Printable View
θα ηθελα να ακουσω γνωμεσ αν η ασθενεια εππηρεαζεται απο το χαρακτηρα και τρο αναποδο εγω πιστευω πωσ η ασθενεια ειναι ενα εμποδιο που φερνει στην επιφανεια ολεσ τισ αδυναμιεσ του χαρακτηρα σου και πωσ η πρεπει να την εχεισ απο μικροσ για να μαθεισ να ζεισ με αυτην η πρεπει να εχεισ ενα επιπεδο κοινωνικων δεξιοτητων πριν σε πετυχει για να ξερεισ τι να κανεισ αφου σε πετυχει επειδη συνηθωσ πεφτουν οι κοινωνικεσ δεξιοτητεσ
Η ασθενεια σαφως επηρεαζεται απο τον χαρακτηρα, και γι αυτο δεν μπορεις να τους θεωρησεις ολους ιδιους, οπως κανουν ορισμενοι για να διευκολυνθουν. Η ασθενεια ειναι μια κατασταση στην οποια εισαι πολυ ευαλωτος, στο ενεργο της σταδιο, και φυσικα βγαινουν ολες οι αδυναμιες στην επιφανεια. Αν την εχεις απο μικρος, τοτε εχεις συνδιαμορφωμενο χαρακτηρα με την ασθενεια, και θα σε εχει επηρεασει σε πολλα, τα οποια δε θα εχουν αναπτυχθει πιθανον ποτε. Ειδικα αν ειναι σε σταδιο που ακομα διαμορφωνεσαι, ειναι δυσκολα τα πραγματα. Δεν ειναι το θεμα να μαθεις να ζεις με αυτην, το θεμα ειναι να την ξεπερασεις και να προχωρησεις, αλλιως νομιζω πας σε χρονιοτητα. Οσο πιο πολλα απο δεξιοτητες εχεις μαθει πριν, οντως τοσο το καλυτερο, και οσο περισσοτερους φιλους εχεις. Αλλα δεν σταματαει και τα παντα, οσο και αν τα πηγαινει προσωρινα ενδεχομενως μερικα βηματα πισω. Και μετα μπορεις να αναπτυχθεις.
ναι και εγω πιστευω πως η ασθενεια φερνει στην επιφανεια ολες τις αδυναμιες και τα ελατωμματα του ατομου. δυστυχως.
Θέλω να απαντήσω σε αυτό.Quote:
Originally Posted by elafi
Είμαστε σαν το ίδιο μικρόβιο, την ίδια αρρώστια που πολλαπλασιάζεται, από μακρυα τα μικρόβια φαίνονται ολόιδια... είμαστε όμως και τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας. Ο καθένας μοναδικός που λένε λολ. Μπορείς να πεις πως η απαντηση είναι και ναι και όχι.
................................................
Στο θέμα τώρα επειδή βγήκα λίγο εκτός θέματος (πάλι ανάθεμα μου) νομίζω πως ο χαρακτήρας μας μπορεί να επηρεαστεί απο πολλούς παράγοντες, όπως η κοινωνική-οικονομική μας διαίρεση ως μονάδες, η μόρφωση μας, η εκπαίδευση μας κια τόσα άλλα. Παλιά έλεγαν και για τους μαύρους ότι δεν είναι άνθρωποι αλλά πίθηκοι κια όμως υπάρχουν και γιατροί μαύροι (ολόμαυροι) μπορούν να κάνουν ότι κάνουν και οι υπόλοιποι.
η ασθένεια και ο χαρακτήρας είναι δύο διαφορετικά πράγματα κ οφείλουμε να βάζουμε διαχωριστικές γραμμές και να μη χρησιμοποιούμε την ασθένεια ως δικαιολογία για καθετί που μας συμβαίνει.
ναι, η ψυχική ασθένεια είναι ένα εμπόδιο -ανυπέρβλητο συχνά- αλλά η ζωή είναι γεμάτη εμπόδια. και ναι, όλοι μας έχουμε αδυναμίες αλλά όταν, αν και εφ' όσον έρθουν στην επιφάνεια δεν νομίζω τα εμπόδια να υπερπηδηθούν αν μας χαϊδέψει κάποιος τα αυτιά...
συμφωνω με πελ και συνεχίζω.
Πιστευω πως ο χαρακτήρας είναι ο ίδιος άσχετα με την ασθένεια.
