help.

Λοιπον εχω κ εγω ενα θεματακι. πριν 1 χρονο κ κατι εχασα ενα δικο μ ανθρωπο,κατι που δεν μου ειχε συμβει ποτε. σαν οικογενεια ζουμε ολη μαζι σε ενα σπιτι,4 διαμερισματα ,και ειμαστε ολοι υπερβολικα δεμενοι μεταξυ μας. οταν ομως αυτο το προσωπο εφυγε απο κοντα μας τοσο αποτομα κ ξαφνικα ,χασαμε τον μπουσουλα, μαζι και εγω. δεν ξερω αμα το αντιμετωπισα ουσιαστικα ποτε, σιγουρα παντωσ το απεφευγα μεχρι κ σημερα. πριν κατι εβδομαδες εφυγε και η γιαγια του σπιτιου και μου φανηκε καπως και 2η κηδεια στο ιδιο περιβαλλον. το θεμα ειναι οτι ενω κατα την διαρκεια των γεγονοτων ημουν σχετικα οκ, τωρα δεν ειμαι καλα ,εχω τασεις φυγης , δεν με χωραει ο τοπος, παθαινω κατι που μοιαζει (ή ειναι ) κριση πανικου μερικεσ φορες. Δεν ειμαι καλα στην σχεση μου, στουσ φιλουσ μου, στη δουλεια μου, μεσα στο σπιτι μου. Μου φταινε ολα, νευριαζω με το παραμικρο, δεν μπορω να κοιμηθω το βραδυ γιατι περνανε εικονες μπροστα απο τα ματια μου, γενικα εικονες μου περνανε καθολη τη διαρκεια της ημερας. Δεν με χαροποιει κατι πια , και το μονο που θελω πολλες φορες ειναι να μενω μονη μου και να μην κανω τιποτα. Δεν παω καλα, δεν ξερω τι να κανω, ασφυκτιω και αισθανομαι οτι θα σκασω, δεν εχω ελεγχω του εαυτου μου,δεν με αναγνωριζω . . help.

ΠΟλλες φορες μετα απο απωλεια περναμε καποιο καιρο σαν να μην εχει γινει, στον αυτοματο πιλοτο, μετα, καταλαβαινουμε! Βιωσε τα συναισθηματα σου, μην τα φοβασαι, κλαψε, φωναξε, σπασε και τπτ...

Δικιο εχεις, απλα σκεφτομαι οτι μεχρι τωρα φερομουν φυσιολογικα ,εξωτερικα τουλαχιστον, τωρα αμα αρχισω να εξωτερικευω θα με πουν τρελη ! Και δικιο θα εχουν εδω που τα λεμε... μου ειναι δυσκολο να εξωτευρικευομαι και δεν μου αρεσω ετσι, ολη την ωρα νιωθω χωρις λογο θυμωμενη , μιλαω αποτομα στουσ περισσοτερους , εχω παρει αρκετα κιλα , γενικα νιωθω οτι μπουκωνω και να ''αδειασω'' δεν ξερω πως!

flower123 γεια σου,

λυπάμαι για τις απώλειες σου, έχει περάσει ένας χρόνος, αλλά αυτό είναι πολύ σχετικό και δε σημαίνει ότι αν αρχίσεις τώρα να πενθείς θα σε χαρακτηρίσει κάποιος τρελή. Γίνεται βάσανο ο πόνος και η απώλεια αν λιμνάζουν μέσα μας, αν δεν επεξεργαστείς το πένθος, αν δεν αφήσεις τον εαυτό σου να το βιώσει.

Καταλαβαίνω πολύ καλά το μπούκωμα που αισθάνεσαι και τη δυσκολία να ''αδειάσεις''.
Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι σε πρώτη φάση δεν πρέπει να προβληματίζεσαι σχετικά με το τι θα σκεφτούν οι άλλοι γύρω σου για το όποιο καθηστερημένο ξέσπασμά σου. Μην αφήνεις τέτοιες σκέψεις να σε μπλοκάρουν.
Δε νιώθεις καλά.. άφησε τον εαυτό σου να το δείξει.
Μην πιέζεσαι να είσαι, να υπάρχεις και να δείχνεις διαφορετικά από αυτό που αισθάνεσαι..

