Ηταν ολος μου ο κόσμος..........

Καλησπέρα σας. Γράφω σε σας χωρις να θελω να σας κουράσω αλλά μαλλον το έχω ανάγκη......
Έχασα τον άντρα μου πριν από 20 μέρες. Ετών 38 εκεινος, 37 εγω, μαζί από τα 20 και παντρεμενοι 10 χρόνια......... Δεν μπορω να περιγράψω το πόσο αγαπημενοι ήμασταν μέχρι πριν λιγο καιρό, 20 χρονια αγαπης , ακόμη χερι-χερι κρατιομασταν και γελάγανε όλοι!!!! "Πως αντεχετε τόσα χρόνια μαζί" και τέτοια που μας έκανα και γελάγαμε. Μεγαλώσαμε μαζί, σπουδάσαμε, φτιάξαμε το σπίτι μας σπυρι σπυρι και ειχαμε κι άλλα να κάνουμε, πάντα μαζί, σε όλα..........Ειχαμε ονειρα...θα πηγαιναμε στη Νοτια Ιταλία το Μάη και μετά θα βάζαμε μπρος για μωράκι.......... Τώρα τιποτα. Κενο. Χαος. Τελος σε όλα. Δεν μπορω να πιστέψω ότι δεν είναι εδω, κοντά μου να στηρίζει ο ένας τον άλλον. Είχαμε σχέση ζηλευτή και σπάνια που κράτησε 20 ολοκληρα χρόνια. Ήταν ο κόσμος μου όλος, η ζωή μου, η ανάσα μου. Είχε πρόβλημα υγειας, διαβητη από τα 7 του χρόνια και δεν ήταν ποτέ κατι που θα με έκανε να κάνω πίσω ή να τον παρατήσω. Έκανε στα 30 του χρόνια ,3 bypass και εμεις μαζί το πολεμήσαμε και βγήκαμε νικητές. Τον αγαπούσα τότε ακόμη πιο πολύ, που με τόσο πόνο, πληγες στην ψυχή και στο σώμα ήταν ο ήρωάς μου, εργαζόταν 12ωρα να μην μας λειψει τίποτα. Πηγαίναμε ταξίδια να γνωρίσουμε τον κόσμο.
Αγαπιομασταν. Πολύ.
Για μένα ήταν ότι καλύτερο μου είχε συμβεί στη ζωή μου και δεν θα μπορέσω ποτε μα ποτέ να ξεχάσω ή να συνέλθω.
Παρακαλω καθε νύχτα να έθει έστω στα όνειρά μου αλλά δεν. Μόνο το βράδυ που μπηκε στην εντατική και τον διασωληνώσανε τον είδα καθισμένο σε ένα καταλευκο σύννεφο, χαμογελουσε και μου απλωσε το χέρι..............Μετά από 3 μέρες................δεν άντεξε.
Δεν αντέχω ούτε τον ευτό μου να κοιτώ ούτε να ακούω τίποτα. Ζω γιατι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.........
Που να πάω? Που να απευθυνθω?
Μπορεί καποιος να μου πει?

Κατερίνα μου, γεια σου.

Λυπάμαι πάρα πολύ..

Πριν 10 μήνες πέθανε ο πατέρας μου. Εγώ και ο αδερφός μου χάσαμε γονιό, όμως η μητέρα μας έχασε τον σύντροφό της μετά από 35 χρόνια.
Συγκινήθηκα πολύ γιατί και οι γονείς μου ήταν έτσι όπως κι εσύ με τον άντρα σου. Μαζί στα καλά και τα άσχημα, αυτοκόλλητοι και πάνω απ' όλα αγαπημένοι πολύ και εκδηλωτικοί. Μας έμαθαν από παιδιά στο χάδι, την τρυφερότητα, την εκδήλωση αγάπης, γενναιόδωροι πάντα με τα ''σ' αγαπώ'' τους και μεταξύ τους αλλά και προς εμάς.

