Απώλεια αγαπημένου προσώπου...

Σήμερα πέθανε ο παππούς μου από καρκίνο του λάρυγγα και δεν είχε πει τίποτα σε κανέναν...Υποψιαζόμουν οτι κάτι δεν πάει καλά γιατί για μήνες είχε ενα θέμα με την φωνή του..βραχνάδα. Το θέμα είναι οτι σαφώς μόλις άκουσα για τον θάνατο του έπαθα σοκ αλλά δεν νιώθω τίποτα...Έκλαψα λίγο. Μόνο αυτό...Ο παππούς μου ήταν το μόνο άτομο απο την οικογένεια που με καταλάβαινε και ήταν εκεί όποτε τον χρειαζόμουν και με υπερασπιζόταν...Το μόνο που νιώθω είναι ένα κενό. Πέρα απ'αυτό κανένα συναίσθημα...:confused: Επίσης μια από τις πρώτες σκέψεις μου ήταν να κάνω ενα ταττοο προς την μνήμη του..Άρχισα να νιώθω ενοχές που δεν επικοινωνούσα αρκετά μαζί του ή που δεν τον ρώτησα για το θέμα με την φωνή του αλλά μετά απο λίγο σταμάτησα να σκέφτομαι το θέμα και άρχισα να ασχολούμαι με ότι συνηθίζω σαν να μην συνέβει τίποτα..Δεν νιώθω:(

Ίσως να μην το έχεις συνειδητοποιήσει ακόμα. Κάποιες φορές συμβαίνει και αυτό. Να σου εκφράσω τα συλληπητήρια μου πάντως.

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Ίσως να μην το έχεις συνειδητοποιήσει ακόμα. Κάποιες φορές συμβαίνει και αυτό. Να σου εκφράσω τα συλληπητήρια μου πάντως.

---

Ευχαριστώ..

Υπάρχει κάτι που ίσως θέλεις να μας πεις; Εμείς είμαστε εδώ :)

νταρκ...συλληπητήρια και από μένα...:(

είναι λογικό να νιώθεις ενοχές, είναι σημάδι πένθους.
Εγώ έκανα τατού για τη μαμά μου και με ανακούφισε πολύ, δεν ξέρω τι σόι παράνοια ήταν, αλλά έτσι ένιωσα.
Να είσαι όμως σίγουρος πριν πάρεις μια τέτοια απόφαση...

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Υπάρχει κάτι που ίσως θέλεις να μας πεις; Εμείς είμαστε εδώ :)

---

Ευχαριστώ ρε Gypsy αλλά σε τέτοιες περιστάσεις τι να πεις..Απλά με το οτι το πόσταρα εδώ έστω κάτι κάνω..

Quote:

---

νταρκ...συλληπητήρια και από μένα...

είναι λογικό να νιώθεις ενοχές, είναι σημάδι πένθους.
Εγώ έκανα τατού για τη μαμά μου και με ανακούφισε πολύ, δεν ξέρω τι σόι παράνοια ήταν, αλλά έτσι ένιωσα.
Να είσαι όμως σίγουρος πριν πάρεις μια τέτοια απόφαση...

---

Ευχαριστώ Θεοφανία..
Είμαι σίγουρη όχι σίγουρος :)
Φυσικά και θα το σκεφτώ πριν το κάνω, άλλωστε έχω και άλλα ταττού..Απλά μου ήρθε πολύ έντονα αυτή η επιθυμία..Και μου έκανε εντύπωση ότι ήταν από τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα..Αυτό που με ανησυχεί είναι οτι δεν νιώθω...'Οχι μόνο γι'αυτό γενικώς οτι "κακό" και να συμβεί αισθάνομαι πολύ ελάχιστα πλέον..Ίσως είναι άμυνα του οργανισμού..

σορι για την αλλαγή φύλου...:Ρ

είναι πολύ λογικά αυτά που νιώθεις.
Αν κάνεις μια έρευνα στο γκγκλ θα δεις πως είναι στάδια του πένθους.
Εμένα το τατουάζ για κάποιο ανεξήγητο λόγο με ανακούφισε πολύ.
Επειδή είναι φρέσκο το δικό σου με τον παππού μη πας και κάνεις καμιά υπερβολή, κάνε κάτι διακριτικό και όχι τύπου : ΠΑΠΠΟΥ Σ ΑΓΑΠΟΥΣΑ ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ Η ΕΓΓΟΝΗ ΣΟΥ ;ρ

συλληπητηρια και απο μενα! δε ξερω αν νιωθεις καλυτερα με το να κανεις ταττου, ο χρονος σιγουρα παντως βοηθαει σ'αυτα. εγω εχασα τη γιαγια που με μεγαλωσε σε μικρη ηλικια πριν καν κλεισω τα 18. κι εγω τοτε δεν ειχα κλαψει καθολου, ενω φαινοταν η πικρα και η θλιψη στο προσωπο μου, δεν ετρεξε ουτε δακρυ. απο τοτε δε ξανακλαψα ποτε μου.

