Δεν ξέρω αν πρέπει να την τοποθετήσω στο παρελθόν ή στο μέλλον...
Εγώ είμαι 35, αυτή 28... Γνωριστήκαμε πριν από 10 χρόνια. Αμέσως υπήρξε αμοιβαία έλξη και από τις δύο πλευρές. Εγώ όμως μόλις είχα ξεκινήσει σχέση με μια κοπέλα που ήμουνα πολύ ερωτευμένος μαζί της. Δε γινόταν κάτι σοβαρό με μας. Έστω κι αν ένιωθα τη χημεία και την έλξη... Αυτή με είχε ερωτευτεί, μου το είχε πει, εγώ της είχα πει ότι είμαι σε σχέση και δε θέλω να χωρίσω. Μου έλεγε ότι είμαι ακριβώς αυτό που θέλει, ότι με σκέφτεται συνέχεια και δε μπορεί να ξεκολλήσει. Χαθήκαμε όμως, εγώ προχώρησα στη σχέση μου.
Μετά από ένα χρόνο βρεθήκαμε τυχαία σε ένα μπαράκι. Εγώ ήμουν ακόμα στην ίδια σχέση, αυτή είχε ξεκινήσει κάτι πριν από 1-2 μήνες. Περάσαμε τη νύχτα μαζί... Δεν άντεξα, ήθελα να το κάνω, το ίδιο κι αυτή... Μετά χαθήκαμε και πάλι...
Εγώ χώρισα από αυτή τη μακροχρόνια σχέση στα 30 μου... Για καιρό δεν ήθελα να προχωρήσω σε κάτι σοβαρό, είχα μόνο περιστασιακές σχέσεις, αρκετές. Πριν από δύο χρόνια, ένιωσα ότι μου λείπει κάτι σταθερό στη ζωή μου. Ο πρώτος άνθρωπος που αναζήτησα ήταν αυτή. Δεν την είχα ξεχάσει. Ένιωθα ότι ταιριάζω μαζί της και ότι είναι κρίμα που ποτέ δεν είμασταν μαζί. Δεν κατάφερα να τη βρω όμως μετά από τόσα χρόνια. Γνώρισα μια κοπέλα και ερωτεύτηκα.
Αφού ήμουνα στην καινούρια μου σχέση 2 μήνες, έλαβα αίτημα φιλίας στο facebook από αυτήν! Σκέφτηκα "πλάκα μου κάνεις"!! Κοίταξα το status της. "In a relationship"...
Ανταλλάξαμε κάποια μηνύματα online. Μου πρότεινε να πάμε για καφέ και μου είπε χαρακτηριστικά "δε θα σε ξαναερωτευτώ να έχουμε πάλι δράματα". Αρνήθηκα... Το απέφευγα, δεν ήθελα να μπω καν στον πειρασμό πριν να δω πού θα οδηγούσε η σχέση που είχα.
Φτάνουμε στον περασμένο Οκτώβριο. Εγώ ένιωθα ότι η σχέση μου πρέπει να τελειώσει, δεν ήταν τελικά αυτό που θέλω πραγματικά. Ήθελα να χωρίσω. Έστειλα ένα μήνυμα στο facebook. Βρεθήκαμε. Για ποτάκι, χωρίς να πούμε κάτι για μας, για το αν θέλει ακόμα ο ένας τον άλλον. Αν και αυτά φαίνονται... Είδα μπροστά μου αυτό που ήθελα. Μια κούκλα, καλή, γλυκομίλητη, καλλιεργημένη, με απόψεις που ταίριαζαν απόλυτα στις δικές μου, από καλή οικογένεια (όχι από την άποψη των χρημάτων, από την άποψη της αγαπημένης και δεμένης οικογένειας με χαρακτηριστικά που μοιάζουν πολύ με τη δική μου), μια κοπέλα που πραγματικά θα ήθελα να είμαι μαζί της.
Βγήκαμε ξανά μετά από 2 εβδομάδες. Τότε έγινε και κάτι μεταξύ μας. Μου είπε ότι είναι σε σχέση, αλλά ότι θα χωρίσει αμέσως για να είμαστε μαζί. Ότι της φαίνεται τόσο όμορφο το να είναι μαζί μου που της μοιάζει σαν ψέμμα και θα έκανε τα πάντα γι΄αυτό.
