άγχος και μεγάλη στεναχώρια

γεια σας,θα ήθελα να με βοηθήσετε με τις ανησυχίες που έχω πριν 1 μήνα έχασα τον πατέρα μου και μετά από μια βδομάδα πέρασα μια κρίση πανικού από τότε έχω προβλήματα στην αρχή νόμιζα ότι έχω κάτι με την καρδιά μου πονούσα συνέχεια και μούδιαζε το χέρι μου νόμιζα ότι θα πάθω κάτι και θα πεθάνω,πήγα στο νοσοκομείο και φυσικά δεν βρήκαν κάτι πέρα από τις ταχυκαρδίες.ρώτησα τον οικογενειακό μας γιατρό για τους πόνους που έχω στην πλάτη και στο στήθος και μου είπε ότι είναι από το στομάχι μου και μου έδωσε χάπια,φυσικά και δεν μπορώ να ηρεμήσω και συνεχίζουν οι ταχυκαρδίες.δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και σαν να μην ήταν αυτό μόνο πριν λίγες μέρες μου είπε η αφεντικίνα μου ότι θα κλείσει το μαγαζί τέλη του μήνα.και τώρα έχω άγχος και για αυτό.θα πρέπει να πάω σε κάποιον ειδικό ψυχολόγο να με συμβουλέψει ώστε να βρω την ηρεμία που χρειάζομαι;

ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΘΕΙΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΙ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ! ΜΗΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΚΑΝ,ΑΠΛΑ ΠΗΓΑΙΝΕ! ΑΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ...ΤΙ ΗΛΙΚΙΑ ΕΧΕΙΣ?

Αφου ειχες αυτα τα συμπτωματα μετα την κριση και λες οτι εχεις και πολυ αγχος μαλλον εχουν καποια σχεση με αυτη.Ισως ειναι και τα ιδια κρίσεις.
Σιγουρα καποιος σωστος ψυχολόγος η συμβουλος θα σε βοηθησει να καταλαβεις και να ηρεμήσεις.Μην το αφησεις να συνεχιζεται και να παρει μεγαλύτερες διαστασεις.
Μην ανησυχεις παντως,αν διαβασεις εδω μεσα θα δεις οτι πολλοι εχουν τα ιδια συμπτωματα και με βοηθεια τα εχουν αντιμετωπισει..

αν...
Είναι λογικό να περνάς τέτοιου είδους κρίσεις.
Έχασες τον πατέρα σου μόλις πριν ένα μήνα και παρατήρησα πως στο ποστ σου το αναφέρεις απλα και μετά περνάς σε όλα τα συμπτώματα του άγχους.
Το θέμα σου δεν είναι τίποτε άλλο παρά πένθος. Είναι πολύ νωρίς ακόμη για να συνειδητοποιήσεις αυτό που έγινε.
Δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου πρώτα απ' όλα να επεξεργαστείς τη νέα κατάσταση.
αν δεις πως τα συμπτώματα συνεχίζονται, μη πας σε παθολόγο, πήγαινε σε κάποιον ειδικό να σε βοηθήσει.

Αχ συγγνωμη.Διαβασα πριν ενα χρονο κι οχι πριν ενα μήνα.
Ναι ειναι ακομα πιο λογικο ετσι.Κι ο αδελφος μου οταν χασαμε τον πατερα μας ειχε μονίμως την αισθηση οτι κατι δεν παει καλα με την υγεια του.και ψαχνοταν συνεχεια με γιατρους.
Όπως ξερω και πολλα αλλα παραδειγματα φίλων κλπ
Συμφωνω με οσα σου λεει η Θεοφανία.
Ωστόσο βρες τροπους να αποβαλεις οσο μπορεις απο μεσα σου το αγχος,είτε συζητώντας είτε με δραστηριότητες που σε χαλαρώνουν.