Καλή μου Κατερίνα, το ξέρεις ότι δεν υπάρχουν λέξεις για να σε αγκαλιάσουν και να σε καθησυχάσουν αρκετά αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν όμως αγκαλιές.
Είναι πολύ νωρίς. Κι αυτό το ''δεν αντέχω'' που λες το έχω νιώσει μέχρι το μεδούλι. Για αυτό δώσε σε σένα ό,τι μα ό,τι αντέχεις.
Άν έχεις ανάγκη να μιλήσεις για την απώλειά σου να το κάνεις. Έχεις ανθρώπους κοντά σου;
Φίλους, συγγενείς, με τους οποίους να νιώθεις άνετα να μιλήσεις αλλά και να είσαι έτσι ακριβώς όπως αισθάνεσαι;
Να σε ακούσουν, να σε αγκαλιάσουν, να είναι έστω απλά εκεί;
Να μιλήσεις. Να ζητήσεις, παρέα, βοήθεια, υποστήριξη, πρόθυμα αυτιά, ανοιχτές αγκαλιές. Ό,τι μα ό,τι χρειάζεσαι.

Αν έχεις ανάγκη να απομονωθείς για λίγο μακρυά από όλους, τότε να κάνεις αυτό. Αν απλά θέλεις να κλάψεις, να κλάψεις.
Μην πιέζεις τον εαυτό σου σε αυτή τη φάση όταν και ο θάνατος είναι ακόμα τόσο πρόσφατος.
Δώσε στον εαυτό σου το χρόνο και το χώρο για να μπορέσει να θρηνήσει, για να μπορείς να πενθήσεις τον άντρα σου.

Τους πρώτους μήνες μετά το θάνατο του πατέρα μου η μητέρα μου μου έλεγε συνέχεια αυτό:
''Ούτε και χτες τον ονειρεύτηκα. Πότε θα τον δω, γιατί δεν τον βλέπω σε όνειρο;''
Εγώ είχα ονειρευτεί τον πατέρα μου κάποιες φορές και ήταν νέος και χαρούμενος στα όνειρα αυτά, αλλά δυσκολευόμουν να της το πω για να μην στεναχωρεθεί και αγχωθεί παραπάνω.
Τελικά πάντα της το έλεγα..

Ο πόνος θέλει μοίρασμα για να αλαφρύνει. Και θέλει και χρόνο.
Οι άνθρωποι που αγαπάμε και που μοιραστήκαμε ζωή μαζί τους δεν ξεθωριάζουν από μέσαμας με το πέρασμα του χρόνου. Ο πόνος όμως ξεθυμαίνει με το χρόνο. Σιγά σιγά, αλλά ξεθυμαίνει.

Αν καθώς περνάει ο καιρός νιώθεις ότι χρειάζεσαι τη βοήθεια και την υποστήριξη κάποιου ειδικού αναζήτησέ την.
Και να γράφεις και εδώ..
Σου στέλνω κι ένα προσωπικό μήνυμα. Θα δεις την ειδοποίηση επάνω δεξιά.

Καλή δύναμη, κουράγιο και μια ζεστή σκέψη από μένα.

Κατερινακι,
κουραγιο αγαπη μου....
Δεν ξερω αν πιστευεις στην αιωνιοτητα της ψυχης,εγω πιστευω οτι οι ψυχες των αγαπημενων μας μας συντροφευουν, και αυτοι οι ιδιοι ειναι που μας δινουν το κουραγιο να προχωρησουμε..

Κατερίνα καλημέρα, εγω έχασα πριν απο 2 μήνες περίπου την μανούλα μου, δεν ξέρω αν διάβασες το δικό μου, είναι πολύ δύσκολο οπως έγραψα κι εγώ να πιστέψεις οτι δεν θα ξαναδείς κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο. Εγώ ήμουν σε απόγνωση!!!!! Βρήκα κατα σύμπτωση αυτο το forum και έγραψα πράγματα που δεν μπορούσα να τα πω σε κανέναν. Όχι οτι μου έφυγε ο πόνος αλλά τουλάχιστον άδειασα κάποια πράγματα απο μέσα μου που δεν τα έλεγα. Προσπάθησε να σκέφτεσαι τις χαρούμενες στιγμές που είχατε περάσει μαζί, θα πονέσεις, θα κλάψεις αλλά τουλάχιστον θα έχεις να θυμάσαι τις καλές στιγμές και μόνο!!!! Αυτό που γράφεις για το όνειρο εγώ δεν την είχα δει τον πρώτο μήνα ενω η αδελφή μου και ο πατέρας μου την έβλεπαν. Ξέρεις πως αισθάνθηκα; Χάλια,είχα τύψεις οτι κάτι της είχα κάνει και γι' αυτο δεν μου παρουσιαζόταν στα όνειρα μου!!!! Όταν όμως μου παρουσιάστηκε έπαθα σοκ, πετάχτηκα μεσα στην νύχτα κλαίγοντας!!!!!
Το ξέρω ακόμα είναι πολύ νωρίς αλλά ο χρόνος είναι ο καλύτερος σύμμαχος.

marouba,
προσπαθω να γραψω κατι,μα δεν βγαινουν οι λεξεις..
Λυπαμαι πολυ..