και btw, συνηθως αδιαφορω σε τετοια θεματα και δεν απανταω καν, γιατι δε θελω να ενοχλησω αλλα οτι κι αν πεις ακουγεται κλισε στον πονο του αλλου. ομως τυγχανει να εισαι η μια απ'τις δυο καινουργιες χρηστριες που συμπαθω (η αλλη ειναι η void) κι εκανα εξαιρεση...

οπως και να εχει, να εισαι καλα.

λυπαμαι παρα πολυ για την
απωλεια σου Dark ,και μενα δυο ανθρωποι που μου εδωσαν αγαπη ,ηταν ο παπους μου και η γιαγια μου . Δεν μπορω να σου πω κατι αλλο ,αλλα οτι και να αισθανεσαι ειναι απολυτα φυσιολογικο . Θα βγουν με τον καιρο ..και ο πονος και τα δακρυα ,και ο θρηνος ..

Dark εννοούσα να βγάλεις κάτι από μέσα σου που σε βαραίνει. Με το να το ποστάρεις απλά δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πετύχεις. Συγγνώμη αν γίνομαι αδιάκριτη.

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

σορι για την αλλαγή φύλου...:Ρ

είναι πολύ λογικά αυτά που νιώθεις.
Αν κάνεις μια έρευνα στο γκγκλ θα δεις πως είναι στάδια του πένθους.
Εμένα το τατουάζ για κάποιο ανεξήγητο λόγο με ανακούφισε πολύ.
Επειδή είναι φρέσκο το δικό σου με τον παππού μη πας και κάνεις καμιά υπερβολή, κάνε κάτι διακριτικό και όχι τύπου : ΠΑΠΠΟΥ Σ ΑΓΑΠΟΥΣΑ ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ Η ΕΓΓΟΝΗ ΣΟΥ ;ρ

---

χαχαχαχαχαχα! Με έκανες και γέλασα! Ναι τα ξέρω τα στάδια του πένθους..

Quote:

---

Dark εννοούσα να βγάλεις κάτι από μέσα σου που σε βαραίνει. Με το να το ποστάρεις απλά δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πετύχεις. Συγγνώμη αν γίνομαι αδιάκριτη.

---

Δεν θέλω να πετύχω κάτι..Απλά ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ :)

Σας ευχαριστώ όλους σας για τα συλληπητήρια..Φαντάζομαι οτι πολλοί είναι αυτοί που έχουν μια ιδιαίτερη αγάπη για τον παππού και την γιαγιά..Και ιδιαίτερα εγώ μιας και ήταν ο μόνος απο τους γονείς των γονέων μου που γνώρισα..

Ευχαριστώ για την εξαίρεση ΚΕΝΟ βοηθάει να ακούς οτι και άλλοι έχουν περάσει τα ίδια.

Συγγνώμη τότε ε; Αυτό με το τατουάζ μου φαίνεται πολύ γλυκό! κάντο.

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Συγγνώμη τότε ε; Αυτό με το τατουάζ μου φαίνεται πολύ γλυκό! κάντο.

---

Θα το κάνω κάποια στιγμή..:)

Συλλυπητήρια κι από μένα dark corner

Πριν κάποια χρόνια έχασα κι εγώ τον αγαπημένο μου παππού.
Ήμουν τόσο δεμένη, μα δεν ξέρω τι έπαιξε ρόλο ότι το περιμέναμε? ότι είχαν περάσει τα χρόνια του ...πάντως πένθος δεν έβγαλα καθόλου παρά λίγο κλάμμα στην κηδεία (και ίσως κάποιες μέρες μελαγχολική διάθεση που καν δε θυμάμαι πόσο κράτησε, λίγες πάντως).
Μάλιστα αντέδρασα τόσο παράξενα...κάτι που έχω ενοχές ίσως ακόμα, αφού νιώθω περίεργα που το γράφω τώρα.
Ήμουν φοιτήτρια κι έπρεπε να φύγω με τρένο μόλις έμαθα το συμβάν. Ε στο τρένο πως γνωρίζω μια παρέα(1η φορά τέτοιο πανηγύρι..)με όργανα, και ως και τραγούδησα εκείνη τη μέρα, τι γέλια,τι....
...μα τι αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά! ανεξήγητη! Πλάκα πλάκα το συγκεκριμένο ούτε σε ψυχοθεραπεία δεν το έχω συζητήσει ποτέ...!1η φορά τώρα...
Πως ήμουν τόσο ανέπαφη? άμυνα ήταν όλο αυτό?..δεν ξέρω.