Σας ευχαριστώ παιδιά,(για να απαντήσω στο ερώτημα σου alia,είμαι 27 χρονών),το ότι αναφέρω απλά στο θάνατο του πατέρα μου και περνάω μετά στο άλλο είναι για να είμαι συνοπτική και να μην σας κουράσω.Φυσικά και αυτό είναι το κυριότερο και πιο σημαντικό που συνέβη και πόσο μάλλον ο τρόπος που έγινε γιατί ήταν τελείως απότομο αφού τον βρήκαμε στον ύπνο του είχε πάθει ανακοπή και χωρίς να έχει κάποιο πρόβλημα.Απλά πήγαμε να τον ξυπνήσουμε.Νομίζω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου και απλά δεν ξέρω πως να ηρεμήσω και να συμφιλιωθώ με αυτό.Σας ευχαριστώ και πάλι για το ενδιαφέρον σας και νομίζω ότι βοηθήσατε τουλάχιστον στον πανικό που με έχει πιάσει.

Quote:

---

Originally Posted by angiem

Σας ευχαριστώ παιδιά,(για να απαντήσω στο ερώτημα σου niah,είμαι 27 χρονών),το ότι αναφέρω απλά στο θάνατο του πατέρα μου και περνάω μετά στο άλλο είναι για να είμαι συνοπτική και να μην σας κουράσω.Φυσικά και αυτό είναι το κυριότερο και πιο σημαντικό που συνέβη και πόσο μάλλον ο τρόπος που έγινε γιατί ήταν τελείως απότομο αφού τον βρήκαμε στον ύπνο του είχε πάθει ανακοπή και χωρίς να έχει κάποιο πρόβλημα.Απλά πήγαμε να τον ξυπνήσουμε.Νομίζω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου και απλά δεν ξέρω πως να ηρεμήσω και να συμφιλιωθώ με αυτό.Σας ευχαριστώ και πάλι για το ενδιαφέρον σας και νομίζω ότι βοηθήσατε τουλάχιστον στον πανικό που με έχει πιάσει.

---

Βλέπεις; Μόνη σου μεταφράζεις τον εαυτό σου. Λες πως είναι το μεγαλύτερο σοκ που έχεις περάσει στη ζωή σου και είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Ούτε θα ηρεμήσεις, ούτε θα συμφιλιωθείς με αυτό, τουλάχιστον για ένα μεγάλο διάστημα. Το πένθος θέλει χρόνο.
Πρέπει να το ζησεις, να περάσεις τα στάδια του, δυστυχώς δεν γίνεται αλλιώς.
Είναι πολύ νωρίς ακόμη για να διαπραγματεύεσαι τα συναισθήματα σου και ακόμη πιο νωρίς για να μεταφράζεις τις φοβίες και το άγχος σου σε ασθένεια, όταν είναι τα λιγότερα μπροστά σε αυτό που συνέβη.
Θέλεις να μιλήσουμε γι' αυτό; Θα σου κάνει καλό να συζητάς και να βγάζεις από μέσα σου πράγματα που σε μπουκώνουν και σε μπερδεύουν.

Απλά ήταν κάτι που δεν περιμέναμε να συμβεί,το απότομο είναι το χειρότερο για την ψυχολογία των άλλων που θρηνούν,ίσως για αυτόν που έφυγε από τη ζωή να είναι καλύτερα γιατί δεν πόνεσε και δεν ταλαιπωρήθηκε,αλλά στην οικογένεια προκαλεί μεγάλο πόνο και θλίψει.Είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσεις το πως συνέβη,το γιατί δεν καταλάβαμε κάτι,αφού ήταν μια χαρά απλά πήγε για να κοιμηθεί.Είναι τρομακτικό να μπορέσεις να καταλάβεις πόσο εύκολα και απότομα χάνετε μία ζωή και τι επακολουθεί στις ζωές των άλλων.