Την επόμενη μέρα μου έστειλε μήνυμα ότι χώρισε! Χώρισε μετά από 4 χρόνια σχέση με ένα τηλέφωνο!
Από τότε ξεκίνησε ένα παραμύθι. Πραγματικά δεν έχω νιώσει ποτέ κάτι τέτοιο. Η απόλυτη ταύτιση, ο απόλυτος έρωτας. Κάναμε σχέδια για γάμο, για παιδιά, γνώρισα τους δικούς της, αυτή τους δικούς μου, εκδρομές, όνειρα... Ένα παραμύθι! Δίπλα μου ο άνθρωπος που θέλω. Και δίπλα της ο άνθρωπος που θέλει κι αυτή. Δύο άνθρωποι που πάντα ήθελε ο ένας τον άλλον και επιτέλους είναι μαζί! Όλα τα στοιχεία που κάνουν μια σχέση να είναι ονειρική, ήταν εκεί!
Ώσπου φτάσαμε στον Ιανουάριο. Έστειλε ένα μήνυμα στον πρώην της. "Ελπίζω να είσαι καλά, εγώ κρατάω όλα τα ωραία από τη σχέση μας και προχωράω". Αυτός δεν ήταν καλά όμως... Άρχισε να της στέλνει μηνύματα και να την παρακαλάει. Άρχισε να της λέει ότι αυτή είναι όλη η ζωή του, υποφέρει, ότι την περιμένει να γυρίσει.
Αυτή είναι πολύ ενοχικό άτομο. Μου είχε πει ότι όταν χώρισε από την προηγούμενη σχέση της, της είχε πάρει πολύ καιρό να το ξεπεράσει. Είχε ξεκινήσει την τελευταία σχέση της σχεδόν αμέσως μετά, πράγμα που την έκανε να νιώθει τύψεις και να δυσκολεύει κι άλλο τη διαδικασία. Η καινούρια της σχέση την πίεζε πολύ και έκανε πολύ καιρό να είναι καλά μαζί του, πάνω από χρόνο. Να που τώρα αυτός λοιπόν ήταν ο πρώην που πρέπει να ξεπεραστεί κι εγώ η καινούρια σχέση. Και αυτός συνέχιζε την πίεση. Έβλεπα ότι δεν ήταν καλά. Έκλαιγε συχνά, δεν είχε όρεξη για τίποτα. Μου έλεγε ότι εγώ δεν την καταλαβαίνει κανείς όσο εγώ, ότι είμαι ο άνθρωπός της και το ξέρει, ότι από μικρή ήξερε τι ήθελε και ήμουν εγώ αυτό. Όμως οι ενοχές της είναι τόσες που δεν την αφήνουν να είναι ευτυχισμένη...
Ώσπου μου είπε ότι θέλει να μείνει μόνη της. "Ξέρω ότι μαζί του δεν ταιριάζω, ενώ μαζί σου ταιριάζω απόλυτα. Ό,τι σου είπα ήταν αλήθεια. Όμως φέρθηκα σα να μη γνώριζα τον εαυτό μου και πίστεψα ότι μπορούσα να ξεκινήσω κάτι ωραίο μαζί σου χωρίζοντας με ένα τηλέφωνο. Ήταν λάθος και νιώθω ότι πρέπει να γυρίσω πίσω για να τελειώσει αυτή η σχέση όπως θα έπρεπε. Είμαι πολύ μπερδεμάνη. Ξέρω ότι το σωστό είναι να κοιτάξω μπροστά και να είμαι μαζί σου, όμως δεν μπορώ. Δε με αφήνουν οι ενοχές μου. Αν είμαστε μαζί θέλω να είμαστε όπως πρέπει και όχι κάτω από αυτές τις συνθήκες". Αυτό έγινε πριν από ένα μήνα.
Εγώ πανικοβλήθηκα... Της είπα ότι δε θα την πιέσω. Όμως την πίεσα. Μου είπε ότι αυτό τη διώχνει ακόμα πιο μακρυά... Πριν από μια βδομάδα βρεθήκαμε να μου δώσει κάποια ρούχα μου κι εγώ κάποια δικά της. Κλάμα, πολύ κλάμα και λόγια αγάπης και απόγνωσης... Έμαθα ότι βρέθηκε και με τον πρώην της και του είπε ότι θέλει να μείνει μόνη της. Πηγαίνει και σε κάποιον ψυχολόγο για να βοηθηθεί (η ίδια είναι ψυχολόγος και μάλιστα με διδακτορικό... ειρωνεία!!)
