ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ VS ΨΥΧΩΣΗ

Καλησπέρα παιδιά ή καλημέρα, όπως θέλετε! Σκοπός του παρόντος θέματος είναι να ζήτησω την γνώμη σας (και την γνώμη των ψυχολόγων σας) για κάτι που άκουσα σχετικά με την κατάθλιψη και μ' έχει τρομάξει λίγο. Έχω ακούσει ότι οι συναισθηματικές διαταραχές όπως η κατάθλιψη, το άγχος και οι κρίσεις πανικού είναι πιο δύσκολες στην ίαση τους από τις νοητικές διαταραχές (Ψυχώσεις) πράγμα που με άφησε έκπληκτη γιατί υποτίθεται πως σ' αυτές τις καταστάσεις ο ασθενής δεν χάνει τον έλεγχο του εαυτού του και είναι απόλυτα συνειδητός ενώ αυτό δεν συμβαίνει με τις ψυχώσεις. Γιατί όμως διάβασα αυτό; Ισχύει κάτι τέτοιο; Παρακαλώ μόνο υπεύθυνες απαντήσεις.

τι εννοούν ίαση? να είσαι εντελώς καλά χωρίς κανένα φάρμακο? ή να είσαι καλά με τα φαρμακάκια σου? ίσως εννοούν αυτό, ότι ένα ασθενής με ψύχωση παίρνει τα φάρμακα του και είναι 100% καλά. ενώ πχ σε μια κτάθλιψη, παίρνεις φάρμακα για ένα διάστημα που ίσως δεν σε κάνουν και 100% καλά, και μετά τα κόβεις κ.ο.κ.
για το άγχος, μιλώντας από προσωπική εμπειρία, μπορείς να είσαι αρκετά καλά, αλλά όντως να το ξεφορτωθείς εντελώς δεν νομίζω ότι γίνεται, όμως δεν χρειάζεται να παίρνεις και φάρμακα εφόρου ζωής.

Εγώ προσωπικά όταν λέω ίαση, εννοώ την αληθινή σημασία της λέξης δηλαδή χωρίς φάρμακα. Στην κατάθλιψη όντως κάποια φάρμακα δεν λειτουργούν ανάλογα με τον άνθρωπο και πρέπει να τροποποιηθεί η αγωγή για να δεις αποτέλεσμα. Στην ψύχωση λειτουργούν κατευθείαν;

δεν ξέρω ακριβώς, πάντως απ'οσα έχω διαβάσει εδώ μέσα πολλά παιδιά ταλαιπωρούνται μέχρι να ισορροπήσουν εντελώς με τα φάρμακα. δύο περιπτώσεις που ξέρω προσωπικά, δεν καταλαβαίνεις ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα, είναι σούπερ λειτουργικά άτομα, αλλά πρέπει να παίρνουν φάρμακα για όλη τους τη ζωή.

Πολύ φοβάμαι ότι και με τους καταθλιπτικούς το ίδιο συμβαίνει γιατί έχω ακούσει για ανθρώπους που παίρνουν αντικαταθλιπτικά για όλη τους την ζωή..

αντικαταθλιπτικά δεν παίρνεις μόνο για κατάθλιψη, αλλά και για διπολική και για ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή που είναι καταστάσεις φορ λάιφ.
ανάλογα την κατάθλιψη πάντως!
μην σε παίρνει από κάτω! :)

Εγώ μονοπολική έχω αλλά φοβάμαι.

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Καλησπέρα παιδιά ή καλημέρα, όπως θέλετε! Σκοπός του παρόντος θέματος είναι να ζήτησω την γνώμη σας (και την γνώμη των ψυχολόγων σας) για κάτι που άκουσα σχετικά με την κατάθλιψη και μ' έχει τρομάξει λίγο. Έχω ακούσει ότι οι συναισθηματικές διαταραχές όπως η κατάθλιψη, το άγχος και οι κρίσεις πανικού είναι πιο δύσκολες στην ίαση τους από τις νοητικές διαταραχές (Ψυχώσεις) πράγμα που με άφησε έκπληκτη γιατί υποτίθεται πως σ' αυτές τις καταστάσεις ο ασθενής δεν χάνει τον έλεγχο του εαυτού του και είναι απόλυτα συνειδητός ενώ αυτό δεν συμβαίνει με τις ψυχώσεις. Γιατί όμως διάβασα αυτό; Ισχύει κάτι τέτοιο; Παρακαλώ μόνο υπεύθυνες απαντήσεις.