Quote:

---

Originally Posted by angiem

Απλά ήταν κάτι που δεν περιμέναμε να συμβεί,το απότομο είναι το χειρότερο για την ψυχολογία των άλλων που θρηνούν,ίσως για αυτόν που έφυγε από τη ζωή να είναι καλύτερα γιατί δεν πόνεσε και δεν ταλαιπωρήθηκε,αλλά στην οικογένεια προκαλεί μεγάλο πόνο και θλίψει.Είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσεις το πως συνέβη,το γιατί δεν καταλάβαμε κάτι,αφού ήταν μια χαρά απλά πήγε για να κοιμηθεί.Είναι τρομακτικό να μπορέσεις να καταλάβεις πόσο εύκολα και απότομα χάνετε μία ζωή και τι επακολουθεί στις ζωές των άλλων.

---

Έχω περάσει ακριβώς το ίδιο με τη μαμά μου και σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Ο πρώτος καιρός είναι εντελώς χάσιμο, δεν ξέρεις τι να πρωτο συνειδητοποιήσεις. Έρχονται νέα δεδομένα στη ζωή σου και εκτός από το χαμό του ανθρώπου σου τόσο άδικα και ξαφνικά, έχεις να αντιμετωπίσεις και τον κόσμο που αυτόματα αυξάνεται γύρω σου, όλες τις διαδικαστικές μλκς που μας επιβάλλει το κράτος και η εκκλησία χωρίς να μας ρωτήσουν και το χειρότερο, τα υπόλοιπα μέλης της οικογένειας που δεν ξέρει ποιος, να μαζέψει ποιον.
Πάρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε να στηρίξεις τους γύρω σου. Αυτό εμένα μου πρόσφερε μεγάλη ανακούφιση.
Δώσε στον εαυτό σου χρόνο και σταμάτα να σκέφτεσαι πως αφού το έπαθε ο μπαμπάς σου μπορεί να το πάθεις και συ και οι υπόλοιποι και να αναπτύξεις τέτοιους φόβους.
Είναι μεγάλη δοκιμασία αυτή, αλλά αν δεν σε τσακίσει σίγουρα θα βγεις από κει πιο δυνατή και εντελώς διαφορετική.

Hθελα να σε ρωτησω,αλλα δεν ηθελα να γίνω αδιακρητη ή να σου θυμίσω κατι που ξερω οτι σου προκαλει πόνο.
'Ημουν σχεδόν σίγουρη οτι ο πατερας σου εφυγε απο καρδια κι εκει ακριβώς στηρίζεται ολος αυτος ο φόβος σου.
Είναι πολυ συχνό και λογικό.Μην ανησυχείς,αφου το ψαξες και βλεπεις οτι δεν εχεις κατι οργανικο.Με τον καιρο θα καταλαβεις οτι ειναι απλώς μια φοβια.Μόνο αν δεις οτι σε ταλαιπωρει καιρο ψαξε το περετέρω.
Ελπίζω ολα να σου πανε καλα.

Παιδιά με καταλαβαίνεται απόλυτα όλα αυτά περιτριγυρίζουν στο μυαλό μου.Σε ευχαριστώ πολύ niah εύχομαι και σε εσένα να πάνε όλα καλά.Θεοφανία λυπάμαι πολύ για την μητέρα σου και με ανακουφίζει που με συμβουλεύει ένα άτομο που τα έχει περάσει αυτά και ξέρει ακριβώς πως αισθάνομαι,όντος και όλος ο περίγυρος δεν σε αφήνει να ησυχάσεις με όλα αυτά τα διαδικαστικά και που έρχονται στο σπίτι και να σε δουν νομίζουν ότι σε βοηθάνε και συμπαραστέκονται αλλά καμιά φορά είναι χειρότερα σε κάνουν χειρότερα γιατί αυτοί πενθούν εκείνη τη στιγμή αλλά εσύ ζεις πλέον μέσα στο πένθος και θέλεις κάποια στιγμή να ηρεμήσεις. Όντος οι πόνοι που έχω στην καρδιά πρέπει να προέρχονται από τον φόβο μου που πέθανε τόσο ξαφνικά ο πατέρας μου από αυτό,προσπαθώ να το αποβάλω από το μυαλό μου αλλά πολύ δύσκολα ακόμα τουλάχιστον.