Σε ευχαριστω πολυ , με κανεις και νιωθω λιγοτερο παραλογη, εχω σκεφτει πως θα ημουν αμα αφηνομουν ελευθερη, δεν θα μιλουσα σε ανθρωπο, δεν θα εβγαινα απο το σπιτι , δεν θα πηγαινα στη δουλεια , γενικα θα ηθελα ενα διαλειμμα απο πολλα γιατι νιωθω κουρασμενη ενω δεν ειμαι σωματικα. Νομιζω οτι εχω χασει την ισορροπια μου στα παντα , το μυαλο μου ειναι ενα κουβαρι και ειναι ανικανη να κανω πασης φυσεως βραχυπροθεσμα σχεδια.

φλαουερ...επειδή έχω περάσει όλα τα στάδια του πενθους, (συν αυτα που επινόησα μόνη μου :ρ), θα σου πω πως ότι και αν κάνεις, όπως και να φερθείς, είναι απόλυτα λογικό.
Και τι π@@@α ήταν αυτή, "εχω ενα θεματακι, πριν ενα χρονο εχασα ενα δικο μου άνθρωπο"..?
Δεν είναι θεματάκι, είναι θεματάρα και κοίτα να την βιώσεις όπως της αξίζει. Βγάλτο όσο πιο πολύ μπορείς.

Εχεισ απολυτο δικιο! Το μονο προβλημα ειναι οτι δεν μου ερχεται κλαμα πχ , μου ερχονται νευρα ,θυμος, τασης φυγης ...Ηδη απορουν με την συμπεριφορα μου γιατι ειναι αδικη πολλες φορες, μου μιλαει καποιος και μονο που δεν τον δερνω! Ποια εκτονωση υπαρχει περα απο το κλαμα που ισως με βοηθησει? Επισης, να μιλαω σε τριτους δεν πολυθελω , δεν θελω να με λυπουνται.

κοιτα....αυτο το δεν θελω να με λυπουνται το είχα και γω. Όμως, δεν χρειάζεται να μιλας γι αυτο. Αρκεί να βγαίνεις να μιλάς, να ζεις, να λειτουργείς.
Ξέρεις ποιο είναι το κακό και όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις τόσο καλύτερα θα είναι για σένα?
Αυτός που έφυγε δεν θα γυρίσει.
Ακόμη και αν πας να πέσεις απ τον πέμπτο, ακόμη και αν σκοτώσεις τη μισή σου γειτονιά από τα νεύρα, η κατάσταση θα μείνει η ίδια.
Εμένα μου έκανε πολύ καλό να κάνω πράγματα στη μνήμη της μαμάς μου. Είναι απίστευτα λυτρωτικό. Σκέψου το.

Θα το δοκιμασω και ελπιζω να πιασει, να σαι καλα! Μου εχουν δημιουργηθει κ καποιες φοβιες, πχ φοβαμαι πως κατι τετοιο ισωσ ξανασυμβει σε καποιο αλλο δικο μου προσωπο , υστερα ''φτιαχνω'' τις αντιστοιχες εικονες ασυνειδητα ,χωρις να το ελεγχω και φρικαρω πολυ . . . Μακαρι να μπορουσα να κανω ειδικα γι αυτο κατι .

Quote:

---

Originally Posted by flower123

Θα το δοκιμασω και ελπιζω να πιασει, να σαι καλα! Μου εχουν δημιουργηθει κ καποιες φοβιες, πχ φοβαμαι πως κατι τετοιο ισωσ ξανασυμβει σε καποιο αλλο δικο μου προσωπο , υστερα ''φτιαχνω'' τις αντιστοιχες εικονες ασυνειδητα ,χωρις να το ελεγχω και φρικαρω πολυ . . . Μακαρι να μπορουσα να κανω ειδικα γι αυτο κατι .

