το χέρι όταν θα πηγαίνετε στον ειδικό. Γιατί αν τον αφήσεις, μπορεί να πάθει κανένα κακό. Και τότε πώς εσύ θα συνεχίσεις τη ζωή σου,
σηκώνοντας τέτοιο φορτίο, που θα τον έχεις στείλει η κακούργα στον τάφο?



Πώς σου ακούγονται τα παραπάνω? Σκέψου πως μία φίλη σου ερχόταν σε σένα και ζητούσε να της πεις τι να κάνει με έναν τέτοιο τύπο
στη ζωή της. Τι θα της έλεγες? Κάνε υπομονή, ή βάλε τις φτέρνες σου στους ώμους και γίνε λαγός?
Ποιο είναι το χειρότερο ενδεχόμενο? Να αυτοκτονήσει είπες. Και γιατί εσύ είσαι υπεύθυνη για το πώς θα αντιδράσει σε έναν χωρισμό?
Αν οι άνθρωποι κάθε φορά που χώριζαν αυτοκτονούσαν, το έδαφος του πλανήτη θα ήταν γεμάτο μνήματα. Δεν είσαι υπεύθυνη για τις δικές του αντιδράσεις.
Είσαι όμως υπεύθυνη για τις δικές σου. Δεν ξέρω αν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά νομίζω πως τέτοιες ελπίδες είναι μεγάλες πλανεύτρες.
Αφού πέρασε και σε χειροδικία, η βία θα κλιμακωθεί. Φύγε και σώσε εσένα όσο είναι καιρός. Αν φοβάσαι, πάρε βοήθεια από ειδικό, μίλα με ένα κέντρο κακοποιημένων γυναικών, ψάξτο άμεσα, γιατί το έχεις ανάγκη.

μερικοι σηκωνουν χερι γιατι δεν αντεχουν να ακουσουν, αλλοι πατανε γκαζι και σου λενε τωρα θα σκοτωθουμε, τωρα θα πεσουμε στο γκρεμο και βλεπεις σε δευτερολεπτα την ζωη σου να περνα σαν ταινια και σκεφτεσαι τα παιδια μου θα μεινουν ορφανα και σκεφτεσαι μα θελω να ζησωωωωωωωωω.
να μην ντρεπεσαι και να φυγεις οσο ειναι καιρος γιατι το μονο που δεν θα αλλαξει ειναι η συμπεριφορα του.
εσυ θα αλλαξεις προς το χειροτερο και θα ζεις αγκαλια με τα χαπια σου το εγγυωμαι εγω που δεν καταφερα να φυγω.

Quote:

---

Originally Posted by dream!

Γεια σας.
Παρακολουθώ εδώ και καιρό τις συζητήσεις και αποφάσισα να γράψω κι εγώ το πρόβλημά μου..
Είμαι με κάποιον δυόμιση χρόνια και μένουμε μαζί. Λέγαμε το καλοκαίρι να αρραβωνιαστούμε. Ήταν πάντα κτητικός, από την αρχή. Δεν έδωσα σημασία τους πρώτους μήνες γιατί θεωρούσα ότι είναι ερωτευμένος όπως κι εγώ. αργότερα αντιλήφθηκα το πρόβλημα και το συζήτησα μαζί του.Όταν λέω ότι είναι κτητικός αυτό σημαίνει ότι θέλει τα πάντα να τα κάνουμε μαζί. Να πάμε μαζί για ψώνια, να πάμε μαζί για καφέ να βλέπουμε τους φίλους μας μαζί, να με πηγαίνει στη δουλειά να με παίρνει απ τη δουλειά... δε μπορώ να κάνω ΤΙΠΟΤΑ απολύτως μόνη μου. Δε μπορώ να διαχωρίσω αν φοβάται ότι θα με χάσει αν ασχοληθώ με πράγματα στα οποία δεν υπάρχει αυτός ή αν φοβάται ότι θα τον κερατώσω. Τον τελευταίο καιρό λοιπόν μετά από πολλούς καβγάδες του έλεγα συνεχώς να πάμε σε κάπιον ειδικό αλλιώς θα πρέπει να χωρίσουμε γιατί δεν αντέχω. Τελικώς, εχθές όταν του είπα ότι θέλω να πάω για καφέ με μια φίλη μου και άρχισε τις απανωτές ερωτήσεις του τύπου και τι ώρα θα πάτε, και γιατί θα πάτε αφού μιλήσατε στο τηλ, σε τι μαγαζί θα πάτε, θα σε πάω εγώ κλπ. έσκασα και του είπα να χωρίσουμε. Τότε με χτύπησε άρχισε να κλαίει με λυγμούς φώναζε ούρλιαζε απειλούσε ότι θα αυτοκτονήσειαν τον αφήσω κλπ. μετά δέχτηκε να πάμε σε ψυχολόγο, χωρίσ όμως να παραδέχεται ότι έχει πρόβλημα, απλά για να μη με χάσει. Εγώ αφενός έμεινα τελικά εχθές επειδή πραγματικά φοβήθηκα ότι θα έκανε κάτι κακό αφετέρου φοβάμαι ότι και ο ειδικός δε θα τον βοηθήσει άμεσα και εγώ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΠΝΙΓΟΜΑΙ. Τι να κάνω? Να κάνω υπομονή? τον αγαπάω αλλά δεν αντέχω άλλο.Εννοώ ότι αν υπάρχει ελπίδα και διορθώνεται το πρόβλημα είμαι δοατεθειμένη να προσπαθήσω αλλά αν δεν υπάρχει ελπίδα?βοηθήστε με