Αφού διαβασα τα υπολοιπα ποστ να σας πω κι εγω τη γνωμη μου.
Καταρχην λενε για το πενθος,οτι καλο ειναι να ζησει ολα τα σταδια του καποιος και να μην καταπνίγει τα συναισθήματα του οπως λεει κι η Θεοφανια,μεχρι αυτο να ξεσπασει και να "ξεπεραστει"σιγα σιγα,για να μην ξεσπασουν ολα αυτα σε κατι αλλο αργότερα.
Οσον αφορα τον τροπο που φευγει ενας ανθρωπος είναι οντως πολυ αποτομο για μια οικογενεια να χανει ετσι ξαφνικα τον ανθρωπο της,χωρις προειδοποιητικα σημαδια,απ την αποψη οτι νιωθει λογικα περαν της θλιψης,ενα μεγαλο κενο για πραγματα που θα ηθελε και δεν προλαβε να κανει γι αυτον.Είναι ο πιο ανώδυνος τροπος γι αυτον που φευγει δε.
Σκεφτειτε ομως παιδια,ποσο αβαστακτη ψυχικη ταλαιπωρια ειναι να βλεπεις τον ανθρωπο σου να αλλαζει και να χανεται μερα με την ημερα απο καποια σοβαρη αρρωστεια,χωρις να μπορεις να κανεις κατι ουσιαστικο γι αυτον.Πόσο επιπονο ειναι σωματικα και ψυχικα και για τον ιδιο τον ασθενή.Σε φθηρει καθε μερα αυτη η κατασταση.Κι αν ειναι κατι που κραταει μήνες ή και χρόνο,καταλληγεις να γινεσαι κουρελι βλεπωντας το αγαπημενο σου προσωπο να βασανιζεται ανελεητα.Φτανεις σε σημειο διχασμου οταν χωρις αλλες ελπιδες αναρωτιεσαι καποια στιγμη "μηπως θα ηταν καλυτερα να φυγει;",και σηκωνεις επιπροσθετα το βαρος αυτης της ενοχης.
Ειναι ψυχικο ξεσκισμα ολο αυτο.
Φυσικα και δεν υπαρχει ιδανικός τροπος για να φυγει καποιος,ουτε λόγια απολυτης παρηγοριας.Καταλαβαινω οτι είναι πολυ αδικο,ομως το οτι τουλαχιστον δεν υπεφεραν οι ανθρωποι σας,ίσως ειναι κατι που μπορει να σας αλαφρυνει εστω και λίγο.
Το να επικεντρωνόμαστε στους δικους μας που εμειναν πίσω,να προσπαθουμε να τους δινουμε καθημερινά οσα θελουμε και να τους εκφραζουμε την αγαπη μας,και να κανουμε πραγματα που θεωρουμε οτι θα εκαναν υπερηφανο και θα ευχαριστουσαν τον ανθρωπο που εφυγε,νομιζω είναι ο πιο ορθος κ παραγωγικός τροπος για να συνεχισει καποιος τη ζωη του,βγαινοντας δυνατοτερος απο μια τετοια κατασταση.

ΥΓ:Μην αφηνεις τους "ξενους" ανθρωπους να σε επηρεαζουν ακομα περισσοτερο.Προστατευσε τον εαυτο σου και την οικογενεια σου απο αυτο.Και εχε πάντα στο νου σου οτι αν απο καπου μας κοιτουν οι αγαπημένοι μας,θα θλιβονται με τη στενοχώρια μας και δεν εχουν καποιο τρόπο να μας πουν οτι δεν θελουν να είμαστε ετσι.ή μπορει κ να χουν και να μην τον αντιλαμβανόμαστε.
(Εγω εβλεπα τον πατερα μου στον υπνο μου,σε ωραια ονειρα, και με ανακουφιζε πολυ αυτο.)