Αποφασίσαμε να κόψουμε τελείως την επικοινωνία. Πρέπει να της λείψω. Πρέπει να βιώσει την απώλειά μου. Μου είπε κι αυτή ότι και να με πάρει τηλέφωνο ή να μου στείλει μήνυμα δεν πρέπει να της απαντήσω. Πρέπει να νιώσει ότι με χάνει. Της είπα ότι αν κάποια στιγμή είναι καλά και θέλει να είναι μαζί μου να μου το πει και θα δούμε πώς θα είμαι κι εγώ τότε. Μου είπε ότι πιστεύει ότι αν κάποια στιγμή το ξεπεράσει όλο αυτό και έρθει σε μένα θα είναι πολύ αργά και φοβάται ότι θα έχω φύγει εγώ. Μπορεί και να γίνει έτσι... Μπορεί και να είμαστε μαζί... Μπορεί και να μη γυρίσει σε μένα ποτέ... Θα δείξει... Μιλήσαμε ξανά τηλεφωνικά κάποιες φορές. Νιώθω πλέον ότι το εξάντλησα το θέμα, το κούρασα. Αποφάσισα λοιπόν όντως να κόψω εντελώς την επικοινωνία. Δεν έχουμε μιλήσει για μια βδομάδα τώρα και σκοπεύω να το διατηρήσω αυτό. Αυτό πρέπει να κάνω και θα το κάνω. Όμως είμαι ερείπιο... Μου λείπει υπερβολικά. Δεν έχω όρεξη να φάω, δεν έχω όρεξη για τίποτα.
Να πω επίσης ότι δεν είμαι ανασφαλής σαν άνθρωπος. Το κάθε άλλο. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ εμφανίσημο, πολύ καλλιεργημένο, έχω καλή θέση σε μεγάλη πολυεθνική, έχω και ευκαιρίες να κάνω κάτι με άλλες, όμως ειλικρινά αυτή τη στιγμή δε θέλω τίποτα. Νιώθω απόγνωση. Νιώθω ότι είμαι 35 χρονών, βρήκα αυτό που πάντα έψαχνα και το έχασα. Δεν ξέρω πώς θα το ξεπεράσω και αν θα μπορέσω να ερωτευτώ και να ταιριάξω ποτέ με κάποια άλλη έτσι. Δεν είμαι και πιτσιρικάς να έχω όλον το χρόνο μπροστά μου. Νιώθω ότι δεν έχω περιθώρια για τίποτα πια. Απογοητεύομαι και βρίσκομαι στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Δεν τρώω, καπνίζω πολύ... Δεν είχα κλάψει ΠΟΤΕ για καμία γυναίκα, τώρα κάθομαι μόνος μου στο σπίτι και με πιάνουν τα κλάματα... Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου πλέον... Στην αρχή είχα και πρόβλημα συγκέντρωσης στην εργασία μου, ευτυχώς το πάλεψα γρήγορα και πλέον τέτοιο θέμα δεν έχω.
Τη σκέφτομαι συνέχεια όμως... Θέλω να είμαι μαζί της. Και ξέρω ότι μέσα της κι αυτή το θέλει... Μου λείπει ρε γαμώτο! Με διαλύει ότι είμαστε χώρια. Ξέρω ότι δεν πρέπει να κάνω τίποτα, πρέπει να την αφήσω εντελώς ελεύθερη και ο χρόνος θα δείξει. Αν όντως είναι κάτι τόσο εξαιρετικό, τότε θα καταλήξουμε μαζί. Όμως ο χρόνος μακρυά της περνάει βασανιστικά... Και οι σκέψεις και τα αντικρουώμενα συναισθήματα πόνου, ελπίδας, απώλειας, αγάπης, με κάνουν και υποφέρω.
Αν τύχει και το διαβάσεις κι εσύ κοριτσάκι μου σόρυ, αλλά κάπου ήθελα κι εγώ να τα πω... Ήθελα να τα πω κι εγώ σε κάποιους άγνωστους, που δε θα μου πουν αυτά που θα μου πουν οι δικοί μου άνθρωποι για να με προστατέψουν. Μην ανησυχείς εσύ και κοίτα να νιώσεις καλά και ελεύθερη από όλο αυτό το μπέρδεμα μέσα σου. Εγώ καλά θα είμαι...