---

έχω περάσει παρόμοια σχέση, (ευτυχώς μόνο μια φορά στη ζωή μου), και στην αρχή νόμιζα και γω πως είναι θέμα μεγάλου έρωτα, πως δεν αντέχει μακριά μου κλπ.
Δυστυχώς φίλη μου ο άνθρωπος θέλει βοήθεια και άμεσα. Το πρόβλημα είναι δικό του και σε καμιά περίπτωση μη τον αφήσεις να στο περάσει ως δικο ΣΑΣ. Δεν είναι. Μη κάνεις πίσω ούτε από απειλές γι αυτοκτονία, ούτε με κλάμματα και υποσχέσεις.
Δωστου να καταλάβει πως οσο λειτουργει έτσι, τόσο σε διώχνει και μη κανεις πίσω.

Dream, σιγα σιγα μπορεις να αρχισεις να αποστασιοποιεισαι. Αμα δει οτι κινδυνευει να σε χασει, θα σου δωσει χωρο να πας για καφε, θα συνηθισει σιγα σιγα, και μετα αν και τοτε θες να χωρισετε μπορεις να του το πεις και θα το δεχτει πιο ευκολα...

Το θέμα είναι ότι αν φύγω θα είναι οριστικό.Μετά δεν θα ξαναγυρίσω! Το ξέρω πολύ καλά ότι είναι δικό του ΚΑΙ ΜΟΝΟ το πρόβλημα. Αυτός δεν το ξέρει. Να σας πω ένα παράδειγμα της συμπεριφοράς του. Θελψ ας πούμε να αγοράσω ένα στενό παντελόνι και θα μου πει δεν θελω να το φορας αυτο οταν εισαι μονη σου ειναι προκλητικο (ενω δεν ειναι) και του λεω μα δεν ειναι αγαπη μου προκλητικο, αυτος επιμενει, μετα εγω φωναζω τσιριζω του λεω οτι εχει προβλημα του λεω κοιτα γυρω σου πως κυκλοφορουν οι γυναικες του λεω κοιτα π.χ. την αδερφη σου τη μανα σου μια χαρα ντυνονται εγω γιατι οχι και αυτος μου λεει κλασικα τα ιδια οτι μου εχει εμπιστοσυνη αλλα δεν εχει στους αλλους, οτι δεν θελει να προκαλω γιατι θετω σε κινδυνο τη σχεση μπλα μπλα και το μονοο που τον νοιαζει ειναι να συμφωνησω και να του πω ενταξει. δεν τον νοιαζει ΤΙΠΟΤΑ αλλο. Δεν βλεπει οτι με απογοητευει, οτι με χανει, οτι ξενερωνω οτι ειμαι κακοκεφη οτι σκεφτομαι οτι δεν τον θελω. Δενα τα βλεπει. Θελει απλως να μη βαλω το παντελονι/να μη παω στο συγκεκριμενο μαγαζι/ να μη βγω για καφε με την ταδε φιλη μου που ειναι προκλητικη/...κλπ. ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ! Λεει οτι ετσι ειναι οι σωστες σχεσεις.οτι για να μην υπαρχει κερατο πρεπει να μαστε ετσι. Εσυ γιωτα 2 δεν βλεπεις βελτιωση? δεν εχει καταλαβει το προβλημα? Ντρεπομαι γιατι σε οποιον τα πω ακομα και στους γονεις μου θα μου πουν καλα δεν εβλεπες και καθοσουνα? Καλα χαζη και πηγες να συζησεις ενω φεροταν ετσι? Οσο τα γραφω εδω το λεω και απο μεσα μου οτι πρεπει να φυγω.οταν ομως τον βλεπω τον λυπαμαι και λεω γιατι να μην το εξαντλησω,να παει σε ψυχολογο να τον βοηθησω να καταλαβει το προβλημα του. Δεν εχω ξανανιωσει ποτε τοσο χαλια στη ζωη μου.