κατερινα λυπαμαι ειλικρινα...δεν ξερω πραγματικα τι να πω.μπορεις να μιλησεις σε φιλους και συγγενεις που μπορουν να σε βοηθησουν η σε ψυχολογο.βιωσε το πενθος και αν θες να κλαψεις κλαψε,μην καταπιεζεις τα συναισθηματα σου.
θα ξανασταθεις στα ποδια σου να εισαι σιγουρη για αυτο.ο χρονος τα γιατρευει ολα...επειδη φευγουν καποιοι ανθρωποι δεν παει να πει οτι σταματουν και να υπαρχουν.
θα σε αγαπαει και θα σε προστατευει απο ψηλα.
γραψε στο φορουμ να ξαλαφρωσεις λιγο,υπαρχουν ατομα εδω που μπορουν να σου δωσουν συμβουλες γιατι εχουν βιωσει κατι παρομοιο...δεν μπορουν να να σου παρουν τον πονο αλλα αυτο το λιγο που θα σου προσφερουν ισως σε ανακουφισει καπως.
και σκεψου οτι αυτα που ζησατε εσεις αλλοι δεν τα ζουν ποτε στην ζωη τους...να θυμασαι μονο τα καλα.

Κουράγιο Κατερίνα, να τον θυμάσαι χαμογελαστό, και να είσαι σίγουρη ότι η σκέψη του θα σε προστατεύει πάντα.

Αν μου επιτρέπεται μονο μια συμβουλή, μόνο και μόνο γιατί θυμάμαι τον πόνο της μητέρας μου όταν έχασε τον πατέρα μου: μην μένεις μονη. Γέμισε τις μέρες σου με ασχολίες και αφοσιώσου σε κάτι. Πάντα θα έχεις μοναχικές στιγμές όπου ο πόνος της απώλειας θα γυρνάει, και τις χρειάζεσαι για να πενθήσεις και να αφήσεις την ψυχή σου να εκφραστεί και να ξεσπάσει. Πάντα θα μπορείς να φύγεις και να απομονωθείς για λίγο καιρό, όταν η παρουσία τους θα σε πληγώνει. Μη μένεις μονη σου όμως.

Καταλαβαίνω την ανάγκη και την απέχθεια που μπορεί να αισθάνεσαι στην σκέψη ότι η ζωή συνεχίζεται και οι άνθρωποι γύρω σου δεν είναι ο δικός σου άνθρωπος. Ο πόνος όμως μετριάζεται και σιγά σιγά περνάει μονο με ανθρώπους γύρω μας, οικογένεια και φίλους που μας αγαπάνε, μας σκέφτονται και μας συμπονούν. Δεν είναι ανάγκη να τους μιλήσεις και να τους ανοιχτείς εάν δεν θέλεις, κανεις δεν μπορεί να σε πιέσει για αυτό. Και μονο η παρουσία τους όμως, σου υπόσχομαι ότι θα είναι ευεργετική.

Καλή δύναμη, και να'σαι πάντα καλά...