---

Τι σημαίνει απόλυτα συνειδητός??
Μια εικόνα μπορεί να την δεις με χίλιους διαφορετικούς τρόπους.. κι όμως είναι η ίδια εικόνα.
Η παγωμένη εικόνα που βλέπεις αποκτά κίνηση μέσα σου.
Σκέψου να βλέπεις ένα κύμμα στην θάλασσα από απόσταση. Φαίνεται σαν να μην κινείται.
Δεν μπορείς να δεις τα πάντα με μια ματιά.
Για να έχεις κάτι πάντα θυσιάζεις κάτι αλλο.
Σκέψου για λίγο που μπορεί να οδηγήσει αυτό.
Έχω γράψει το ένα δέκατο από όσα σκέφτηκα αυτά τα λίγα λεπτά.
Αν δεν βγάζει νόημα είναι λόγω έλλειψης ικανότητας στην επικοινωνία.
Αυτό είναι το βρήκα.
Ασχέτως με το πόσο καλά νιώθω.
Αρρώστεια της επικοινωνίας. Αρρώστια της διάθεσης... Τα ίδια είναι;
Να μην μαζευτούν πολλά τουλάχιστον. Αυτό είναι σοβαρό.

Συνειδητός εννοώ να μην χάνεις τον έλεγχο του εαυτού σου, να παρατηρείς την συμπεριφορά σου και τις σκέψεις σου και να είσαι σε θέση να διακρίνεις το πραγματικό από το ψεύτικο. Συνείδηση είναι η σκέψη πάνω στη σκέψη.

Το άγχος (αρρωστοφοβία) είναι καθαρότητα συνείδησης;
Η κατάθλιψη (η οποία συνήθως έχει ατομικές αιτίες) είναι καθαρότητα συνείδησης και αυτή;

Ενδιαφέρον θέμα αλλά πραγματικό δύσκολο να ορίσουμε (και να συμφωνήσουμε στον ορισμό της) τη συνείδηση. Κι ακόμα περισσότερο την καθαρότητά της.

Η φιλοσοφία και η ψυχολογία κατ'ανάγκην έχουν ως βάση τους κάποια αξιώματα. Όπως συμβαίνει και με τα μαθηματικά, είναι αδύνατο να μπορέσεις να αναπτύξεις μια θεωρία χωρίς να έχεις ένα στέρεο έδαφος από κάτω για να μπορέσεις να τη στηρίξεις χωρίς να την πάρει ο αέρας (και ο διάολος). Και δυστυχώς ή ευτυχώς, το μόνο πραγματικά στέρεο έδαφος που μπορεί να αποτελέσει στήριγμα για μία θεωρία είναι το έδαφος εκείνο το οποίο αποτελεί μια σύμβαση. Είναι σαν αυτό που λέγαμε στα μαθηματικά "έστω.....". Απ΄αυτό το "έστω" ξεκινάμε και κάνουμε τις όποιες θεωρίες μας.

Ένα από τα "έστω" λοιπόν της ψυχολογίας και της φιλοσοφίας εν γένει είναι ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε κοινή αισθητηριακή εικόνα. Οι αισθήσεις μας δε μας λένε ψέματα όταν βρισκόμαστε σε μία φυσιολογική κατάσταση (πολλοί σκεπτικιστές μερικούς αιώνες πριν διαφώνησαν με αυτό, και καλά έκαναν δηλαδή γιατί σκεπτικιστές ήταν, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα). Αν ο χ και ο ψ κοιτούν ένα ώριμο μήλο πρέπει και οι δυο να μπορούν να αναγνωρίσουν μία από τις βασικές του ιδιότητες. Ότι είναι πχ κόκκινο. Αν ο ψ το βλέπει μπλε, τότε αυτός έχει κάποιο πρόβλημα.

Κατ'αυτόν τον τρόπο χοντρικά (δε γίνεται ανάλυση του ζητήματος των συμβάσεων και των αξιωμάτων σε πέντε γραμμές) ορίζουμε τη συνείδηση. Μέσω της διυποκειμενικότητας η οποία είναι ας το πούμε πιο εύκολο να γίνει φανερή από την αντικειμενικότητα. Η διυποκειμενικότητα όταν υπάρχει σε πολύ μεγάλο βαθμό μπορεί ίσως να χαρακτηριστεί αντικειμενικότητα (με πολλούς κινδύνους φυσικά να ελλοχεύουν).

Στο ερώτημα λοιπόν της gypsy cello μπορώ να απαντήσω μόνο με αυτόν τον τρόπο και δε γνωρίζω αν θα την καλύψω. Από τη στιγμή που μιλάμε για μία διαταραχή διάθεσης (πχ κατάθλιψη) η συνείδηση η οποία κινδυνεύει να διασαλευθεί είναι η συναισθηματική. Συναισθηματικά λοιπόν μιλώντας, ναι υπάρχει μία "μόλυνση" της συνείδησης κι ένα distorted image σε γενικές γραμμές το οποίο όμως αφορά συναισθηματικές εικόνες κι ερεθίσματα.