Κάτι τελευταίο. Δε μπορω να του δωσω να καταλάβει οτι θα φυγω επειδη μου φερεται ασχημα. Αυτό γιατί θεωρεί απολύτως φυσιολογική τη συμπεριφορά του. Θέλω να πω ότι και να τον χωρίσω ακόμα, θα νομιζει (οπως μου το εχει πει κι ολας) ότι τον χωρισα για να βγαινω μονη, να φοραω προκλητικα ρουχα, να γνωριζω αλλους. Δεν θα καταλάβει οτι εφυγα γιατι με κακοποιουσε συναισθηματικα. Αυτο ειναι το μεγαλο ζορι μου οτι εχει προβλημα και δεν το βλεπει καν! Θελω τουλαχιστον αν το αντιληφθει κι ας χωρισουμε!

Quote:

---

Originally Posted by dream!

......και το μονοο που τον νοιαζει ειναι να συμφωνησω και να του πω ενταξει. δεν τον νοιαζει ΤΙΠΟΤΑ αλλο. Δεν βλεπει οτι με απογοητευει, οτι με χανει, οτι ξενερωνω οτι ειμαι κακοκεφη οτι σκεφτομαι οτι δεν τον θελω........

---

Μπράβο. Εδώ είναι όλο το ζουμί.
Δεν τον νοιάζεις εσύ, αλλα ο εαυτούλης του. Γιατί αυτό που ΜΟΝΟ τον ενδιαφέρει είναι να γίνει το δικό του και όλες αυτές οι π@#$ς που σου λέει περί κέρατου και ζήλιας, είναι απλά η δικαιολογία για να σε πείσει και στο τέλος να περάσει το ΔΙΚΟ του.
Όταν το συνειδητοποιήσεις αυτό θα ανοίξουν όλοι οι δρόμοι μες στο μυαλό σου, που τώρα έχουν φράξει επειδή είσαι μες στην κατάσταση και δεν μπορείς να δεις καθαρά.
Θα σου πω και τη συνέχεια. Μόλις σε δει αποφασισμένη για χωρισμό θα αρχίσει άλλο βιολί: κλάμματα, στεναχώρια, απόγνωση. Εσύ φυσικά θα τον λυπηθείς γιατί τον πονάς ως άνθρωπο, θα κάνεις πίσω με την μόνη προυπόθεση να σου υποσχεθεί πως θα αλλάξει. Μόλις κατοχυρώσει πως ηρέμησε θα συνεχίσει το άλλο βιολί, το δικό του και πάει λέγοντας.

Μα αυτό έχει γίνει ήδη.Προχθές του είπα να χωρίσουμε και εκλαιγε με λυγμούς. Η απορία μου είναι όντως τα λέει αυτά για να με πείσει? ξερει δηλαδη οτι έχει άδικο? Εγω νομίζω πως δεν το ξερει καν. Πως πιστευει μεσα του οτι αυτο ειναι το σωστο.Πως ετσι συμπεριφερονται οι γυναικες που ειναι ενταξει και πιστες. Αν ημουν σιγουρη οτι ειναι εγωιστης και οτι ξερει ποιο ειναι το σωστο αλλα με αναγκαζει να κανω αυτο που τον βολευει θα χα φυγει τρεχοντας.Ομως νομιζω ότι δεν ξερει ποιο ειναι το σωστο δηλ νομιζει οτι το σωστο ειναι αυτο που μου λεει.