niah έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτά που λες και φυσικά το χειρότερο είναι να βλέπεις τον άνθρωπο σου να είναι άρρωστος και να φεύγει μέρα με την μέρα και είναι πολύ ψυχοφθόρο και σε πονάει πολύ το έχω ζήσει από μία φίλη μου που έχασε την μητέρα της.Απλά είπα ότι είναι πολύ δύσκολο όταν είναι τόσο απότομο και νομίζεις ότι μπορεί να είχε κάτι αλλά να μην το καταλαβαίναμε ή ότι αν είχαμε καταλάβει να τον σώναμε ή αν είχε καταλάβει κάτι ο ίδιος απλά δεν έλεγε κάτι.είναι τόσα πολλά τα ερωτηματικά που σε βασανίζουν κάθε μέρα περνάν από το μυαλό σου πολλές σκέψεις που σε κάνουν να νιώθεις και ενοχές και εύχεσαι τουλάχιστον να μπορούσες να του πεις έστω και ένα αντίο και ότι τον αγαπάς πολύ αλλά δεν πρόλαβες να το κάνεις.
Ακόμα δεν έχει καθαρίσει το μυαλό μου για να μπορέσω να σκεφτώ ότι δεν θέλει να με βλέπει στεναχωρημένη όσο και αν το ξέρω μέσα μου και φυσικά θέλει το καλύτερο για εμάς.Είναι ακόμα νωρίς για να βρω τον τρόπο για να ανακουφίζομαι από τον πόνο και την θλίψη,το θέλω απλά δεν έχω την δύναμη.
Νομίζω ότι οι ξένοι είναι αυτοί που με επηρέασαν τόσο πολύ και έπεσα ψυχολογικά ακόμα περισσότερο.Είναι άσχημο να έρχεται ο καθένας και να σου λέει την δική του άποψη για την κατάσταση που περνάς και ας το κάνουν από καλό απλά δεν βοηθάει.
Είδα και εγώ τον πατέρα μου στον ύπνο μου σε ωραία όνειρα και φυσικά και ένιωσα καλά και ίσως να ένιωσε και αυτός το ίδιο.

Καταλαβαινω απολυτα ολα αυτα που σκεφτεσαι.το ξερω οτι ειναι αποτομο και σου αφηνει πολλα κενα.Δυστυχως πολλες απ αυτες τις παθησεις ειναι υπουλες και δεν δινουν σαφη προοιδοποιητικα σημαδια.Προσπαθησε να απαλλαξεις τον εαυτο σου απο τις ενοχες γιατι πραγματικα δεν φταιει κανενας σας.Δεν ειναι κατι που το γνωρίζατε και αρνηθηκατε να κανετε κατι γι αυτο.
Και την επιθυμια σου κ το παραπονο σου να του ειχες εκφρασει την αγαπη σου καταλαβαινω απολυτα,για αυτον ακριβως τον λογο σου ειπα παραπανω να εκφραζεις στους αγαπημενους σου απο δω και περα καθημερινα την αγαπη σου και τα συναισθηματα σου γι αυτους.Σιγουρα θα νιωθεις πιο πληρης και θα κανεις πιο ομορφη τη ζωη σου.
Είναι φυσιολογικο να νιωθεις ακομα δυσκολια να απαλλαγεις απο τον πονο
Χαιρομαι που βλεπεις τον πατερουλη σου στον υπνο σου.Προσωπικα πιστευω οτι κατι υπαρχει και οτι δεν ειναι τυχαια ορισμενα πραγματα. ;)
Θα ανακουφιστεις σιγα σιγα,κανε υπομονη και προστατευε τον εαυτο σου.
γραφε μας κι εδω οταν θες να ξεσκασεις ή οτιδηποτε.

Με βοήθησε πολύ που μπόρεσα να τα πω όλα αυτά και να διαβάσω και τις δικές σας ιστορίες,σίγουρα ο καθένας μας περνάει τα δικά του και τον πόνο του,αλλά είναι καλό να τα μοιραζόμαστε και να νιώθουμε συμπόνια για τον καθένα μας ξεχωριστά.Θα σας γράφω και ελπίζω να ήσαστε εδώ να με ακούτε(διαβάζετε)και το ίδιο να κάνω εγώ για εσάς.