Στην περίπτωση της ψύχωσης δε μιλάμε μόνο για διασάλευση της συναισθηματικής συνείδησης αλλά και της αισθητηριακής (βλ. παραισθήσεις). Άλλη λοιπόν συνείδηση επηρεάζει η κατάθλιψη κι άλλη η ψύχωση.

Ελπίζω να βοήθησα.

Έχεις δίκιο αλλά οι καταθλιπτικοί δεν χάνουν επαφή με το περιβάλλον, αναγνωρίζουν ότι η κατάσταση τους είναι νοσηρή και αναζητούν βοήθεια. Απλά οι περισσότεροι δυσκολεύονται αρχικά να δεχτούν ότι είναι άρρωστοι, νομίζουν ότι θα περάσει και κάνουν πολύ καιρό να πάνε στο γιατρό όπως έκανα και γω και τώρα έχω θυμώσει πολύ με τον εαυτό μου γιατί έχασα πολύτιμο χρόνο. Για τους κατά φαντασίαν ασθενείς δεν ξέρω να σου πω αλλά φαντάζομαι ότι δεν είναι τόσο σοβαρό όσο η ψύχωση. Υπάρχει επίσης και η ψυχωσική κατάθλιψη που εμφανίζει συμπτώματα και από τις δύο κατηγορίες αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε τρελούς.

Alone ας μην επεκταθούμε σε φιλοσοφικές συζητήσεις (παρόλο που θα είχε ενδιαφέρον) γιατί είμαστε off topic. H αρχική μου ερώτηση ήταν εάν οι συναισθηματικές διαταραχές είναι πιο δύσκολες στην θεραπεία τους από τις ψυχώσεις γιατί αυτό είχα ακούσει.

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Απλά οι περισσότεροι δυσκολεύονται αρχικά να δεχτούν ότι είναι άρρωστοι, νομίζουν ότι θα περάσει και κάνουν πολύ καιρό να πάνε στο γιατρό όπως έκανα και γω και τώρα έχω θυμώσει πολύ με τον εαυτό μου γιατί έχασα πολύτιμο χρόνο.

---

Gypsy Cello, αν και έχω μια διάθεση α λα David Hume σήμερα, θέλω πιο πολύ να εστιάσω στο σημείο που παρέθεσα.

Το σημαντικό είναι ότι αποδέχτηκες αυτό που σου συμβαίνει, πήγες στο γιατρό και ζήτησες βοήθεια.
Απ' ότι έχεις γράψει ακολουθείς κανονικά την αγωγή σου, με άλλα λόγια προσπαθείς. Αυτά δεν είναι καθόλου λίγα. Ίσα ίσα.

Όμως, γιατί σε προβλημάτισε τόσο αυτό που διάβασες;
Σου έκανε εντύπωση ή προβληματίστηκες / ανησύχησες για τη δική σου περίπτωση;
Γράφονται και διαβάζουμε πολλά, όμως όταν κάτι μας ανησυχήσει τόσο υπογραμμίζει κάποιες φορές μια δική μας αμφιβολία, άλλοτε μια απογοήτευση, ακόμα και κούραση σχετικά με το θέμα της θεραπείας μας.

Δεν ξέρω πόσο καιρό ακολουθείς αγωγή, όμως επειδή αναφέρθηκες σε ίαση, θέλω να σε ρωτήσω..
Εκτός από φάρμακα, έχεις άλλου είδους υποστήριξη / βοήθεια από κάποιον ειδικό;

Αγωγή κάνω εδώ και 2 μήνες, είμαι καλύτερα αλλά φοβάμαι ότι αν τα σταματήσω θα υποτροπιάσει. Ψυχοθεραπεία δεν κάνω και η ψυχίατρος που πήγα δεν μου άρεσε και πολύ, ένιωσα ότι με ξεπέταξε, άσε που έιναι δύσκολο να κλείσεις ραντεβού μαζί της γιατί σχεδόν πάντα είναι γεμάτη. Ίσως αναζητήσω αλλού βοήθεια δεν ξέρω γιατί δεν πολυπιστεύω στην ψυχοθεραπεία και δεν θέλω να σκορπάω άδικα τα λεφτά μου. Το κυριότερο μου πρόβλημα είναι η έλλειψη επικοινωνίας και αγάπης, όταν τ' αποκτήσω αυτά τότε πιστέυω θα θεραπευτώ πλήρως. Απλά με προβλημάτισε ένα δημοσίευμα που διάβασα σε συνδυασμό με το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν αντικαταθλιπτικά για δεκαετίες και δεν θα ήθελα η ζωή μου να εξαρτάται από χάπια.