Πόσο με συγκινήσατε όλοι σας.............άγνωστοι άνθρωποι που νοιώθουν και καταλαβαίνουν τόσα πολλα............ Έχετε όλοι σας δικιο αλλα δεν μπορώ βρε παιδιά.Νομίζω θα τρελλαθω......... Είμαι ένας άνθρωπος που ποτε μου δεν παραπονέθηκα, δεν είπα "αχ", που παντα άντεχα να πονώ και να αγωνίζομαι. Τώρα λύγισα...........Πίνω και lexotanil που τα κοροιδευα και τιποτα δεν κανουν ουτε αυτα. Δεν κοιμάμαι πλέον παρά μονο όταν χαράζει...........κι αυτό διότι αποκάμω.........
Σήμερα τόλμησα με πάρα πολύ κόπο να σηκωθώ από την πολυθρόνα που κάθομαι στο σπίτι της μανούλας μου, να πάρω το αμάξι μου και να πάω στο κοιμητήριο.......-ακομη και η λέξη με ενοχλει- και του άφησα ένα κίτρινο post it και μερικές τουλίπες που τις αγαπούσε........αλλά....δεν πιστεύω ότι ο Κώστας μου είναι εκει, στο χώμα............. Θεέ μου...............!!!
Μετά πηγα στο σπίτι μας για λίγο μετά από 21 μέρες, αλλά δεν ήμουν εγω, ήταν ένα ρομπότ, ένα ζόμπι , κάτι τέλος παντων αλλά όχι εγώ. Το σπίτι μας έιναι άδειο και ξένο και λειπει. Λειπει από την κουζίνα που μαγειρέυαμε μαζί λουκουμάδες και τους κάναμε χάλια, λείπει από το κρεββάτι μας, λείπει από τη θέση του στον καναπέ που κοιτούσαμε μαζί τη φωτιά στο τζάκι, λειπει από όλα, από τα πάντα........
Μετά ένοιωσα την ανα΄γκη να πάω στα πεθερικά μου που με υπεραγαπούν και ακουστε βρε παιδια............η μανα του μου έδινε κουράγιο...........Πόσο τραγικό, πόσο πονάει, πόσο παράλογα πράγματα βιώνω ...........

Εχω ακούσει ότι τα χειρότερα έρχονται και έχω διαβάσει ότι μετά από 2 μήνες έρχεται ο μεγάλος πόνος. ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟΣ????????/ Ηδη με σκοτώνει...........

Λέτε να μη μένω μόνη και ρωτάτε άν έχω φίλους και οικογένεια κοντά μου. Ναι, και πλαισιώνομαι από απέραντη αγάπη. Οι γονείς μου, κουρέλια και εκείνοι μου στέκονται βράχοι παρόλο τον πόνο τους και οι ίδιοι διότι ήταν και σαν δικό τους παιδι. 20 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ είναι αυτά. Κλαίνε σαν παιδια, ο πατέρας μου καπετάνιος πράμα δεν έχει κλάψει ούτε για τη μανα του έτσι.......Φίλοι πολλοι, συγγενεις, με πολλους μπορώ και μιλάω, με άλλους εκνευρίζομαι που λενε "μακαρίτης" 38 χρονών παλληκάρι και με τρελλαίνουν.............

Σας υπερευχαριστώ που ασχοληθείκατε μαζί μου και με ακούτε..... Ειμαι σε απόγνωση και κλαίω νύχτα - μέρα........

Ειδικά το τελευταίο να θυμάμοι μόνο τα καλά.............Ηταν ΜΟΝΟ καλά, προσπαθώ να βρω αν του θυμώσω για κάτι, να πιαστώ από εκεί λλά δεν υπάρχει τιποτα κακο. ΜΟΝΟ ΚΑΛΑ.
Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου.

Quote:

---

Originally Posted by Φωτεινη!

marouba,
προσπαθω να γραψω κατι,μα δεν βγαινουν οι λεξεις..
Λυπαμαι πολυ..

---

Το καταλαβαίνω και αισθάνομαι την ειλικρίνειά σου Φωτεινή..........

Quote:

---

Originally Posted by sousou

κατερινα λυπαμαι ειλικρινα...δεν ξερω πραγματικα τι να πω.μπορεις να μιλησεις σε φιλους και συγγενεις που μπορουν να σε βοηθησουν η σε ψυχολογο.βιωσε το πενθος και αν θες να κλαψεις κλαψε,μην καταπιεζεις τα συναισθηματα σου.
θα ξανασταθεις στα ποδια σου να εισαι σιγουρη για αυτο.ο χρονος τα γιατρευει ολα...επειδη φευγουν καποιοι ανθρωποι δεν παει να πει οτι σταματουν και να υπαρχουν.
θα σε αγαπαει και θα σε προστατευει απο ψηλα.
γραψε στο φορουμ να ξαλαφρωσεις λιγο,υπαρχουν ατομα εδω που μπορουν να σου δωσουν συμβουλες γιατι εχουν βιωσει κατι παρομοιο...δεν μπορουν να να σου παρουν τον πονο αλλα αυτο το λιγο που θα σου προσφερουν ισως σε ανακουφισει καπως.
και σκεψου οτι αυτα που ζησατε εσεις αλλοι δεν τα ζουν ποτε στην ζωη τους...να θυμασαι μονο τα καλα.