Πχ, εγώ έχω γνωρίσει άτομα με ψυχασθένεια, με διπολική, με κατάθλιψη και κρίσεις πανικού. Κανείς τους δεν μοιάζει με τον άλλο.
Το βλέπουμε άλλωστε και από εδώ μέσα αυτό. Άτομα που δηλώνουν την ίδια πάθηση να είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους.
νομιζω οτι κ η ασθενεια επηρεαζει καποια στοιχεια του χαρακτηρα καποιου, αλλα κ το αναποδο. καποια στοιχεια του χαρακτηρα μπορει να ευνοουν την αναπτυξη/εμφανιση της ασθενειας. ειτε μιλαμε για ψυχωσεις, ειτε για καταθλιψη, ειτε για αγχωδεις διαταραχες, ειτε για διπολικη διαταραχη.
πχ εδω στο φορουμ βλεπω ενα ατομο με διπολικη να γραφει τελειως διαφορετικα σε φαση μανιας, φαση νορμοθυμιας κ φαση καταθλιψης.
εγω σε φαση καταθλιψης ειμαι πολυ διαφορετικος ανθρωπος απο οτι σε φαση νορμοθυμιας. σε φαση καταθλιψης, μου βγαινει πολυ περισσοτερη ηττοπαθεια, αλλα κ επιθετικοτητα. εχω παιξει κ ξυλο σε φαση καταθλιψης!
το αντιστροφο: σε εμενα η πολυ βαθεια τελειομανια μου, που σαφως ειναι ενα στοιχειο του χαρακτηρα μου, εχει παιξει τεραστιο ρολο στο να παθαινω καταθλιψη.
θεωρω τον εαυτο μου πιο κοντα στον αυθεντικο αληθινο εαυτο μου οταν ειμαι σε φαση νορμοθυμιας κ δεν επηρεαζεται η σκεψη μου, η κριση μου κ η συμπεριφορα μου απο πολυ εντονα συναισθηματα.
Συμφωνω με insect. Γιατι να επηρεαζεται ο χαρακτηρας μονο απο την ασθενεια δλδ ενω εχουν προηγηθει τοσα βιωματα κ μεσα απο τις διαδικασιες κ τους φορεις κοινωνικοποιησης πιστευω οτι διαμορφωνεται περισσοτερο ο χαρακτηρας. Φυσικα οταν προκυψει η ασθενεια ενδεχεται αρχικα να κλονιστεις αλλα μετα επανερχεσαι συνηθως κ ναι εγω πιστευω οτι η ασθενεια ενδεχεται να αλλαξει το χαρακτηρα απο που κι ως που δλδ καποιος να εχει σταθερο κ αναλλοιωτο χαρακτηρα η τον ιδιο τροπο αντιδρασης σε διαφορες καταστασεις?? Προσωπικα δεν εχω σταθερο χαρακτηρα ουτε ξερω καν τι σκατα χαρακτηρα εχω, κ ειλικρινα οταν ρωταω ατομα που με ξερουν 10-15 χρονια να μου πουν πως θα με χαρακτηριζαν, τι σκατα ατομο ειμαι τελοσπαντων, περα απο 2-3 γενικα απο κει κ περα ολοι μου λενε αυτο "ειλικρινα, δεν μπορω να βγαλω συμπερασμα, εισαι λιγακι περιεργη" χεχε!!Quote:
Originally Posted by insect
Νταξει οκ ας μην τα ριχνουμε ολα στις ασθενειες αλλα κ ας μην μιλαμε εκ του ασφαλους, γνωριζω φιλη που ηταν το καλυτερο ατομο στον κοσμο κ απο τοτε που επαθε καρκινο εχει γινει πιο σκυλα κ απ τις σκυλες κ σκατοψυχη κ πολλα αλλα, οκ τι να κανω, να την κρεμασω?? την δικαιολογω κ δεν θελω να την κρινω εκ του ασφαλους..
Γενικα πιστευω καποια χαρακτηριστικα μενουν αναλλοιωτα πχ αμα καποιος γενικα ειναι πχ τσαμπουκας, δυναμικος, αδυναμος, συμβιβαστικος λεω μερικα επιθετα στην τυχη δεν νομιζω οτι μια ασθενεια θα τα αλλαξει αλλα δεν το αποκλειω κιολας.. Επισης πιστευω για αυτους που εχουν καποια ασθενεια παιζει ρολο κ η φαση, πχ οταν εγω ειμαι σε υπομανια με το οταν ειμαι σε καταθλιψη οσοι με ξερουν λενε οτι βλεπουν αλλον ανθρωπο !!