Πάντως τον λάτρευα. Κ εννοείται πως τον κουβαλάω μέσα μου τόσα χρόνια και μάλιστα χαμογελαστα:), τα λόγια του, κάποιες όμορφες στιγμές, τον ονειρεύομαι.
Έχω τόσες ζεστές μνήμες! :).
Για μένα ζει μέσα μου, τόσο αρμονικά και όμορφα :) χωρίς ίχνος πικρίας, κάτι να μαυρίζει τη θύμησή του.

Πάντως τον θάνατό του τον βίωσα σαν φυσική συνέπεια της ζωής. Δεν ήταν ξαφνικό, όδιζε προς τα κει μέρα με τη μέρα, υπέφερε εδώ.. ήταν το επόμενο βήμα.

Πέθανε και η μία μου γιαγιά και ζει το άλλο ζευγάρι παππούδων. Όμως μόνο μ'αυτόν είχα αυτό το συγκεκριμένο δέσιμο.

Στο θέμα σου με έκανε να γράψω ο τρόπος που μιλάς για τον παππού σου, μου θύμισε τον δικό μου.


Συλλυπητήρια και πάλι και να θυμάσαι- θα το δεις, θα ζει μέσα σου για πάντα.
Σε μια όμορφη θέση στην καρδιά σου.
Ίσως είναι αλήθεια τελικά πως οι άνθρωποι πεθαίνουν πραγματικά όταν τους ξεχνάμε..
(για μένα ο παππούς μου μένει το ίδιο ζωντανός μέσα μου, όσα χρόνια κι αν πέρασαν)

και γω λυπαμαι πολυ για την απωλεια σου dark ,γιατι εχω νιωσει πραγματικα τι σημαινει παππους και γιαγια .Τους λατρευα και τους 2 ,ηταν οι ανθρωποι μου . Οσο μπορουσαν με τις συνθηκες που επικρατουσαν

Με πηρε τηλ ενα συγγενικο προσωπο εκεινο το απογευμα ,και ευτυχως γιατι ειχε και την λεπτοτητα να μου το πει με τροπο ξεροντας οτι αν με προλαβαινε καποιος αλλλος ισως να παθαινα κατι ..Ξερεις δεν ειναι καλα ,και ελα μεχρι εδω κτλ
Οταν εφτασα στο νοσοκομειο ειχε φυγει Επρεπε να αναλαβω τα παντα πραγματικα δεν ξερω που βρηκα ολοι αυτη τη δυναμη Το μονο που ηθελα ηταν να κατσω διπλα του και να του ζητησω να παιξουμε ξανα ξερη .Να ακουσω ξανα τις ιστοριες του ( ηταν τοσο ομορφες παντα με ταξιδευαν )την ζωη του τη γνωριμια του με τη γιαγια μου και το χιουμορ δεν του ελειπε ποτε . .Ενας χαρουμενος χαμογελαστος ανθρωπος ,παρολο που περασε και τους 2 πολεμους ,τον εναν σαν παιδι και τον αλλον σαν στρατιωτης ,στη πινδο
Θυμαμαι οτι μπηκα σπιτι μου αργα το βραδυ,ημουν κομματια ηθελα να κοιμηθω αλλα δεν μπορουσα Ξαφνικα η επομενη επιθυμια μου γιατι δεν ηξερα μαλλον πως να το εκφρασω ολο αυτον τον πονο μου ηταν να βαλω μουσικη και να χορευω ,ο ενας χορος πισω απο τον αλλον ασταματητα ,και τραγουδι στο φουλ ,μεχρι που κουραστηκα Δεν υπηρξαν δαρκρυα
Στην κηδεια του επρεπε να τρεχω παλι ,οι υπολοιποι παραλυτοι
Και κει παλι ουτε ενα δακρυ ,ουτε ενας αναστεναγμος ,δεν μπορουσα να δεχτω οτι δεν ειναι διπλα μου (μου βγηκε αργοτερα ολο αυτο πολλα χρονια μετα ) Οτι οταν θα πηγαινω σπιτι δεν θα με πειραζει και δεν θα κανουμε τα απιστευτα λογοπαιγνια μεταξυ μας ,δεν θα του εφτιαχνα καφεδακι Μονο απο μενα του αρεσε Δεν μου ελεγε ποτε στο τηλ ποτε θα ερθεις ,γιατι ειχα φυγει απο το σπιτι μου αλλα μου ελεγε Ποτε θα ερθεις ,μου τελειωσε ο καφες ο καλος που μου φερνεις ,και δεν μπορω να πιω απο αλλου.:)
Kαι πολλα αλλα τετοια μικρα αλλα καθημερινα πραγματακια ,που παντα μενουν στη μνημη μου ζωντανα ,και με κανουν και χαμογελω ,καθε φορα που τον θυμαμαι Κια πολλες φορες αντλω δυναμη απο τα λογια του που τα εχω φυλαγμενα μεσα στη καρδια μου σαν μικρους θησαρους..