---

Ειδικά το τελευταίο να θυμάμοι μόνο τα καλά.............Ηταν ΜΟΝΟ καλά, προσπαθώ να βρω αν του θυμώσω για κάτι, να πιαστώ από εκεί λλά δεν υπάρχει τιποτα κακο. ΜΟΝΟ ΚΑΛΑ.
Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου.

Quote:

---

Originally Posted by DissolvedGirl

Κουράγιο Κατερίνα, να τον θυμάσαι χαμογελαστό, και να είσαι σίγουρη ότι η σκέψη του θα σε προστατεύει πάντα.

Αν μου επιτρέπεται μονο μια συμβουλή, μόνο και μόνο γιατί θυμάμαι τον πόνο της μητέρας μου όταν έχασε τον πατέρα μου: μην μένεις μονη. Γέμισε τις μέρες σου με ασχολίες και αφοσιώσου σε κάτι. Πάντα θα έχεις μοναχικές στιγμές όπου ο πόνος της απώλειας θα γυρνάει, και τις χρειάζεσαι για να πενθήσεις και να αφήσεις την ψυχή σου να εκφραστεί και να ξεσπάσει. Πάντα θα μπορείς να φύγεις και να απομονωθείς για λίγο καιρό, όταν η παρουσία τους θα σε πληγώνει. Μη μένεις μονη σου όμως.

Καταλαβαίνω την ανάγκη και την απέχθεια που μπορεί να αισθάνεσαι στην σκέψη ότι η ζωή συνεχίζεται και οι άνθρωποι γύρω σου δεν είναι ο δικός σου άνθρωπος. Ο πόνος όμως μετριάζεται και σιγά σιγά περνάει μονο με ανθρώπους γύρω μας, οικογένεια και φίλους που μας αγαπάνε, μας σκέφτονται και μας συμπονούν. Δεν είναι ανάγκη να τους μιλήσεις και να τους ανοιχτείς εάν δεν θέλεις, κανεις δεν μπορεί να σε πιέσει για αυτό. Και μονο η παρουσία τους όμως, σου υπόσχομαι ότι θα είναι ευεργετική.

Καλή δύναμη, και να'σαι πάντα καλά...

---

Ευχαριστώ πολύ τα λόγια σας με έχουν κατασυγκινήσει.............

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

Κατερίνα μου, γεια σου.

Λυπάμαι πάρα πολύ..

Πριν 10 μήνες πέθανε ο πατέρας μου. Εγώ και ο αδερφός μου χάσαμε γονιό, όμως η μητέρα μας έχασε τον σύντροφό της μετά από 35 χρόνια.
Συγκινήθηκα πολύ γιατί και οι γονείς μου ήταν έτσι όπως κι εσύ με τον άντρα σου. Μαζί στα καλά και τα άσχημα, αυτοκόλλητοι και πάνω απ' όλα αγαπημένοι πολύ και εκδηλωτικοί. Μας έμαθαν από παιδιά στο χάδι, την τρυφερότητα, την εκδήλωση αγάπης, γενναιόδωροι πάντα με τα ''σ' αγαπώ'' τους και μεταξύ τους αλλά και προς εμάς.

Καλή μου Κατερίνα, το ξέρεις ότι δεν υπάρχουν λέξεις για να σε αγκαλιάσουν και να σε καθησυχάσουν αρκετά αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν όμως αγκαλιές.
Είναι πολύ νωρίς. Κι αυτό το ''δεν αντέχω'' που λες το έχω νιώσει μέχρι το μεδούλι. Για αυτό δώσε σε σένα ό,τι μα ό,τι αντέχεις.
Άν έχεις ανάγκη να μιλήσεις για την απώλειά σου να το κάνεις. Έχεις ανθρώπους κοντά σου;
Φίλους, συγγενείς, με τους οποίους να νιώθεις άνετα να μιλήσεις αλλά και να είσαι έτσι ακριβώς όπως αισθάνεσαι;
Να σε ακούσουν, να σε αγκαλιάσουν, να είναι έστω απλά εκεί;
Να μιλήσεις. Να ζητήσεις, παρέα, βοήθεια, υποστήριξη, πρόθυμα αυτιά, ανοιχτές αγκαλιές. Ό,τι μα ό,τι χρειάζεσαι.