κατα τ αλλα συμφωνω με το υπολοιπο ποστ σου !!!!!!!!Quote:
Originally Posted by Lou!
pelariry μιας κ απαντησες στο παρον θεμα να σε ρωτησω κατι ασχετο, χτες ησουν στην πορεια με τους μηχανοκινητους?? παιζει να σε ειδα αλλα δεν ημουν σιγουρη αν ησουν εσυ.. (σοορυ για το οφτοπικ, αλλα θα εσκαγα αμα δεν το ρωτουσα...:P)
Το θεμα ειναι οτι πολυ συχνα αλλαζει η συμπεριφορα προσωρινα εξαιτιας καποιας ασθενειας, και αυτη η αλλαγη μπορει να παγιωθει και να γινει χαρακτηρας. Ειναι τοσο απλο. Συνηθειες που γινονται κανονας. Ετσι σε επηρεαζει η ασθενεια. Φυσικα, αυτο ειναι διαφορετικο στον καθενα, και εξαρταται απο τον ποιος ηταν πριν και ποιος σκοπευει να ειναι μετα και ποσο παλευει στη ζωη του. Δεν μπορεις δηλαδη, ξαναλεω, να τους τσουβαλιασεις ολους μαζι, ουτε ομως μπορεις να παραβλεψεις το γεγονος της ασθενειας ως παραγοντα στη ζωη του ατομου. Αλλους τους παει προσωρινα καποια χρονια πισω. Αλλοι δεν μπορουν να κανουν τα καθημερινα, αλλοι κλεινονται στον εαυτο τους κλπ. Συζηταγαμε τις προαλλες με ενα γνωστο οτι οι καταναλωτες υπηρεσιων ψυχικης υγειας ειναι γενικα "τεμπεληδες", γιατι συχνα-υποθετω- εχουν μια καταστολη η αναλογα προβληματα απο τα φαρμακα, και αυτο τελικα παγιωνεται και γινεται χαρακτηρας.Quote:
Originally Posted by pelariry
Δεν λεω να αγνοησουμε τον υποκειμενικο παραγοντα και να πουμε οτι ολοι θα γινουν ετσι η οτι δεν εχει καμια ευθυνη το ατομο, λεω απλως ποια ειναι η ταση στην πλειοψηφια, κατι ομως που δεν αποκλειει σε καμια περιπτωση να υπαρχουν και διαφορετικα ατομα. Εκει ακριβως ειναι που θα φανει ο διαφορετικος χαρακτηρας, στη διαφορετικη αντιμετωπιση, και εκει βρισκεται η αλληλεπιδραση ασθενειας-χαρακτηρα, που ειναι διπλη.
Νομιζω οτι η ψυχωση διαλυει την προσωπικοτητα κ σιγα σιγα αλλαζει κ τον χαρακτηρα.
Ετσι υπαρχουν ψυχωτικοι που ζουν στο δρομο κ δεν εχουν καμμια σχεση μ αυτο που ηταν πριν τους βρει η ασθενεια! Βεβαια υπαρχει κ η περιπτωση του Χαλεπα που ηταν τροφιμος ψυχιατρειου για 20ετια κ δεν εκανε τιποτα κ μετα τον θανατο της μητερας του , οταν βγηκε , ξαναρχισε να δημιουργει κ εκανε τα καλυτερα του εργα!
Θετεις πολλα θεματα μαζι νομιζω. Αυτοι που ζουν στον δρομο συνηθως δεν παιρνουν φαρμακα και τους κατατρωνε οι παραισθησεις και αλλαζει η προσωπικοτητα ναι γιατι ζεις διαρκως σε ενα ψεμα απο το οποιο δε βλεπεις εξοδο. Ο Χαλεπας μαλλον ειχε προβλημα με την οικογενεια του, ισως καταπιεση ισως δεν ξερω τι, αλλα αυτο ανηκει στο κεφαλαιο επιδραση του περιβαλλοντος. Το ηξερες οτι οι ψυχωτικοι που μετα απο υποτροπη ζουν με οικογενεια εχουν 50-60 % ποσοστα νεας υποτροπης και αυτοι που ζουν μονοι μονο 10 %?