---

θα σου κάτι από μένα για να μη νιώθεις ή μόνη τρελλή σε αυτόν τον κόσμο...:ρ
Μετά τη μαμά, σκεφτόμουν πως όλοι γυρω μου έχουν καρκίνο και κάποια στιγμή θα μου το ξεφουρνίσουν.
Φυσικά ο καθένας είχε τον δικό του: ο μπαμπάς στους πνέυμονες, ο αδελφός στο στομάχι, οι κολλητες στο στήθος, εγώ ένιωθα πως πάω για έμφραγμα κλπ. Μόνο για τη γιαγιά μου δεν αγχώθηκα που κοντεύει 90 και κάθε μέρα μας προειδοποιεί πως πεθαίνει.
Όταν μπαίνει ο θάνατος στο σπίτι μας, είναι λογικό να νιώθουμε την ανάσα του παντού.

Ειλικρινα με ανακουφιζεις, ευχαριστω πολυ! να σ ρωτησω ομως, αυτο σου εφυγε ποτε? αργα ή γρηγορα? δν μπορω να μιλαω, να κοιμαμαι , να περπαταω και να περνανε εικονες με κασες μπροστα απο τα ματια μου. Θελω να σταματησει. Φοβαμαι μην μου γινει εμμονη, αν δεν εχει γινει ηδη. Στουσ δικουσ μου δν θελω να το πω, δν θελω να τουσ φορτωνω. Η αδερφη μου μ εχει πει κατι παρομοιο που συμβαινει σε εκεινη, αλλα γενικως ολοι εχουμε κατι αλλα κανεις δν μιλαει. Δεν εχω σκεψεις κακες, εχω εικονες, αυτο μου κανει εντυπωση. δεν προλαβαινω να σκεφτω, απλα τησ βλεπω στο μυαλο μου και με κουραζει και με φρικαρει απιστευτα...

Quote:

---

Originally Posted by flower123

Ειλικρινα με ανακουφιζεις, ευχαριστω πολυ! να σ ρωτησω ομως, αυτο σου εφυγε ποτε? αργα ή γρηγορα? δν μπορω να μιλαω, να κοιμαμαι , να περπαταω και να περνανε εικονες με κασες μπροστα απο τα ματια μου. Θελω να σταματησει. Φοβαμαι μην μου γινει εμμονη, αν δεν εχει γινει ηδη. Στουσ δικουσ μου δν θελω να το πω, δν θελω να τουσ φορτωνω. Η αδερφη μου μ εχει πει κατι παρομοιο που συμβαινει σε εκεινη, αλλα γενικως ολοι εχουμε κατι αλλα κανεις δν μιλαει. Δεν εχω σκεψεις κακες, εχω εικονες, αυτο μου κανει εντυπωση. δεν προλαβαινω να σκεφτω, απλα τησ βλεπω στο μυαλο μου και με κουραζει και με φρικαρει απιστευτα...

---

όχι...δεν θα φύγει ποτέ.
Απλά θα βλέπεις όλο και λιγότερες κάσες/μνημοσυνα/κολιβα/ και όλο και λιγοτερο θα αναστατώνεσαι στο κάθε τηλ πως θ' ακούσεις κάποιο κακό νέο.
Ξέρεις.......μέχρι να έρθουμε αντιμέτωποι με το θάνατο...νομίζουμε πως συμβαίνει μόνο δίπλα μας και γύρω μας. Μόλις μας συμβεί, νιώθουμε πως τον έχουμε σε αποκλειστικότητα....

Ισως αμα το αγνοω φυγει ??? η το ξεχασω καπως με τον καιρο? δεν ξερω...

Quote:

---

Originally Posted by flower123

Ισως αμα το αγνοω φυγει ??? η το ξεχασω καπως με τον καιρο? δεν ξερω...

---

άσε τον εαυτο σου να το βιώσει όλο αυτο...κάποια στιγμή θα αποδυναμωθει...όσο και να το αγνοεις θα γυριζει πολύ πιο έντονα.
Κανε πράγματα στη μνήμη του θείου και θα δεις πόσο καλά θα νιώσεις.
Πχ, μπορείς να πας στην εκκλησια της περιοχής σου και πλήρωσε το γεύμα των αστέγων για μια μέρα.

ευχαριστω πολυ Θεοφανια! ελπιζω με τον καιρο τα πραγματα να πανε καλυτερα για ολους! και οι εικονες να μου φυγουν αργα η γρηγορα με τον εναν η τον αλλο τροπο... :)