Αν έχεις ανάγκη να απομονωθείς για λίγο μακρυά από όλους, τότε να κάνεις αυτό. Αν απλά θέλεις να κλάψεις, να κλάψεις.
Μην πιέζεις τον εαυτό σου σε αυτή τη φάση όταν και ο θάνατος είναι ακόμα τόσο πρόσφατος.
Δώσε στον εαυτό σου το χρόνο και το χώρο για να μπορέσει να θρηνήσει, για να μπορείς να πενθήσεις τον άντρα σου.

Τους πρώτους μήνες μετά το θάνατο του πατέρα μου η μητέρα μου μου έλεγε συνέχεια αυτό:
''Ούτε και χτες τον ονειρεύτηκα. Πότε θα τον δω, γιατί δεν τον βλέπω σε όνειρο;''
Εγώ είχα ονειρευτεί τον πατέρα μου κάποιες φορές και ήταν νέος και χαρούμενος στα όνειρα αυτά, αλλά δυσκολευόμουν να της το πω για να μην στεναχωρεθεί και αγχωθεί παραπάνω.
Τελικά πάντα της το έλεγα..

Ο πόνος θέλει μοίρασμα για να αλαφρύνει. Και θέλει και χρόνο.
Οι άνθρωποι που αγαπάμε και που μοιραστήκαμε ζωή μαζί τους δεν ξεθωριάζουν από μέσαμας με το πέρασμα του χρόνου. Ο πόνος όμως ξεθυμαίνει με το χρόνο. Σιγά σιγά, αλλά ξεθυμαίνει.

Αν καθώς περνάει ο καιρός νιώθεις ότι χρειάζεσαι τη βοήθεια και την υποστήριξη κάποιου ειδικού αναζήτησέ την.
Και να γράφεις και εδώ..
Σου στέλνω κι ένα προσωπικό μήνυμα. Θα δεις την ειδοποίηση επάνω δεξιά.

Καλή δύναμη, κουράγιο και μια ζεστή σκέψη από μένα.

---

Πόση αγάπη βγάινει από όλους σας παιδια΄.............. Πόση ζέστη και αλήθεια.!
Crazy diamond, ειμαι καινουργια εδω ακι δεν μπορώ να βρω το προσωπικο μήνυμα.........

Quote:

---

Originally Posted by KaterinaKostas

Σήμερα τόλμησα με πάρα πολύ κόπο να σηκωθώ από την πολυθρόνα που κάθομαι στο σπίτι της μανούλας μου, να πάρω το αμάξι μου και να πάω στο κοιμητήριο.......-ακομη και η λέξη με ενοχλει- και του άφησα ένα κίτρινο post it και μερικές τουλίπες που τις αγαπούσε........αλλά....δεν πιστεύω ότι ο Κώστας μου είναι εκει, στο χώμα............. Θεέ μου...............!!!

---

Αχ, ρε συ Κατερίνα σε διαβάζω και κλαίω.. έτσι είμαι κι εγώ.. με κίτρινα post-it σε εκείνο το μνήμα που τόσο σπάνια πηγαίνω. Αφού δεν είναι εκεί.
Κανείς δεν είναι εκεί. Δεν είναι ρε γαμώτο, δεν είναι άλλο πιά. Αυτό είναι το θέμα. Αυτό πονάει.
Ευτυχώς ευτυχώς που οι αγαπημένοι μας αφήνουν τα ίχνη τους μέσα μας κι αυτά είναι που μένουν.

Κουράγιο και για απόψε..

Κατερίνα, επάνω δεξιά στην οθόνη σου, δίπλα από το όνομα που χρησιμοποιείς στο φόρουμ, θα δεις ότι έχεις μία ειδοποίηση, κάνεις κλικ για να διαβάσεις το προσωπικό μήνυμα. Πες μου αν δεν το βρεις.